Το 2009 ήταν χρονιά με πολλά γεγονότα (για μας). Η Ειρήνη έδινε πανελλαδικές. Εμείς είχαμε κάνει μαθήματα Γερμανικών (κάποια μόνοι μας και αργότερα ιδιαίτερο) και δώσαμε κι εμείς εξετάσεις. Αρχές Απρίλη. Εκτός από Γερμανικά δώσαμε κι Αγγλικά χωρίς να κάνουμε ούτε καν επανάληψη. Μ' ό,τι ξέραμε. Περίμενα καλύτερη βαθμολογία στ' Αγγλικά απ' ότι στα Γερμανικά αλλά ατύχησα. 54% στα πρώτα (από ορθογραφία δεν πήγα καθόλου καλά, είχα πάψει να γράφω χρόνια πριν), 63% στα δεύτερα (που έχοντας κάνει και παρόμοια θέματα ήξερα να τα χειριστώ), άρα για τις μη αγγλόφωνες εκτός Γερμανίας χώρες (π.χ. Τουρκία ή Αίγυπτο που είχαμε δηλώσει) τα Αγγλικά που εξετάστηκαν δεν χρειάζονταν, πήγαινα με τον καλύτερο βαθμό. Για τη Μαρία τα πράγματα ήταν ανάποδα, τα Αγγλικά πήγαν καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς στην αίτηση είχαμε ζητήσει συναπόσπαση: ή και οι δυο ή κανένας.
Τέλος Μάη βγήκαν τ' αποτελέσματα και οι πίνακες κατάταξης, σε καλή σχετικά σειρά ήμασταν, εγώ δεύτερος, η Μαρία πιο χαμηλά και το θέμα λέγαμε πως ήταν το πόσους πληροφορικούς θα χρειάζονταν. Τέλος Ιούνη βγαίνουν οι αποσπάσεις κι είμαστε μέσα για Γερμανία. Με τη δική μου θέση να είναι οριακή, εγώ που ήμουνα σίγουρος.
Ξεκινάμε τις διαδικασίες για την απόσπαση: Πενθήμερο σεμινάριο, ετοιμασίες χαρτιών (π.χ. για την ασφάλιση εκεί) και υποβολή αιτήσεων τοποθέτησης. Ανακοινώνονται οι τοποθετήσεις, εγώ στη Βάδη - Βυρτεμβέργη ενώ η Μαρία στη Βαυαρία, στο Μόναχο! Και το λέω έτσι γενικά για μένα, γιατί ήμουν σε δυο σχολεία: Λύκειο Στουτγάρδης και Λύκειο Μανχάιμ (όπως το λέμε εμείς ή Μάνχαϊμ όπως το τονίζουν οι Γερμανοί)!
Προβληματισμός. Να πάμε ή όχι. Η Μαρία επιφυλακτική, πώς θα γίνει τι θα γίνει εγώ πιο χαλαρός, πάμε και θα τα καταφέρουμε. Θα μένουμε στο Μόναχο και θα πηγαινοέρχομαι καθημερινά. Οι αποστάσεις βέβαια τεράστιες. Για όποιον δεν ξέρει είναι σαν να μένεις στην Αθήνα και να δουλεύεις στη Λαμία και τη Λάρισα! Κάποιο μας λέγανε γιατί να μην μείνουμε κάπου ενδιάμεσα και να μοιραζόμαστε την απόσταση. Η δική μου άποψη πως δεν χρειάζεται να ταλαιπωρούνται κι οι δυο, φτάνει ο ένας. Κι είχα δίκιο, αφού κάποια στιγμή (αλλά πολύ αργά) βρεθήκαμε κι οι δυο στο Μόναχο.
Για τη μετακίνηση είχα βρει τον τρόπο: Με το τρένο. Ούτε κατ' ιδέαν να χρησιμοποιήσω αυτοκίνητο. Γιατί με το τρένο κάθεσαι σε μια καρέκλα και σε πάνε ενώ με το δικό σου μέσον πρέπει να είσαι συνέχεια στην τσίτα. Πέρα απ' το κόστος. Αλλά κυρίως να μην έχεις το στάου. Τι είν' αυτό; Το μποτιλιάρισμα στα Γερμανικά. Γιατί οι Γερμανοί μπορεί να έχουν τις περίφημες αούτομπαν, τους αυτοκινητόδρομους που ενώνουν τις πόλεις από βορά σε νότο και από ανατολή σε δύση και μπορεί να μην έχουν ανώτατο όριο ταχύτητας στην οδήγηση αλλά: α) τότε, στο κομμάτι που μ' ενδιέφερε γίνονταν έργα ώστε οι 2 λουρίδες ανά κατεύθυνση να γίνουν 3 και β) έτσι κι αλλιώς, την ώρα που πάνε ή φεύγουν από τις δουλειές τους, σχηματίζονται ουρές πολλών χιλιομέτρων.
Το κόστος της μετακίνησης με το τρένο το είχαμε δει από δω: 3.600€. Που μπορεί να φαίνεται τεράστιο ποσό (και είναι) αλλά γι' αυτά που πρόσφερε ήταν μια χαρά. Εξάλλου, με τα τότε δεδομένα, ήταν δυο μηνών επιμίσθιο. Ας πάει και το παλιάμπελο. Στους γερμανικούς σιδηρόδρομους υπάρχουν τρεις κάρτες (Bahnkard): μια η 25 που έχει έκπτωση 25% στα εισιτήρια, η 50 με 50% έκπτωση και μια η 100 που είναι ουσιαστικά κάρτα απεριορίστων διαδρομών ετήσιας διάρκειας. Σήμερα η τελευταία έχει φτάσει τα 4.270€, κάθε χρόνο παίρνει κι ένα κατοστάρικο περίπου. Μ' αυτήν μπορείς να μπεις σ' όποιο τρένο βρεις μπροστά σου (μικρές εξαιρέσεις, άνευ ουσίας), να κινηθείς μ' αυτό σ' όλη τη Γερμανία (και μέχρι κάποιες συνοριακές πόλεις στο εξωτερικό) να κατέβεις στον προορισμό σου και να πάρεις τα τοπικά (αστικά) λεωφορεία ή, σε περιοχές που δεν ενώνονται με τρένα αλλά με λεωφορεία, να πάρεις τα λεωφορεία τα οποία λειτουργούν με την ευθύνη των (κρατικών) γερμανικών σιδηροδρόμων (οι υποχρεώσεις για ιδιωτικοποιήσεις ισχύουν για τις άλλες χώρες, όχι για τη Γερμανία :) ). Αν αναλογιστεί κανείς πως εγώ για τα αστικά του Μονάχου ήθελα 50€ το μήνα για την κάρτα κι άλλα τόσα στο Μανχάιμ (για τη Στουτγάρδη, όχι αφού κοντά στο σχολείο έφτανε τρένο) επί 11 μήνες τον χρόνο θα ήθελα πάνω από ένα χιλιάρικο μόνο για τα αστικά. Με την κάρτα αυτή τα είχα καλύψει. Όπως είχα καλύψει και τις βόλτες σου Σαββατοκύριακου.
Για σπίτι ψάχναμε, βλέπαμε αγγελίες, αλλά κάτι συγκεκριμένο δεν είχαμε. Το ίντερνετ έπαιρνε φωτιά κάθε βράδυ στην παραλία (η σύνδεση γινόταν με στικάκι κινητής και στο χωριό δεν έπιανε) κι η μπαταρία του φορητού υπολογιστή (τάμπλετ τότε δεν υπήρχαν) δεν μας έφτανε. Ψάχναμε να βρούμε καμιά πρίζα να τον φορτίσουμε (και πολλές φορές "έκλεβα" απ' τις δημόσιες τουαλέτες!!!).
Τέλος Αυγούστου βγαίνουν και τ' αποτελέσματα της Ειρήνης. Περνάει στο τμήμα νηπιαγωγών Αθήνας. Μια χαρά, δεν θα είχαμε πρόβλημα με σπίτι. Βολευτήκαμε κι από κει, φεύγουμε από Μυτιλήνη κι ετοιμαζόμαστε για την αναχώρησή μας. Τέλος Αυγούστου όλα είν' έτοιμα, και το σχέδιο της διαδρομής βγαλμένο (σιγά που θα το ακολουθούσαμε ως είχε αλλά...) και την 1η του Σεπτέμβρη ξεκινάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.