Αναχώρηση για Γερμανία.

Το πήραμε απόφαση πως φεύγουμε. 1η Σεπτέμβρη 2009, ημέρα Τρίτη. Όλα είναι έτοιμα για την αναχώρηση. Το πρωί πάω στην τράπεζα να βγάλω λεφτά μιας και η εγκατάσταση έχει ανάγκες. 4,5 χιλιάρικα έβγαλα, μου τα δώσανε σε δεκάρικα και εικοσάρικα κυρίως, λίγα τα πενηντάρια, ένα μάτσο τεράστιο. Πού να το κουβαλάς τέτοιο πράγμα. Μου λένε να περάσω το μεσημέρι μπας και τους έχουν πάει τίποτα πιο χοντρά. Φορτώνουμε το αυτοκίνητο μέχρι τα μπούνια. Ένα Ζαφίρα με μπόλικο χώρο πίσω, αφού είχαμε ρίξει και τα καθίσματα, μας έδινε 1,5 κυβικό μέτρο περίπου αλλά πάλι λίγο μας φαινότανε. Είχαμε μια λαΐνα λάδι (γύρω στα 50 κιλά), ούζο και άλλα ευγενή ποτά και λοιπά τρόφιμα αλλά και σεντόνια, μαξιλάρια, πιάτα εκτός από τα ρούχα (που αφού θα μέναμε καιρό ήταν πολλά και διάφορα, άλλα για χειμώνα κι άλλα για καλοκαίρι). Τα τελευταία πράγματα για να μπούνε είχα κατεβάζει τα παράθυρα και τα στοίβαζα από κει.

Το μεσημέρι είμαστε έτοιμοι. Γύρω στη μία και κάτι χαιρετάμε τα παιδιά μας και ξεκινάμε, με ενδιάμεση στάση στην τράπεζα μπας και μικρύνουμε το πάκο. Αλλάξαμε κάνα χιλιάρικο σε κατοστάρικα, το πακέτο εξακολουθούσε νάναι μεγάλο αλλά κάτι έγινε αφού έδωσα ό,τι ψιλολόι μπορούσα. Πάω να βάλω μπρος το αυτοκίνητο δεν παίρνει μπροστά. Μπαταρία. Παίρνω τηλέφωνο τα παιδιά, έρχονται με το άλλο αυτοκίνητο και το βάζουμε μπροστά με καλώδια και νέα στάση σε συνεργείο ν' αλλάξουμε μπαταρία. Πώς δεν μας βρήκε το πρόβλημα στο δρόμο (και μάλιστα σε κάνα πάρκινγκ εκτός συνόρων, εκεί που θα κάναμε ξεκούρασμα), πάλι καλά. Αλλάζουμε και τη μπαταρία και δρόμο για Θεσσαλονίκη όπου είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε την πρώτη διανυκτέρευση, να δούμε και τους κουμπάρους μας.

Την επόμενη αρχίζουμε να περνάμε σύνορα. Όχι πως δεν τόχαμε ξανακάνει. Τον περασμένο χρόνο (2008) είχαμε πάει στας Ευρώπας με τ' αυτοκίνητο κι η επιστροφή έγινε απ' το δρόμο των Βαλκανίων, οπότε είχαμε μια ιδέα. Η επιλογή μας ήταν να πάμε από Ουγγαρία μεριά. Η άλλη λύση ήταν από Σλοβενία. Μικρή η διαφορά σε χιλιόμετρα (θα κάναμε λίγα παραπάνω), μάλλον πιο φτηνή σε διόδια αλλά με πολύ καλύτερους δρόμους. Οδηγούμε όλη τη μέρα και κάποια στιγμή φτάνουμε στα Ουγγαρέζικα σύνορα. Καμιά δεκαριά τεράστιες ουρές από αυτοκίνητα. Τα περισσότερα με γερμανικές πινακίδες. Το ξέραμε πως τα ουγγαρέζικα σύνορα ήταν τα πιο δύσκολα (και είναι ακόμα). Γιατί οι Μαγυάροι όντας η πύλη εισόδου στη ζώνη Σένγκεν από τρίτη χώρα (Σερβία) θέλουν να δείχνουν πως κάνουν καλά τη δουλειά τους! (Δεν χρειάζεται να θυμίσω τι έγινε με τα κύματα προσφύγων το καλοκαίρι του 2015 και πού σταματήσανε).

Διαλέγουμε μια ουρά στην τύχη (έτσι κι αλλιώς μόνο στην τύχη πας εκεί) που όμως προχωράει πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με τις διπλανές. Ήμασταν τυχεροί. Πλησιάζοντας στο σημείο ελέγχου βλέπουμε πως ένα μέρος της ταχύτητας οφειλόταν στο γεγονός πως ο τελωνειακός πλησίαζε το αυτοκίνητο, έλεγχε τα χαρτιά και το έστελνε σ' ένα διάδρομο δίπλα ν' αδειάσει το πορτμπαγκάζ και ν' ανοίξει όλα του τα πράγματα. Αρχίζω να σκέπτομαι πώς θα τα ξαναφορτώσω. Πλησιάζω. Δίνω τα διαβατήριά μας και την πράσινη κάρτα του αυτοκινήτου και κατεβαίνω. Ο τελωνειακός ανοίγει την πόρτα του πορτμπαγκάζ φεύγουν διάφορα, προσπαθώ να τα μαζέψω με τις λιγότερες απώλειες. Δεν προλαβαίνω να τα στριμώξω και να κλείσω, έχει ανοίξει την πλαϊνή πόρτα, κατρακυλάνε άλλα.-
- Α, κάτσε, του λέω, κουμπάρε γιατί δεν κάνουμε δουλειά έτσι. Τι θέλεις να δεις να σ' ανοίξω και να στο δείξω εγώ.
Ρίχνει μια ματιά στα διαβατήρια.
- Έλληνες είστε;
- Ναι. Πάμε να δουλέψουμε στη Γερμανία ως καθηγητές.
- Ούζο έχεις;
- Ναι.
- Πόσο;
- Ένα πεντόλιτρο.
Όντως ούζο τόσο είχαμε. Είχαμε όμως κι άλλα ποτά, φτιαχτά απ' τη μάνα μου κυρίως, με βάση το ούζο. Κανονικά, αφού μπαίναμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τρίτη χώρα δεν δικαιούμασταν παρά δυο μπουκάλια του ενός λίτρου το καθένα. Αλλά τι να κάνουμε, είχαμε κάνει τις κουμπάνιες μας για έναν τουλάχιστον χρόνο. Πάντως, αν ήθελε να του το δείξω ήξερα ακριβώς που ήταν. Δεν θυμάμαι αν το έδειξα ή όχι, πάντως:
-Εντάξει, πάρε τα διαβατήρια, καλό ταξίδι.
Δεν περιμέναμε δεύτερη κουβέντα. Φύγαμε, πήγαμε έξω απ' τη Βουδαπέστη και κοιμηθήκαμε σ' ένα ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει.

Την Πέμπτη 3 του Σεπτέμβρη δρόμο για το Μόναχο. Χαλαρά, έτσι κι αλλιώς αργά θα φτάναμε και όντως φτάνουμε απογεματάκι. Πάμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει, κάτω από τον τραγουδισμένο σταθμό του Μονάχου. Ένα σταθμό που έμελλε να τον περάσω εκατοντάδες φορές. Ένα τραγούδι που το έκανα έμβλημα και το είχα και σαν ήχο κλήσης (ρίνγκ τον στα ελληνικά) όσο καιρό έμεινα στη Γερμανία.

Το αυτοκίνητο φορτωμένο με πράγματα που δεν ήταν να μένουν μέσα για πολύν καιρό. Καλά στη μεταφορά μέχρις εκεί. Αλλά όσες μέρες θα καθόμασταν και θα ψάχναμε για σπίτι δεν ήταν σώφρον να τα έχουμε στ' αυτοκίνητο αφού θα αλλοιώνονταν. Είχα ρωτήσει πού μπορώ να τ' αφήσω αλλά κανείς δεν μου είπε πως υπήρχαν αποθήκες που νοίκιαζες έναν μικρό χώρο, ανάλογα με τις ανάγκες σου. Θα μπορούσα να τα πήγαινα στον Γιάννη, στη Νυρεμβέργη, αλλά ήταν ακόμα στην Ελλάδα για τις διακοπές, δεν βιαζόταν αυτός ν' ανέβει. Εμείς βιαζόμασταν που θέλαμε να ψάξουμε για σπίτι. Τι να κάνουμε, αποφασίζουμε να τα πάμε στο Βούπερταλ πούταν ο Γιώργος. 600 χλμ περίπου (κι άλλα τόσα για τον γυρισμό).

Το πρωί της Παρασκευής πάμε απ' το Γραφείο του Μονάχου να κάνει ανάληψη υπηρεσίας η Μαρία και να πάρουμε και τα σχετικά χαρτιά, περνάμε απ' τη Στουτγάρδη (τότε στη Γερμανία λειτουργούσαν 9 γραφεία εκπαίδευσης, τώρα είναι 2) να κάνω ανάληψη υπηρεσίας κι εγώ και συνεχίζουμε για το Βούπερταλ. Γνωρίζουμε και τα μποτιλιαρίσματα έξω απ' τις μεγάλες πόλεις, Καρλσρούη, Μανχάιμ και Φραγκφούρτη, αφού φύγαμε κατά τις 3 απ' τη Στουτγάρδη και μέχρι να περάσουμε την τελευταία είχε πάρει να βραδιάζει. Φτάνουμε, ξεφορτώνουμε, μένουμε για Σαββατοκύριακο κι επιστρέφουμε έχοντας κλείσει τηλεφωνικά κάποια ραντεβού για σπίτια. Που δεν ήταν κι εύκολη δουλειά. Που αφού το καταφέραμε ξανακάναμε τη βόλτα μέχρι το Βούπερταλ να πάρουμε τα πραγματάκια μας (μόνο που αυτή τη φορά φρόντισα να κάνουμε ένα καλό διάλειμμα την ώρα της κίνησης κι έτσι φτάσαμε την ίδια ώρα με την προηγούμενη).