Τουρκία: τρώμε ψάρι (έξω)

Τις προηγούμενες μέρες έγραφα για τον κιουνεφέ. Εκτός απ' τη συνταγή έβαλα και την ιστορία του πώς δοκίμασα κιουνεφέ στην Τουρκία (που ίσως πρέπει να τα ξεχωρίσω) και για να είμαι σίγουρος του τι έχω γράψει παλιότερα έκανα μια αναδρομή στα γραμμένα και δημοσιευμένα αλλά και στα ετοιμασμένα και αδημοσίευτα ακόμα. Όπως έχω ξαναγράψει, ειδικά για την Τουρκία είχα ετοιμάσει αρκετά άρθρα αλλά υπάρχουν καμιά 20αριά που δεν τα ολοκλήρωσα ποτέ (και για να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι καλά καλά και τι ήθελα να γράψω). Βρήκα λοιπόν πως έχω ανεβάσει για το φαγητό του δρόμου, αλλά όχι για το φαγητό των εστιατορίων, ειδικά για τα ψαρομάγαζα που το είχα ξεκινήσει. Κι έτσι σήμερα αποφάσισα να διορθώσω.

Κανόνας στα μαγαζιά που πουλάνε ψάρι και θαλασσινά, η βιτρίνα που τα μοστράρουν. Και στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό, αλλά όχι σε όλα τα μαγαζιά. Η μόστρα είναι σ' αυτά που θέλουν να φαίνονται "καλά" κι άρα έχουν μια παραπάνω τιμή, αφού σου δείχνουν το τι καλό πράγμα πουλάνε.

Αντίθετα στην Τουρκία βρίσκεις μόστρες και σε λαϊκά μαγαζιά. Βλέπεις το ψάρι, το διαλέγεις, στο ζυγίζουν και πάει για την κουζίνα, για τα περαιτέρω.

Τα περαιτέρω δε, είναι πολλές φορές το τηγάνισμα. Που σε κάποια μαγαζιά, γίνεται κι αυτό μπροστά στον πελάτη. Να το βλέπεις πως είναι φρεσκοτηγανισμένο κι όχι από κάποια άλλη φορά ετοιμασμένο και ζεσταμένο (με το να το ρίξουν για ένα λεπτό στο λάδι).

Αλλά και ψητά μπορεί να ετοιμάζονται μπροστά σου. Ειδικά σε τουριστικά μέρη με πολλά μαγαζιά ο ανταγωνισμός δημιουργεί σειρές από πάγκους που ψήνουν και τηγανίζουν έξω (βασικά το καλοκαίρι, το χειμώνα μάλλον δεν θα μπορούν, αλλά δεν ξέρω και πόσα είν' ανοιχτά τότε).