Αλουμινόχαρτο

Το αλουμινόχαρτο είναι σήμερα πολύ συνηθισμένο βοήθημα στην κουζίνα σήμερα. Όμως θέλει προσοχή και σ' αυτό θα επικεντρωθώ σήμερα. Το αλουμίνιο είχαμε μάθει στη χημεία στο γυμνάσιο (να επισημάνω πως εγώ πήγα 5 χρόνια στο γυμνάσιο και 1 χρόνο στο λύκειο) για το αλουμίνιο λοιπόν μάθαμε πως είναι "επαμφοτερίζον στοιχείο". Τι πάει να πει αυτό; πως αντιδρά τόσο με βάσεις όσο και με οξέα, ενώ γενικά τα μέταλλα είναι τα οξέα που τα τρώνε ενώ τα ίδια είναι βασικά. Αποτέλεσμα είναι να αλλοιώνεται ακόμα και με τα άλατα. Πράγμα που το κάνει να μην είναι κατάλληλο για τρόφιμα!

Παλιά τα σκεύη της κουζίνας (είτε πιατικά είτε κατσαρολικά) ήταν πήλινα και κάποια μεγαλύτερα χάλκινα. Που όμως κι ο χαλκός έχει το πρόβλημα να οξειδώνεται, να πιάνει γάνα όπως λέγεται, να πρασινίζει κι αυτό είναι εξαιρετικά δηλητηριώδες. Για προστασία γάνωναν αυτά τα σκεύη, επικασσιτέρωση το λένε, αλλά δεν λύθηκαν τα προβλήματα για τα σκεύη μέχρι που ανακαλύφθηκε το αλουμίνιο. Άρχισαν να κυκλοφορούν κατσαρόλια, τηγάνια, πιάτα και άλλα διάφορα από αλουμίνιο. Αλλά διαπίστωσαν -πρακτικά- πως τα σκεύη αυτά τρύπαγαν εύκολα. Και κατάλαβαν κι από μόνοι τους πως το αλάτι, το ξύδι, το λεμόνι κι όλ' αυτά που υπάρχουν στο φαγητό τρώει το αλουμίνιο.

Έτσι, ξανάλλαξαν τα σκεύη, μπήκε ο ανοξείδωτος χάλυβας στα κατσαρολικά και τα εργαλεία (κουτάλες, μαχαιροπίρουνα κλπ) ενώ για τα πιατικά εξελίχτηκε το χωματερό, το πήλινο, σε πορσελάνη (διαφόρων ποιοτήτων). Όμως το αλουμίνιο γνώρισε νέες δόξες. Σε υλικό για σύντομης χρήσης σκεύη. Σήμερα βλέπουμε το φαγητό που περισσεύει να μπαίνει σε αλουμινένια μπολάκια μιας χρήσης ή στο μαγείρεμα να τυλίγονται φαγητά για ψήσιμο σε αλουμινόχαρτο (κάτι που αφενός κρατάει όλα τα υλικά μαζί κι αφετέρου καθυστερεί το να φτάσει η ζέστη σε ψηλούς βαθμούς).

Το πρόβλημα όμως της διάβρωσης του αλουμίνιου εξακολουθεί να υπάρχει. Αλλά συνήθως παραβλέπεται (κακώς όμως). Φεύγοντας απ' την ταβέρνα π.χ. το περίσσεμα απ' το φαγητό το παίρνουμε μαζί μας σ' ένα τέτοιο αλουμινένιο μπολ ή ακόμα πιο απλά τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο. Για να το πάμε απ' την ταβέρνα μέχρι το σπίτι, πρόβλημα δεν υπάρχει. Το κακό είναι όταν αφήνουμε το φαγητό εκεί για μέρες. Γιατί το φαγητό θάχει και το αλάτι του, θάχει και το λεμόνι του. Και μπορεί να μην τρυπήσει το σκεύος αλλά το αλουμίνιο που τρώγεται περνάει στο στομάχι μας. Κι αυτό σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο!

Προσοχή λοιπόν. Όσο το δυνατόν να αποφεύγεται το αλουμίνιο (π.χ. είναι πιο καλά να μπει λαδόχαρτο αντί για αλουμινόχαρτο) ή όταν παίρνουμε φαγητό σε αλουμινένιο μπολάκι, φτάνοντας στο σπίτι το μετακομίζουμε. Και το αλουμίνιο (καθαρό) το πετάμε στην ανακύκλωση, είναι απ' τα πιο συμφέροντα υλικά για ανακύκλωση γιατί αφενός το κόστος παραγωγής του αλουμίνιου είναι ψηλό κι αφετέρου η επεξεργασία για ανάκτησή του είναι πανεύκολη.