Άγιος Θεράπης ο Τζατζαλιάρης

Ο άγιος Θεράποντας (ή Θεράπης ή και Θαράπης στα Μυτιληνιά) δεν είναι και τόσο γνωστός άγιος παρόλο που το όνομά του (και αντίστοιχα η ιδιότητά του ως θεραπευτής) θα έλεγε κανείς πως θα τον είχαν κάνει περιζήτητο. Κύπριος ήτανε, αλλά είναι πολύ γνωστός στη Μυτιλήνη αφού ο τρούλος του αντίστοιχου ναού είναι σήμα κατατεθέν της πόλης. Επίσης, ξέρω να υπάρχει αντίστοιχος ναός στου Ζωγράφου κι άλλον όχι. Όχι; Ε, όχι κι όχι. Στη Μυτιλήνη υπάρχει ακόμα ένα εκκλησάκι προς τιμήν του. Αυτό, δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όπως ο άλλος, στην πόλη. Αλλά έχει τη δικιά του ιστορία.

Το εκκλησάκι ήταν χτισμένο στην άκρη του κεντρικού δρόμου που πάει απ' τη Μυτιλήνη προς οποιοδήποτε (σχεδόν) χωριό του νησιού. Ο δρόμος έπρεπε να φαρδύνει και για να φαρδύνει το εκκλησάκι έπρεπε να φύγει. Και στην μεν Κηφισιά στην αντίστοιχη περίπτωση το μετακινήσανε πάνω σε ράγες, στη συγκεκριμένη περίπτωση που δεν είχε αρχαιολογική αξία απλά το γκρεμίσανε και χτίσαν ένα καινούριο λίγο πιο πέρα, στο πλάτωμα του δρόμου.

Το θέμα ήταν πως το εκκλησάκι αυτό είχε την επωνυμία "τζατζαλιάρης". Γιατί απέναντί του υπήρχε ένας πρίνος (πουρνάρι μεγάλο) στο οποίο όποιος θεραπευότανε (με τη βοήθεια του αγίου) άφηνε ένα ρούχο του. Τα ρούχα που έμεναν εκεί στον ήλιο, στη βροχή και στον αέρα, σιγά σιγά γινόντουσαν κουρέλια. Τζάτζαλα στα Μυτιληνιά. Όταν μετακινήθηκε το εκκλησάκι, για κάποιο διάστημα κόσμος άφηνε ρούχα στον συγκεκριμένο πρίνο αλλά αργότερα διάλεξαν μια αγριλιά απέναντι απ' το καινούριο εκκλησάκι.

Η καινούρια θέση είναι καταπληκτική. Όχι δηλαδή πως κι η παλιά δεν ήτανε. Αλλά τώρα είναι στην αυλή των θερμοπηγών του κόλπου της Γέρας που φαίνεται από κει ολόκληρος. Απ' το έμπα του μέχρι το μυχό του με τον Όλυμπο (ναι, έχει κι η Λέσβος Όλυμπο) στο βάθος.