Επέτειος πτυχίου

Σήμερα έχω επέτειο. Συνήθως όταν λέμε επέτειο, εννοούμε επέτειο γάμου. Αλλά όχι. Σαν σήμερα, το μακρινό εκείνο 1983 το μορφωτικό επίπεδο στο προφίλ μου στο φέισμπουκ άλλαξε: από απόφοιτος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης έγινε πτυχιούχος Τριτοβάθμιας. (Δεν μ' αρέσει το ύφος σου. Τι πάει να πει δεν υπήρχε φέισμπουκ τότε; Είναι δυνατόν; Και πώς επικοινωνούσαμε χωρίς φέισμπουκ; Μόνο με απλά η-μέιλ; Τι ούτε η-μέιλ υπήρχαν ούτε καν ίντερνετ; Τι; Ούτε ο όρος πληροφορική δεν ήταν σε χρήση ούτε οι αντίστοιχες σχολές μόνο κάτι μαθήματα για την "Επιστήμη των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών" είχαμε; Καλά, τόση αρχαιολογία; Πόσο παράξενα ακούγονται όλ' αυτά! Κι ειδικά σε ανθρώπους που τότε δεν είχαν ή είχαν μόλις γεννηθεί. Κλείνει η παρένθεση).

Ήταν μέσα Οκτώβρη του 1977 όταν βγήκαν τα αποτελέσματα για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια για τη χρονιά 77 - 78. Τότε, τις πανελλαδικές (που τις λέγαμε εισαγωγικές - και πιο σωστό θαρρώ ήτανε) τις δίναμε τέλη Αυγούστου, αρχές Σεπτέμβρη, άρα λογική η ημερομηνία των αποτελεσμάτων. Εγώ ήμουνα με τους γονείς μου σ' ένα κτήμα κοντά στο χωριό και φτιάχναμε διάφορα. Είχαμε πάει εκεί κοντά για να γυρίσουμε και ν' ακούσουμε απ' το ραδιόφωνο τ' αποτελέσματα. Γιατί έτσι γινόταν τότε. Στηνόσουνα μπροστά απ' το ράδιο κι άκουγες κατεβατά με ονόματα. Κι έπρεπε να είσαι σε εγρήγορση για να πιάσεις το δικό σου. Βέβαια, αν είχες υπομονή, το διάβαζες την επόμενη στις εφημερίδες, αλλά ποιος περίμενε. Τη μέρα εκείνη είχαν ξεκινήσει να διαβάζουν τα ονόματα νωρίς κι εμείς που δεν είχαμε ραδιόφωνο μαζί μας πού να το μάθουμε. Κατά τη μία το μεσημέρι έρχεται ο Δημητράκης και φωνάζει: "Ε, Γιάννη, ε, Γιάννη" (ήξερε πού θα ήμουνα αλλά μας χώριζε και μια μεγάλη απόσταση από το δημόσιο δρόμο). "Τι, 'ναι ρε;" Πέρασες". "Πού;" Μαθηματικό Ιωαννίνων". Κι έτσι άρχισε η φοιτητική μου ζωή.

Πέρασαν κάμποσα χρόνια. Κάποια μαθήματα με ζόρισαν πολύ. Ο "απειροστικός λογισμός ΙΙα" πάν' απ' όλα. Τον έδωσα 8 φορές συνολικά. Στο τέλος τον πέρασα με 9, ήταν το προτελευταίο μάθημα, είχα κόψει την αναβολή (τελευταίο ήταν οι "Υπολογιστές ΙΙ" ή η "Αριθμητική Ανάλυση ΙΙ", δεν θυμάμαι πια, αλλά το είχα σίγουρο, 8 πήρα χαλαρά και στα δυο αυτά, ήταν οι μεγάλοι μου βαθμοί, τα υπόλοιπα όλα 5άρια). Συνολικά είχαμε 26 μαθήματα. Μέχρι το 1975 στα Γιάννενα είχαν 24 μαθήματα, από 6 κάθε χρόνο. Τότε μπήκαν (δοκιμαστικά για την Ελλάδα) τα εξάμηνα, τα μαθήματα μπήκαν 3 σε κάθε εξάμηνο, μόνο δυο που ήταν πιο μεγάλα σε ύλη κόπηκαν στη μέση κι έγιναν 26 (εξού και το ΙΙα). Τέλος πάντων, δίνω και το τελευταίο μάθημα, λίγοι ήμασταν, βγήκαν τα αποτελέσματα Δευτέρα, να γίνει την ίδια μέρα η αίτηση για ορκωμοσία και την Τετάρτη (Τετάρτη ήταν και τότε) να ορκιστούμε και να πάρουμε το πτυχίο!

Την Τετάρτη μαζευόμαστε καμιά 20αριά - 30 άτομα σε μια αίθουσα της γραμματείας του πανεπιστημίου στη Σαλαμάγκα (τότε οι διάφορες υπηρεσίες του πανεπιστημίου ήταν σκορπισμένες σε διάφορες μεριές της πόλης). Έρχεται κι ο Πρύτανης (ο Μεταξάς, της μετεωρολογίας) και δίνουμε την "καθομολόγηση": "...του σεπτού τούτου τεμένους των μουσών εξερχόμενος...". Κι από κει και πέρα, πτυχιούχοι κανονικοί.

Στην ορκωμοσία ήταν μαζί μου ο Βασίλης κι ο Γιώργος. Για τον πρώτο δεν το θυμόμουνα. Αλλά είδα τις φωτογραφίες... Ο δεύτερος μπορούσε να ορκιστεί μια βδομάδα νωρίτερα (τότε ορκίζανε κάθε Τετάρτη, κι όταν τέλειωσε ο Δημήτρης μέσα Νοέμβρη και μας είπε πως δεν προλάβαινε να ορκιστεί τον Δεκέμβρη και πως η επόμενη ορκωμοσία ήταν τον Ιούνη μου φάνηκε τελείως παράξενο) αλλά είπε να το καθυστερήσει για να ορκιστούμε παρέα!

Τελειώνοντας η τελετή φύγαμε φουλαριστοί να καταθέσουμε την αίτηση για διορισμό. Τα χαρτιά τα καταθέταμε στη Νομαρχία (στο Διοικητήριο, λίγα μέτρα παραπέρα) και βέβαια θα κλείνανε. Πάμε και προλαβαίνουμε στο τσακ. Αλλά δεν ξέρω πώς έγινε κι ενώ εμένα τα περάσανε στις 2 του μήνα (αυθημερόν) του Γιώργου μπήκαν την επόμενη. Κι όσο ίσχυε η επετηρίδα πάντα ήταν μια μέρα μετά!

Επιμύθιο: Από τα Γιάννενα έφυγα τη μεθεπόμενη μέρα. Ήθελα να κάτσω μερικές μέρες, να πάω στο γάμο του (άλλου) Γιώργου, αλλά η μάνα μου με πίεζε να πάω να τελειώσουμε με τις ελιές. Ξαναπήγα μερικές φορές σαν επισκέπτης όσο ήταν η Μαρία ακόμα φοιτήτρια (δηλαδή για κάνα χρόνο και κάτι) κι από κει και πέρα αραιά και πού. Με το που πήγα η μάνα μου έλεγε να τελειώσω και το στρατό (κοντά δυο χρόνια) και μετά θα άρχιζα να δουλεύω σαν καθηγητής. Νομαρχιακός (έτσι λέγονταν τότε οι αναπληρωτές) και θα έρθει κι ο διορισμός σε 4 - 5 χρόνια. Εγώ πιο πραγματιστής, ξέροντας τα δεδομένα λίγο (αλλά πολύ λίγο) καλύτερα της λέω πως σε δέκα χρόνια θα συμβεί κάτι τέτοιο (ενώ υπολόγιζα γύρω στα εφτά). Στην πράξη; Το 1990, 7 χρόνια μετά κατάφερα να δουλέψω σαν αναπληρωτής στη Δάφνη Καλαβρύτων ενώ ο διορισμός ήρθε το 1996, στο Διδυμότειχο. 13 χρόνια και βάλε κι αυτό γιατί ήταν με τα δυσπρόσιτα. Ο Γιώργος που δεν ήθελε να πάει σε δυσπρόσιτα μέρη, διορίστηκε το '98...