Αναπληρωτής 1994

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993. Σειρά έχει το 1994, μια πολύ δύσκολη χρονιά που όμως στο τέλος βγήκε η καλύτερη από πολλές άλλες. Όταν ακούω για Μαύρο Σεπτέμβρη ο νους μου δεν πάει στο μακρινό 1972 (που ήμουνα και μικρός για να τα θυμάμαι) αλλά στο λιγότερο μακρινό 1994 και στο άγχος και την αγωνία εκείνων των ημερών που ακόμα δεν τις έχω ξεπεράσει.
Όπως έλεγα στο προηγούμενο, πρώτη Σεπτέμβρη ξεκίνησα την εισαγωγική επιμόρφωση στο ΠΕΚ Πάτρας. Κομμένο το επίδομα ανεργίας, δεν μπορείς να απολαμβάνεις διπλά οφέλη από την πατρίδα και να αποζημιώνεσαι σαν άνεργος και να επιμορφώνεσαι για να βρεις δουλειά. Δεν γίνεται να προσληφτούμε και σαν αναπληρωτές, δεν μπορείς να δουλεύεις το πρωί και να επιμορφώνεσαι τ' απόγεμα, η πατρίδα δεν θέλει να σε κουράζει. Παίρναμε μια αποζημίωση για την παρακολούθηση που ήταν κάπου ενδιάμεσα (μεγαλύτερη από το επίδομα αλλά μικρότερη απ' το μισθό), ήμασταν και χωρίς ασφάλεια (εκείνο το διάστημα είμαστε ανύπαρκτοι, ούτε σαν προϋπηρεσία μετράει ούτε σαν ανεργία). Θα μπορούσαμε να συμβιβαστούμε λόγω του επικείμενου διορισμού αλλά...

Υπήρχε ένα (μεγάλο) αλλά. Πέρα απ' το ότι ένα μέρος από τα χρήματα που παίρναμε τα δίναμε για βενζίνες (δεν είναι δα και δίπλα), απ' τις πρώτες μέρες που πήγαμε στο ΠΕΚ συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήταν η τελευταία χρονιά που λειτουργούσαν τα ΠΕΚ μ' αυτή τη μορφή (τρίμηνα) αλλά η τελευταία σεζόν. Πράγμα που σήμαινε πως όταν τελειώναμε εμείς την επιμόρφωσή μας, δεν θα υπήρχαν άλλοι που θα ερχόντουσαν να πάμε να τους αντικαταστήσουμε, άρα μάλλον δεν θα δουλεύαμε. Αργότερα, προς το τέλος το μήνα, μας είπαν πως θα πάμε να καλύψουμε κενά που θα δηλωθούν από τις Διευθύνσεις τον Νοέμβριο.

Από τον Πύργο πηγαίναμε στο ΠΕΚ 6 άτομα μαθηματικοί. Λογικά, αφού φύγαμε εμείς θα βρίσκανε χώρο οι υπόλοιποι, άρα θα δούλευε η Μαρία, αλλά τα μαντάτα ήταν μαύρα, οι πιστώσεις ελάχιστες. Βγαίνουν τα κενά κι είναι λίγα. Γίνεται η πρώτη φάση προσλήψεων χωρίς πληροφορικούς όπου η Μαρία έχει σειρά 32 (έχει σημασία, δεν θυμάμαι πόσο στους μαθηματικούς).

Ο μήνας βγαίνει με άγχος για την επιβίωση. Έχουμε καινούριο αυτοκίνητο που χρωστάμε το μισό και δεν έχουμε να το πληρώσουμε και ευτυχώς που πιστωτής είν' η μάνα μου που δεν θα το ζητήσει πίσω. Αλλά πώς θα βγάλουμε το χειμώνα; Πώς θα ταΐσουμε τα παιδάκια μας χωρίς δουλειά; Κάποιος συνάδελφος μας λέει να κάνουμε τα χαρτιά μας σε ένα ιδιωτικό ΙΕΚ που υπήρχε. Τα κάνουμε δηλώνοντας πως μπορούμε να κάνουμε και μαθηματικά και πληροφορική. Παράλληλα τις μέρες εκείνες μαθαίνουμε πως θα ανοίξει και δημόσιο ΙΕΚ. Αμαλιαδαίος ο διευθυντής που μας ξέρει και μένα από τη δουλειά μου στο γραφείο την προηγούμενη χρονιά και τη Μαρία απ' την Αμαλιάδα. Η τύχη μας έχει αλλάξει αλλά εμείς δεν το ξέρουμε ακόμα και μας τρώει το άγχος.

Τέλος του μήνα θα γίνει η δεύτερη φάση προσλήψεων. Υπάρχουν κάποιες θέσεις μαθηματικών που δεν είχαν καλυφθεί στην πρώτη φάση και θα δοθούν 7 πιστώσεις για την πληροφορική (που είναι η χρονιά που θα διδαχτεί σ' όλα σχεδόν τα γυμνάσια της Ελλάδας, ήδη έχουν εγκατασταθεί εργαστήρια σε πολλά, και τα κενά στην Ηλεία είναι 23 αλλά στενότης πιστώσεων θα προσλάβουν τώρα 7 και βλέπουμε). Την προηγούμενη βλέπω τον διευθυντή του ΙΕΚ και μου ζητάει να πάω να δουλέψω αλλά λέω αν θα πάει ένας, να είναι η Μαρία μιας και εγώ τα απογέματα είμαι στο ΠΕΚ (τα μαθήματα ήταν απογευματινά αφού το πρωί ο χώρος ήταν σχολείο - το Αρσάκειο της Πάτρας). Συμφωνούμε.

Παρασκευή πρωί πάει η Μαρία να δει για τις προσλήψεις μαθηματικών. Με το ζόρι παίρνουν έναν από το 1984, τον πρώτο. Πού να φτάσουν στον Ιούλη που είν' εκείνη. Έρχεται σπίτι και μου το λέει. Τρώμε κι ετοιμάζομαι να φύγω για Πάτρα. Μου λέει να πάω να δω τι θα γίνει με τους πληροφορικούς; Έχουν καλέσει 28 άτομα (4 υποψήφιους για κάθε θέση, έτσι κι αλλιώς η πρόσκληση ήταν για πιθανή πρόσληψη). Και δεν πας, να ξέρουμε τι ελπίδες έχουμε για δουλειά. Φεύγουμε ο καθένας για τον προορισμό του.

Στο διάλειμμα κατεβαίνω απ' το μάθημα, πάω στο περίπτερο απέναντι και τηλεφωνώ να μάθω μέχρι πού φτάσανε, τι προοπτικές έχει κλπ και μου λέει πως ήδη είχε προσληφθεί! Πώς έγινε τέτοιο θαύμα; Μου εξηγεί πως ζήτησε θέση κι εκείνη και της δώσανε, λεπτομέρειες πολλές δεν μου χρειάζονται, η χαρά μου ανείπωτη. Αγοράζω απ' το περίπτερο αναψυκτικά, πατατάκια και δεν θυμάμαι τι άλλο κι ανεβαίνω στο τμήμα και κερνάω. Τι έγινε με ρωτάνε, πώς το κέρασμα; "Πήραν τη γυναίκα μου αναπληρώτρια"!!! Κέρασμα γιατί εξασφαλίσαμε μια προσωρινή θέση (αφού τον Ιούνιο θ' απολυότανε).

Το βράδυ που γύρισα έμαθα τα καθέκαστα αναλυτικά. Η συνεδρίαση γινόταν στην αίθουσα τελετών της νομαρχίας. Επειδή α) οι προσλήψεις των πληροφορικών γίνονταν αργά άρα είχαν προηγηθεί οι γειτονικές διευθύνσεις κι έτσι οι πρώτοι είχαν πάει εκεί και β) υπήρχαν πολλά κενά παντού αφού το μάθημα γενικευόταν, έφτασε η ανάγνωση του καταλόγου στο νούμερο 28 κι είχαν καλυφθεί μόνο οι 4 απ' τις 7 θέσεις που ήταν διαθέσιμες (απ' τα 23 κενά που είχαν ανακοινωθεί όλα, το ΠΥΣΔΕ της Ηλείας λειτουργούσε με πλήρη διαφάνεια). Κι αφού τέλειωσε η ανάγνωση πετάχτηκε μια κοπέλα απ' αυτούς που περίμεναν από κάτω:
- Είμαι το νούμερο 29. Να πάρω κι εγώ θέση;
- Βεβαίως συναδέλφισσα θέλουμε να καλύψουμε τα κενά μας, δεν έχει σημασία που δεν ειδοποιήθηκες επίσημα.
Εκεί πάνω πετάγεται κι η Μαρία (πού το βρήκε το θάρρος; σε άλλη περίπτωση δεν θα το τολμούσε αλλά η απελπισία δίνει κουράγιο στους ανθρώπους).
- Να πάρω κι εγώ θέση;
- Σε ποιο νούμερο είσαι συναδέλφισσα;
- Στο 32.
- Δεν γίνεται γιατί τι θα γίνει με τους ενδιάμεσους. Η συναδέλφισσα ήταν η αμέσως επόμενη. Αν ήσουν στο 30 ευχαρίστως.
- Μα εγώ θέλω θέση στο ΤΕΛ Πύργου που έχει τρία κενά. Άρα αν έρθουν κι οι άλλου δύο και θέλουν το ίδιο σχολείο πάλι μπορούν.
- Ε, τότε ωραία. Προσλαμβάνεσαι.
Εκείνη τη στιγμή κανένας τους δεν κατάλαβε πως ναι μεν υπήρχαν τρία κενά στο ΤΕΛ αλλά είχαν μείνει μόνο δύο πιστώσεις, άρα αν ζητάγαν πρόσληψη κι οι δυο οι ενδιάμεσοι θα υπήρχε πρόβλημα πιστώσεων. Απ' την άλλη πάλι, θέλαν να καλυφτούν οι θέσεις του ΤΕΛ που το μάθημα ήταν ειδικότητας κι οι μαθητές το είχαν άμεση ανάγκη. Και πράγματι, στη θέση 30 ήταν μια κοπέλα απ' την Πάτρα που έκανε καβγά γιατί προσλάβαν την επόμενη, της είπαν πως μπορεί να ξεκινήσει κι εκείνη και διεκδίκησε να είναι η πρόσληψή της από την Παρασκευή όπως των υπολοίπων. Άλλος δεν εμφανίστηκε.

Το βράδυ πέφτει τηλέφωνο από το ιδιωτικό ΙΕΚ. Πάω από κει κι αφού η Μαρία είχε εξασφαλίσει δουλειά σαν αναπληρώτρια και θα δούλευε και στο δημόσιο ΙΕΚ, καιρός ν' αρχίζω να δουλεύω κι εγώ. Έτσι συμφωνούμε να ξεκινήσω με τις ώρες πληροφορικής που είχε το ΙΕΚ όπου τα μαθήματα γίνονταν πρωί (κάτι που με βόλευε σ' αυτή τη φάση). Παράλληλα, ο ίδιος που είχε το ΙΕΚ είχε κι ένα ΚΕΣ (Κέντρο Ελευθέρων Σπουδών - έκανε δηλαδή μαθήματα σε όποιον ήθελε χωρίς να δίνει τίτλο) στο οποίο τα Σάββατα είχε τμήμα πληροφορικής κι αυτός που έκανε μαθήματα μέχρι τότε είχε φύγει, άρα υπήρχαν ώρες κι από κει. Έτσι εξασφάλισα κι εγώ μισό μεροκάματο, ακόμα κι αν δεν δούλευα αναπληρωτής, κάτι θα έμπαινε στο σπίτι, θα τη βγάζαμε τη χρονιά.

Όντως ο τροχός είχε γυρίσει, απλά δεν ξέραμε ακόμα πόσο. Θα φανεί στο επόμενο που θα τελειώσει η ιστορία με το 1994.