Αναπληρωτής 1993

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992. Σειρά έχει το 1993. Που όμως δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Ξανά στο Λύκειο Βουνάργου (και για ένα μεγάλο διάστημα στα γραφεία της Διεύθυνσης να βγάζουμε τις καταστάσεις μισθοδοσίας) κι η Μαρία σαν μαθηματικός μόνο που το 93 ήταν στο ΤΕΛ Αμαλιάδας. Μας πήραν και πολύ νωρίς (πρώτη φορά που ήμουνα στον αγιασμό) λόγω του σεισμού που είχε γίνει το Μάρτη, όλα καλά.

Την προηγούμενη χρονιά που η Μαρία ήταν στου Λάλα και έπαιρνε το αυτοκίνητο, κάποια στιγμή της έκανε διακοπές και μετά δεν έπαιρνε μπρος. Πήγε η οδική βοήθεια (είχαμε όλα τα χρόνια, από την πρώτη χρονιά που το καινούριο μας αυτοκίνητο έμεινε από πρόβλημα στο σασμάν) κατάφερε να το ξεκινήσει αλλά διέγνωσε πρόβλημα στο καρμπιρατέρ. Που πήγε σε πολλά συνεργεία για να φτιαχτεί και μόνο στο τέλος του καλοκαιριού το παρέλαβα και μου φάνηκε πως δούλευε καλά. Του άλλαξα και τα αμορτισέρ, αλλά στο δρόμο για τον Πύργο πάλι πρόβλημα, αυτή τη φορά από μπουκωμένη εξάτμιση.

Αφού βρήκαμε νωρίς δουλειά, είπαμε να δούμε για καινούριο αυτοκίνητο. Ψάχνουμε, βρίσκουμε ποιο θέλουμε, η τιμή του στα 4 εκατομμύρια και κάτι. Εμείς μόνο το κάτι είχαμε, αλλά και το παλιό αυτοκίνητο που το παίρνανε στο 1 εκατομμύριο. Μας λείπανε τα τρία. Ο πωλητής μας το έδινε, αλλά έπρεπε να πληρώσουμε τόκους. Η μάνα μου μού πρότεινε να μου δανείσει τα δυο άτοκα. Άλλο που δεν ήθελα, έβαλα γραμμάτια μόνο για το ένα που στο τέλος της χρονιάς το είχα ξοφλήσει.

Το καλοκαίρι μαθαίνω πως τα ΠΕΚ, που τότε η παρακολούθησή τους ήταν περίπου υποχρεωτική για να διοριστεί κάποιος, ήταν η τελευταία χρονιά που θα λειτουργούσαν. Το περίπου υποχρεωτική πάει να πει πως όσοι είχαν περάσει από επιμόρφωση διορίζονταν πρώτα κι αν υπήρχαν κενά έπαιρναν και μη επιμορφωμένους - αλλά στις δικές μας ειδικότητες υπήρχε πληθώρα. Αν πήγαινα στα ΠΕΚ σήμαινε πως δεν θα δούλευα σαν αναπληρωτής απ' την αρχή της χρονιάς άρα δεν θα μπορούσα να πληρώσω τα δανεικά έγκαιρα. Πήρα την άδεια απ' τη μάνα μου, έκανα αίτηση για το ΠΕΚ Πάτρας, βγήκανε τ' αποτελέσματα πως με πήρανε οπότε επιστρέψαμε νωρίς νωρίς στον Πύργο και περιμέναμε για δουλειά από τη Μαρία (αλλά και για μένα). Αλλ' αυτά στο επόμενο που είναι μακρύ.

Παρένθεση για τα ΠΕΚ, να μικρύνουμε λίγο το επόμενο, να ξέρουμε γιατί μιλάμε.
Εν αρχή ην η ΣΕΛΜΕ (Σχολή Επιμόρφωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης, αντίστοιχα υπήρχαν και οι ΣΕΛΔΕ για την πρωτοβάθμια -Δημοτική τότε- που όμως είχε και το Μαράσλειο). Μέση εκπαίδευση η δευτεροβάθμια εκπαίδευσης (καθηγητές). Η επιμόρφωση εκεί ήταν διετής. Επειδή ήταν μακριά από την έδρα των επιμορφούμενων εκείνα τα χρόνια δεν πήγαιναν σχολείο αλλά μετακόμιζαν στην Αθήνα (ή και Θεσσαλονίκη, σίγουρος δεν είμαι). Το 1991 (αν δεν κάνω λάθος) είν' η τελευταία χρονιά που λειτουργούν, ήδη έχουν γίνει με μονοετή φοίτηση.

Το 1992, επί υπουργίας Σουφλιά, ξεκινούν τα ΠΕΚ. Δεν είναι μόνο στην Αθήνα αλλά σε διάφορες πόλεις της περιφέρειας, εννιά συνολικά (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Πάτρα, Λαμία, Λάρισα κλπ). Η φοίτηση περιορίζεται στους τρεις μήνες, άρα σε μια σχολική χρονιά 10 μηνών επιμορφώνονται τρεις σειρές εκπαιδευτικών. Η πρώτη εισαγωγική, σε αδιόριστους υποψήφιους εκπαιδευτικούς με τη σειρά που ήταν γραμμένοι στην επετηρίδα ήταν απ' τον Σεπτέμβρη ως το Νοέμβρη. Αυτοί τελειώνοντας πήγαιναν σε σχολεία, εφαρμόζοντας υποτίθεται αυτά που έμαθαν κοντά σε παλιούς τον Δεκέμβρη. Οι παλιοί αυτοί τον Γενάρη φεύγαν απ' το σχολείο και πήγαιναν για τη δική τους επιμόρφωση και γύριζαν τον Απρίλη στη θέση τους. Τότε ξεκίναγε η τρίτη επιμορφωτική περίοδο με τους αδιόριστους να πηγαίνουν στη θέση των καινούριων, άρα να αλλάζουν πάλι σχολείο ενώ οι μαθητές άλλαζαν και ξαναάλλαζαν εκπαιδευτικό.

Το σχήμα αυτό κράτηση δυο χρόνια. Το 92 - 93 και το 93 - 94. Εμείς πήγαμε το Σεπτέμβρη του 94 κι ήμασταν οι τελευταίοι. Τα ΠΕΚ έμειναν μέχρι σήμερα αλλά ενώ λειτουργούν κι έχουν προσωπικό, το έργο τους συνεχώς μειώνεται. Τα τρίμηνα σεμινάρια έγιναν σεμινάρια κάποιων ωρών (40, 80, 100). Γίνανε και μερικά εισαγωγικά σε νεοδιόριστους, μόνο και μόνο για  να εξομοιωθούν με μας. Τα σεμινάρια στην αρχή (καμιά δεκαριά χρόνια) γίνονταν εκτός ωραρίου, άρα μειωμένο το κόστος για το κράτος αφού δεν γινόταν αντικατάσταση, αλλά παίρναμε κάποια λεφτά. Αργότερα συμμετείχαμε χωρίς αποζημίωση και σήμερα έχουν περιοριστεί σε ολιγόωρες ενημερώσεις, συνήθως με πρωτοβουλία των σχολικών συμβούλων. Σπάνια να διοργανωθεί ημερίδα ή διημερίδα (τι 'ν' αυτό).

Συνεχίζεται