Αναπληρωτής 1990, Δουλεύω!

Ξεκίνησα να γράφω προχτές τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος είχα για τις μέρες του 1990 που ψαχνόμουνα (και μάθαινα) πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής. Σήμερα θα περιγράψω την πρώτη μου χρονιά, αυτό που ήταν η αρχή της σημερινής μου δουλειάς (αφού πέρασα από σαράντα κύματα) και να δούμε πότε (και ποιο) θα είναι το τέλος της.

Οι μέρες περνούν και το τηλέφωνο δεν χτυπά. Αποφασίζω να δουλέψω μ' έναν φίλο αλουμινά. Πάω την πρώτη μέρα στη δουλειά, πάω τη δεύτερη και γυρίζοντας στο σπίτι βρίσκω ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή: "Επικοινωνήστε με τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Αχαΐας για πιθανή πρόσληψή σας στο Λύκειο Δάφνης ή στο Γυμνάσιο Ψωφίδας". Κι ένα δεύτερο που έλεγε πως η επικοινωνία θα έπρεπε να γίνει μέχρι τις δυόμισι κι η ώρα ήταν ήδη τέσσερις. Πήρα τηλέφωνο μεν, αλλά προφανώς ήταν κλειστά. Σκέφτομαι πως στις δυόμισι κλείνανε, άρα η προθεσμία ήταν στον αέρα μέχρι το επόμενο πρωί που θα ξανανοίγανε.

Ψάχνω να βρω πληροφορίες για τη Δάφνη και την Ψωφίδα. Πού βρίσκονται, τι πληθυσμό έχουν κλπ. Γιατί εγώ σκεφτόμουνα πως Αχαΐα είν' η Πάτρα, άντε και το Αίγιο ή η Ακράτα το πιο μακρυά, που δούλευε ο φίλος μου. Πού να βρω στοιχεία, στους χάρτες του Καπρανίδη. Δάφνη κάτοικοι 1287, Ψωφίδα κάτοικοι 13. Δάφνη ασυζητητί. Ειδοποιώ τη Μαρία μόλις ήξερα πως θα ήταν σε μέρος με τηλέφωνο (κινητά δεν υπήρχαν τότε) να έρθει σπίτι, ετοιμάζω διάφορα συμπράκαλα για το σπίτι που θα έμενα, τα φορτώνω στο αυτοκίνητο και δρόμο για την Πάτρα, στον Αντρέα.

Εφτά η ώρα το πρωί είμαι στα γραφεία. Ακόμα δεν είχαν προλάβει να ξεκλειδώσουν την πόρτα τους. Τους λέω πως ενδιαφέρομαι για το Λύκειο Δάφνης, φτιάχνονται τα σχετικά χαρτιά, περιμένω τον Διευθυντή να με ορκίσει (τα χρόνια εκείνα ορκίζονταν κι οι αναπληρωτές), μου λένε τι άλλα χαρτιά πρέπει να βρω, ορκίζομαι και δρόμο για τη Δάφνη. Πάω εκεί, βρίσκω το διευθυντή του σχολείου, το Γιώργο, κάνω μια βόλτα στο χωριό ψάχνοντας για σπίτι, κάθομαι στο εστιατόριο του χωριού και μου προξενεύουν κάποιο σπίτι, το κλείνω, τυχερός είμαι, έχει και τηλέφωνο!

Η χρονιά στη Δάφνη κύλησε καλά. Οι εμπειρίες μου ήταν θετικές. Μ' άρεσε η δουλειά του καθηγητή και τη συνεχίζω μέχρι σήμερα. Με βοήθησαν οι παλιότεροι συνάδελφοι, μόνιμοι και αναπληρωτές, στο να προσαρμοστώ και να μπω στο σχολικό κλίμα. Το σχολείο ήταν μικρό κι αυτό είχε τα καλά του αλλά και τα προβλήματά του αφού συνάδελφοι μοιράζονταν τόσο στη Δάφνη σε Γυμνάσιο και Λύκειο όσο και στην "Ψωφίδα" που δεν ήταν το Γυμνάσιο στην Ψωφίδα των 13 κατοίκων αλλά στα Τριπόταμα, ένα χωριό στα όρια των νομών Αχαΐας - Αρκαδίας - Ηλείας κι είχα μαθητές κι απ' τους τρεις νομούς. Απ' τα πιο μακρινά χωριά, το Βελημάχι κι ο Αστράς.

Η Δάφνη δεν είχε χίλιους διακόσιους τόσους κατοίκους. Ούτε χίλιους. Καμιά οχτακοσαριά ήταν δεν ήταν. Αλλά είχε 9 μπακάλικα απ' τα οποία ψυγείο είχε μόνο το ένα (κι ένα ακόμα είχε κάποια πράγματα ψυγείου στο ψυγείο του σπιτιού του). Το 1991 ήταν χρονιά απογραφής κι έτσι έμαθα πώς είχαν βγει τόσο πολλοί οι κάτοικοι. Είχαν έρθει πέντε μεγάλα κι ένα μικρό λεωφορείο από Αθήνα, ένα μεγάλο από Πάτρα, δεκάδες γιωταχί, χώρια πόσοι δήλωναν σε δυο σπίτια, σε δυο απογραφείς. Συνολικά 1.333 βγήκαμε(!).

Στην αρχή κατέβαινα κάθε Σαββατοκύριακο στην Αθήνα να δω τη Μαρία και τον Δημήτρη. Πήγαινα τη Δευτέρα την τέταρτη ώρα (στις 11 νομίζω) ενώ τη Παρασκευή τέλειωνα την τέταρτη ώρα, άρα μπορούσα να φύγω νωρίς. Στην αρχή είχα εγώ τ' αυτοκίνητο κι η Μαρία το μηχανάκι, αλλά μιας και μάθαμε πως η Μαρία ήταν έγκυος τ' αλλάξαμε. Τότε παρακολουθούσε ένα σεμινάριο στην πληροφορική κι όταν τέλειωσε ήρθε με τον Δημήτρη στο χωριό. Ήμασταν πια όλοι μαζί, τέρμα οι μετακινήσεις.

Η ζωή στη Δάφνη δύσκολη. Ένα μανάβικο που έφερνε πράγματα όποτε λάχαινε, για τα μπακάλικα τα είπα, το πιο δύσκολο να βρούμε γάλα. Ο Δημήτρης στην Αθήνα έπινε φρέσκο και στο χωριό εβαπορέ γιατί φρέσκο δεν φέρνανε αφού όλοι είχαν το δικό τους. Που δεν περίσσευε και δεν ενδιαφέρονταν για να πουλήσουν λιανικά, όσο δεν θέλανε το δίνανε στον έμπορο! Με τα πολλά αποφάσισε η σπιτονοικοκυρά μας να μας δίνει λίγο για το παιδί.

Ο χειμώνας εκείνος είχε αρκετά χιόνια και παγωνιές. Αποτέλεσμα να σπάσουν οι σωλήνες στο σπίτι κι επί δυο βδομάδες να μην έχουμε νερό (την πρώτη καθόλου ενώ τη δεύτερη ερχόταν στην αυλή αλλά όχι μέσα στο σπίτι). Κανονίσαμε εκδρομή στην Πάτρα, να κάνουμε κάνα μπάνιο!

Στο τέλος της χρονιάς γεννήθηκε η Ειρήνη. Είχαμε κανονίσει πως θα γεννηθεί στην Κόρινθο που υπηρετούσε ο γιατρός μας κι είχε και μια θεία της Μαρίας εξοχικό. Η εγκυμοσύνη δεν ήταν ανέφελη. Φύγαμε νωρίς απ' τη Δάφνη. Και τότε φάνηκε η αλληλεγγύη των συναδέλφων που φορτώθηκαν όλες τις επιτηρήσεις, εγώ ανέβηκα μόνο δυο φορές για εξετάσεις στα μαθήματα που είχα. Ας τους πω ένα ακόμα ευχαριστώ κι από δω.

Η ιστορία όμως συνεχίζεται :)