Τουρκία: Η προσευχή

Οι μουσουλμάνοι,γενικά, είναι γνωστό πως έχουν πολλές προσευχές κάθε μέρα. Σύμφωνα με την παράδοσή τους, κάθε πιστός μουσουλμάνος πρέπει να προσεύχεται 5 φορές τη μέρα. Όπου και να βρίσκεται, βγάζει τα παπούτσια του, γυρίζει προς τη Μέκκα, γονατίζει και προσεύχεται. Και για να γονατίσει έχει το ειδικό χαλί προσευχής. Και για να ξέρει που είναι η Μέκκα έχει πυξίδα. Και για να ξέρει την ώρα, αφενός μεν ακούγεται το κάλεσμα του μουεζίνη από κάποιο κοντινό μιναρέ ενώ απ' την άλλη υπάρχουν και ειδικά υπενθυμιστήρια που υπολογίζουν την ώρα (ένα απλό ρολόι δεν αρκεί γιατί η σωστή ώρα έχει να κάνει με το φεγγάρι, άρα αλλάζει καθημερινά).

Το να μένεις σε μουσουλμανική χώρα κοντά σε τζαμί, για μας τους τουρίστες, είναι δύσκολο. Κοιμάσαι ωραία και καλά και κατά τις τέσσερις και κάτι τα χαράματα ακούγεται το πρώτο κάλεσμα. Κατά τις 9 το δεύτερο, μία και το τρίτο, το επόμενο κατά τις 5 το απόγεμα και τελευταίο μετά τις 8 το βράδυ. Προφανώς το πιο ζόρι είναι το πρώτο. Τα υπόλοιπα είναι και λίγο φολκλόρ. Εκείνη την ώρα τα τζαμιά δεν είναι επισκέψιμα. Εκτός κι αν μπεις δήθεν για να προσευχηθείς, αλλά τότε πρέπει να κάνεις ότι κάνουν οι υπόλοιποι! Επίσης, την ώρα εκείνη είναι δύσκολο και να ψωνίσεις μιας και τα μαγαζιά κλείνουν για να προσευχηθούν οι ιδιοκτήτες και οι εργαζόμενοι. Αλλού κλείνουν την πόρτα και προσεύχονται μέσα ενώ στο Καπαλί Τσαρσί που έτυχα, σκεπάζουν τα εμπορεύματα κάπως και αποχωρούν για να συγκεντρωθούν πολλοί μαζί σ' ένα σημείο.

Ειδικά το μεσημέρι της Παρασκευής. Γιατί η Παρασκευή είναι η ιερή μέρα των μουσουλμάνων, αντίστοιχη με το Σαββάτο των εβραίων και την Κυριακή των χριστιανών (να μην έχουν όλοι την ίδια μέρα και μπερδεύονται!). Και μπορεί η Τουρκία να έχει την Κυριακή αργία λόγω Κεμάλ, αλλά, ειδικά σήμερα που το κοσμικό κράτος υποχωρεί, η προσευχή την Παρασκευή το μεσημέρι είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο πια. Όταν έρθει η ώρα, όλοι τρέχουν πατείς με πατώ σε ν' απλώσουν το χαλί τους και να εκτελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.