Ντινάν - η Ακρόπολη

Δίπλα στη Ναμύρ και λίγο πιο μακρυά είναι η Ντινάν (Dinant), μια πόλη με διάφορα αξιοθέατα, που είναι όλα κοντά θεωρητικά. Έτσι ξεκινήσαμε τη μέρα μας από κει. Βάζω στον πλοηγό (τζι-πι-ες στα ελληνικά) το κέντρο της πόλης σε πρώτη φάση και μετά ψάχνω πάρκινγκ εκεί γύρω. Μου δείχνει στα 300 μέτρα το πάρκινγκ της ακρόπολης της πόλης (La Citadelle de Dinant) οπότε μετακινώ τον προορισμό σ' αυτό. Δεν ήταν κακή η επιλογή τελικά, αλλά δεν ήταν κι αυτό που σκεφτόμουνα, αφού το πάρκινγκ μπορεί να ήταν 300 μέτρα σε ακτίνα, αλλά και με πάνω από 100 μέτρα υψομετρική διαφορά!

Για να καλύψεις την απόσταση αυτή έχεις δυο επιλογές: τις σκάλες ή

το τελεφερίκ. Εμείς με το που πήγαμε, οδηγηθήκαμε στο πάνω μέρος, έξω από την είσοδο του κάστρου κι είδαμε πως είχε δυο εισιτήρια, ένα κάστρο και τελεφερίκ στα 8,5€ κι ένα που συνδύαζε και μια κρουαζιέρα στο ποτάμι στα 14€. Αν είχε σκέτο κάστρο δεν ξέρω, τελικά πήραμε το μεγάλο πακέτο και τα συνδυάσαμε όλα (και δεν το μετανιώσαμε).

Πριν ακόμα μπούμε, πήραμε μια γεύση απ' το πώς είναι παραμέσα, αλλά ήταν πολύ ελαφριά.

Γιατί εκτός απ' την τεράστια αυλή που υπήρχε μέσα και που θα ήταν το μόνο που θα βλέπαμε αν δεν είχαμε πληρώσει για ξενάγηση, το κάστρο ήταν ένα ατέλειωτο μουσείο.

Άντε να βλέπαμε και κάτι απ' τα κανόνια, που φαίνονταν πίσω απ' τις αλυσίδες της ξενάγησης.

Όμως μέσα είχε αναπαράσταση συσκευών τιμωρίας της εποχής της χρήσης του όπως γκιλοτίνα (και μάλιστα για να είναι πλήρως κατανοητή είχε κι ένα κομμένο κεφάλι από κάτω - κούκλα φυσικά)

πώς έμενα οι κρατούμενοι στα κελιά (ένα κάστρο που σέβεται τον εαυτό του, αλίμονο να μην έχει και τέτοιους :) )

Πώς φυλάγανε τα όπλα (κάτι που δεν είχε αλλάξει και πολύ την εποχή που ήμουν εγώ φαντάρος) αλλά και πώς δούλευαν για να φτιάχνουν όπλα (και όχι μόνο) οι σιδεράδες του κάστρου,

πώς ήταν τα μαγειρεία και οι φούρνοι και πώς ετοιμάζονταν τα απαραίτητα για την διατροφή αυτών που έμεναν μέσα,

πώς ήταν οι θάλαμοι (αλλά και η ζωή) των φαντάρων. Κι ό,τι δεν το κάλυπταν οι αναπαραστάσεις, υπήρχαν σχετικές διαφάνειες για να πληροφορηθούν οι επισκέπτες.

Επίσης σκηνές από διάφορες εποχές της χρήσης του κάστρου (που κράτησε κάμποσους αιώνες, μέχρι τα μέσα του 20ού περίπου)

Απ' την τελευταία εποχή κυρίως (δηλαδή απ' τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο) είχε και όπλα διάφορα

καθώς και μια καταπληκτική αναπαράσταση απ' τη ζωή στα χαρακώματα

για την οποία υπήρχε υποβλητικός ήχος αλλά και προσομοίωση για να περπατήσουμε και να φτάσουμε στην έξοδο (όπου ο ξεναγός μας - σε γαλλικά και ολλανδικά που δεν τα καταφέρνω καθόλου - μας χαιρέτισε θυμίζοντάς μας πως η ευγένεια απαιτεί να του δώσουμε κάποιο φιλοδώρημα - αυτό το κατάλαβα καλά :) )