Ιστορίες εξετάσεων

Η σημερινή ιστορία ανάγεται στην περίοδο των εξετάσεων για τα πανεπιστήμια του 1977. Την θυμήθηκα πριν λίγο καιρό σε άρθρο του Σαραντάκου κι είπα να την μεταφέρω κι εδώ. Εισαγωγικές τις λέγαμε τότε τις εξετάσεις αυτές. Θυμίζω πως ήταν χωριστές για τα ΑΕΙ και άλλες για τα ΚΑΤΕΕ (τους προγόνους των σημερινών ΤΕΙ). Τότε δίναμε σε πέντε μαθήματα που βαθμολογούσαν (όπως και σήμερα) δυο βαθμολογητές από το 1 μέχρι το 20 (άρα μπορούσες να πάρεις από 2 μέχρι 40 σε κάθε μάθημα). Πέντε μαθήματα πάει να πει 200 μόρια το μεγαλύτερο, πρόσθεσε και το βαθμό του απολυτηρίου 220, μια βαθμολογία που κανένας δεν πλησίαζα μιας και τότε δεν υπήρχε σαφώς καθορισμένη ύλη αλλά μόνο τίτλοι κι αυτοί γενικοί κι άντε να δεις αν αυτό που θέλεις να χρησιμοποιήσεις ο βαθμολογητής θα το δεχτεί σαν θεώρημα ή θα έπρεπε να το αποδείξεις (ειδικά για τα μαθηματικά). Κι ήμασταν χωρισμένοι σε ομάδες σχολών που δίναμε σε διαφορετικές μέρες παρόλο που τα μαθήματα ήταν παρόμοια. Έτσι μπορούσαν να έχουν τελειώσει οι υποψήφιοι μιας ομάδας ενώ της άλλης να μην έχουν καν αρχίσει.

Όπως λοιπόν έχω ξαναγράψει, εξεταστικά κέντρα υπήρχαν ελάχιστα στην Ελλάδα, σε μέρη που είχαν έδρα πανεπιστήμια. Έτσι, υποψήφιοι από την επαρχία έχουμε έρθει στην Αθήνα για να δώσουμε. Μένουμε σε σπίτι φοιτητή που μου το έχει υπενοικιάσει, ήμουνα όλο το καλοκαίρι κι έκανα και φροντιστήριο να μην ξεχάσω όσα είχα μάθει, και την περίοδο των εξετάσεων φιλοξενώ συμμαθητή που έχει έρθει μόνο για να δώσει. Εγώ δίνω για Πολυτεχνικό - Φυσικομαθηματικό κύκλο (ομάδα) ενώ αυτός σε άλλον. Μένουμε σε μια γειτονιά κοντά στην Κολιάτσου και κοντά υπάρχει σινεμά που έφερνε και τολμηρές ταινίες για την εποχή (αυτές με υπόθεση αλλά και κάποιες πιο προχώ σκηνές). Ένα βράδυ, παραμονή που θα έδινε ο άλλος (εγώ είχα τελειώσει τις πρώτες και περίμενα τις δεύτερες μετά από καμιά δεκαριά μέρες) αποφασίζουμε να δούμε μια τέτοια ταινία.. Για να μας αφήσουν να μπούμε έχουμε μαζί μας και ταυτότητες για να δείχνουμε πως είμαστε 18 (εγώ φαινόμουν και μεγαλύτερος, ο άλλος που δεν είχε και γένια κι ήθελε σιγουριά).

Την άλλη μέρα το πρωί πάμε για τις εξετάσεις. Εγώ ήμουν απλά συνοδός, είχα μείνει πιο πολύν καιρό στην Αθήνα και ήξερα να κινηθώ κάπως καλύτερα, αν και βασικά κι οι δυο επαρχιώτες ήμασταν. Το εξεταστικό του κέντρο ήταν η Ράλλειος, στο Ν. Φάληρο. Παίρνουμε το μετρό (ηλεκτρικό τον λέγαμε - και κάποιοι την γραμμή 1, την πράσινη, ακόμα έτσι τη λένε και την διαχωρίζουν απ' τις άλλες) απ' τον Άγιο Νικόλαο και κατεβαίνουμε Φάληρο, πολύ κοντά δηλαδή.

Φτάνοντας βλέπουμε κόσμο που ήταν ήδη μαζεμένος εκεί  και  βρίσκουμε άλλον έναν υποψήφιο απ' το χωριό που έδινε στην ίδια ομάδα και κράταγε το καρτελάκι του υποψήφιου στο χέρι. Τότε θυμάται ο δικός μου πως δεν το έχει πάρει μαζί του κι αρχίζει και θρηνεί που δεν θα έδινε καν. Μιας κι ήταν νωρίς (είχαμε καμιά ώρα καιρό, αλλά το άγχος μας είχε στείλει εκεί νωρίς), τον αφήνω και παίρνω τον δρόμο για πίσω. Βλέπω πως καθυστερούμε να φτάσουμε, κατεβαίνω στην Ομόνοια, βουτάω ένα ταξί, πάω μέχρι την Κολιάτσου, το βρίσκω και γυρίζω. Ήταν ίσα - ίσα την ώρα που τέλειωνε η προσευχή και θα έμπαιναν μέσα. Παρόλο που του είχα πει να μπει και να εξηγήσει στους επιτηρητές την κατάσταση (εγώ που είχα ήδη δώσει είχα εμπειρία :) ) αυτός με περίμενε στην πόρτα. Του το δίνω και... Απογοήτευση. Γιατί δεν πήρα και την ταυτότητα που την είχε βάλει σε άλλο πουκάμισο απ' την έξοδο της προηγούμενης βραδιάς.

Εγώ δεν τα χάνω σε τέτοια. Μπαίνουμε μαζί κι ανεβαίνουμε στην αίθουσα που θα έγραφε. Έτσι κι αλλιώς η φάτσα μου ήταν φάτσα υποψήφιου, κανένας δεν με έλεγξε στην πόρτα τι θέλω εκεί πέρα κι αν έδινα. Έρχεται ένας απ' τους επιτηρητές και του εξηγώ πως το παιδί έχει μεν το δελτίο υποψηφίου μαζί του αλλά όχι ταυτότητα και πως θα πάω να τη φέρω εγώ, που δεν δίνω εκείνη τη μέρα. Συμφωνούμε, ξανά ταξί, ξανά Νέο Φάληρο - Κολιάτσου και πίσω. Δεν μ' αφήνουν βέβαια να μπω αλλά δίνω την ταυτότητα στην πόρτα, ήξερα και την αίθουσα κι έτσι όλα πήγαν καλά. Έδωσε τις εξετάσεις (αν και δεν πέρασε σ' αυτές αλλά στις επόμενες των ΚΑΤΕΕ, αλλ' αυτό είν' άλλο θέμα).