Χαλβάς. Τι είναι χαλβάς; Όταν ακούει κάποιος τη λέξη χαλβάς πού πάει ο νους του; Και δεν εννοώ τη μεταφορική σημασία του λεξικού, αυτό του άβουλου και μαλθακού ανθρώπου. Αλλά του χαλβά σαν γλυκό. Το λεξικό που λέγαμε δίνει δυο είδη χαλβά (και το ίδιο κάνει κι αυτό του Μπαμπινιώτη). Τον έναν, αυτόν με ταχίνι και ζάχαρη (και διάφορες προσθήκες όπως κακάο, φιστίκι κλπ), αυτόν που εγώ τον ξέρω σαρακοστιανό. Γιατί συνήθως τον τρώμε τη σαρακοστή. Όχι πως δεν τρώγεται κι άλλες εποχές. Ο Δημήτρης π.χ. τον τρώει όλο το χρόνο, βρίσκοντας σ' αυτόν μια καλή και υγιεινή πηγή ενέργειας. Τον δεύτερο που παρουσιάζει εγώ τους ξεχωρίζω σε δυο.
Γιατί για μένα είναι διαφορετικός ο σιμιγδαλένιος χαλβάς, αυτός που φτιάχνεται εύκολα στο σπίτι (με όποια παραλλαγή, με ζάχαρη ή πετιμέζι ή ό,τι άλλο, αυτός που συνήθως σερβίρεται στο τέλος σε ταβέρνες)
κι άλλος ο χαλβάς Φαρσάλων (ή σαπουνέ), ένας χαλβάς ιδιαίτερα δύσκολος στο φτιάξιμο, έχω επιχειρήσει να τον φτιάξω αρκετές φορές, όμως ποτέ δεν έμεινα ευχαριστημένος κι έτσι σταμάτησα τις προσπάθειες κι αγοράζω μόνο από πηγές που εμπιστεύομαι (γιατί έχω φάει και χαλβάδες χειρότερους απ' αυτούς που φτιάχνω και φυλάγομαι).
Όμως υπάρχουν κι άλλα είδη χαλβά. Ένας ήταν ο τυροχαλβάς που δοκίμασα στο Τσανάκαλε. Παρόμοιος με τον σιμιγδαλένιο μου φάνηκε, ή σαν κανταΐφι με τυρί αντί για καρύδια.
Ένας άλλος είναι αυτός που στο χωριό τον λέμε παναγυριώτικο. Γιατί τον πουλάνε στα πανηγύρια. Τελείως διαφορετικό γλύκισμα, σε μικρές μαστιχωτές πίτες τυλιγμένες στο σουσάμι. Κάποτε ήταν χύμα στον ταβά κι ο πωλητής είχε και μια ζυγαριά, ζύγιζε όσο ήθελες. Τελευταία βλέπω να τον πουλάνε σε σακουλάκια, με αρκετό βάρος, κι έτσι δεν αποφασίζω ν' αγοράσω, μου φαίνεται πολύς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.