Ιστορίες του καφέ

Μέρες έχω ν' ανεβάσω κάτι. Όχι πως τέλειωσαν οι συνταγές μου. Ούτε οι ιστορίες των εκδρομών. Φωτογραφίες πάμπολες, Πού να τελειώσουν. Αλλά δεν ξέρω, με κούρασε το κάθε δεύτερη μέρα κι έτσι το άφησα για λίγο. Ευκαιρίες πολλές και διάφορες μου δόθηκαν αλλά όλο το παράταγα. Αλλά σήμερα είπα να ανεβάσω πάλι κάτι, απ' τις δικές μου προσωπικές ιστορίες (και πιστεύω πως σίγουρα θα βάλω κι άλλη τις επόμενες μέρες :) ). Τις προηγούμενες μέρες στο (γνωστό) ιστολόγιο του Σαραντάκου, έγινε αναφορά στον καφέ (Τούρκικος καφές, καϊμακλής και μερακλίδικος (της Τέτης Σώλου)). Εκεί λοιπόν γράφτηκαν κάμποσες προσωπικές ιστορίες που με παρακίνησαν να γράψω κι εγώ τις δικές μου, που δεν ήταν και μόνο μία! Ιστορίες του καφέ, του τούρκικο αλλά όχι μόνο. Αν και η παραπάνω φωτογραφία είναι από την αντίστοιχη δημοσίευση για καφέδες στο μπλογκ της Γερμανίας.

Καφέ έπινα απ' τα μικράτα μου, μαζί με τους μεγάλους. Όταν έφτιαχνε η γιαγιά, η θεία κλπ καφέ, θ' άφηνε και λίγο και για μας τα μικρά. Τι γλυκύτητας; Προφανώς ό,τι πίναν εκείνες, δεν είχαμε επιλογή. Συνήθως ήταν μέτριος. Ο πατέρας μου προτιμούσε τον "με ολίγη" (ζάχαρη). Είναι ένας σχετικά πικρός καφές, λίγη ζάχαρη στη μύτη του κουταλιού. Δεν ξέρω πώς έγινε μια φορά και ήπια απ' τον δικό του (μεγάλος πια) και μ' άρεσε. Κι άρχισα να τον πίνω έτσι. Αλλά μόνο σ' ένα καφενείο τον φτιάχνανε σωστό. Συνήθως μου τον σέρβιραν μέτριο. Κι έτσι το γύρισα στον σκέτον. Να είμαι σίγουρος.

Τα χρόνια εκείνα της νιότης :) (φοιτητής δηλαδή, τότε που διαμορφώνονταν οι συνήθειες) τον νες τον έπινα με ζάχαρη. Χτυπητό, να φτιάχνει καϊμάκι. Και τις εποχές εκείνες στις καφετέριες στον φέρνανε χώρια τον καφέ χώρια το νερό, να τα φτιάξεις όπως θέλεις. Αλλά αφού τον τούρκικο (επιμένω εγώ) τον έπινα σκέτο, άρχισα σκέτον και τον νες. Τον ζεστόν πρώτα, μιας και συνήθως ήταν με γάλα (βασικά μόνο γάλα). Από κει στον σκέτο γενικά μια δρασκελιά.

Σκέτον να είμαι σίγουρος έγραψα, αλλά...

Είμαι εκδρομή στο Νεραϊδοχώρι Τρικάλων και παραγγέλνω φραπέ σκέτον (αρχές της δεκαετίας του 90). Μου φέρνει έναν μάλλον. Διαμαρτύρομαι, τον επιστρέφω, μου φέρνει άλλον, μέτριος αυτός. Ε, δεν ξαναασχολούμαι, τον αφήνω στην άκρη. Με βλέπει, με ρωτάει, άστον του λέω, αυτός προσφέρεται να μου φτιάξει άλλον. Και πώς τυχαίνει και περνάω από δίπλα του την ώρα που τον φτιάχνει. Τον βλέπω που βάζει τον καφέ και πάει να βάλει ζάχαρη. Ε, του λέω, σκέτον δεν είπαμε; Γιατί βάζεις ζάχαρη; Κι απάντησή του με τελείωσε. "Μα καλά, εντελώς σκέτος; Δεν πίνεται"!

Ο καφές που πίναμε μικροί, δεν ήταν κανονικός (καθαρός) καφές. Βασικά ένα μείγμα από λίγο καφέ και πολύ κριθάρι (όχι ρεβίθι που διαβάζω σε άλλους). Τα καβούρντιζαν και τα άλεθαν χωριστά κι η μείξη γινόταν στο καφεκούτι. Κάποια στιγμή πάει μια θεια μου στο γιατρό κι αυτός αφού τη ρωτάει πόσους καφέδες πίνει, της συστήνει να περιορίσει τον καφέ. Κι αν δεν θέλει να περιορίσει τον αριθμό, ας τον αραιώνει με λίγο κριθάρι. "Ε, γιατί γιατρέ, καφέ λέμε αλλά καφές είναι; Το πολύ, κριθάρι είναι". "Ε, τότε πίνε όσον θέλεις":)

Αλλά ας φύγουμε απ' τον τούρκικο να πάμε στον παγωμένου καφέ. Ιστορίες δύο.

Η πρώτη. Στη Γερμανία τον πρώτο μας καιρό. Βλέπουμε σε κάτι σαν καφετέρια να έχει στον κατάλογο Eis kaffee. Λιγοστά τα γερμανικά μας κι ακόμα πιο λιγοστές οι γνώσεις μας για τις συνήθειες εκεί. Παραγγέλνουμε λοιπόν και μας έρχεται όχι παγωμένος καφές όπως νομίζαμε αλλά παγωτό με καφέ (Eis θα πει πάγος αλλά και παγωτό στα γερμανικά).

Η δεύτερη. Εκδρομή στις Δαλματικές και πάμε σ’ ένα χωριό έξω απ’ το Ντουμπρόβνικ, το Τσαβτατ (Cavtat). Καθόμαστε για καφέ και μας ρωτάει τι είδος καφέ θέλουμε. Κι εγώ του λέω πως δεν έχει και πολύ νόημα, αφού μόνο ζεστό καφέ έχει. Γιατί πώς θα μπορούσε να είναι, με ρωτάει; Παγωμένος, του απαντώ. Τον παραξενεύει και προσπαθεί να καταλάβει πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο κι εγώ του λέω πως ο καφές να είναι πάνω σε πάγο. Και μου φέρνει. Σ’ ένα μεγάλο ποτήρι με παγάκια έχει ρίξει τον ζεστό καφέ (φίλτρου).