Πίτα με κρασί

Καινούργιες αφάλες από τον Σαραντάκο. Έγραφε προχτές για το πώς πίνεται το κρασί (δυο χρονογραφήματα του Βάρναλη) και κάπου έγραψε για κρασοψιχιά (ψωμί μέσα σε κρασί). Και κοίτα σύμπτωση, λίγη ώρα πριν το διαβάσω, είχα σημειώσει να γράψω για το έθιμο του ψωμιού με το κρασί που υπάρχει στο χωριό μου, ένα έθιμο όμως που δεν είναι για ευχάριστες καταστάσεις.

Πληκτρολόγηση

Εικόνα από τη Βικιπαίδεια που δείχνει τις ζώνες δακτυλογράφησης για κάθε δάκτυλο σε ένα ελληνικό πληκτρολόγιο με τυπική διάταξη. Κάθε χρώμα κι ένα δάκτυλο. Σε κύκλο εικονίζονται τα πλήκτρα πού μπαίνουν τα δάχτυλα στην αρχή, τη σειρά βάσης. Γι' αυτό τα Φ και Ξ έχουν ένα εξόγκωμα για προσανατολισμό όταν σου φεύγουν.

Μιας και έγραψα προχτές για την φωνητική πληκτρολόγηση, ας γράψω και πώς έμαθα να χρησιμοποιώ το κλασικό πληκτρολόγιο, για την κανονική πληκτρολόγηση. Όταν πληκτρολογώ χρησιμοποιώ το τυφλό σύστημα αλλά βλέποντας(!) ή αλλιώς όπως το λέω χρησιμοποιώ το μισότυφλο σύστημα. Γιατί ξέρω μεν σε ποια θέση βρίσκονται τα γράμματα στο πληκτρολόγιο και σε ποιο γράμμα πρέπει να μπει ποιο δάχτυλο όμως τα χέρια μου ξεφεύγουν και κάποιες φορές θα πάνε αλλού νταλλού. Πώς έγινε κι έμαθα να πληκτρολογώ (έτσι όπως έμαθα); Δηλαδή πώς έμαθα το πώς μπαίνουν τα χέρια ώστε να γράφω χωρίς να βλέπω; Ήταν αρχές δεκαετίας του 80. Φοιτητές στο πανεπιστήμιο μαθαίνουμε ότι από τα ΝΕΛΕ, που υπήρχαν τότε, γίνονται (ανάμεσα στα άλλα και) μαθήματα για γραφομηχανή κι αποφασίσαμε μαζί με τη Μαρία να πάμε να μάθουμε!

Ο "Πειραιώτης"

Ο Σαραντάκος (για το ιστολόγιο του οποίου και με αφορμή αυτό έχω γράψει αρκετές φορές) λοιπόν όλο αφάλες μου ανοίγει και όλο καινούργιες δουλειές με σπρώχνει να κάνω. Κάτι γράφει, κάτι μου θυμίζει κι αρχίζω. Δηλαδή τώρα αν δεν τάθελα κι εγώ δεν θα τα έκανα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Έγραφε για τα εστιατόρια και τις ταβέρνες, κάποιος τα συνδύασε με τα καρβουνιάρικα τα παλιά που πούλαγαν και κρασί, τις ταβέρνες της κάποιας εποχής δηλαδή και θυμήθηκα πως είχα δει μία τέτοια στην Ευαγγελιστρίας στον Πειραιά (τι περίεργους συνειρμούς που κάνει το μυαλό). Οπότε λέω καλά, αυτό το έχω γράψει, να το βρω να το βάλω. Αλλά πού. Δεν τόχω γράψει. Ε, θα το γράψω λοιπόν τώρα.

Φωνητική πληκτρολόγηση

Τη φωνητική πληκτρολόγηση την είχα δοκιμάσει το 2012, την εποχή που πήγαινα στο Άουγκσμπουργκ, μέσα στο τρένο. Το προσπαθούσα για το παλιό το blog, να "γράψω"τα κείμενα φωνητικά. Δοκίμασα μια-δυο φορές αλλά το αποτέλεσμα ήταν μάλλον φτωχό. Έτσι το εγκατέλειψα το εγχείρημα. Δεν το ξανά δοκίμασα μέχρι πρόσφατα. Αυτό είναι το τρίτο κείμενο που γράφεται έτσι. Το πρώτο ήταν αυτό με την ιστορία στη level Λέβερ. Το δεύτερο το πώς έγινα Πειραιώτης. Απίθανα εύκολα. απίθανα γρήγορα αν και σίγουρα μετά χρειάζεται κάποιο χτένισμα κάποια επεξεργασία Και γιατί η αναγνώριση δεν είναι 100% σωστή και γιατί ωραίος ο ρέων λόγος είναι διαφορετικός από τον γραπτό. Υπάρχουν κομπιάσματα, υπάρχουν επαναλήψεις, υπάρχουν αλλαγές στην πορεία καθώς λες κάτι, καθώς το υπαγορεύεις της, αλλά όλα αυτά δεν παύουν να δίνουν ένα κείμενο πολύ καλό. Το βλέπετε πώς είναι κι αν το δω στο δώσω χωρίς καθόλου επεξεργασία, θα γίνει ακόμα πιο κατανοητό Πόσο έχει προχωρήσει η διαδικασία της αυτόματης αναγνώρισης και μετατροπής της φωνής σε κείμενο! Το μόνο είναι ότι για να λειτουργήσει για η αναγνώριση σωστά χρειάζεται σύνδεση στο ίντερνετ. Γιατί η φωνή μου στέλνετεαι στα κεντρικά της Google και επιστρέφει σαν κείμενο. ο Που σημαίνει βέβαια ότι ό,τι λέμε ελέγχεται και αναλύεται όπως θέλει και όπως νομίζει η Google!

Φοιτητοδουλειές

Έγραφε τις προάλλες ο Σαραντάκος για το ψαρονέφρι που δεν είναι από ψάρι και το Καρπενήσι που δεν είναι νησί. Και κάποιος έγραψε πως και τη Μεσσήνη την λένε Νησί στην περιοχή αλλά κι αυτή δεν είναι νησί. Και θυμήθηκα πώς το έμαθα αυτό εκεί στο μακρινό 1979, τις απόκριες. Ήμασταν φοιτητές στα Γιάννενα και πιάσαμε δουλειά για κάτι λιγότερο από δυο βδομάδες στη Λέβερ (πρόγονο της σημερινής Γιουνιλέβερ – Unilever που έχει απλωθεί πολύ παραπάνω, όχι μόνο σε καθαριστικά αλλά και τρόφιμα κι απ' όλα). Είχε βγάλει τότε ένα υγρό για πιάτα, το Σάνλάιτ (Sunlight) και θα το προμοτάραμε. Ήταν γύρω στις απόκριες, 12 μέρες δουλειά, 8,5 χιλιάρικα, εξαιρετική αμοιβή. Καθαρά Δευτέρα έχει φτάσει η χάρη μας στην Καλαμάτα και μας λένε το μεσημέρι να πάμε για καρναβάλι στο Νησί. Ψαχνόμαστε. Και μας εξηγούν την περίπτωση: Νησί =Μεσσήνη. Μιας και το θυμήθηκα έριξα μια ματιά κι είδα πως την ιστορία αυτή δεν την έχω γράψει. Ε, ας το κάνω τώρα!

Φούρνοι

Τις μέρες αυτές μπορεί να τις περάσαμε κατά μόνας αλλά έγινε μεγάλη συζήτηση για το αρνάκι του Πάσχα. Και σε μια από τις συζητήσεις αναφέρθηκε πως ο οβελίας δεν είναι πανελλήνιο έθιμο. Και όντως στο χωριό σπάνια κανένας θα βάλει σούβλα κι αυτό τα σημερινά χρόνια. Ο τόπος φτωχός, οι άνθρωποι δεν είχα πολλά ζώα κι αυτά που είχαν ήταν για να βγάζουν γάλα άρα ενδιέφερε να έχουν γεννήσει νωρίς. Κι έτσι αρνάκια κατσικάκια σφάζονταν ακόμα και τα Χριστούγεννα. Ποιος νάχει μικρό ζώο τέτοιαν εποχή και μάλιστα να το βάλει κάτω να το φάει σε μια μέρα. Επίσης, παράδοση σε γλέντια ομαδικά δεν υπήρχε, εξάλλου ούτε και αυλές που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τέτοιες συναντήσεις. Δεν υπήρχε δηλαδή καμιά απ' τις προϋποθέσεις του σουβλίσματος. Αλλά το Πάσχα θέλει αρνί (ή κατσίκι, κατά τα γούστα, δεν θα το ξεχωρίσω). Πώς μπορείς να έχεις, λοιπόν, με ένα σφαχτό να φάνε αρκετές οικογένειες που δεν θάναι μαζεμένοι όλοι μαζί; Να έχεις και συμμετοχή στα θρησκευτικά δρώμενα; Μοιράζεις το αρνί σε τέσσερα κομμάτια και το καθένα στο φούρνο. Το πιο καλό ήταν σπάλα (κ'ταλί) γεμιστή. Το μπούτι με πατάτες δεν ήταν τόσο γιορταστικό, αλλά σαφώς κάποιοι απ' αυτό έτρωγαν (που χορταίνει και παραπάνω κόσμο).

Λαχανόρυζο (ή μαπόρυζο)

Λαχανόρυζο (ή μαπόρυζο όπως το λέει ο Γιώργος κι οι Πελοποννήσιοι που το άσπρο λάχανο το λένε μάπα - στο χωριό μου το λέμε καρδιά αλλά καρδόρυζο δεν λέμε 😀). Είναι ένα σχετικά εύκολο λαδερό φαγητό του χειμώνα. Το έφτιαξα κάποια στιγμή που μούχε ξεμείνει λάχανο και μ' άρεσε.Κι έτσι αποφάσισα να το ξαναφτιάξω αλλά και να το εντάξω στις συνταγές μου. Μοιάζει με το σπανακόρυζο αρκετά στην προετοιμασία του, μόνο που εδώ δεν έχω την επιλογή να τρίψω το λάχανο με το αλάτι αλλά μόνο να το τσιγαρίσω.

Χόρτα τσιγαριστά

Η ιστορία ξεκίνησε μια Τρίτη. Είναι μέρα που έχει λαϊκή στη γειτονιά μου. Έχει κι άλλες μέρες δηλαδή και πάω ανάλογα με το πότε τελειώνουν οι προμήθειες. Και μιας κι η Τρίτη είναι μέρα εργάσιμη, πάω στη λαϊκή μόλις σχολάσω απ' το σχολείο. Συνήθως, αυτά που ψωνίζω από τη λαϊκή είναι σαλατικά και φρούτα. Στα σαλατικά συγκαταλέγονται και τα χόρτα που όποτε βρω παίρνω για βραστή σαλάτα. Έτσι και κείνη την Τρίτη. Σχόλασα, πέρασα απ' τη λαϊκή, ψώνισα κι ανάμεσα στ' άλλα πήρα και χόρτα. Γυρίζω σπίτι και μπαίνοντας βρίσκω στην πόρτα δεμένη μια σακούλα με μπόλικα χόρτα, περισσότερα απ' όσα είχα αγοράσει. Μου τάχε αφήσει ο Τάκης που τούφερε δυο τέτοιες σακούλες ο συμπέθερός του και σκέφτηκε να δώσει και σε μένα. Αμάν, λέω θα τρώμε χόρτα βραστά για μέρες. Και θα ξεμείνουν τα μαρούλια. Άντε να βάλω και λίγα (βρασμένα) στο ψυγείο αλλά και πάλι πολλά είναι. Κι αρχίζω να τα καθαρίζω.

Παροχές συγκοινωνιών

Όταν ήμουν στη Γερμανία χρησιμοποιούσα τακτικά τα τρένα (όπως έγραφα τότε). Επί δυο χρόνια καθημερινά κυκλοφορούσα τα μεγάλα και γρήγορα τρένα τους (ICE και IC/EC) ενώ τον τρίτο χρόνο τα μικρότερα (και πιο αργά) περιφερειακά (Regional - RB ή RE). Έμπαινα στο τρένο κι άνοιγα τον υπολογιστή μου που για να δουλεύει τον έβαζα στην πρίζα. Συνδεόμουνα με το ίντερνετ μέσω του κινητού μου (με καλώδιο) κι ήμουνα μια χαρά δικτυωμένος! Βέβαια, υπήρχαν και περιοχές που δεν έπιανε, αλλά γενικώς υπήρχε άνεση. Και το βασικό ήταν πως υπήρχε παροχή ρεύματος. Για τα γρήγορα τρένα ήταν μια πρίζα σε κάθε κάθισμα (ή κάθε δύο) ή έστω σε κάθε δύο. Για τα αργά είχε σίγουρα στις τετράδες (εκεί που τα καθίσματα ήταν απέναντι και με τραπεζάκι στη μέση) αλλά είχε άλλα που είχαν και παραπάνω.

Κυκλοφορία με αυτοκίνητο

Παραδοσιακά, για να κυκλοφορήσει κάποιος με αυτοκίνητο (όχι με τα μέσα μαζικής μεταφοράς δηλαδή) έχει δυο επιλογές: ή βγάζει δίπλωμα (άδεια οδήγησης το λένε επίσημα) και οδηγεί ο ίδιος ή δεν βγάζει. Κι αν δεν έχει δίπλωμα, ο μόνος τρόπος είναι να πάρει ταξί (να νοικιάσει δηλαδή αυτοκίνητο και οδηγό). Αν έχει, υπάρχουν δυο επιλογές. Μπορεί να έχει δικό του αυτοκίνητο ή να μην έχει. Κι αν μεν έχει δικό του αυτοκίνητο, κι είναι και στο μέρος που βρίσκεται το αυτοκίνητό του, μπαίνει μέσα και πάει όπου θέλει. Αν δεν έχει (ή αν είναι σε μέρος που το αυτοκίνητό του είναι μακριά όπως π.χ. αν πάει μια εκδρομή με αεροπλάνο) τότε, αυτό που ήξερα μέχρι τώρα, η μόνη λύση ήταν να νοικιάσει αυτοκίνητο. Πώς; Πήγαινε σε ένα γραφείο, έδινε το δίπλωμά του και την πιστωτική του και έκανε ένα συμβόλαιο. Με το ίντερνετ, αυτό γινόταν πιο εύκολα αφού μπορούσε να έχει κλείσει το αυτοκίνητο από πριν και όταν έφτανε στον προορισμό του να χρειάζεται μόνο να το παραλάβει.

Πηγές Αροάνιου

Ήταν το μακρινό 1990 που ξεκίνησα να δουλεύω σαν καθηγητής. Το πρώτο μου σχολείο ήταν το Λύκειο Δάφνης. Δάφνης Καλαβρύτων το σωστό. Η Δάφνη είναι ένα μικρό χωριό (τότε δήμος λόγω ιστορίας) στα σύνορα των νομών Αχαΐας και Αρκαδίας. Το πιο κοντινό χωριό είναι στα 3 χιλιόμετρα η Πουρναριά που ανήκει στο νομό Αρκαδίας. Αυτό δεν είναι τίποτα, υπάρχουν και χωριά που ανήκουν σε δυο νομούς (όπως παραπέρα τα Τριπόταμα, τυπικά χωριό της Αχαΐας κι αυτό αλλά που αρκετά σπίτια του ανήκουν στην Ηλεία) ή και ακόμα πιο δύσκολο όταν το χωριό μοιράζεται ανάμεσα σε δυο χώρες που τότε γίνεται δυο χωριά! Αλλά ξέφυγα απ' το θέμα μου.

Σουμποτίτσα

Ξεκίνησα να γράφω για την Σουμποτίτσα αλλά μου βγήκε το άρθρο για τα σύνορα και τα τελωνεία. Να επανέλθω λοιπόν στη πόλη. Η Σουμποτίτσα είναι μια συνοριακή πόλη της Σερβίας, 10 χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Ουγγαρία. Αρκετά μεγάλη, με 100 χιλιάδες κόσμο περίπου. Δεν είναι απ' τους συνηθισμένους τουριστικούς προορισμούς, δεν την είχα ακούσει από κανένα τουριστικό πρόγραμμα ούτε όταν έμεινα σ' αυτήν για πρώτη φορά, αλλά ούτε αργότερα. Κι η πρώτη φορά ήταν το μακρινό 2010.

Περνώντας σύνορα

Για τη Σουμποτίτσα είπα να γράψω αλλά κάπου με την πρώτη επιλογή της ως προορισμό έμπλεκε μέσα το πέρασμα των συνόρων. Είπα να κάνω αναφορά σ' αυτά αλλά την έβλεπα να βγαίνει μεγάλη. Έτσι αποφάσισα να το αυτονομήσω. Έτσι κι αλλιώς την ώρα που το έγραφα οδηγούσε η Μαρία, πέρναγα κι άλλα σύνορα κι οι εμπειρίες πλουτίζονταν!

Σχολικές εκδρομές στη Γερμανία

Πώς πραγματοποιούνται οι εκδρομές των μαθητών στη Γερμανία; Γιατί πως πραγματοποιούνται είναι σίγουρο. Κι όχι μόνο στη Γερμανία, σ' όλες τις χώρες που έχω πάει έχει τύχει να δω μαθητές σε εκδρομή. Αλλά και στην Ελλάδα συναντά κανείς εκδρομείς - μαθητές. Ξεχωρίζουν από μακριά. Κινούνται όλοι μαζί και έχουν κάποιον που μεγαλύτερο που τους συνοδεύει.
Πώς μούρθε τώρα να μιλήσω γι' αυτό το θέμα; Με την αφορμή του κλεισίματος των σχολείων λόγω χιονιού τις τελευταίες μέρες, έγραψε ο Μανόλης (και το έβαλε και στο φέισμπουκ όπου έγιναν και κάποια σχόλια), κάνοντας κάποιες συγκρίσεις για το πώς δουλεύουν τα σχολεία σε Ελλάδα και Γερμανία (πήγαμε κι οι δυο στη Στουτγάρδη το 2009 - εγώ μόνο με τη Μαρία, αλλ' αυτός και μ' ένα μικρό παιδί).

Μια απίστευτη ιστορία

Το διάβασα στη Σχεδία του προηγούμενου μήνα. Τόχω ξαναπεί πως η Σχεδία έχει τρομερά ενδιαφέρουσα ύλη και την αγοράζει κάποιος όχι μόνο για να βοηθήσει κάποιον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη (συνήθως άστεγο) αλλά και για το περιεχόμενό της. Το κακό είναι πως η ύλη αυτή δεν υπάρχει διαθέσιμη στο ίντερνετ (ούτε και για τα παλιότερα τεύχη). Στο τεύχος 64 (Νοέμβριος 2018) διάβασα κάτι που το θεώρησα απίστευτο και εξωφρενικό. Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε, αφού ζούμε σε καπιταλιστική (και καπιτα-ληστική θα τόγραφα, να παίξω και λίγο με τις λέξεις) κοινωνία, το κέρδος πάει πάνω απ' όλα. Άρα, οι καπιταλιστές δεν θα δίσταζαν να εκβιάσουν την όποια κατάσταση τους βόλευε, αρκεί να έβγαζαν κέρδος. Άδικα τόλεγαν πως ο καπιταλιστής θα πουλήσει ως και το σκοινί που θα τον κρεμάσουν; Μπορεί να φαίνεται ακραίο, αλλά και η ιστορία που διάβασα και μεταφέρω, ακραία είναι.

Μπουγατσάκια Αγγελικής

Στη γιορτή των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, η Αγγελική ήρθε με μια μεγάλη κούτα γλυκά και την τοποθέτησε στο τραπέζι μαζί με τη ζάχαρη άχνη και την κανέλα. Όταν άνοιξε η κούτα, μοσχομύρισε το περιεχόμενό της. Ήταν μπουγατσάκια ατομικά, σερβιριζόμενα σε πιατάκι ή σε απλή χαρτοπετσέτα και πασπάλιζες όσο ήθελες ζάχαρη και κανέλα. Απίθανη ιδέα, γρήγορη σε εκτέλεση και εύκολη στο σερβίρισμα. Αμ έπος, αμ έργον, τη συνταγή και φτιάξιμο. Δυο φορές μάλιστα.

Τουρκία: τρώμε ψάρι (έξω)

Τις προηγούμενες μέρες έγραφα για τον κιουνεφέ. Εκτός απ' τη συνταγή έβαλα και την ιστορία του πώς δοκίμασα κιουνεφέ στην Τουρκία (που ίσως πρέπει να τα ξεχωρίσω) και για να είμαι σίγουρος του τι έχω γράψει παλιότερα έκανα μια αναδρομή στα γραμμένα και δημοσιευμένα αλλά και στα ετοιμασμένα και αδημοσίευτα ακόμα. Όπως έχω ξαναγράψει, ειδικά για την Τουρκία είχα ετοιμάσει αρκετά άρθρα αλλά υπάρχουν καμιά 20αριά που δεν τα ολοκλήρωσα ποτέ (και για να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι καλά καλά και τι ήθελα να γράψω). Βρήκα λοιπόν πως έχω ανεβάσει για το φαγητό του δρόμου, αλλά όχι για το φαγητό των εστιατορίων, ειδικά για τα ψαρομάγαζα που το είχα ξεκινήσει. Κι έτσι σήμερα αποφάσισα να διορθώσω.

Κιουνεφέ, μια ιστορία!

Έγραφα για τον κιουνεφέ και θυμήθηκα όταν τον είχα δοκιμάσει στην Πέργαμο. Ε, να μην μένει έτσι ξεκρέμαστη πως έγινε, να την καταγράψω και την εμπειρία αυτή:

Κιουνεφέ

Τον κιουνεφέ τον έφαγα πρώτη φορά από την Κική. Με καταγωγή απέ την Πόλιν (όχι, δεν μιλάει Πολίτικα, δική μου η διατύπωση) είπε κάποια στιγμή να φτιάξει έναν κιουνεφέ. Τότε έμαθα την ύπαρξη του γλυκού αυτού καθώς και το ποια είναι τα βασικά του υλικά. Άλλο ένα παράξενο γλυκό από τη γείτονα, το οποίο αξιοποιεί το τυρί (το άλλο που δοκίμασα ήταν ο τυροχαλβάς). Πριν μερικές μέρες, καθώς τριγυρνούσε στους δαιδαλώδεις ιντερνετικούς δρόμους η Μαρία, έπεσε πάνω σε μια συνταγή για κιουνεφέ κι έτσι είπα να την φτιάξω. Ίσως θάταν καλύτερα νάχα ρωτήσει την Κική. πάντως το αποτέλεσμα από την πρώτη μου δοκιμή δεν ήταν κακό (αλλά ούτε και τρομερό - είχα μια καταπληκτική εμπειρία από κιουνεφέ στην Πέργαμο κι έτσι είχα ψηλές προσδοκίες). Στην πρώτη φωτογραφία είναι το αποτέλεσμα αυτής της πρώτης απόπειρας (που ακολούθησα τις οδηγίες με ευλάβεια αλλά μάλλον ήθελε πολύ περισσότερο σιρόπι).

Ντοματοκεφτέδες Σαντορίνης

Διαβάζοντας καθημερινά ένα σάιτ το alfavita.gr που κατά κύριο λόγο αναφέρεται σε ειδήσεις του εκπαιδευτικού κλάδου, ανακάλυψα αυτή τη συνταγή που έχει ενδιαφέρον. Επειδή μ' αρέσουν οι ντοματοκεφτέδες που τους έχω δοκιμάσει στη Σαντορίνη, σκέφτηκα πως ανεβάζοντας την εδώ,  θα μπορέσω να την έχω σε όποιο μέρος θέλω. Αυτή είναι η τεχνολογία, σε αρκετά πράγματα μας βοηθάει, σε άλλα μας γεμίζει σκοτούρες.

5" μόλις

5 μόλις δευτερόλεπτα είναι αρκετά για ν' αλλάξουν την κατάσταση του αυτοκινήτου. Μόνο 5". Και εξηγούμαι: Το χειμώνα άλλαξα αυτοκίνητο. Με πείσανε κι είπα το ναι. Το καινούριο είναι εφοδιασμένο με διάφορα ηλεκτρονικά βοηθήματα απ' αυτά που έχουν τα σημερινά αυτοκίνητα. Ένα απ' αυτά η υποβοήθηση στην εκκίνηση σε ανηφόρα (ή κατηφόρα και όπισθεν!). Για όποιον δεν ξέρει εξηγώ πώς δουλεύει και τι είναι τα 5" που λέω.

Στην εξοχή

Θέα από το μέρος που πέρασα κάμποσα καλοκαίρια

Το άρθρο αυτό γράφτηκε το χειμώνα για ν' ανέβει το καλοκαίρι. Οι χώροι που φιλοξενούν τα μπλογκ, δίνουν τη δυνατότητα αυτή να προγραμματίζεις πότε θα ανέβει κάτι. Το έγραψα μετά από μια κουβέντα που είχα με τον πρόεδρο του Συνδέσμου Πλωμαριτών Αττικής, για να το έχει από τότε για ύλη για το περιοδικό που βγάζει εδώ και πάνω από 30 χρόνια ο σύλλογος. Και το προγραμμάτισα για σήμερα που είναι επίκαιρο μιας και χτες κλείσαν τα σχολειά, αλλά είχα και κατά νου πως θάπρεπε να συνεννοηθούμε πριν ανέβει, αν το περιοδικό θα κυκλοφορούσε αργότερα και δεν ήθελε να υπάρχει ήδη δημοσιευμένο (αν και ήδη είχε πάρει παλιότερό μου άρθρο). Και ξαφνικά, τέλη Φλεβάρη ο πρόεδρος πάει. Μας άφησε χρόνους. Κι ήταν νέος σχετικά, λίγο πιο μεγάλος από μένα. Έπαθα ένα σοκ, αλλά το άρθρο έμενε στον προγραμματισμό. Το έχω στείλει στον καινούριο πρόεδρο, δεν ξέρω αν τελικά θα φιλοξενηθεί στους "Πλωμαρίτικους Αντίλαλους" (αυτός είν' ο τίτλος του περιοδικού, είναι από τη σελίδα 7 του τεύχους 254) αλλά αποφάσισα να το ανεβάσω σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό και να το αφιερώσω στη μνήμη του Δημήτρη Χαλαυτή.

Μαρμελάδα κεράσι (του Θανάση)

Τη συνταγή αυτή την ανέβασε ο (Θανα)Σάκης στο φέισμπουκ. Βασικά ξεκίνησε με φωτογραφίες (που δεν τις έχει για όλους και δεν ξέρω πώς θα φαίνεται και η φωτογραφία που διάλεξα, γιατί κι αυτή δική του είναι). Ζήτησαν τη συνταγή κι ο Θανάσης περιέγραψε τη διαδικασία και μ' άρεσε. Του ζήτησα λοιπόν την άδεια να την μεταφέρω εδώ και το κάνω. Την φέρνω στο στιλ που βάζω εγώ συνταγές με υλικά και εκτέλεση, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία. Έχω βέβαια τις διαφοροποιήσεις μου, εγώ θέλω η μαρμελάδα να είναι αλοιφή κι όχι κομμάτια φρούτων αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Παρατήρηση. Αν κάνω τη διαδικασία με το μαχαίρι, καλό είναι να βάλω κάνα γάντι να μην βάψουν τα χέρια μου. Ο Θανάσης δεν τόκανε και δεν ξέρω πότε θα καθαρίσουν τα χέρια του :)

Αυτοματοποιημένες συναλλαγές

Πολλές συναλλαγές που ξέρουμε να γίνονται με τη μεσολάβηση ανθρώπων σε άλλες χώρες γίνονται αυτοματοποιημένα. Αυτό που καθορίζει το αν θα χρησιμοποιούνται κάπου άνθρωποι ή μηχανήματα έχει να κάνει με το ποιος κοστίζει περισσότερο. Πάνε 20 χρόνια αλλ' ακόμα θυμάμαι πως μας είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη φορά που πήγαμε στην Τουρκία πως σε όλα τα μαγαζιά δούλευε πολύς κόσμος. Εκεί που στην Ελλάδα θα είχαμε ένα, άντε δυο άτομα να κάνουν μια δουλειά, εκεί υπήρχαν 4 - 5 ή και περισσότερα. Ρωτώντας μάθαμε πως αυτό συνέβαινε γιατί τα μεροκάματα ήταν πολύ φτηνά κι έτσι οι επιχειρήσεις χρησιμοποιούσαν παραπάνω άτομα για να μπορούν να πουλάνε μούρη πως έχουν καλύτερη εξυπηρέτηση από ανταγωνιστικά.

Φακοκεφτέδες

Κεφτέδες υπάρχουν λογιώ λογιώ. Κι εδώ έχω περιγράψει διάφορους. Πριν λίγες μέρες δοκίμασα σε μαγαζί αγκιναροκεφτέδες (που δεν μ' εντυπωσιάσανε). Και λίγο μετά βλέπει η Μαρία σ' ένα σάιτ κεφτέδες από φακές και μου το στέλνει. Μ' άρεσε η ιδέα κι είπα να την πραγματοποιήσω, μόνο που δεν μ' άρεσε η σύνθεσή τους. Έτσι τους προσάρμοσα στα δικά μου (και τους άλλαξα τελείως) βάζοντας υλικά που μου ταιριάζουνε αλλά και που μ' αρέσουν. Κι η Ειρήνη που τους δοκίμασε να διαμαρτύρεται πως δεν έχουν αρκετό ξύδι (που στην αρχική συνταγή δεν υπήρχε).

Αναχώρηση για Γερμανία.

Το πήραμε απόφαση πως φεύγουμε. 1η Σεπτέμβρη 2009, ημέρα Τρίτη. Όλα είναι έτοιμα για την αναχώρηση. Το πρωί πάω στην τράπεζα να βγάλω λεφτά μιας και η εγκατάσταση έχει ανάγκες. 4,5 χιλιάρικα έβγαλα, μου τα δώσανε σε δεκάρικα και εικοσάρικα κυρίως, λίγα τα πενηντάρια, ένα μάτσο τεράστιο. Πού να το κουβαλάς τέτοιο πράγμα. Μου λένε να περάσω το μεσημέρι μπας και τους έχουν πάει τίποτα πιο χοντρά. Φορτώνουμε το αυτοκίνητο μέχρι τα μπούνια. Ένα Ζαφίρα με μπόλικο χώρο πίσω, αφού είχαμε ρίξει και τα καθίσματα, μας έδινε 1,5 κυβικό μέτρο περίπου αλλά πάλι λίγο μας φαινότανε. Είχαμε μια λαΐνα λάδι (γύρω στα 50 κιλά), ούζο και άλλα ευγενή ποτά και λοιπά τρόφιμα αλλά και σεντόνια, μαξιλάρια, πιάτα εκτός από τα ρούχα (που αφού θα μέναμε καιρό ήταν πολλά και διάφορα, άλλα για χειμώνα κι άλλα για καλοκαίρι). Τα τελευταία πράγματα για να μπούνε είχα κατεβάζει τα παράθυρα και τα στοίβαζα από κει.

Γερμανία: ετοιμασίες για αναχώρηση

Το 2009 ήταν χρονιά με πολλά γεγονότα (για μας). Η Ειρήνη έδινε πανελλαδικές. Εμείς είχαμε κάνει μαθήματα Γερμανικών (κάποια μόνοι μας και αργότερα ιδιαίτερο) και δώσαμε κι εμείς εξετάσεις. Αρχές Απρίλη. Εκτός από Γερμανικά δώσαμε κι Αγγλικά χωρίς να κάνουμε ούτε καν επανάληψη. Μ' ό,τι ξέραμε. Περίμενα καλύτερη βαθμολογία στ' Αγγλικά απ' ότι στα Γερμανικά αλλά ατύχησα. 54% στα πρώτα (από ορθογραφία δεν πήγα καθόλου καλά, είχα πάψει να γράφω χρόνια πριν), 63% στα δεύτερα (που έχοντας κάνει και παρόμοια θέματα ήξερα να τα χειριστώ), άρα για τις μη αγγλόφωνες εκτός Γερμανίας χώρες (π.χ. Τουρκία ή Αίγυπτο που είχαμε δηλώσει) τα Αγγλικά που εξετάστηκαν δεν χρειάζονταν, πήγαινα με τον καλύτερο βαθμό. Για τη Μαρία τα πράγματα ήταν ανάποδα, τα Αγγλικά πήγαν καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς στην αίτηση είχαμε ζητήσει συναπόσπαση: ή και οι δυο ή κανένας.

Απόσπαση στη Γερμανία

Όταν άρχισα να δουλεύω σαν αναπληρωτής, άλλαξα διάφορα σχολεία στην Πελοπόννησο. Εκεί, είτε γιατί αναπληρωτής ήμουνα, τα των μονίμων δεν μ' ενδιέφεραν (σιγά, για όλα έψαχνα) είτε γιατί στο νότο δεν το πολυσυνηθίζουνε, δεν έμαθα, δεν άκουσα, δεν είδα, για αποσπάσεις στο εξωτερικό. Όταν όμως διορίστηκα στο Διδυμότειχο, είχα έναν μαθητή που μόλις είχε επιστρέψει απ' το Λύκειο του Βούπερταλ όπου ήταν με τον πατέρα του που ήταν δάσκαλος και τώρα που γύρισε θα έδινε ειδικές εξετάσεις. Αλλά ενώ λέω παραπάνω πως για όλα έψαχνα, για το συγκεκριμένο δεν γύρεψα παραπάνω πληροφορίες.

Ιστορίες εξετάσεων

Η σημερινή ιστορία ανάγεται στην περίοδο των εξετάσεων για τα πανεπιστήμια του 1977. Την θυμήθηκα πριν λίγο καιρό σε άρθρο του Σαραντάκου κι είπα να την μεταφέρω κι εδώ. Εισαγωγικές τις λέγαμε τότε τις εξετάσεις αυτές. Θυμίζω πως ήταν χωριστές για τα ΑΕΙ και άλλες για τα ΚΑΤΕΕ (τους προγόνους των σημερινών ΤΕΙ). Τότε δίναμε σε πέντε μαθήματα που βαθμολογούσαν (όπως και σήμερα) δυο βαθμολογητές από το 1 μέχρι το 20 (άρα μπορούσες να πάρεις από 2 μέχρι 40 σε κάθε μάθημα). Πέντε μαθήματα πάει να πει 200 μόρια το μεγαλύτερο, πρόσθεσε και το βαθμό του απολυτηρίου 220, μια βαθμολογία που κανένας δεν πλησίαζα μιας και τότε δεν υπήρχε σαφώς καθορισμένη ύλη αλλά μόνο τίτλοι κι αυτοί γενικοί κι άντε να δεις αν αυτό που θέλεις να χρησιμοποιήσεις ο βαθμολογητής θα το δεχτεί σαν θεώρημα ή θα έπρεπε να το αποδείξεις (ειδικά για τα μαθηματικά). Κι ήμασταν χωρισμένοι σε ομάδες σχολών που δίναμε σε διαφορετικές μέρες παρόλο που τα μαθήματα ήταν παρόμοια. Έτσι μπορούσαν να έχουν τελειώσει οι υποψήφιοι μιας ομάδας ενώ της άλλης να μην έχουν καν αρχίσει.

Αλλαγές στα σχολεία

Το υπουργείο Παιδείας ετοιμάζει διάφορες αλλαγές στο νομοθετικό πλαίσιο των σχολείων. Θα μου πει κανείς πού είναι το περίεργο. Κάθε υπουργός κάνει αλλαγές, γιατί όχι κι αυτός.Σωστά. Υπάρχουν αλλαγές κι αλλαγές. Άλλες στου κασίδη το κεφάλι (ας πούμε αυτό που γίνεται με την Γ' Λυκείου και την δήθεν αποσύνδεσή της απ' τις εισαγωγικές για τα ΑΕΤ-ΤΕΙ που κάθε φορά η αποσύνδεση έχει αποτέλεσμα την πιο σφιχτή σύνδεση) κι άλλες που έχουν να κάνουν καθαρά με το πώς το κράτος θα πληρώνει λιγότερα. Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι το τελευταίο, μιας και από το υπουργείο μας έχουν ανακοινωθεί δυο "πρωτοβουλίες" που με το πρόσχημα της αποσαφήνισης η μια ή της διευκόλυνσης των μαθητών η άλλη και οι δυο έχουν να κάνουν με το χρήμα (για τα λεφτά τα κάνεις όλα όπως λέει και το τραγούδι). Αλλά ας πω μερικά για τις αλλαγές γενικότερα:

Παρουσίαση βιβλίου

Το συγκεκριμένο βιβλίο πήρε υλική μορφή χάρη στη συμβολή πολλών φίλων του συλλόγου Πλωμαριτών που πληκτρολόγησαν από κάποιες σελίδες του. Η δική μου συμβολή, εκτός από την πληκτρολόγηση (που ανέλαβα ένα μέρος κι εγώ) ήταν κυρίως στο να πάρω τα επιμέρους αρχεία και να τα συνθέσω σε ένα ενιαίο κείμενο, έτοιμο για το τυπογραφείο κάνοντας ενδιάμεσα και τις σχετικές διορθώσεις - συμπληρώσεις.

Πορτοκαλοσαλάτα

Στο χωριό μου πολλά πορτοκάλια δεν έχουμε. Παρόλο που είναι νησί τα εσπεριδοειδή δεν ευδοκιμούν ιδιαίτερα αφού είναι όλο βουνά. Σε κάτι εκβολές ποταμών μόνο που σχηματίζεται λίγος κάμπος έχει ξινόδεντρα (όπως τα λέμε με μια λέξη). Παρόλα αυτά όμως η χρήση των καρπών τους είναι ποικίλη και με φαντασία. Κάνουμε ας πούμε πορτοκαλοσαλάτα. Όχι σε στιλ φρουτοσαλάτας αλλά μια εναλλακτική σαλάτα που συνοδεύει το φαγητό μας. Και μιας και μ' αρέσουν και τα πορτοκάλια και τα κρεμμύδια, όποτε το θυμάμαι φτιάχνω και σήμερα.

Παστουρμάς με αυγά

Τον παστουρμά τον ήξερα αλλά δεν έτυχε να τον χρησιμοποιήσω. Πολλές φορές άκουγα για τη μυρουδιά που αφήνει αφού τον φας. Ίσως γι' αυτό, ίσως γιατί είναι ένα ιδιαίτερο αλλαντικό που δεν βρίσκεται και πολύ τακτικά, δεν θυμάμαι να είχα έρθει σε επαφή μαζί του. Ώσπου το καλοκαίρι κάνοντας μια βόλτα με τη Ντόρα στην αγορά της Μυτιλήνης περνάγαμε έξω απ' την Ερμού 78 όπου υπάρχει ένα κρεοπωλείο που φτιάχνει παστουρμά κι όταν περνάς από κει σου σπάει τη μύτη. Και σχολιάζαμε πόσο χαρακτηριστική είναι η μυρουδιά για το συγκεκριμένο σημείο. Και πως αν κάποια στιγμή περάσουμε από κει και δεν μυρίζει παστουρμά, κάτι θα έχει αλλάξει και θα μας φαίνεται παράξενο. Και συμφωνούσαμε κι οι δυο σ' αυτό. Το συζητάμε με τη Μαρία και εκφράζω την επιθυμία να πάρω και μια φορά παστουρμά από κει, να το δοκιμάσουμε τέλος πάντων.

Χυλοπίτες παραδοσιακές

Τις χυλοπίτες τις ήξερα από παλιά, αλλά σπάνια τις μαγείρεψα και πάντα σαν να ήταν μακαρόνια. Το ίδιο και τα χυλοπιτάκια (που είναι χυλοπίτες ίσιες και κομμένες σε μικρά κομματάκια). Και πριν λίγες μέρες βρεθήκαμε σ' ένα σουπερμάρκετ που είχε σε προβολή χυλοπίτες μετσοβίτικες και τις είδ' η Μαρία και τις ζήλεψε. Και πήραμε με κρύα καρδιά, μιας και δεν τις είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Και ξεκινώ να τις φτιάχνω όπως τόχα στο νου μου αλλά λέω να ρίξω και μια ματιά στις οδηγίες που υπήρχαν πάνω στο σακούλι. Αλλιώς τάλεγε τα πράγματα εκεί κι είπα να τ' ακολουθήσω. Και βγήκαν υπέροχες. Τόσο που α) αγόρασα κι άλλες και β) δεν πέρασαν πολλές μέρες και τις ξανάφτιαξα (όχι και τόσο πετυχημένες τη δεύτερη φορά, οφείλω να ομολογήσω, αλλά ξέρω τι φταίει). Κι η Μαρία να επιμένει να ανεβάσω τη συνταγή. Της κείνης ρήμασι πειθόμενος λοιπόν, την παρουσιάζω. Είναι για 4 άτομα (με τα δικά μου μέτρα :) ).

Παντζάρια ψητά στο φούρνο

Άλλη μια παραλλαγή για ψητά παντζάρια. Είχα ξαναβάλει, για ψητά κι εκείνα, αλλά δεν θυμόμουνα πώς τα έγραφα, μου είχε μείνει η πρόταση για ψήσιμο στη σκάρα. Που και στη σκάρα και στο φούρνο, θέλουν πολλή ώρα. Τέλος πάντων, προχτές είδα στη λαϊκή κάτι παντζάρι με ωραία μεγάλα κεφάλια κι είπα να τα πάρω για ψητά. Και μιας κι εγώ θυμόμουνα αυτά στη σκάρα, έριξα μια ματιά στο ίντερνετ τι άλλες ιδέες υπήρχαν. Κι όλες όσες βρήκα ήταν ίδιες (ή σχεδόν). Καμιά δεν τα είχε σκέτα, ανοιχτά, όπως τα έγραφα εγώ. Πολύ περισσότερο που κανένας δεν τα έδινε για σκάρα! Τέλος πάντων, τα έφτιαξα κι είπα να τα παρουσιάσω κι από δω, να υπάρχουν όλες οι εκδοχές.

Τεμπελόπιτα της Παυλίνας

Τις προάλλες στο σχολείο μου είχαν μπαζάρ οι μαθητές της Γ' Λυκείου για να βγάλουν κάνα φράγκο για την εκδρομή τους. Άλλοι αγόρασαν κι άλλοι έφτιαξαν (ένας μάλιστα είχε φέρει κρεπιέρα κι έφτιαχνε κρέπες επιτόπου!). Άλλα αρμυρά, άλλα γλυκά. Σε τιμές εξαιρετικά φιλικές. Δοκίμασα διάφορα αλλά ξεχώρισα μια τυρόπιτα χωρίς φύλλο που είχε φτιάξει η Παυλίνα. Αφράτη αφράτη και γευστικότατη. Προφανώς ζήτησα τη συνταγή και προφανώς την παρουσιάζω εδώ. Το τεμπελόπιτα είναι δικό της. Μπρουστ μου την έγραψε, δεν ξέρω τι πάει να πει και γιατί, εγώ απ' την Παυλίνα την έμαθα, της Παυλίνας τη γράφω. Η διαδικασία θυμίζει κάπως την Κικιτσόπιτα, μόνο που τούτη γίνεται πιο ψηλή και (πολύ) πιο αφράτη. Όταν την έφτιαξα το ταψί μου φάνηκε μικρό κι έτσι έβαλα λίγη και σ' ένα άλλο, κι είχα δίκιο.

Εμπειρίες από τουαλέτες

Σήμερα στου Σαραντάκου είχε θέμα σχετικά με τις τουαλέτες. Τα αποχωρητήρια ή όπως αλλιώς το λέει ο καθένας (ο Νίκος έχει κάμποσες λέξεις που λέγονται για το ίδιο "μέρος" :) ). Και θυμήθηκα κι εγώ κάποιες σχετικές προσωπικές εμπειρίες. Με το θέμα έχω ασχοληθεί διάφορες φορές, κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα μέρος πάντα παρατηρώ τι συμβαίνει εκεί σχετικά με τις τουαλέτες, είμαι ώρες στο δρόμο και τις χρειάζομαι συχνά. Απ' όλες όμως τις ιστορίες, μια ξεχωρίζει. Πρόκειται για εμπειρία μοναδική και μάλιστα απ' το μακρινό 1998, απ' τις πρώτες φορές που ταξίδευα στο εξωτερικό που είπα να τη μεταφέρω κι εδώ.

Γλυκοπατάτες αλά κρεμ

Να και ένα φαγητό που το έφτιαξα όπως μου κατέβηκε, χωρίς να βρω κάπου συνταγή έτοιμη. Βέβαια, το είχα φάει σε κάποιο μαγαζί και μου άρεσε (αν και δεν θυμάμαι πώς τις είπαν εκεί). Και σκέφτηκα να το φτιάξω κι εγώ, αλλά όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα συνταγή. Έτσι λοιπόν έβαλα διάφορες ιδέες που σχημάτισα τρώγοντάς το ή από άλλες συνταγές με γλυκοπατάτες και έτοιμο το φαγητό. Το αποτέλεσμα μου άρεσε εξαιρετικά (αν και με αστερίσκους, με σημεία δηλ. που θα μπορούσε να είναι καλύτερο). Απ' την άλλη η Ειρήνη δήλωσε πως δεν θα ήθελε να το ξαναφάει. Τι να πω, γούστα είν' αυτά.

Κολοκυθόπιτα με κίτρινη κολοκύθα

Κολοκύθια υπάρχουν πολλών ειδών και συνταγές τους ακόμα περισσότερες. Εγώ έχω ανεβάσει μέχρι τώρα πάνω από 10. Οι περισσότερες με τα κλασσικά κολοκυθάκια που βρίσκουμε σχεδόν όλον τον χρόνο πια. Αλλά αυτή την εποχή εμφανίζονται στην αγορά κι άλλα, "εξωτικά", κολοκύθια. Συνήθως μεγάλου μεγέθους που τα λέμε κολοκύθες. Είναι οι κόκκινες που χρησιμοποιώ για να φτιάχνω κολοκυθοπιτάκια, γλυκά. Αλλά και κίτρινες που έχω δει, αλλά δεν είχα χρησιμοποιήσει, δεν τις συνηθίζουμε στο χωριό μας (να τις φυτεύουμε). Αλλά πριν μερικές μέρες έδωσε στη Μαρία μια συναδέλφισσά της μια τέτοια κίτρινη κολοκύθα. Κι είπαμε να την φτιάξουμε αρμυρή αυτή τη φορά, κάτι σαν σπανακόπιτα που είχαμε φάει στο Γιώργο. Αλλά αντί να τον πάρουμε τηλέφωνο και να μάθουμε τη συνταγή του, έψαξε η Μαρία και βρήκε μία της Αργυρώς. Στην αρχή που μου το είπε μου φάνηκε κάπως αλλά όταν  τη διάβασα είδα πως ήταν στα μέτρα μου κι έτσι τη φτιάξαμε. Αν εξαιρέσει κανείς πως η ποσότητα της κολοκύθας που προτείνει μου φαίνεται μεγάλη αναλογικά με τα υπόλοιπα, το αποτέλεσμα ήταν μια χαρά. Έτσι εδώ πληθαίνω λίγο τα συνοδευτικά κι αλλάζω το μυρωδικό. Ο δυόσμος μου φαίνεται πως δένει καλύτερα.

Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν;

Η φράση έχει μεταφορική σημασία, ενώ έχει γίνει και τίτλος βιβλίου και ταινίας. Εγώ βάζω κι ένα ερωτηματικό στο τέλος. Συμβαίνει ή όχι; Ήταν σημείο τριβής με τη μακαρίτισσα τη μάνα  μου. Αν και είμαι φειδωλός στο να πετάω πράγματα που έχουν πάψει να χρησιμοποιούνται, εκείνη δεν ήθελε να πετάγεται τίποτα που κάποτε έκανε δουλειά. Σε ένδειξη τιμής και σεβασμού. Δεν μιλάω για τριμμένα ρούχα και τέτοια αλλά π.χ. για εργαλεία. Το θεωρούσε πως αντανακλούσε στην ίδια, που, ναι, είχε γεράσει. Εν πάση περιπτώσει το θέμα μου δεν είναι η διαφωνία μου αυτή αλλά αν κάτι που δεν έχει την αρχική του χρήση θα πρέπει να καταστρέφεται ή να αλλάζει χρήση. Κι ο λόγος είναι από σύγκριση δυο παλιών σχολείων που δεν εξυπηρετούσαν πια τον αρχικό τους σκοπό.

Είμαι η κυρία Τάδε

Πολλές φορές ακούω στο τηλέφωνο τη φράση "είμαι η κυρία Τάδε". Ποιο σπάνιο το "είμαι ο κύριος Τάδε", γι' αυτό και ο τίτλος επικεντρωμένος στην κυρία. Εγώ όταν παίρνω τηλέφωνο λέω τ' όνομά μου. Ανάλογα σε ποιον, μπορεί να πω το μικρό μόνο, ή το μεγάλο ή και τα δυο. Π.χ. "Μαλλιαρός ονομάζομαι και θάθελα..." Και το κάνω ακόμα και σε γνωστούς όταν δω πως δεν έχουν καταλάβει ποιος τους πήρε τηλέφωνο (αν και τώρα με την αναγνώριση κλήσης το πράγμα έχει αλλάξει κάπως). Μια θεία της Μαρίας μόνιμα όταν έπαιρνε τηλέφωνο τη μπέρδευα αλλά όταν ρώταγα να μου πει ποια είναι θα με πέρναγε από σαράντα κύματα. Μα δεν με κατάλαβες, πώς γίνεται κι άλλα τέτοια. Αλλά ξέφυγα.

Η ντοπιολαλιά μας

Διαφορετικό το σημερινό άρθρο. Πρώτα πρώτα είναι μεγάλο. Δεύτερον είναι αναδημοσίευση. Αλλά δικού μου κειμένου. Όπως έχω γράψει σε διάφορες φάσεις, παρακολουθώ ανελλιπώς το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία". Το ιστολόγιο είναι με επίκεντρο την ελληνική γλώσσα και τις λέξεις που την απαρτίζουν. Έχει κάποιες τακτικές "στήλες", θέματα που μπαίνουν σε συγκεκριμένες μέρες (π.χ. το Σάββατο γλωσσικά μεζεδάκια ή την Κυριακή λογοτεχνία) ενώ τις άλλες μέρες έχει διάφορα θέματα πολλές φορές με αφορμή την επικαιρότητα. Ο Νίκος καταφέρνει να ανεβάζει ένα άρθρο κάθε μέρα τα τελευταία πολλά χρόνια. Κι αν αυτό θέλει κόπο (να βρεις τι θα βάλεις και να το συντάξεις και να το πληκτρολογήσεις) σκεφτείτε πως κάθε μέρα έχει πολλά πολλά σχόλια που τα διαβάζει όλα και απαντάει όπου κρίνει. Ανάμεσα στα ενδιαφέροντά του είναι και οι λέξεις που χρησιμοποιούνται σε μια περιοχή κι ακόμα περισσότερο αυτές που σήμερα χάνονται. Έτσι αποφάσισα να γράψω κι εγώ για το χωριό μου. Κι ο Νίκος έκανε κάποιες συμπληρώσεις σε αγκύλες που μ' άρεσαν κι είπα να τις φέρω κι εδώ. Αλλά αρκεί η εισαγωγή, ας βάλω το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε εκεί.

Τουρκία: Λεωφορεία

Μιας και θυμήθηκα ιστορίες απ' την Τουρκία, να βάλω ακόμα μία. Αυτήν των λεωφορείων. Που είναι μικρά. Στις μεγάλες πόλεις κυκλοφορούν και λίγα μεγάλα αλλά τα περισσότερα είναι μικρά. Είτε σε αστικές είτε σε υπεραστικές διαδρομές.

Τουρκία: Λουλούδια

Από το 2014 έχω βάλει τις φωτογραφίες και τον τίτλο στο σημερινό άρθρο αλλά έμενε στα αζήτητα τόσον καιρό. Το καλοκαίρι εκείνο είχα πάει στην Κωνσταντινούπολη κι είχα βγάλει κάποιες φωτογραφίες με λουλούδια που είχα δει σε δρόμους και πλατείας της γειτονικής χώρας. Ετοίμασα διάφορες αναρτήσεις για εκεί, αλλά λίγες ανέβηκαν. Αρκετές έμειναν και ρίχνοντας πρόσφατα μια ματιά στο τι έχω στα πρόχειρα, την βρήκα αυτήν. Το βασικό πως είχε έτοιμες τις φωτογραφίες.

Είδη χαλβά

Χαλβάς. Τι είναι χαλβάς; Όταν ακούει κάποιος τη λέξη χαλβάς πού πάει ο νους του; Και δεν εννοώ τη μεταφορική σημασία του λεξικού, αυτό του άβουλου και μαλθακού ανθρώπου. Αλλά του χαλβά σαν γλυκό. Το λεξικό που λέγαμε δίνει δυο είδη χαλβά (και το ίδιο κάνει κι αυτό του Μπαμπινιώτη). Τον έναν, αυτόν με ταχίνι και ζάχαρη (και διάφορες προσθήκες όπως κακάο, φιστίκι κλπ), αυτόν που εγώ τον ξέρω σαρακοστιανό. Γιατί συνήθως τον τρώμε τη σαρακοστή. Όχι πως δεν τρώγεται κι άλλες εποχές. Ο Δημήτρης π.χ. τον τρώει όλο το χρόνο, βρίσκοντας σ' αυτόν μια καλή και υγιεινή πηγή ενέργειας. Τον δεύτερο που παρουσιάζει εγώ τους ξεχωρίζω σε δυο.

Τα γραφτά μου

Γράφω στο ίντερνετ, σε μπολογκ, τα τελευταία εφτά - οχτώ χρόνια. Ξεκίνησα με τα Γράμματα απ' τη Γερμανία τον Γενάρη του 2010 και συνέχισα μ' αυτό το μπλογκ από τον Γενάρη του 2013. Στο πρώτο ανέβηκαν 884 δημοσιεύσεις και κάπου τόσα σ' αυτό. Στην αρχή τα γραφτά ήταν καθημερινά ενώ αργότερα αραίωσαν. Υπήρξαν μήνες με μια δυο αναρτήσεις μόνο ενώ αρκετές είναι με συνταγές όπου τα πράγματα είναι κουκιά μετρημένα. Υλικά και οδηγίες. Βέβαια συνήθως και σ' αυτά έχω ένα κειμενάκι εισαγωγής, αλλά δεν μπορώ να θεωρήσω πως είναι γραφτό. Γραφτά είναι οι προσωπικές ιστορίες ή οι τουριστικές (που τις έχω μειώσει εξαιρετικά, σκόπιμα γιατί σέρνεται και φθόνος) ή οι απόψεις για θέματα της επικαιρότητας. Και αρκετές φορές ο τρόπος γραφής έχει επαινεθεί. Πώς διαμορφώθηκε αυτός ο τρόπος; Αυτό είναι το σημερινό μου θέμα και ξεκινάει από πολύ παλιά.

Πνευμονία δεύτερη

Στο προηγούμενο έγραφα για το πώς μάθαμε πως ο Δημήτρης είχε πνευμονία, εκεί στο μακρινό 1994. Μεγάλο βγήκε και σταμάτησα με το να έχει μπει στο νοσοκομείο και να έχω γυρίσει εγώ στο σπίτι και να βρίσκω την (τρίχρονη) Ειρήνη να έχει κάνει εμετό. Όμως από πυρετό τίποτα το σημαντικό. Ούτε 38. Ε, δεν γίνεται να είναι δύο στα δυο παιδιά με πνευμονία. Αλλά κι αν; Τηλεφωνιόμαστε με τη Μαρία, της λέω τα καθέκαστα και πάει στους γιατρούς του νοσοκομείου. Που βέβαια δεν κάνουν διάγνωση από μακριά. Και λένε να την πάμε για εξέταση από κοντά. Εγώ πάω στο μάθημα στο ΙΕΚ και το μεσημέρι για το ΠΕΚ. Μαζί και η Ειρήνη και μιας κι η μάνα μου θα έμενε μόνη, έρχεται κι αυτή μαζί.

Μια πνευμονία (από τις δύο)

Γράφοντας τις ιστορίες μου από την πρώτη φορά αναπληρωτής μέχρι την μετάθεσή μου στην Β' Ανατολικής Αττικής, κάποια στιγμή, σ' εκείνο το ατέλειωτο 1994 ανέφερα πως υπήρχαν κι άλλες ιστορίες την εποχή εκείνη. Έλεγα να μην την γράψω κι αυτήν αλλά μιας και είχα αρκετές θετικές κριτικές στο ΦΒ (= φατσοβιβλίο ή φέισμπουκ στα ελληνικά) τελικά σκέφτηκα να γράψω ακόμα μια. Μόνο που αυτή δεν έχει άμεση σχέση με τα σχολεία αλλά με την υγεία.

Μόνιμος! (ολοκλήρωση)

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993 και το 1994 (σε πρώτη και δεύτερη και τρίτη συνέχεια) και το 1995. Μ' αυτά τέλειωσε η φάση αναπληρωτής κι άρχισε η φάση μόνιμος. Έγραψα πώς βρήκαμε το πού θα πάμε καθώς κι ένα γράμμα που έστειλα τότε στους συναδέλφους του παλιού μου σχολείου και συνέχισα με την πρώτη χρονιά στο Διδυμότειχο. Εκεί έμεινα συνολικά τρία χρόνια μέχρι το 1999 (και λέω να τα περιγράψω σήμερα εν συντομία) που πήρα μετάθεση για τη Β' Ανατολικής Αττικής που ήταν ήδη η Μαρία κι άρχισαν οι μικρομετακινήσεις στην περιοχή. Κάποια στιγμή πήγα με απόσπαση στη Γερμανία, άρχισα να γράφω τις εντυπώσεις μου από κει και σε μπλογκ κι όταν επέστρεψα και άλλα γράμματα απ' την Γερμανία δεν είχα να γράφω, άρχισα ετούτο δω.

Πρώτος χρόνος μόνιμος

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993 και το 1994 (σε πρώτη και δεύτερη και τρίτη συνέχεια) και το 1995. Μ' αυτά τέλειωσε η φάση αναπληρωτής κι άρχισε η φάση μόνιμος. Έγραψα πώς βρήκαμε το πού θα πάμε κι ένα γράμμα που έστειλα τότε στους συναδέλφους του παλιού μου σχολείου. Το γράμμα γράφτηκε στις 10 Σεπτέμβρη άρα πολύ νωρίς για να έχει την ιστορία ολόκληρης της πρώτης χρονιάς μόνιμου (ή μάλλον δόκιμου όπως είναι το τυπικό) καθηγητή. Ε, λέω να μην τ' αφήσω έτσι, να βάλω και μερικά ακόμα.