Ο "Πειραιώτης"

Ο Σαραντάκος (για το ιστολόγιο του οποίου και με αφορμή αυτό έχω γράψει αρκετές φορές) λοιπόν όλο αφάλες μου ανοίγει και όλο καινούργιες δουλειές με σπρώχνει να κάνω. Κάτι γράφει, κάτι μου θυμίζει κι αρχίζω. Δηλαδή τώρα αν δεν τάθελα κι εγώ δεν θα τα έκανα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Έγραφε για τα εστιατόρια και τις ταβέρνες, κάποιος τα συνδύασε με τα καρβουνιάρικα τα παλιά που πούλαγαν και κρασί, τις ταβέρνες της κάποιας εποχής δηλαδή και θυμήθηκα πως είχα δει μία τέτοια στην Ευαγγελιστρίας στον Πειραιά (τι περίεργους συνειρμούς που κάνει το μυαλό). Οπότε λέω καλά, αυτό το έχω γράψει, να το βρω να το βάλω. Αλλά πού. Δεν τόχω γράψει. Ε, θα το γράψω λοιπόν τώρα.

Ήταν το μακρινό 1985. Τότε που έπιασα δουλειά με το μηχανάκι και όργωνα όλο το λεκανοπέδιο αλλά και παραέξω την Αττική. Στην αρχή δούλευα στην Αθήνα. Όπως έγραφα, πέρασα από εξέταση αν ήξερα τους δρόμους τους βασικούς της Αθήνας :) Τις ίδιες μέρες μαζί με μένα είχε προσληφθεί και ένας Πειραιώτης. Ο Πειραιάς θεωρούνταν δύσκολη περιοχή, για να πάνε άνθρωποι από την Αθήνα. Οι Πειραιώτες δεν τάχαν καλά με την Αθήνα κι οι Αθηναίοι με τον Πειραιά (όχι πως τώρα άλλαξε πολύ η κατάσταση). Έτσι υπήρχε ζόρι να βρεθεί να δουλέψει κάποιος προς τα κει. Ο Θοδωρής (έτσι τον λέγαν το συνάδελφο) ήταν λοιπόν κελεπούρι. Ιούνης ήταν που ξεκινήσαμε, καλοκαίρι ερχόταν, κάποια στιγμή πήρε άδεια (παρόλο που δεν δικαούμασταν τυπικά, χρειαζόμασταν να πάρουμε δυνάμεις κι ο Τάκης - ο ιδιοκτήτης  της Ταχυδέμα, έτσι λεγόταν η εταιρία - δεν είχε αντιρρήσεις να πάρουμε άνευ αποδοχών. Το πρόβλημά του ήταν αν κάποιος δεν πήγαινε απροειδοποίητα. Τα τακτικά δεν είχε θέμα).

Κάποια στιγμή, λοιπόν, κουβεντιάζοντας με τον ιδιοκτήτη που λέγαμε, μου λέει "Α! εσύ ξέρεις και από Πειραιά"! Κι αυτό γιατί του είπα πως η Μαρία ήταν απ' τη Δραπετσώνα και πως είχαμε πάει προς τα εκεί... Τόσο σχετικός ήμουν (κι όμως γι' αυτόν ήταν σημαντικό από κάποιον που δεν ήξερε πώς είναι το λιμάνι)! Έτσι, όταν θα έλειπε ο Πειραιώτης και χρειάστηκε να αντικατασταθεί έστειλαν εμένα. Όμως, δεν πήγαμε μια μέρα μαζί να μου δείξει τα κατατόπια αλλά μια Δευτέρα πρωί ξεκίνησα να κάνω το δρομολόγιο του Πειραιά.

Μου λέει θα πας Ευαγγελιστρίας 18 που είναι ο Μολοκότος (για το νούμερο δεν είμαι σίγουρος, μάλλον πέρασαν αρκετά χρόνια, βλέπω πως υπάρχει ακόμα κάπου παραδίπλα), θα πάρεις κάποια έγγραφα θα τα πας στα γραφεία τους στην Πέτρου Ράλλη κι από κει θα πας στη Γούναρη πού είναι η Τεξάκο (όχι, αυτή δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα). Μετά θα γυρίσεις προς τα εδώ περνώντας ξανά από Ευαγγελιστρίας για να δώσεις αυτά που θα έχεις πάρει πιο μπροστά από την Πέτρου Ράλλη. Μιας και ήμουν "σχετικός" με τον Πειραιά, ήξερα πού είναι η Ευαγγελίστρια. Κοιτάζω στο χάρτη, όντως εκεί υπήρχε και η οδός Ευαγγελιστρίας. Βέβαια, μου φάνηκε κάπως περίεργο το δρομολόγιο, αλλά αφού έτσι μου το είπαν, έτσι θα το έκανα.

Αφού μου είπε για τον Πειραιά καβαλάω και εγώ το μηχανάκι φεύγω στον Πειραιά. Βρίσκω την Ευαγγελιστρίας, να και το 18, ψάχνω να βρω το Μολοκότο τζίφος. Στο νούμερο αυτός ήταν μια ημιυπόγεια ταβέρνα με κάρβουνα και τίποτα άλλο. Ψιλοπαρατημένη, σε κατάσταση ημιαποσύνθεσης. Αποκλείεται να μου είπαν εκεί. Και ξαφνικά θυμάμαι. Ευαγγελίστριας υπάρχει και στην Αθήνα. Πώς το θυμήθηκα; από κάποια διαφήμιση της εποχής που έλεγε για μαχαιροπίρουνα "υιοί Αθανασίου Ζούλοβιτς"! Εκεί θα είναι, στο κέντρο της Αθήνας. Καβαλάω το μηχανάκι κι εμπρός πίσω από τον Πειραιά στην Αθήνα, χωρίς καν να έχω πάρει τα του Πειραιά, χωρίς να περάσω δηλαδή απ' την Τεξάκο που ήταν κοντά. Τόσο άσχετος αλλά και τόσο ταραγμένος.

Φθάνω στην Αθήνα και, βέβαια, βρίσκω το Μολοκότο. Βεβαίως Ευαγγελίστριας στην Αθήνα, εκεί πέρα πάνω απ' του Ψυρρή, πάνω από το Μοναστηράκι, πάνω από την Αιόλου. Που τελικά η περιοχή ήταν γεμάτη με τέτοια μαγαζιά (δεν είχα ιδέα απ' όλ' αυτά). Οπότε παίρνω τα πράγματα που ήταν να πάρω τρώγοντας και κάποια γκάζια που άργησα, πάω στον άλλο Μολοκότο στην Πέτρου Ράλλη και λοιπά που λέγαμε κατεβαίνω στην Τεξάκο που μου γκρίνιαξαν (Αμάν κάθε μέρα καθυστερείτε. μέχρι τις 10 έχουμε πει) και παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Πειραιώς, Μολοκότος Ευαγγελιστρίας κι επιτέλους πίσω στο γραφείο.
Γύρισα πίσω χωρίς να έχω αναφέρει το αφεντικό το τι έγινε, ότι ξέρεις έκανα τέτοια πατάτα και έκανα διπλό δρομολόγιο και λοιπά, περιμένοντας να δω τι θα βγει. Και γυρνάει αυτός και μου λέει "Α! καλός ήταν ο χρόνος σου για πρώτη φορά"! Εντάξει, είχα αργήσει αλλά αφού ήταν η πρώτη φορά ήτανε αποδεκτό!!! Κι έτσι καθιερώνομαι για τον Πειραιά.

Απορία:  Δηλαδή αν δεν έκανα όλο αυτό το πάνω-κάτω, αν δεν έκανα όλ' αυτά τα χιλιόμετρα τα επιπλέον σε πόσην ώρα θα είχα γυρίσει;  Προφανώς οι συνάδελφοι οι άλλοι κάπου πίναν καφέ το πρωί αφού ξεκίναγαν από το γραφείο κι έτρεχε ο χρόνος τους. Τα γραφεία της εταιρείας ήταν στη Σμολένσκη, ένα δρόμο πάνω απ' την Καλλιδρομίου. Και τους πέτυχα κάποτε χαμηλά στη Ζωοδόχου Πηγής σε ένα καφενεδάκι να πίνουνε όντως καφέ. Δεν μουρχόταν να κάνω κάτι τέτοιο. Κι έτσι, ανέβηκα στην εκτίμησή του Τάκη ώστε να έχω στην εταιρεία τις εξελίξεις που είχα αργότερα...