Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν;

Η φράση έχει μεταφορική σημασία, ενώ έχει γίνει και τίτλος βιβλίου και ταινίας. Εγώ βάζω κι ένα ερωτηματικό στο τέλος. Συμβαίνει ή όχι; Ήταν σημείο τριβής με τη μακαρίτισσα τη μάνα  μου. Αν και είμαι φειδωλός στο να πετάω πράγματα που έχουν πάψει να χρησιμοποιούνται, εκείνη δεν ήθελε να πετάγεται τίποτα που κάποτε έκανε δουλειά. Σε ένδειξη τιμής και σεβασμού. Δεν μιλάω για τριμμένα ρούχα και τέτοια αλλά π.χ. για εργαλεία. Το θεωρούσε πως αντανακλούσε στην ίδια, που, ναι, είχε γεράσει. Εν πάση περιπτώσει το θέμα μου δεν είναι η διαφωνία μου αυτή αλλά αν κάτι που δεν έχει την αρχική του χρήση θα πρέπει να καταστρέφεται ή να αλλάζει χρήση. Κι ο λόγος είναι από σύγκριση δυο παλιών σχολείων που δεν εξυπηρετούσαν πια τον αρχικό τους σκοπό.

Η αφορμή μου δόθηκε την Κυριακή το βράδυ. Πριν κάμποσες μέρες ανακοινώθηκε στη σελίδα του Συλλόγου Πλωμαριτών Αττικής στο φέισμπουκ πως ο Παλλεσβιακός Σύλλογος Αγίου Δημητρίου διοργάνωνε για την Κυριακή "Γιορτή σαρδέλας". Η σαρδέλα είναι μεζές συνηθισμένος στη Μυτιλήνη και το καλοκαίρι γίνονται κάνα δυο τέτοιες γιορτές στο νησί. Η εκδήλωση θα γινόταν στο τάδε παλιό δημοτικό που υπάρχει στο Μπραχάμι στην οδό δείνα. Πήγαμε μέχρις εκεί και είδαμε μια εκδήλωση καταπληκτική. Με πολύ μεγάλη συμμετοχή, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία της αρχής. Είχαν στρωθεί τραπέζια στην αυλή του πρώην δημοτικού. Το σχολείο μίκρυνε για τις ανάγκες της περιοχής και μιας και δεν είχε χώρο για να επεκταθεί φτιάχτηκε άλλο λίγο παραπέρα. Το παλιό κτίριο όμως δεν αχρηστεύτηκε ούτε παρατήθηκε. Έγινε στέγη για ένα σωρό συλλόγους που δρουν στην περιοχή. Κάθε αίθουσα και ένας δυο σύλλογοι. Κι έτσι στέκει και καθαρό και περιποιημένο. Παρόλο που γέρασε (τάχει τα χρονάκια του) και δεν εξυπηρετεί τον αρχικό του σκοπό, βρέθηκε τρόπος να αξιοποιηθεί.

Και θυμήθηκα το δημοτικό σχολείο στο Φισκάρδο της Κεφαλλονιάς. Έναν κοσμοπολίτικο προορισμό που βρέθηκα τον Ιούνη σε εκδρομή με ημερόπλοιο απ' τη Λευκάδα. Κοσμοπολίτικο (και ακριβό) το μέρος μεν, αλλά το δημοτικό του μάλλον έχει μείνει χωρίς παιδιά κι έχει κλείσει. Το κτίριο στέκεται επιβλητικό πάν' απ' το χωριό. Με υπέροχη θέα, ανεβήκαμε μέχρις εκεί και στεναχωρεθήκαμε. Γιατί το κτίριο, που πρέπει κάποια στιγμή να είχε στεγάσει και κάποιες υπηρεσίες γιατί υπήρχε μια προειδοποίηση για παροχή ρεύματος σε σεισμογράφο καθώς και απομεινάρια μιας έκθεσης, ήταν εγκαταλειμμένο και βανδαλισμένο. Οι πόρτες ξαχαρβαλωμένες, τα τζάμια σπασμένα, η αυλή μ' ένα ωραίο βοτσαλωτό στη μέση να καταστρέφεται και διάφορες ακαθαρσίες περαδώθε.

Και σκέφτομαι εγώ. Δεν μπορούσε να αξιοποιηθεί με κανέναν τρόπο; Κι αν σήμερα δεν το χρειάζεται η (ενιαίος) δήμος Κεφαλληνίας που είναι ο ιδιοκτήτης γιατί δεν φροντίζει να το κρατήσει σε μια αξιοπρεπή κατάσταση και να δει τι θα κάνει για να το αξιοποιήσει; Και νάταν μόνο αυτό το κτίριο που στα γεράματά του στέκει παρατημένο! Απλά αυτό στάθηκε αφορμή για τις σκέψεις και να γράψω εδώ. Γιατί και στο δήμο που μένω, λίγα μέτρα πιο πέρα από μένα υπάρχει ένα παρόμοιο κτίριο. Δεν ήταν σχολείο αλλά κεντρικό κτίριο κατασκηνώσεων. Που πριν καμιά δεκαριά χρόνια το αγόρασε ο δήμος. Κι από τότε στέκεται εκεί και γερνάει αχρησιμοποίητο. Κι ο δήμος πληρώνει ενοίκιο για τα γραφεία του. Μένει ν' αργοπεθαίνει από εγκατάλειψη. Μήπως θάταν καλύτερα να το σκοτώσουν (=γκρεμίσουν);