Εκκλησίες - μουσεία

Ένα απ' τα πιο συνηθισμένα σημεία επίσκεψης σ' ένα μέρος είναι η τοπική εκκλησία. Σε μεγάλες πόλεις βέβαια υπάρχουν περισσότερες της μιας, κάθε μια έχει τη χάρη της. Όμως, το να μπεις σε εκκλησία δεν είν' απλή υπόθεση αν βρίσκεσαι στην ορθόδοξη Ελλάδα. Το να πετύχεις ανοιχτό ναό είναι θέμα τύχης. Ας πούμε στην παραπάνω. Τη μεγαλύτερη εκκλησία της Μυτιλήνης. Τον άγιο-Θεράποντα που ο τρούλος του είναι σύμβολο της πόλης.

Στο Ρεπανίδι της Λήμνου βρήκαμε δυο όμορφες εκκλησίες και οι δυο κλειστές :( Κι άντε, η μια είναι η ενοριακή, ας πούμε. Χώρος λατρείας, που τη διαχειρίζεται ο παπάς όπως νομίζει. Η άλλη όμως; Που είχε εγκαταλειφθεί, είχε ψιλοπέσει και αναστηλώθηκε απ' την εφορία αρχαιοτήτων ενταγμένη σε πρόγραμμα ΕΣΠΑ. Κι είναι λέει εκπληκτική μετά την αναστήλωση. Με υπέροχα φτιαγμένη την οροφή κλπ; Δυστυχώς, μετά την αποκατάσταση (ξανα)έγινε "κοιμητηριακός ναός" κι έτσι παραμένει κλειστός. Πρέπει να πετύχεις κάποιον εκεί αν θέλεις να τον δεις.

Και φτάνουμε μετά από μερικές μέρες στη Μυτιλήνη. Και περνάμε απ' την καθολική εκκλησία της πόλης. Που είναι σε παρόμοια κατάσταση. Εγκαταλειμμένη κάποια στιγμή, με όμορφη οροφογραφία και τοιχογραφίες που αποκαταστάθηκαν πρόσφατα μέσω ΕΣΠΑ και "αποδόθηκε στην καθολική κοινότητα του νησιού". Κι όποιος θέλει περνάει και τη βλέπει.

Έχω γράψει κι άλλες φορές πως η επίσκεψη σε μια εκκλησία του εξωτερικού έχει άλλη σασπένς. Συνήθως, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, είναι ανοιχτές. Όμως, σε κάποιες απ' αυτές όπως στον καθεδρικό της Αμβέρσας, για να μπεις πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο. Έχει πίνακες του Ρούμπενς μέσα. Υπήρχε ένα μικρό μέρος που έμπαινες τσάμπα, αλλ' αυτό για να προσευχηθείς (κι από και έβλεπες και πιο μέσα). Αλλού, όπως στον Άγιο Παύλο στο Λονδίνο αν θες να τον δεις (και να τον φωτογραφήσεις) πληρώνεις. Αν δηλώσεις πως πας για προσευχή είναι τσάμπα. Το πιο τραβηγμένο ήταν στη Νοτρ Νταμ, την Παναγία των Παρισίων. Που στη μέση γινόταν λειτουργία με παπάδες και δεσποτάδες, ενώ γύρω γύρω έκοβαν βόλτες οι τουρίστες (χωρίς εισιτήριο). Στα τζαμιά αντίθετα υπάρχει διαχωρισμός. Την ώρα της προσευχής μόνο οι πιστοί. Τις άλλες ώρες όποιος θέλει.

Στον καθεδρικό στις Βρυξέλλες πάλι, υπάρχει άλλος διαχωρισμός. Τριγυρίζεις και χαζεύεις όσο θέλεις, αλλά αν θες να πας να δεις κάποια ιδιαίτερης αξίας κειμήλια, πρέπει να πληρώσεις. Κι επειδή είναι μικρή η πελατεία, απλά υπάρχει μια μπάρα που ρίχνεις ένα δίευρω και περνάς!