Αναπληρωτής 1994, μέρος β'

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993. Ξεκίνησα δεν με το 1994 αλλά μόνο για τον μαύρο μας Σεπτέμβρη έγραψα και σταμάτησα εκεί που φάνηκε ν' ασπρίζει. Είπαμε η χρονιά ήταν μεγάλη και καθοριστική (από πολλές απόψεις).
Στο προηγούμενο μείναμε στο τέλος του Σεπτέμβρη με μένα να παρακολουθώ το ΠΕΚ της Πάτρας και να έχω εξασφαλίσει μισό μεροκάματο διδάσκοντας πληροφορική στο ιΙΕΚ του Πύργου και το Σάββατο στο συγγενικό ΚΕΣ και τη Μαρία να δουλεύει αναπληρώτρια πληροφορικής στο ΤΕΛ αλλά και να έχει εξασφαλίσει κάποιες ώρες στο δΙΕΚ (ενάμισι μεροκάματο). Αλλά και χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές να δουλέψω εγώ ως αναπληρωτής. Κι αυτό ήταν το ζητούμενο. Όχι μόνο από μένα αλλά από όλους σχεδόν όσοι παρακολουθούσαμε το ΠΕΚ.

Την εποχή εκείνη θα γίνονταν οι πρώτες νομαρχιακές εκλογές. Μόλις είχαν καθιερωθεί οι εκλεγμένοι νομάρχες και στις δημοτικές εκλογές του Οκτώβρη θα εκλέγαμε και νομάρχες. Υπουργός Παιδείας ο Γιωργάκης, βουλευτής Αχαΐας, θαρχόταν να υποστηρίξει τον υποψήφιο νομάρχη (και τον δήμαρχο βέβαια) του κόμματός του. Υποψήφιος νομαρχιακός σύμβουλος ήταν ο άντρας της Αγγελικής που ήμασταν μαζί στο ΠΕΚ, στην ίδια κατάσταση. Όταν θαρχόταν λοιπόν ο υπουργός φτιάχτηκε μια επιτροπή που θα πήγαινε να του πει τα αιτήματα όσων ήμασταν στο ΠΕΚ. Αλλά προσωπικά δεν της είχα και πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη, γιατί εμένα μ' έκαιγε να δουλέψω από Δεκέμβρη κι αυτοί θα λέγανε διάφορα. Π.χ. κάποιο από το τμήμα ζήταγαν (και πέτυχαν) να μην ασχολούμαστε με μπασκλάς πράγματα όπως το πρόγραμμα σπουδών ή οι δημιουργικές εργασίες (από τότε έμπαινε σαν στόχος) αλλά να πάρουμε τις ασκήσεις των μαθηματικών και να τις λύσουμε όλες. Έγινε δεκτό εν πολλοίς το αίτημα, αλλά ο Δάσιος (που μας έκανε μάθημα) πήρε την εκδίκησή του: Λύναμε ασκήσεις αλλά όχι τυπικά όπως θα έπρεπε να τις λύσει κάποιος στις εξετάσεις αλλά άτυπα όπως θα έκανε ένας μαθηματικός που χρειαζόταν ν' αντιμετωπίσει ένα παρόμοιο πρόβλημα. Και έχει διαφορά. Τέλος πάντων.

Μια μέρα λοιπόν που συζητάγαμε για την έλευση του υπουργού, λέω στην Αγγελική πώς θα ήταν να τον δω και να του πω το κύριο αίτημα, να εξασφαλίσουμε δουλειά. Και να του ξηγήσω γιατί και πώς αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι. Το είπαμε, το ξέχασα αλλά μετά από μερικές μέρες με ρωτάει η Αγγελική αν το έλεγα σοβαρά. Προφανώς και σοβαρολογούσα αφού το θέμα της δουλειάς μ' έκαιγε. Έμεινε πάλι η κουβέντα αλλά επανήλθε μεταφέροντάς μου πως ο υπουργός είπε πως είναι πλήρως ενημερωμένος για το θέμα των ΠΕΚ αλλά αν πίστευα πως είχα κάτι να προσθέσω να δω τον ιδιαίτερό του τον κο Τάδε (πού να θυμάμαι όνομα). Φυσικά για να τον δω έπρεπε να πάω στην Αθήνα.

Δεν είχα σκοπό να κατέβω για τις εκλογές (ψήφιζα στη Δραπετσώνα) αλλά αφού έπρεπε να δω και τον κ. ιδιαίτερο, άντε να πήγαινα. Φτιάχνω ένα υπόμνημα να έχω κι ένα χαρτί να του δώσω. Η Μαρία με τα παιδιά έμειναν στον Πύργο, εγώ κατέβηκα με το τρένο. Δευτέρα πρωί έρχεται κι η μάνα μου απ' το χωριό αλλά δεν κάθεται να με περιμένει, παίρνει το πρωινό ιντερσίτι και φεύγει (έχω το λόγο μου που κάνω ιδιαίτερη αναφορά στο γεγονός) κι εγώ ανεβαίνω για τη Μητροπόλεως όπου ήταν τότε το υπουργείο. Πάω στην είσοδο και λέω θέλω τον κ. Τάδε. Έχετε ραντεβού με ρωτάνε, ναι τους λέω αφού έτσι νόμιζα, δεν βρίσκουν τίποτα να τους έχουν ειδοποιήσει, θα μπείτε μου λένε στις 12 που ανοίγει το υπουργείο για το κοινό. Βρε αμάν, βρε ζαμάν, τίποτα. Ξεροσταλιάζω στη Μητροπόλεως, κάθε λίγο παίρνω τηλέφωνο σ' ένα νούμερο που μούχε δώσει η Αγγελική να μιλήσω με τον ιδιαίτερο να μ' αφήσει ν' ανέβω να μην με τρώει το κρύο (παρόλο που ήταν μέσα Οκτώβρη το είχε το κρύο του) αλλά δεν το σηκώνει κανένας. Επιτέλους, λίγο πριν τις 12 ανοίγουν οι πόρτες και μπαίνει μέσα όλος ο κόσμος που είχε μαζευτεί εντωμεταξύ.

Ανεβαίνω πάνω, τον κ. Τάδε, περιμέντε να έρθει. Δηλ. δεν ήταν εκεί; Τι ραντεβού υποτίθεται πως είχαμε. Τέλος πάντων. Καθίστε εκεί, είναι το γραφείο του, μου λένε. Πάω κάθομαι κι εκτός από μένα ήταν ήδη εκεί διάφοροι που τον περίμεναν κι εκείνοι. Ωχ, τι γίνεται εδώ. Όσο κάθομαι καταλαβαίνω πως ο ιδιαίτερος αυτός ήταν ο ρουσφετολογικός υπεύθυνος. Όσοι συζητούσαν το θέμα τους ήταν ένα ρουσφέτι και μιας κι ήταν η εποχή που τα παιδιά είχαν πάει στα πανεπιστήμια, θέλαν να πάρουν τα παιδιά τους μεταγραφή. Μαύρη απελπισία, εγώ δεν ζήταγα ρουσφέτι.

Έρχετ' η σειρά μου, μπαίνω μέσα, του λέω πως είμ' απ' το ΠΕΚ της Πάτρας. "Ε, τι θέλεις, αφού είπαμε, εσάς τους Πατρινούς θα σας βολέψουμε" η απάντηση. "Μα εγώ είμ' απ' τον Πύργο". Άρχισε να μου τα μασάει εκεί, αλλά εγώ το μήνυμα το πήρα. Του έδωσα το χαρτί που ξέραμε πια κι οι δυο πως ήταν περιττό κι έφυγα.

Την άλλη μέρα λέω τα μαντάτα στους άλλους και συζητάμε πώς θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε δουλειά. Συζητάμε όσοι ήμασταν απ' το Πύργο μεταξύ μας κι αποφασίζουμε να πάμε να πιάσουμε τον διευθυντή της Δευτεροβάθμιας και να του εξηγήσουμε την κατάσταση. Πήγαμε, μας άκουσε ο άνθρωπος κι είπε πως θα προσπαθήσει να μας βολέψει. Και τόκανε. Όταν το υπουργείο ρώτησε πόσα κενά έχει στα σχολεία της περιοχής του έδωσε 7 μαθηματικούς και όσους φιλολόγους ήταν. Έτσι τέλη Νοέμβρη μαθαίνουμε πως θα δουλέψουμε στη Δευτεροβάθμια της Ηλείας οι 6 που ήμασταν από κει κι ένας απ' την Πάτρα ενώ ένας ακόμα Πατρινός έμειν' απέξω, δεν θα δούλευε πουθενά. Τελικά απ' τους έξι εμφανιστήκαμε οι πέντε και σε λίγες μέρες τον πήρανε κι αυτός. Ο έκτος που δεν εμφανίστηκε, ήταν γιατί δεν ερχόταν στο ΠΕΚ (οι παρακολουθήσεις ήταν υποχρεωτικές κι υπήρχε έλεγχος για το πόσες απουσίες έκανε κάποιος κι αυτός είχε αρκετές) κι έτσι δεν είχε βεβαίωση επιτυχούς παρακολούθησης που ήταν προαπαιτούμενο για να δουλέψει τη χρονιά εκείνη.

Έτσι την πρώτη Δεκέμβρη εμφανιζόμαστε να πάρουμε θέση. Είχαμε ψάξει, είχαμε μάθει πού υπήρχε κενό και τάχαμε μοιράσει μεταξύ μας (δεν ήμασταν δα πολλοί) και το μόνο που χρειαζόταν ήταν τυπική επικύρωση της μοιρασιάς πούχαμε κάνει. Αμ δε. Τα πράγματα δεν ήταν απλά, η ζωή δεν είναι απλή. Επιφυλάσσει εκπλήξεις και ανατροπές κι η χρονιά εκείνη είπαμε είχε πολλές. Έτσι η συνέχεια στο επόμενο :)