Μια απίστευτη ιστορία

Το διάβασα στη Σχεδία του προηγούμενου μήνα. Τόχω ξαναπεί πως η Σχεδία έχει τρομερά ενδιαφέρουσα ύλη και την αγοράζει κάποιος όχι μόνο για να βοηθήσει κάποιον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη (συνήθως άστεγο) αλλά και για το περιεχόμενό της. Το κακό είναι πως η ύλη αυτή δεν υπάρχει διαθέσιμη στο ίντερνετ (ούτε και για τα παλιότερα τεύχη). Στο τεύχος 64 (Νοέμβριος 2018) διάβασα κάτι που το θεώρησα απίστευτο και εξωφρενικό. Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε, αφού ζούμε σε καπιταλιστική (και καπιτα-ληστική θα τόγραφα, να παίξω και λίγο με τις λέξεις) κοινωνία, το κέρδος πάει πάνω απ' όλα. Άρα, οι καπιταλιστές δεν θα δίσταζαν να εκβιάσουν την όποια κατάσταση τους βόλευε, αρκεί να έβγαζαν κέρδος. Άδικα τόλεγαν πως ο καπιταλιστής θα πουλήσει ως και το σκοινί που θα τον κρεμάσουν; Μπορεί να φαίνεται ακραίο, αλλά και η ιστορία που διάβασα και μεταφέρω, ακραία είναι.

Το καλοκαίρι, λοιπόν, τις μέρες είχαμε τις μεγάλες φωτιές στην Αττική, που εδώ που τα λέμε δεν κράτησαν και πολλές μέρες ούτε κάηκε και τεράστια έκταση, αλλά επειδή είχε πολλά ανθρώπινα θύματα ασχοληθήκαμε αρκετά μαζί τους. Και ενώ υπήρχε πρόβλημα στη Δυτική Αττική (Κινέττα) ξέσπασε η φωτιά στην Ανατολική, έκαψε στο Μάτι δεκάδες ανθρώπους κι έτσι σήμερα τα δικαστήρια προσπαθούν ν' αποδώσουν ευθύνες γι' αυτήν την τελευταία. Έτσι είναι, ακόμα και σε ένα τροχαίο ατύχημα το ενδιαφέρον είναι αν υπάρχει τραυματισμός οπότε υπάρχει ποινικό αδίκημα και σχηματίζεται αυτεπάγγελτα δικογραφία (έπεσα με το μηχανάκι σ' ένα αυτοκίνητο και σκίστηκε η μύτη μου οπότε πήγα κατηγορούμενος για τραυματισμό - του εαυτού μου, δεν είχε σημασία) ενώ για τα αντικείμενα μόνο μετά από μήνυση.

Τις ίδιες μέρες υπήρχε και μια φωτιά που έκαιγε στην Καλιφόρνια (στις ΗΠΑ). Έκαιγε μέρες και μέρες, τεράστια έκταση, Τις μέρες εκείνες έγινε κάτι αδιανόητο για μένα. Η (ιδιωτική, τι άλλο;) εταιρία που παρέχει πρόσβαση στο ίντερνετ στην εκεί πυροσβεστική υπηρεσία περιέκοψε την πρόσβαση αυτή απαιτώντας νέο συμβόλαιο και νέες (υψηλότερες) τιμές αν η πυροσβεστική ήθελε να κάνει τη δουλειά της. Δεν ξέρω αν κάποιος εισαγγελέας εκεί ασχολείται με το θέμα, αλλά δεν νομίζω αφού στην Αμερική το κεφάλαιο είναι ο απόλυτος ρυθμιστής των πάντων (εδώ και για πρόεδρο έχουν σήμερα κάποιον που το προσόν του είναι πως έχει μεγάλη εταιρία!) και μάλλον δεν μπορεί να κριθεί.

Αντιγράφω την περίληψη από το σάιτ της Σχεδίας: "«Φωτιά στα δεδομένα». Η άπληστη τιμολογιακή πολιτική μιας εταιρείας παροχής ίντερνετ στις ΗΠΑ δεν κάμφθηκε ούτε ενώπιον των καταστροφικών πυρκαγιών που κατέκαψαν την Καλιφόρνια. Το ίντερνετ, κυριολεκτικά, «σερνόταν» τη στιγμή που έπρεπε να συντονιστεί η δράση δεκάδων χιλιάδων ατόμων, πολλών εκατοντάδων οχημάτων και δεκάδων πυροσβεστικών αεροσκαφών."

Όλοι ξέρουμε πως σήμερα το ίντερνετ είναι απαραίτητο για την επικοινωνία μας, ειδικά με κρατικές υπηρεσίες. Π.χ. για να μάθει κάποιος τα τέλη κυκλοφορίας που πρέπει να πληρώσει (να πάμε σε κάτι επίκαιρο) πρέπει να έχει πρόσβαση στο ίντερνετ (και να ξέρει να το χειριστεί στοιχιεωδώς, αλλ' αυτό είν' άλλο θέμα). Δεν ξέρω πόσο οι ελληνικές υπηρεσίες εξαρτώνται από τις ιδιωτικές εταιρίες, αν και αν κρίνω από τα σχολεία, ναι μεν υπάρχει το σχολικό δίκτυο αλλά χρησιμοποιεί το καλωδιακό κομμάτι του ΟΤΕ (τουλάχιστον στο τέλος του). Μου ήταν δύσκολο να φανταστώ πως ο στρατός, η αστυνομία, η πυροσβεστική χρησιμοποιούν ιδιωτικές υπηρεσίες, αλλά αν το καλοσκεφτεί κανένας, μάλλον έτσι πρέπει να είναι. Γιατί οι υποδομές αυτές απαιτούν τεράστια ποσά για να στηθούν αλλά και να συντηρούνται.

Και μιας και είναι θέμα των ημερών το μακεδονικό (για άλλη μια φορά) και ακούγονται διάφορες κορώνες ακόμα και για ένοπλες διεκδικήσεις (το σύνδρομο του κατατρεγμένου, πότε από τα βόρεια και πότε από τα ανατολικά), σκέφτομαι: αν κάποια στιγμή γίνει πόλεμος ποιος ελέγχει τις επικοινωνίες; Και ποιος τελικά καθορίζει την έκβασή του; Αυτός που έχει το δίκτυο μπορεί από το να ζητήσει δωσ' μου όσα μέχρι να πουλήσει την επικοινωνία στον πλειοδότη (ή σ' αυτόν που θα έχει την δύναμη να επιβάλει τη θέλησή του, δεν νομίζω πως χρειάζεται να συγκεκριμενοποιήσω περισσότερο). Ακραίο το σενάριο; Ναι, αλλά την ώρα τις φωτιάς πέφτει η ταχύτητα και ξεκινάνε εκβιαστικές διαπραγματεύσεις κι άσε να καίγεται ο κόσμος, γιατί να μην συμβεί και σε όποια άλλη στιγμή ανάγκης.

Ποια είν' η λύση δεν ξέρω. Το ίντερνετ ξεκίνησε από τα επιστημονικά εργαστήρια, το πήρε ο στρατός για τις ανάγκες του κι έχει ξαπλωθεί παντού. Μόνο που δεν είναι ανεξέλεγκτο όπως πολλές φορές νομίζουμε. Φαίνεται κι απ' την απαγόρευση, τελευταία, διάφορων ιστότοπων γιατί οι εταιρίες μουσικής, κινηματογράφου κλπ έχαναν (υποτίθεται) χρήμα. Το θέμα είναι τον έλεγχό του αυτόν ποιος πραγματικά τον ασκεί, πώς και μέχρι πόσο;