Είμαι η κυρία Τάδε

Πολλές φορές ακούω στο τηλέφωνο τη φράση "είμαι η κυρία Τάδε". Ποιο σπάνιο το "είμαι ο κύριος Τάδε", γι' αυτό και ο τίτλος επικεντρωμένος στην κυρία. Εγώ όταν παίρνω τηλέφωνο λέω τ' όνομά μου. Ανάλογα σε ποιον, μπορεί να πω το μικρό μόνο, ή το μεγάλο ή και τα δυο. Π.χ. "Μαλλιαρός ονομάζομαι και θάθελα..." Και το κάνω ακόμα και σε γνωστούς όταν δω πως δεν έχουν καταλάβει ποιος τους πήρε τηλέφωνο (αν και τώρα με την αναγνώριση κλήσης το πράγμα έχει αλλάξει κάπως). Μια θεία της Μαρίας μόνιμα όταν έπαιρνε τηλέφωνο τη μπέρδευα αλλά όταν ρώταγα να μου πει ποια είναι θα με πέρναγε από σαράντα κύματα. Μα δεν με κατάλαβες, πώς γίνεται κι άλλα τέτοια. Αλλά ξέφυγα.

Το θέμα μου είναι ο τρόπος που συστήνεται κάποιος. Γιατί να μπει το κυρία κι όχι σκέτο το ονοματεπώνυμο; Βέβαια, όταν εγώ θα απευθυνθώ προς αυτήν είτε άμεσα είτε θα τη ζητήσω στο τηλέφωνο προφανώς και θα (πρέπει να) μιλήσω με την κα Τάδε. Αλλά όταν συστήνεται γιατί; Άσε να κρίνει ο άλλος πόσο κυρία (ή κύριος) είσαι κι άσε τον άλλον να δει πως θα σου μιλήσει. Τι επιδιώκεται με το να προταχτεί το κυρία; Πόσο μάλλον που πολλές φορές το τηλεφώνημα γίνεται π.χ. στο σχολείο. Και το να ξέρεις το επώνυμο της μαμάς του μαθητή δεν είναι εύκολο. Και να σου λέει ποια κυρία είναι αλλά όχι τι σχέση έχει με το σχολείο. Δεν σου λέει πως είναι μητέρα του τάδε μαθητή ή της δείνα μαθήτριας. Δεν σου δίνει δηλαδή μια πληροφορία που έχει κάποια σχέση με το σχολείο και με το τηλεφώνημά της.

Έχω παρατηρήσει δε, πως μια τέτοια αυτοπαρουσίαση συνήθως έχει και συνέχεια. Ένα ύφος χιλίων καρδιναλίων, και ποια είμ' εγώ και ξέρεις με ποια έχεις να κάνεις και τέτοια. Είτε έχει δίκιο είτε όχι. Απαιτητική σ' αυτό που ζητάει να μάθει ή να παραπονεθεί. Όλο τουπέ. Και μ' ενοχλεί διπλά.