Σουμποτίτσα

Ξεκίνησα να γράφω για την Σουμποτίτσα αλλά μου βγήκε το άρθρο για τα σύνορα και τα τελωνεία. Να επανέλθω λοιπόν στη πόλη. Η Σουμποτίτσα είναι μια συνοριακή πόλη της Σερβίας, 10 χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Ουγγαρία. Αρκετά μεγάλη, με 100 χιλιάδες κόσμο περίπου. Δεν είναι απ' τους συνηθισμένους τουριστικούς προορισμούς, δεν την είχα ακούσει από κανένα τουριστικό πρόγραμμα ούτε όταν έμεινα σ' αυτήν για πρώτη φορά, αλλά ούτε αργότερα. Κι η πρώτη φορά ήταν το μακρινό 2010.

Γενικά, στα ταξίδια που κάνω (και δεν τάχω κόψει, άσχετα αν δεν γράφω στο μπλογκ γι' αυτά, αλλά θα μου πείτε γιατί, γράφω για άλλα, τέλος πάντων διάφοροι οι λόγοι) στα ταξίδια μου λοιπόν φροντίζω να κόβω τη διαδρομή σε κομμάτια με λογικές αποστάσεις. Ώστε να βγαίνουν τα χιλιόμετρα σε μια μέρα άνετα. Όχι πάνω από 400 άμα θα δούμε κάτι στον προορισμό μας κι όχι πάνω από 800 αν θα σταματήσουμε κάπου μόνο για ύπνο. Βέβαια, στην τελευταία περίπτωση μπορεί να φτάσουμε και τα 1000, αλλά αυτό μόνο αν υπάρχει ειδικός λόγος. Κι ένας τέτοιος λόγος ήταν που επέλεξα τη Σουμποτίτσα. Για να έχω περάσει τα σύνορα!

Την πρώτη φορά που τη διάλεξα, το μακρινό 2010, έμεινα σε ένα ξενοδοχείο ακριβό για την περιοχή, που το είδα, τώρα, να το διαφημίζουν σ' εκατό μεριές. Την επόμενη, το 2012 όταν επιστρέφαμε από τη Γερμανία, διαλέξαμε κάτι οικονομικό, που όμως μου άρεσε πολύ. Γύρω στα 20 - 25€ με πρωινό, που ήταν ιδιαίτερο. Μπόλικο βούτυρο της περιοχής και μαρμελάδα (σαν;) σπιτικιά.

Πέρυσι που γύριζα με τον Δημήτρη από το Βερολίνο να φέρουμε το αυτοκίνητό του που διαπίστωσε πως δεν το χρειαζόταν εκεί, δεν είχα κλείσει τίποτα γιατί ήταν χειμώνας και δεν ήξερα πόσο θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε μια μέρα. Είδαμε πως κυλάει ο δρόμος κι έτσι αποφασίσαμε να φτάσουμε Σουμποτίτσα. Ψάχνουμε για ξενοδοχείο, βλέπω ένα και το κλείνουμε απ' το μπούκιν και τούλεγα για το πόσο μου είχε αρέσει αυτό που είχαμε μείνει το 12. Κι όπως φτάνουμε βλέπω πως είναι το ίδιο! Τρεις διανυκτερεύσεις σε μια πόλη αλλά καμιά διημέρευση ήταν πολύ. Έτσι, στο τελευταίο μας ταξίδι αποφασίσαμε να μείνουμε δυο βραδιές ώστε να μπορέσουμε να δούμε την πόλη, κι αυτή δεν μας απογοήτευσε. Και βέβαια μείναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, που τώρα ξέραμε τ' όνομά του. Είν' αυτό που φαίνεται στην φωτογραφία στην αρχή του άρθρου! Πλήρως ανακαινισμένο πια, ακόμα και το εστιατόριο κάτω έχει αναβαθμιστεί, αλλά αυτό είχε επιπτώσεις και στα υλικά του πρωινού που τώρα είναι τυποποιημένα.

Μέχρι πρόσφατα, το όνομα της πόλης το έλεγα Σουμπότιτσα. Ο γκούγκλης έτσι την βλέπει αλλά στους χάρτες του την αναφέρει Σουμπότικα. Και μόνο τώρα που έμεινα σ' αυτήν άκουσα να την προφέρουν οι ντόπιοι: Σουμποτίτσα, με το τόνο στην παραλήγουσα.

Η πόλη κατοικείται από πολίτες που 35% είναι Ούγγροι στην καταγωγή, 30% Σέρβοι και μετά οι διάφορες άλλες εθνότητες. Έτσι έχει χώρους προσευχής για διάφορες θρησκείες και δόγματα. Π.χ. έχει τη Σερβορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Δημητρίου,

Έχει τη Φραγκισκάνικη εκκλησιά της αλλά και τον καθεδρικό (που όμως έχει ανοίξει η πρόσοψή του από πάνω μέχρι κάτω)

Έχει τη συναγωγή (που έχει ανακαινιστεί πρόσφατα και είναι στολίδι για την πόλη, άσχετα αν λειτουργεί και πόσους πιστούς έχει) αλλά και τζαμί (που είναι μικρό).

Εντύπωση μου έκανε πως ακόμα χρησιμοποιούνται τα καρτοτηλέφωνα. Τα είδα τόσο μόνα τους στον σταθμό των τρένων όσο και σε θαλάμους στο κέντρο της πόλης. Το οποίο κέντρο είναι χωρισμένο σε 3 ζώνες στάθμευσης, κόκκινη, κίτρινη και μπλε που σε κάθε μια η στάθμευση επιτρέπεται μόνο αν έχεις πληρώσει το σχετικό αντίτιμο (που διαφοροποιείται ανάλογα το χρώμα, στην κόκκινη π.χ. είναι ακριβά, κοντά 40 δηνάρια την ώρα, 33 λεπτά του ευρώ δηλαδή, αλλά πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας και τον τιμάριθμο της περιοχής). Η πληρωμή μπορεί να γίνει με μήνυμα από το κινητό (κι αυτό αναφέρουν οι πινακίδες και παιδεύτηκα αρκετά μέχρι να μάθω ότι μπορείς ν' αγοράσεις και κάρτα από τα μαγαζάκια).

Τα σιντριβάνια είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην Ευρώπη κι η Σουμποτίτσα είν' Ευρώπη. Έτσι έχει τα σιντριβάνια όπως το περίφημο (και τεράστιο) γαλάζιο σιντριβάνι μπροστά στο δημαρχείο αλλά άλλα είναι πιο μικρά κι απλά. Πάντως, υπάρχει και πόσιμο νερό σε διάφορα σημεία. Αν αγοράσεις μπουκαλάκι είναι ακριβό, όσο τα αναψυκτικά, αλλά υπάρχει και τσάμπα από μικροσιντριβάνια και βρύσες.

Η δημοτική βιβλιοθήκη με τους βαστάζους των μπαλκονιών της και το εθνικό θέατρο της πόλης με τις ελληνοπρεπείς κολόνες του.

Το Δημαρχείο που λέγαμε, στην πρώτη φωτογραφία. Το άλλο; ένα κτίριο στην πόλη.

Μπόλικα δέντρα στο κέντρο καλύπτουν τους δρόμους τελείως. Αλλά υπάρχουν κι οι σχετικές καλλιτεχνικές παρεμβάσεις όπως το άγαλμα του εργάτη που βγαίνει απ' τον υπόνομο.

Ποδηλατόδρομοι, βεβαίως βεβαίως (είπαμε, είν' Ευρώπη) αλλά και μνημείο πεσόντων 41 - 45 με τον σχετικό του όγκο.

Καθώς κάναμε τη βόλτα μας στην πόλη, έπεσε το μάτι μας πως είχε κοντά μια παραλίμνια πόλη: το Παλίς (ή όπως λέγεται). Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε μια απογευματινή βόλτα κι από κει κι αποδείχτηκε πως ήταν ήταν μια εξαιρετική ιδέα.

Βόλτα στη λίμνη με ένα πλεούμενο (δεν θα τόλεγα καραβάκι, μια πλατφόρμα με μηχανή ήταν, υπήρχε κι άλλη μία ίδια) αλλά και χάζι στον παραλίμνιο δρόμο (που κάθε 10 μέτρα είχα παγκάκια αλλά και κάλυψη με ίντερνετ)!