Σχολικές εκδρομές στη Γερμανία

Πώς πραγματοποιούνται οι εκδρομές των μαθητών στη Γερμανία; Γιατί πως πραγματοποιούνται είναι σίγουρο. Κι όχι μόνο στη Γερμανία, σ' όλες τις χώρες που έχω πάει έχει τύχει να δω μαθητές σε εκδρομή. Αλλά και στην Ελλάδα συναντά κανείς εκδρομείς - μαθητές. Ξεχωρίζουν από μακριά. Κινούνται όλοι μαζί και έχουν κάποιον που μεγαλύτερο που τους συνοδεύει.
Πώς μούρθε τώρα να μιλήσω γι' αυτό το θέμα; Με την αφορμή του κλεισίματος των σχολείων λόγω χιονιού τις τελευταίες μέρες, έγραψε ο Μανόλης (και το έβαλε και στο φέισμπουκ όπου έγιναν και κάποια σχόλια), κάνοντας κάποιες συγκρίσεις για το πώς δουλεύουν τα σχολεία σε Ελλάδα και Γερμανία (πήγαμε κι οι δυο στη Στουτγάρδη το 2009 - εγώ μόνο με τη Μαρία, αλλ' αυτός και μ' ένα μικρό παιδί).

Για όποιον δεν διαβάσει όλη την ανάρτηση του Μανόλη, μεταφέρω εδώ το 2 που μας ενδιαφέρει: "Η Γερμανία είναι μια χώρα όπου από το Νηπιαγωγείο ακόμη, οι περίπατοι και οι εκδρομές είναι προγραμματισμένα από την αρχή της σχολικής χρονιάς και πραγματοποιούνται, στην κυριολεξία, βρέξει - χιονίσει. Η εξάχρονη κόρη μου έχει πάει περίπατο με τη βροχή τουλούμι. Πόσοι γονείς θα καλοδέχονταν κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;" Ιδού λοιπόν το πρώτο στοιχείο.

Οι τυχόν μετακινήσεις εκπαιδευτικών γίνονται αρχές του (ημερολογιακού) χρόνου. Μέχρι το Μάρτη έχει οριστικοποιηθεί (άνευ απροόπτου, βεβαίως) ποιοι θα είναι οι εκπαιδευτικοί του σχολείου τον επόμενο χρόνο και φτιάχνεται το πρόγραμμα μαθημάτων της επόμενης (σχολικής) χρονιάς. (Κι αν υπάρξει απρόοπτο, ο αντικαταστάτης θα πάρει το πρόγραμμα που υπάρχει ως έχει. Αλλαγές δεν γίνονται. Οι Γερμανοί δεν δέχονται εύκολα αλλαγές, ακόμα κι αν θα τους βόλευαν).

Με το που ξεκινάνε τα μαθήματα, μέσα στις πρώτες μέρες, αποφασίζεται ποιες θα είναι οι εκδρομές. Ποιες μέρες και πού. Υπάρχουν υποχρεωτικά μέρες που θα περπατήσουν (βάντερταγκ wandertag) και κάποιες μέρες πολιτισμού (κουλτούρταγκ Kulturtag). Μιας και ο προγραμματισμός γίνεται από τόσο νωρίς, προφανώς δεν είναι δυνατόν να προβλεφτεί ο καιρός. Εντάξει, δεν προγραμματίζουν περπάτημα το χειμώνα που θα χιονίζει, αλλά άλλες εκδρομές προγραμματίζονται. Και πραγματοποιούνται τη μέρα που προγραμματίστηκε απ' την αρχή, ό,τι καιρό και να κάνει.

Το περπάτημα συνήθως γίνεται σε βουνά και δάση κοντά στο σχολείο, αλλά προφανώς όχι δίπλα. Έτσι πρέπει να μετακινηθούν μέχρις εκεί (το ίδιο και για τις άλλες δραστηριότητες). Η μετακίνηση γίνεται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Λεωφορεία (αστικά), τραμ και τρένα είναι τα οχήματα που χρησιμοποιούνται. Όχι νοικιασμένα λεωφορεία. Και τα εισιτήρια κοστίζουν ό,τι προβλέπει ο κάθε μεταφορέας (εκπτώσεις, ατέλειες κλπ, χωρίς κάτι επιπλέον επειδή είναι σχολείο).

Για τις μικρές ηλικίες (νηπιαγωγείο, πρώτες τάξεις δημοτικού) υποχρεωτικά να φοράνε ένα χρώμα καπέλο κι ένα χρώμα αδιάβροχο όλα (κι αν είναι εποχή που δεν δικαιολογείται το αδιάβροχο, ένα γιλέκο ασφαλείας, σαν αυτά που είναι τελευταία υποχρεωτικά για τα αυτοκίνητα). Αρκετές φορές έχουν κι ένα καρτελάκι κρεμασμένο στο λαιμό με τα στοιχεία τους (όνομα και τηλέφωνο επικοινωνίας). Πάντοτε με εντυπωσίαζαν όταν τα έβλεπα, καθώς δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο στα καθ' ημάς, αλλά δεν βρίσκω καμιά απ' τις τόσες φωτογραφίες που έχω τραβήξει (κι αυτή που έβαλα στην αρχή, απλά θυμόμουν πως είχα δει τέτοιες ομάδες κάτω απ' τον πύργο του Άιφελ κι ήταν εύκολο να την ανασύρω).

Στο μουσείο, οι μαθητές είναι εφοδιασμένοι με χαρτιά για να καταγράψουν τις παρατηρήσεις τους, και κάθονται κάτω στο πάτωμα για να ακούσουν τον συνοδό τους. Μου φαινόταν κι αυτό εξωπραγματικό, μέχρι που πήγαμε πριν κάνα μήνα με το σχολείο μου στο αστεροσκοπείο του Λόφου Νυμφών κι ο αρμόδιος που μας υποδέχτηκε και μας έκανε την ξενάγηση, ζήτησε από τους μαθητές μου να καθίσουν στο πάτωμα. Και κάθισαν!