Φοιτητοδουλειές

Έγραφε τις προάλλες ο Σαραντάκος για το ψαρονέφρι που δεν είναι από ψάρι και το Καρπενήσι που δεν είναι νησί. Και κάποιος έγραψε πως και τη Μεσσήνη την λένε Νησί στην περιοχή αλλά κι αυτή δεν είναι νησί. Και θυμήθηκα πώς το έμαθα αυτό εκεί στο μακρινό 1979, τις απόκριες. Ήμασταν φοιτητές στα Γιάννενα και πιάσαμε δουλειά για κάτι λιγότερο από δυο βδομάδες στη Λέβερ (πρόγονο της σημερινής Γιουνιλέβερ – Unilever που έχει απλωθεί πολύ παραπάνω, όχι μόνο σε καθαριστικά αλλά και τρόφιμα κι απ' όλα). Είχε βγάλει τότε ένα υγρό για πιάτα, το Σάνλάιτ (Sunlight) και θα το προμοτάραμε. Ήταν γύρω στις απόκριες, 12 μέρες δουλειά, 8,5 χιλιάρικα, εξαιρετική αμοιβή. Καθαρά Δευτέρα έχει φτάσει η χάρη μας στην Καλαμάτα και μας λένε το μεσημέρι να πάμε για καρναβάλι στο Νησί. Ψαχνόμαστε. Και μας εξηγούν την περίπτωση: Νησί =Μεσσήνη. Μιας και το θυμήθηκα έριξα μια ματιά κι είδα πως την ιστορία αυτή δεν την έχω γράψει. Ε, ας το κάνω τώρα!

Μία ωραία πρωία, στον πίνακα ανακοινώσεων της εστίας, εμφανίζεται μία ανακοίνωση που λέει πως ζητούνται δειγματοδιανομείςς για να δουλέψουν στα Γιάννενα, το Αγρίνιο, τον Πύργο, την Καλαμάτα και την Τρίπολη. Υπήρχε πρόβλεψη για ένα σταθερά ημερομίσθιο όταν θα ήμασταν εντός πόλης ενώ εκτός Ιωαννίνων θα είχαμε προσαύξηση για εκτός έδρας και όταν δουλεύαμε αργία (που ήτανε η Κυριακή της αποκριάς και η Καθαρά Δευτέρα) προσαύξηση αργίας. Θα ήταν κάποιοι οι οποίοι θα ήταν οι διανομείς ενώ δυο άλλοι θα ήταν επόπτες (που θα πληρωνόντουσαν και κάτι παραπάνω). Δυο ομάδες των οκτώ ατόμων θα ήμασταν συν οι επόπτες συνολικά 18 άτομα.

Καλό φαινότανε κι είπα να πάω μία βόλτα από κει που έγραφε, να τους δω για να μάθω περισσότερα. Έτσι κι αλλιώς είχαμε μια βδομάδα διακοπές από το Πανεπιστήμιο, θα κάναμε και τουρ, θα έβγαζα και κάνα φράγκο, μια χαρά θα ήταν. Η συνάντηση ήταν από κάτω από την εστία, στο ξενοδοχείο Βυζάντιο (ακόμα εκεί βρίσκεται δηλαδή). Ήταν δύο άνθρωποι της Λέβερ οι οποίοι μας βλέπανε, μας δίνανε ένα ποιηματάκι να μάθουμε που έλεγε "είμαστε από την εταιρία του ΟΜΟ, του Σκιπ, του Ρεξόνα ... πάρτε ένα δείγμα σανλάιτ δωρεάν". Θα πηγαίναμε πόρτα πόρτα, θα ζητάγαμε τη νοικοκυρά του σπιτιού, θα λέγαμε το ποιματάκι μας και θα δίναμε ένα (κανονικό) μπουκάλι από το υγρό. Για επιβεβαίωση της συναλλαγής θα έπρεπε να μας υπογράψουν σε μια λίστα. Οι επόπτες θα μας ακολουθούσαν διακριτικά και θα έλεγχαν αν τα κάναμε όλα σύμφωνα με το πρωτόκολλο. Από το να μας ακούσουν αν λέγαμε το ποιματάκι μας ακριβώς, μέχρι αν πράγματι δώσαμε - ένα - μπουκάλι εκεί που είχαμε πάει.

Το ωράριο θα ήταν από τις 8 το πρωί (7:45 για να ξεκινήσουμε να ετοιμαζόμαστε να πάρουμε τα πράγματα και λοιπά 8:00 να είμαστε στο πρώτο σπίτι) Θα δουλεύαμε μέχρι τις 2:30 κανονικά, αλλά επειδή θα είχαμε και ένα διάλειμμα 11:00 με 11:15 (υποχρεωτικά, όχι λίγο πιο νωρίς λίγο πιο μετά. Όπου κι αν ήμασταν στις 11 θάπρεπε να σταματήσουμε και στις 11:15 να ξαναπιάσουμε) Αυτό το τέταρτο όμως θα έπρεπε να το δουλέψουμε το μεσημέρι. Άρα θα τελειώναμε στις τρεις παρά τέταρτο. Το εστιατόριο στην εστία έκλεινε στις τρεις, οπότε τσίμα - τσίμα θα προλαβαίνουμε να φάμε. Αυτό για τις μέρες που θα ήμασταν στα Γιάννενα αφού στις άλλες πόλεις μας εξασφάλιζαν το ξενοδοχείο σε δίκλινο δωμάτιο με πρωινό ενώ το μεσημεριανό, το βραδινό κι ό,τι άλλο θέλαμε να φάμε να πιούμε ήτανε με δικά μας έξοδα.

Μας είπαν επίσης ότι για να μας προσλάβουν απαραίτητη προϋπόθεση θα ήταν να πάμε στο ΙΚΑ για να βγάλουμε αριθμό ασφαλισμένου. Να πάρουμε δηλαδή βιβλιάριο (καρτέλα) που θα μας κόλλαγαν τα ένσημα. Για όποιον δεν είχε και πού να έχουμε ασφαλιστεί αφού ήμασταν φοιτητές (αν και κάποιοι δουλεύανε και τότε). Αυτό καλά φαινότανε, πήγα από το ΙΚΑ και από τότε γράφει πως είμαι ασφαλισμένος. Παρένθεση: Το 96 που διορίστηκα ξεγράφτηκα από το ΙΚΑ και μπήκα στο Δημόσιο (ΟΠΑΔ) μέχρι που κάποια στιγμή μας ξαναστείλανε στο ΙΚΑ πάλι. Ξανά ασφαλισμένος (με το ένα πόδι) στο ΙΚΑ και χρειάζομαι μια βεβαίωση. Και βλέπω να έχουν έναν αριθμό ταυτότητας που ήταν αυτός που είχα σαν φοιτητής Ι και κάτι νούμερα, και δεν ξέρω πως τα αρχεία του ΙΚΑ την είχαν κρατήσει παρόλο που ενδιάμεσα (όταν ήμουν ακόμα στο ΙΚΑ) την είχα αλλάξει και παρόλο που ο ΟΠΑΔ είχε τα πλήρη (καινούρια) στοιχεία μου, και διεύθυνση και ταυτότητα κι ό,τι άλλο ήθελε. Και μου τα ξαναζητούσαν απ' την αρχή.  Κλείνει η παρένθεση.

Για να ξεκινήσουμε τη δουλειά, μας κλείσανε ραντεβού τη Δευτέρα (26 Φλεβάρη βλέπω πως ήτανε, ο γκούγκλης όλα τα βρίσκει). Πήγαμε να τους πούμε το ποιηματάκι, ότι το μάθαμε, να υπογράψουμε τη σύμβαση κι αυτή ήταν η πρώτη μέρα εργασίας μας, το πρώτο μεροκάματο Κάνα τέταρτο, μισάωρο το πολύ όλη η διαδικασία. υπογράψαμε, τελειώσαμε, φύγαμε έπεσε το πρώτο μεροκάματο! Το ποιοι ήμασταν ούτε που θυμάμαι, ένας μόνο ήταν κάπως γνωστός (και μάλλον μ' αυτόν έμενα στα ξενοδοχεία) ενώ άλλοι ήταν παρεάκια.

Δεύτερη μέρα στη δουλειά, κανονικά αυτή. Ξεκινάμε το πρωί, φορτωνόμαστε από μια τσάντα με 30 μπουκάλια και ξεκινάμε. Τα δίνουμε, ξαναγεμίζουμε (υπήρχε ένα φορτηγάκι που μας συνόδευε με ανθρώπους της εταιρίας και με υλικά). Στις 11 διάλειμμα, αλλά η τελευταία τσάντα δεν έχει 30 αλλά λιγότερα. Στις δυο και είκοσι έχω τελειώσει (άλλοι πιο μπροστά, άλλοι λίγο πιο μετά) και μας λένε πως σχολάσαμε. Τέλος για σήμερα. Παράλληλα διαρρέεται(!) εντέχνως απ' τους ανθρώπους του αυτοκινήτου πως το πόσα μπουκάλια θα μοιράσουμε κάθε μέρα είναι συγκεκριμένα κι όταν τα τελειώσουμε θάχουμε σχολάσει! Ε, την επόμενη μέρα είχαμε τελειώσει γύρω στης 12:30!!!

Την τελευταία μέρα που θα δουλεύουμε στα Γιάννενα, με το που τελειώνει η πρώτη τσάντα με τα 30 μπουκάλια μας λένε τελειώσατε για σήμερα, σχολάσατε δεν έχουμε άλλα για εδώ. Αποτέλεσμα; αφού είχα σηκωθεί το πρωί και είχα πάρει πρωινό στην εστία (ήμασταν λίγοι που δεν χάναμε πρωινό!) πρόλαβα και ξαναέφαγα πρωινό, γιατί δεν είχε κλείσει το εστιατόριο! Προφανώς και προλαβαίναμε και το μεσημεριανό που ανησυχούσαμε τι θα γίνει και αν θα προλαβαίνουμε να φάμε ή όχι!

Την Παρασκευή ξεκινάμε για Αγρίνιο. Ξεκινήσαμε το πρωί, την ώρα που ήτανε να πιάσουμε δουλειά και φτάνουμε εκεί πέρα κατά τις 11 και πάμε στο ξενοδοχείο (Γαλαξίας;), Μετά ξαμολιόμαστε στους δρόμους της πόλης με χάρτες και από όλα τα καλά κι αρχίζουμε να μοιράζουμε, Εκείνη τη μέρα πρέπει να το πήγαμε μέχρι τις δυόμιση. Από το Αγρίνιο δεν θυμάμαι κάτι το ιδιαίτερο παρά μόνο ότι το βράδυ είχε κινηματογραφική λέσχη και είδα την ταινία "Όταν περνούν οι γερανοί".

Σάββατο πρωί ξεκινάμε να μοιράζουμε κάποια μπουκάλια στο Αγρίνιο μετά μπαίνουμε στο λεωφορείο και φεύγουμε για τον Πύργο. Περνάμε Αντίρριο, καραβάκι, Ρίο συνεχίζουμε και φτάνουμε στον Πύργο. Μοιράζουμε και εκεί κάποια μπουκάλια (όταν μετά από χρόνια βρέθηκα να μένω στον Πύργο κατάλαβα πως πρέπει να ήταν η περιοχή στην Αγία Βαρβάρα, χωρίς να 'μαι σίγουρος, παρόλο πούχα κρατήσει τους χάρτες, δεν τόψαξα ποτέ).

Στον Πύργο μείναμε στο ξενοδοχείο Λέτρινα που ήταν μπαίνοντας στην πόλη από την Πάτρα (μέχρι που ήμουν εκεί το 96 υπήρχε ακόμα, σήμερα δεν το βλέπω, μάλλον θάχει κλείσει). Το μεσημέρι αφήνουμε τα πράγματα μας και πάμε προς το κέντρο να βρούμε και κάνα φαΐ. Καθώς πάω στο δρόμο προς το κέντρο (είναι κάποια απόσταση, ενάμισι χιλιόμετρο) ακούω από πίσω ένα ψιτ, ψιτ. Σιγά που θα γυρίσω. Ούτε γάτα είμαι αλλά ούτε και ξέρω κανέναν εκεί πέρα. Συνεχίζω να προχωράω κι ακούγεται ένα βροντερό "Μαλλιαρός". Συγνώμη άμα σε φωνάζουνε γυρνάς, δεν γίνεται σε σένα απευθύνονται. Γυρνάω και τι να δω. Ήτανε ο Τάκης, Γνωστός από το χωριό που έμενε στην Αθήνα. Λίγο πιο μεγάλος από μένα, υπηρετούσε τη θητεία του στη ΣΕΤΤΗΛ, και είχε βγει με έξοδο.Τα είπαμε, πήγαμε στο Επαρχείο για καφέ (γνώρισα και το Επαρχείο το οποίο είναι καφετέρια και όχι αυτό που νόμιζα από το όνομά του).

Το βράδυ με την ομάδα (και μπροστάρηδες τους ανθρώπους του βαν που δεν ήταν η πρώτη τους φορά εκεί, ήξεραν τα διάφορα μέρη) πήγαμε σε μία ντισκοτέκ κάπου μέσα στην πόλη. Αργότερα με το βανάκι βόλτα σε μία παραλία προς το Κατάκολο ν' ακούσουμε το κύμα στο Ιόνιο:. Ωραία περνάγαμε.

Κυριακή πρωί της αποκριάς, Ξεκινάμε να δουλεύουμε και μας ειδοποιούν προσέχετε να είστε απόλυτα τυπικοί γιατί έχει έρθει ο μεγάλος επόπτης από την Αθήνα. Είπε να έρθει ο άνθρωπος να δει το καρναβάλι της Πάτρας αλλά να κάνει και μία τσάρκα από τον Πύργο για να πληρωθεί έξτρα την Κυριακή αργία συν τα εκτός έδρας. Γύρω στις 12:30 μας φωνάζουν σε σύσκεψη. Μας λένε πως τα μπουκάλια που έχουν μείνει είναι λίγα οπότε αν θέλαμε να δουλέψουμε λίγο υπερωρία το μεσημέρι εκείνη τη μέρα για να μοιράσουμε κι αυτά που ήταν στο πρόγραμμα για την επόμενη. Ας πούμε αντί να τελειώσουμε τρεις παρά τέταρτο να τελειώσουμε στις τρεις ή τρεις και κάτι. Νάχουμε τελειώσει με τον Πύργο και την άλλη μέρα να σηκωθούμε με την ησυχία μας, να φύγουμε για την Καλαμάτα χαλαρά Και βέβαια το μεροκάματο θα πληρωνόταν την άλλη μέρα την Καθαρά Δευτέρα κανονικά. Γιατί όχι, συμφωνήσαμε, δεχτήκαμε, την έκανε ο επόπτης (αφού είχε κάνει το καλό) κι εγώ θυμάμαι πως τελικά είχα τελειώσει κατά τις δυόμιση, πάλι δηλαδή πριν από την ώρα που προβλεπόταν τυπικά!

Καθαρά Δευτέρα πρωί. Ξεκινάμε για Καλαμάτα. Πάμε και εκεί στο ξενοδοχείο (Γαλαξίας; πιθανά, αν θυμάμαι καλά, τα δυο απ' τα τέσσερα ξενοδοχεία Γαλαξίας ήταν) και αφού δεν είχαμε να μοιράσουμε τίποτα (δεν υπήρχε τέτοια πρόβλεψη) σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε για μεσημέρι. Μαθαίνουμε ότι έχει καρναβάλι στο Νησί (την Μεσσήνη δηλαδή) που θα τραγούδαγε και ο Λάκης ο Χαλκιάς. Την κάνουμε κατά κει, καλά περάσαμε πάλι. Το βράδυ στη βόλτα στους δρόμους της πόλης βλέπω μια πινακίδα σε σινεμά που πληροφορούσε πως θα προβάλει ΚΑΙ ταινίες ποιότητας πράγμα που έδειχνε τι ταινίες θα πρόβαλε συνήθως...

Την επόμενη μέρα μοιράζουμε στην Καλαμάτα, την Τετάρτη το πρωί δώσαμε λίγα μπουκάλια στην Καλαμάτα και μετά μπήκαμε στο λεωφορείο πήγαμε προς Τρίπολη. Μοιράσαμε και στην Τρίπολη κι εκεί έχω ένα κενό αν μείναμε κι άλλη νύχτα ή όχι.

Την τελευταία μέρα της δουλειάς δώσαμε από δώδεκα μπουκάλια ο καθένας. Είχαμε τελειώσει δηλαδή σε λιγότερο από ένα μισάωρο! Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, υπογράψαμε την απόλυσή μας, πληρωθήκαμε και μπήκαμε στο λεωφορείο για επιστροφή στα Γιάννενα. Τότε πέρασα για πρώτη φορά από το δρόμο που ενώνει την Τρίπολη με την Πάτρα και (προφανώς) τότε δεν τον ήξερα χρόνια αργότερα όταν δούλεψα στη Δάφνη έμαθα ότι αυτός λέγεται 111. Κάμποσες ώρες το ταξίδι, αργά τ' απόγεμα γυρίσαμε στην έδρα μας.

Έτσι τελείωσε η πρώτη μου πληρωμένη δουλειά στη Λέβερ. 12 μέρες γράφει το ΔΑΤΕ (εγώ τις βγάζω 11) έξι χιλιάρικα και κάτι μεικτά, λέει, εγώ είμαι σίγουρος πως ήταν πάνω από 8 αυτά που πήρα στο χέρι. Έτσι κι αλλιώς πολλά λεφτά για τόσες λίγες μέρες, το μηνιάτικο ενός καθηγητή τότε πρέπει να ήταν και να μην ήταν τόσα.