Συμπλήρωμα νερού

Καλή πρωτοχρονιά. Δεν είχα στο πρόγραμμα να ανεβάσω κάτι σήμερα, αλλά μιας και χτες κάπου μου χρειάστηκε και το χρησιμοποίησα είπα να το κοινοποιήσω. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Συνήθως, όταν μαγειρεύω, ειδικά που χρησιμοποιώ χύτρα ταχύτητας, μετράω το νερό, γι' αυτό και στις συνταγές δίνω το νερό μετρημένο. Αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Πώς να μετρήσεις το νερό για μια σούπα; Κάπου μπορεί να ξεφύγει και να φανεί πως είναι λίγο. Πώς το συμπληρώνω; Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ενώ σχεδόν τα πάντα μπαίνουν στη φωτιά με κρύο νερό, όταν χρειαστεί να συμπληρώσω, συμπληρώνω με βραστό για να μην κόψει ο βρασμός. Το βάζω σε βραστήρα ή σε άλλο μάτι, περιμένω ν' αρχίσει να βράζει και το ρίχνω. Τόσο απλά.
Καλή χρονιά και πάλι.

Πρωτοχρονιάτικα έθιμα

Ιδού επιτέλους κι η φωτογραφία που έψαχνα. Πρωτοχρονιά του 81 ή του 82, μια απ' τις τελευταίες του παππού μου. Έχουμε μαζευτεί όλοι και μας κόβει τη βασιλόπιτα "αλά παλαιά"

Την πάτησα. Είχα σχεδόν ολοκληρώσει το σημερινό θέμα κι ήθελα να βάλω μια φωτογραφία. Αλλά αυτή δεν ήθελε να μπει. Και στην προσπάθειά μου αυτή, σβήστηκε όλο το περιεχόμενο. Έτσι τώρα πρέπει να τα ξαναγράψω όλα απ' την αρχή. Το κακό είναι πως δεν είμαι σίγουρος πως θα τα θυμηθώ όλα όσα είχα να γράψω. Γιατί τα είχα ξεφορτώσει :) από το μυαλό μου, κάτι θυμήθηκα να συμπληρώσω κάποια στιγμή και πάει λέγοντας. Και τώρα; Τέλος πάντων, ας προσπαθήσω και πάλι. Αφορμή για το σημερινό είναι τα χριστουγεννιάτικα έθιμα στα οποία αναφέρθηκα τις προηγούμενες μέρες. Μιας και υπάρχει σχέση ανάμεσα σ' αυτά και σε τούτα της πρωτοχρονιάς. Βέβαια, δεν είναι όλα ακριβώς έθιμα, οι συνήθειες που είχαμε ως οικογένεια είναι, αλλά τα ίδια περίπου έκαναν όλοι, άρα μάλλον είναι στην κατηγορία αυτή.

Δάφνη

Τι καταπληκτικό φυτό κι αυτή η δάφνη. Δεν είναι και τόσο συνηθισμένο να προστίθεται στις συνταγές μαγειρικής. Κι εγώ συνήθως μόνο στις φακές την χρησιμοποιούσα. Κι όμως. Έχει ένα υπέροχο άρωμα, δίνει μια καταπληκτική γεύση. Κάποια μέρα θυμήθηκα και έβαλα στα ρεβίθια. Είχα την εντύπωση πως έβαζε η μάνα μου δάφνη. Και πραγματικά το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό, με ένα λεπτό άρωμα, πολύ διακριτικό. Το ίδιο και όταν την έβαλα στο ρύζι για το πιλάφι. Το τελικό αποτέλεσμα με δικαίωσε.

Στύλοι του Ολύμπιου Δία

Πόσες και πόσες φορές δεν πέρασα από μπροστά τους. Με το αυτοκίνητο ή το λεωφορείο (ειδικά που κάποτε έμενα και στην Ηλιούπολη ενώ δούλευα στο κέντρο). Ή και με τα πόδια, αλλά από μακρυά, από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ή απ' τη Λυσικράτους. Να βλέπω τις κολόνες από τον αρχαίο ναό, να βλέπω την πύλη του Αδριανού (και όχι Ανδριανού που γράφουν μερικοί) αλλά να μην τυχαίνει να πάω να τα δω (και να τα φωτογραφήσω από κοντά. Μέχρι που την άνοιξη του 2009, ο Γιώργος που είχε ήδη πάει στη Γερμανία, συνόδεψε μαθητές του σχολείου του σε επίσκεψή τους στην Αθήνα (από την Ελλάδα οι εκδρομές είναι στο εξωτερικό, από τα ελληνικά σχολεία της Γερμανίας η Αθήνα φαντάζει κάτι μαγικό, ειδικά που τα περισσότερα παιδιά κατάγονται απ' τη Βόρεια Ελλάδα και την Αθήνα δεν την έχουν επισκεφτεί ποτέ). Το πρόγραμμα περιλάμβανε και ξενάγηση στο ναό του Ολύμπιου Δία, εκεί, δίπλα στο Ζάππειο. Και τους ακολουθήσαμε κι εμείς.

Βασιλόπιτα (Γιώργου)

Με τις βασιλόπιτες όπως και με τα τσουρέκια δεν τα πηγαίναμε καλά. Έτσι είχαμε καταλήξει μόνο στις αγοραστές που είχαν μια στάνταρ ποιότητα. Αυτό μέχρι πριν μερικά χρόνια που θα κάναμε πρωτοχρονιά στο εξοχικό του Γιώργου. Μας έφτιαξε τη βασιλόπιτα εκείνη τη μέρα και μας άρεσε πολύ. Σε όλους που ήμασταν παρόντες. Έτσι, επί τόπου, πήρα τη συνταγή. Την δοκίμασα κάμποσες φορές από τότε, πάντα με την ίδια επιτυχία, οπότε και την παρουσιάζω εδώ. Να σημειώσω πως η αρχική ιδέα ήταν από παρουσίαση στην τηλεόραση. Κάποιος ζαχαροπλάστης (δεν ξέρω ποιος) την είχε παρουσιάσει, αλλά με αναλογίες για εκατό άτομα. Προφανώς μακριά απ' ό,τι χρειάζεται κάποιος για το σπίτι του. Κι ο Γιώργος είχε κάνει τη σχετική προσαρμογή. Την είχα βάλει και στο παλιό μπλογκ πριν δυο χρόνια περίπου, αλλά ήταν μετά την πρωτοχρονιά. Χώρια που η θέση της είναι εδώ, που έχει κυρίως συνταγές. Έτσι είπα να το επαναλάβω τώρα, λίγες μέρες πριν την πρωτοχρονιά που όλο και κάποιος θα ενδιαφέρεται παραπάνω:)

Χριστουγεννιάτικα έθιμα

Να δώσω κι από δω τις ευχές μου στις Ευγενίες. Έχω δυο κουμπάρες μ' αυτό το όνομα. Είναι οι νονές των παιδιών μου που βαφτίστηκαν την ίδια μέρα, από διαφορετικές νονές που είχαν και οι δυο αυτό το όχι και τόσο συνηθισμένο όνομα. Προχωράω παρακάτω.
Χριστούγεννα αύριο. Οι ετοιμασίες δίνουν και παίρνουν. Τα παιδιά βγαίνουν για τα κάλαντα, οι γαλοπούλες (πρέπει να) έχουν ξεκινήσει να ετοιμάζονται για να μαγειρευτούν για το βραδινό γιορτινό τραπέζι, τα δώρα έχουν αγοραστεί. Όλα αυτά (μα όλα) που περιέγραψα μέχρι τώρα, είναι ξένα για μένα. Τίποτα απ' αυτά δεν μου θυμίζει τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων στο χωριό. Και δεν είναι πολύ. Μόλις πριν καμιά πενηνταριά χρόνια. Δεν ξέρω πώς έκανα συγκρίσεις, κι αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι στα παλιά για να τα θυμηθώ και με την ευκαιρία να τα καταγράψω.

Μπριζόλες χριστουγεννιάτικες

Το 'πα και το ξαναλέω, πάλι θα το ξαναπώ. Τα Χριστούγεννα, το παραδοσιακό μας έδεσμα ήταν το χοιρινό. Πρωί - πρωί ο κόσμος έτρωγε μπριζόλες. Βέβαια, έτσι σκέτα, δεν γίνεται αισθητό το τι ακριβώς συνέβαινε. Γιατί μπορεί ίσως να φανταστεί κάποιος το να μυρίζει τσίκνα το χωριό, αλλά γευστικά αυτό τι σήμαινε; Γιατί ήταν κάτι το διαφορετικό από τις μπριζόλες που τρώγονταν τις άλλες μέρες; Καταρχάς το κρέας έτσι κι αλλιώς ήταν σπάνιο. Το χοιρινό δε, μόνο τα Χριστούγεννα υπήρχε. Τον άλλο καιρό, αν σφάζανε κάνα μοσχάρι και έπαιρναν (μερικοί) μοσχαρίσιες μπριζόλες, αλλιώς αρνιά και κατσίκια (ή και κοτόπουλο) τις σπάνιες φορές που το τραπέζι είχε κρέας. Απ' την άλλη, οι χριστουγεννιάτικες χοιρινές μπριζόλες είχαν ιδιαίτερη παρασκευή.Συνήθως το κρέας συνοδευόταν από κάτι άλλο για συμπλήρωμα (και για να χορτάσεις, εμένα μου φάνηκε αδιανόητο να φάω το αρνί του Πάσχα σκέτο, μόνο κρέας και σαλάτα, την πρώτη φορά που μου έτυχε, στο σπίτι του πεθερού μου, είπα να φτιάξω καμιά πατάτα κι αυτοί πάλι με κοίταγαν σαν ούφο - αφού έχουμε κρέας, γιατί να φάμε πατάτες). Επειδή όμως οι μπριζόλες αυτές τρώγονταν πρωί, δεν έπαιρνε για άλλα συνοδευτικά. Αλλά κάτι έμπαινε κι εκεί. Κρεμμύδι ψημένο. Αλλά πολλά έγραψα για εισαγωγή, ας δώσω το πώς και το τι.

Χοιρινό πρασοσέλινο

Όπως έγραφα τις προάλλες πρόκειται για το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο μεσημεριανό στο χωριό μου, (που εγώ το φτιάχνω σε διάφορες εποχές). Δηλαδή για την ακρίβεια, το σελινάτο είναι, την προσθήκη του πράσου την έμαθα στη λέσχη, στο πανεπιστήμιο, στα Γιάννενα. Και μου άρεσε πολύ το πάντρεμα και το υιοθέτησα (και ζήλεψε κι η μάνα μου και το φτιάχνει κι αυτή έτσι). Του προσθέτει μια γλύκα.

Διατροφικά

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που ξεκίνησα τη διαδικασία μείωσης του βάρους μου. Όπως έχω ξαναγράψει, πέρυσι τέτοια εποχή ήμουνα κοντά στα 122 κιλά. Τέτοια εποχή πήρα την απόφαση πως πρέπει να τα λιγοστέψω. Δεν θυμάμαι ακριβώς την ημερομηνία που ξεκίνησα, αλλά τέτοια μέρα άρχισα να καταγράφω το τι τρώω κάθε μέρα. Εντάξει, δεν ήμουνα ποτέ της μεγάλης λεπτομέρειας. Αν έτρωγα π.χ. ένα σοκολατάκι, δεν είχα μπλοκάκι να το σημειώσω ώστε να το περάσω στο διατροφολόγιο. Έτσι κι αλλιώς η συμφωνία ήταν πως η διαδικασία θα περιλάμβανε ρύθμιση του μεταβολισμού χωρίς ανατροπή του διατροφολογίου. Δηλ. χωρίς να ανατραπούν οι συνήθειες για τα φαγητά που έτρωγα (που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν κακά αν τα έβλεπες συνολικά). Κι έτσι έγινε.

Η Ιρλανδία βγαίνει απ' το μνημόνιο

Τις τελευταίες μέρες τα "μέσα" μας έχουν ζαλίσει με την Ιρλανδία. Θριαμβευτικοί αλλά με αστεράκια: "Η Ιρλανδία αφήνει πίσω της το μνημόνιο, όχι όμως τη λιτότητα!", "Μνημόνιο τέλος στην Ιρλανδία, αλλά η γιορτή αναβάλλεται..." Τα αστεράκια έχουν να κάνουν με το γεγονός πως η τρόικα φεύγει, η λιτότητα μένει. Γιατί όλη η ιστορία γι' αυτό γίνεται. Να προσαρμοστύμε στη λιτότητα που θα μας μείνει κληρονομιά και μετά το τέλος της άγριας "προσαρμογής".

Γαλοπούλα γεμιστή

Χριστούγεννα κοντεύουνε, καιρός για να ετοιμαζόμαστε για τα καθιερωμένα επετειακά φαγητά. Στο χωριό μου, το καθιερωμένο φαγητό για τη μέρα αυτή είναι οι χοιρινές μπριζόλες (με κρεμμύδι) το πρωί και το χοιρινό σε σελινάτο το μεσημέρι. Αλλού (πού αλήθεια; πότε μπήκε το συγκεκριμένο έθιμο στην Ελλάδα; Αγνοώ) η μέρα θέλει γαλοπούλα γεμιστή στο φούρνο. Και γεμίζουν τα σουπερμάρκετ με κατεψυγμένες γαλοπούλες (κυρίως από την Αμερική). Για χρόνια την απέφευγα. Έτσι κι αλλιώς, μια φορά ή δυο που είχα φάει την είχα χαρακτηρίσει ως το πιο άνοστο κρεατικό. Αλλά πέρυσι την βρήκα σε προσφορά (δώρο νομίζω) με κάποια εφημερίδα κι είπα να δοκιμάσω να την μαγειρέψω εγώ. Έψαξα στο ίντερνετ, βρήκα διάφορες συνταγές και μια απ' αυτές μου φάνηκε να μου ταιριάζει (ήταν από τις Συνταγές της παρέας, ένα σάιτ που εμπιστεύομαι γενικότερα). Την έφτιαξα ψητή (ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες) κι όλοι είχαμε να λέμε πόσο νόστιμο ήταν το αποτέλεσμα. Έτσι, είπα να την παρουσιάσω κι εδώ. Είναι κάπως μπελαλίδικη, αλλά αξίζει τον κόπο.

Η Γερμανία αποκτάει κυβέρνηση!

Επιτέλους! Η Γερμανία αποκτάει κυβέρνηση. Τρεις μήνες πέρασαν από το προηγούμενο σχετικό σημείωμα. Που ήταν τρεις βδομάδες μετά τις εκλογές. Ε, αύριο, εκτός απροόπτου, η νέα κυβέρνηση θα είναι πραγματικότητα! Και στην Ελλάδα θέλουμε όλ' αυτά να τελειώνουν μέχρι τα εννιάμερα (τρία τριήμερα, τόσο κάνουν). Αλλιώς ξαναπάμε για εκλογές. Ενώ εκεί (και όχι μόνο, το Βέλγιο δεν το ξεχνάω με τον ενάμιση χρόνο!!!) ξεκίνησαν τις σχετικές συνομιλίες χαλαρά, το κουβεντιάζαν για ενάμιση μήνα περίπου (τα τρία κόμματα:) : δύο* της Μέρκελ κι ένα οι Σοσιαλδημοκράτες) αφού συμφώνησαν πήγαν και σε ενδοκομματική ψηφοφορία μετά από άλλες δυο βδομάδες, μέτρησαν σε μια βδομάδα μέσα τα κουκιά, και τώρα πάνε να φτιάξουν και την κυβέρνηση. Όμορφα και πολιτισμένα:)

Συγκοινωνίες Αθήνας 2: λεωφορεία

Έγραφα προχτές για το μετρό οπότε ας πάμε κι απ' τα λεωφορεία να ολοκληρωθεί η εικόνα. Για τρόλεϊ δεν έχει, μιας και η τωρινή εμπειρία μου απ' αυτά είναι στο μηδέν. Το γεγονός πως δεν υπάρχει προγραμματισμός και συντονισμός στους χρόνους των λεωφορείων το έχω ξαναγράψει στο παλιό μπογκ. Αλλά όταν το βλέπεις καθημερινά, δεν μπορείς, πρέπει να το ξαναβάλεις το θέμα.

Συγκοινωνίες Αθήνας 1: σταθερής τροχιάς

Πάει κάνας χρόνος από τότε που τράβηξα τις φωτογραφίες, και δεν ξέρω κι εγώ πόσοι μήνες που άρχισα να γράφω για το θέμα των συγκοινωνιών της Αθήνας, αλλά για κάποιο λόγο έμεινε στη μέση. Κι άντε να βρεθεί καιρός (και διάθεση) για τη συνέχεια. Τέλος πάντων, μάλλον ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κι άντε να το ολοκληρώσω. Ευτυχώς, είχα σημειώσει τα σημεία που ήθελα να θίξω κι έτσι θα τα καταφέρω. Γιατί για τις συγκοινωνίες στην Αθήνα έχω αναφερθεί κάμποσες φορές στο παρελθόν στο παλιό μπλογκ. Τότε γιατί επανέρχομαι; Γιατί μετά από κάποιους μήνες που βρίσκομαι ξανά στην πόλη και έχοντας κυκλοφορήσει με τα μέσα, έχω μερικές συγκρίσεις να κάνω για το πώς είναι οργανωμένες οι συγκοινωνίες εδώ και πώς θα μπορούσαν να βελτιωθούν. Βέβαια, θα πρέπει να ακούσουν και οι αρμόδιοι, κάτι που δεν είναι σίγουρο, αλλά γι' αυτό δεν μπορώ να κάνω κάτι.

Πιλάφι

Το πιλάφι είναι σήμερα ένα φαγητό της σειράς, αλλά κάποτε το είχαν για καλό φαγητό και το μαγείρευαν σπάνια. Αιτία το γεγονός πως το βασικό συστατικό του πιλαφιού είναι το ρύζι που ήταν εισαγόμενο και κατά συνέπεια πανάκριβο. Έτσι, όλα τα εδέσματα που είχαν ρύζι, είτε ήταν πιλάφι, είτε ρυζόγαλο κλπ τα απέφευγαν, κρατώντας το πολύτιμο αυτό συστατικό για κάνα γεμιστό! Το πιλάφι πάντως είναι ένα εύκολο φαγητό, που συνήθως είναι συνοδευτικό σε κάποιο κρεατικό, όπως κι αν είναι μαγειρεμένο. Αν δεν υπάρχει κρέας, μπορεί να συνοδευτεί με αυγό μάτι. Ανάλογα με τι θα το συνοδέψω είναι και το πόσο ρύζι θα φτιάξω. Ένα ποτήρι είναι για δυο άτομα αν το φάνε σκέτο, αλλά μπορεί να φτάνει και για τέσσερα αν θα πάει σαν συμπλήρωμα. Στο πιλάφι της φωτογραφίας έχω προσθέσει και σταφίδα, αλλά τα πρόσθετα, που αναφέρονται και παρακάτω, είναι θέμα γούστου και έμπνευσης της στιγμής.

Λαχανοσαλάτα (με σάλτσα)

Χειμώνας ήρθε, οι ντομάτες βρίσκονται μεν στην αγορά αλλά δεν είναι και πολύ σόι (γευστικά και από πλευράς οικολογικής!) και τις έχω σταματήσει ήδη από τον περασμένο μήνα. Καιρός για πιο εποχιακές σαλάτες. Μαρούλι ή λάχανο είναι επίκαιρα (αλλά και οι βραστές). Το λάχανο βέβαια είναι νοστιμότερο όταν έχουν σφίξει τα κρύα. Το λάχανο για τη λαχανοσαλάτα δεν μ' αρέσει να είναι πολύ σφιχτό. Το θέλω με λεπτό φύλλο και λεπτοκομμένο. Η απλή εκδοχή της λαχανοσαλάτας θέλει να προστίθεται στο λάχανο αλάτι, λάδι και ξύδι μόνο (ή για κάποιους λεμόνι). Άντε και λίγη πάπρικα, (γλυκιά ή καυτερή κατά τα γούστα). Η εκδοχή που παρουσιάζεται εδώ είναι με πιο έντονη γεύση. Και με περισσότερες θερμίδες. Δεν την κάνω κάθε φορά, αλλά είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση.

Εύκολη σάλτσα

Μια πανεύκολη σάλτσα. Με υλικά που μπορούν να υπάρχουν στο ψυγείο. Και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να συνοδέψει είτε ρύζι είτε λάχανο ή κρέας κλπ. Μου την είχε πρωτοπαρουσιάσει ο Γιαννάκης στη Θεσσαλονίκη. Στην αρχή παραξενεύτηκα. Αλλά όταν τη δοκίμασα την υιοθέτησα. Τι χρειάζεται; Μαγιονέζα, κέτσαπ και μουστάρδα. Αλλά προσοχή στην αναλογία: πρέπει να βάλω απ' το καθένα την ποσότητα που μ' αρέσει και που ταιριάζει στη γεύση μου:)

Εκτέλεση

Βάζω σ' ένα μπολ τα υλικά μου και τα ανακατεύω καλά. Προσθέτω και μια κουταλιά λάδι κι έτοιμη η σάλτσα μου σε λιγότερο από δυο λεπτά.

Φασολάδα

Το εθνικό μας φαγητό (λένε). Φασολάδα που θρέφει την Ελλάδα. Μπα. Ξέμεινε η παροιμία απ' τα παλιά. Τότε που τα όσπρια ήταν το πιο συνηθισμένο μενού. Σήμερα η φασολάδα έχει παραμεριστεί και μένει ταπεινή στην άκρη της. Κι όμως είναι ένα φαγητό πλούσιο σε πρωτεΐνη γι' αυτό και παλιότερα, που η αγορά και η κατανάλωση κρέατος ήταν απαγορευτική για τους περισσότερους και περιοριζόταν μόνο σε κάποιες ιδιαίτερες μέρες του χρόνου, η κύρια πηγή για πρόσληψη πρωτεΐνης ήταν τα όσπρια, που τότε ήταν φτηνά. Νοστιμότατο πιάτο, συνδυάζεται υπέροχα με τη φέτα αλλά και με παστό ψάρι (όπως σαρδέλα Καλλονής ή ρέγκα ή κολιό ή αντζούγιες) ή με σαλαμάκι.

Ελληνογερμανικές γλωσσικές ανταλλαγές

Παλιό δημοσίευμα από το γνωστό ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου (έχω αναφερθεί πολλές φορές σ' αυτό). Για περισσότερα στο πλήρες κείμενο που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον (με Apotheke, Artztpraxis και πάει λέγοντας)! Και από τα εκεί σχόλια ανακαλύπτω πως υπάρχει και ολόκληρο λεξικό για Γκρόιτς:)
"Πριν από τη μεγάλη μεταπολεμική μετανάστευση στη Γερμανία, υπήρχε, στις αρχές του 20ού αιώνα, ένας πολύ μικρότερος αλλά σφιχτοδεμένος ελληνικός πληθυσμός στις γερμανικές πανεπιστημιουπόλεις, οι Έλληνες φοιτητές. Σε άρθρο του για τα ελληνικά των Ελλήνων της Αμερικής, ο Τριανταφυλλίδης δίνει, σε υποσημείωση, αυτές τις «ελληνογερμανικές» λέξεις που χρησιμοποιούσαν, προσωρινά, όσο ζούσαν εκεί. Παραδείγματα: βίτσι, το ανέκδοτο, το αστείο (Witz): μας διηγήθηκε ένα βίτσι· βούρστ, βούρστι, το λουκάνικο (Wurst): φάγαμε βούρστια· κέλνερος και κελνερίνα, ο ταβερνιάρης και η ταβερνιάρισσα (Kellner, Kellnerin)· κυντιγκάρω, δηλώνω πως αφήνω (kündigen): κυντιγκάρω την κάμαρά μου· μάσο, το μεγάλο ποτήρι της μπίρας (Mass): ήπιε ένα μάσο μπίρα· μπελεγκάρω, εγγράφομαι σε μάθημα (belegen)· περπαρίρω, ετοιμάζω εργασία πανεπιστημιακή (preparieren)· φάρω, πηγαίνω με το τραμ ή το τρένο (fahren): θα φάρω αύριο, φινίκι, το πφένιχ (pfennig) –για τους νεότερους, η υποδιαίρεση του μάρκου".

Σαλάτα πολίτικη

Πολίτικη, από την Πόλη δηλαδή (κι όχι βέβαια πολιτική). Δεν ξέρω πώς προέκυψε αυτό το όνομά της, αλλά έτσι την είχα φάει στη Βέροια πριν πολλά χρόνια. Όταν το διάβασα στον κατάλογο μου έκανε εντύπωση, ρώτησα τι έχει, μ' άρεσε η ιδέα, την παράγγειλα, τη δοκίμασα και τη φτιάχνω κάποιες φορές. Είναι μια σαλάτα με έντονη γεύση, που καλά θα ήταν να ετοιμαστεί πλήρως αρκετή ώρα πριν απ' την ώρα που θα καταναλωθεί ώστε να πέσει το λάχανο (έτσι κι αλλιώς αυτό ταιριάζει γενικά στις λαχανοσαλάτες), να θυμίζει κάτι από τουρσί.

Τζατζίκι

Τζατζίκι. Μια τούρκικη λέξη που έχει ενσωματωθεί πλήρως στο γευστικό μας λεξιλόγιο ή μήπως όχι; Το "γιαουρτοσκόρδιον" που έλεγε κι ο Κατακουζηνός στη σειρά "Κωνσταντίνου και Ελένης" (και το λέει ακόμα μιας και εξακολουθεί να παίζεται σε νιοστή επανάληψη κάθε μεσημέρι). Παλιότερα το τζατζίκι ήταν απαραίτητο συμπλήρωμα για το σουβλάκι πριν τυλιχτεί στην πίτα αλλά σήμερα έχει αντικατασταθεί εν πολλοίς από άλλα "ντρέσινγκ", να μουστάρδα, να κέτσαπ να κάτι περίεργες σάλτσες που θυμίζουν τζατζίκι στην όψη αλλά όχι στη γεύση. Τέτοιες σάλτσες, που κυρίως αυτό που τις διαφοροποιεί απ' το τζατζίκι είναι πως δεν έχουν σκόρδο, χρησιμοποιούνται σε διάφορες χώρες. Το γιαούρτι είναι η κοινή βάση τους και συνήθως σ' αυτές αντικαθιστά τη μαγιονέζα είτε για λόγους οικονομίας είτε για λόγους υγιεινής, τα λιπαρά του μπορεί να είναι από λίγα έως ελάχιστα.

Βραχάκια

Τα βραχάκια είναι κάτι σαν κουλουράκια. Που όμως δεν είναι ακριβώς κουλουράκια, αφού είναι πιο σκληρά και χωρίς συγκεκριμένο σχήμα (γι' αυτό και το όνομά τους). Που ακριβώς επειδή είναι σκληρά (καλοψημένα) μπορούν να κρατήσουν για αρκετό καιρό. Εμένα δεν μπορώ να πω πως μ' αρέσουν ιδιαίτερα (αλλά θα μου πει κανείς ποιο είδος κουλουριού μ' αρέσει; Κι όμως. Υπάρχει. Το μουστοκούλουρο!). Αλλά η μάνα μου ξετρελαίνεται μαζί τους. Και προχτές που η Μαρία έψαχνε να φτιάξει κάτι σχετικό, έπεσε πάνω τους και τα έφτιαξε. Κι είπα ν' ανεβάσω τη συνταγή. Απολαύστε τα.

Φασόλια πιαζ

Ένα απλό και εύκολο πιάτο που μπορεί να καταναλωθεί και σαν μεζές ενώ άλλοι το αναφέρουν σαν σαλάτα. Πρόκειται για τα άσπρα φασόλια. Που λέγονται πιαζ που αυτό ακριβώς πάει να πει, αλλά στα τούρκικα. Beyaz (δηλ. μπεγιάζ) είναι το άσπρο. Και σε κάποια μέρη τα φασόλια αυτά λέγονται έτσι, "φασόλια μπεγιάζ" (αν και τα βρίσκει κανείς και με άλλες παραλλαγές με πιο συνηθισμένη αυτή του τίτλου: πιαζ).

Ταμπουλέ (Λιβανέζικη Σαλάτα)

Σαλάτα για σήμερα. Μάλλον καλοκαιρινή θα έλεγα, αλλά μιας και σήμερα έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε τομάτες (και μαϊντανό) όλο το χρόνο, δεν είναι κακό να την παρουσιάσω κι αυτή την εποχή. Έτσι κι αλλιώς κι εγώ αυτές τις μέρες την έφτιαξα. Πάντως, σίγουρα το καλοκαίρι γίνεται καλύτερη. Τότε θέλει και λίγο παραπάνω κουσκούς να πιει το ζουμάκι της τομάτας και τότε γίνεται ποίημα!

Ρουλώ κιμά

Ρουλώ κι όχι ρολό. Δεν ξέρω γιατί αλλά έτσι το ήξερα κι πράγματι έτσι το βρήκα γραμμένο σε βιβλίο της Σκούρα απ' το οποίο είναι κι η βασική ιδέα της σημερινής συνταγής (ως συνήθως είναι προσαρμοσμένη στα δικά μου). Αντίθετα, σε βιβλίο της Παραδείση το βρήκα ρολό αλλά καμία σχέση μ' αυτό που ήξερα, απορρίφτηκε αμέσως. Είναι ένα ιδιαίτερο φαγητό, συνήθως το φτιάχνω όταν έχω τραπέζι.

Φασολάκια λαδερά

Ένα ακόμα λαδερό φαγητό για σήμερα. Κι εδώ ισχύουν οι ίδιες καταστάσεις: είναι πανεύκολο αν γίνει με κατεψυγμένα φασολάκια, θέλει το χρόνο του αν χρησιμοποιηθούν φρέσκα που πρέπει να κοπούν σε κομμάτια και να καθαριστούν να μην έχουν κλωστές. Να σημειώσω πως εμένα μ' αρέσει να το σερβίρω πασπαλισμένο με τυρί τριμμένο.

Μακαρόνια της τεμπέλας (Γεωργίου)

Ένας εύκολος (και γρήγορος) τρόπος για να φτιαχτεί το μακαρονικό. Πιο απλός δεν γίνεται. Εξού και το όνομα. Μακαρόνια της τεμπέλας. Που δεν χρειάζεται δηλαδή να κουραστεί καθόλου η νοικοκυρά για να τα φτιάξει (το γιατί θα πρέπει να είναι γυναίκα κι όχι άντρας που μαγειρεύει, δεν έχει επαρκή απάντηση). Τώρα γιατί Γεωργίου; Γιατί από κει το μάθαμε. Κι όταν το είδε έτσι γραμμένο δυσαρεστήθηκε, αλλά τι να κάνουμε που έτσι συνηθίζω να σημειώνω τα φαγητά που μαθαίνω από άλλους.
Βέβαια, το ότι είναι εύκολο φαγητό δεν πάει να πει πως είναι και ελαφρύ. Κάθε άλλο. Αλλά έτσι συνήθως γίνεται:)

Σπανακόρυζο

Εύκολο φαγητό αν το κάνεις με κατεψυγμένο σπανάκι (αλλά φύλλο, όχι κομμένο), έχει λίγο παραπάνω διαδικασία αν είναι φρέσκο (αλλά συγκρίνεται με τίποτα το φρέσκο; όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση). Σερβίρεται με λίγο γιαούρτι από πάνω ή σκέτο με λεμόνι οπότε και συνοδεύεται υπέροχα από φέτα.

Πίτσα Σκαλτσόνε (Θωμά)

Μιας και πιάσαμε τις πίτσες τις προάλλες, ας ρίξω κι άλλη μία. Σκαλτσόνε λέμε τη σκεπαστή πίτσα. Το ζυμάρι που απλώνω στο κάτω μέρος το φτιάχνω έτσι που να γυρίσει κι από πάνω και να τη σκεπάσει (καλά). Αυτό από μόνο του δεν είναι κάτι ιδιαίτερο κι αν ήταν έτσι θα μπορούσα να είχα συμπληρώσει αυτή την εκδοχή στο τέλος της συνταγής για την πίτσα κι όλα να τέλειωναν εκεί. Η συγκεκριμένη συνταγή του Θωμά όμως, έχει κάτι το ιδιαίτερο. Οι πίτσες (γιατί πρόκειται για ζευγάρι) ψήνονται πάνω σε λαδόκολλα, χαμηλά στο φούρνο έτσι που το χαρτί σχεδόν καίγεται μ' αποτέλεσμα να δίνει μια ιδιαίτερη γεύση, σαν να έχει ψηθεί η πίτσα σε φούρνο με ξύλα.

Σήματα τραπεζών

Η κάθε τράπεζα έχει και ένα σήμα, όπως και (σχεδόν) κάθε εταιρία. Μέχρις εδώ δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο ή έστω το αξιοσημείωτο. Τα αξιοσημείωτα αρχίζουν όταν προσπαθείς να καταλάβεις τι ακριβώς δείχνει το σήμα. Γιατί οι "μικρές" τράπεζες, διαλέγουν ένα απλό σήμα που να θυμίζει το όνομά τους. Ας πούμε η τράπεζα Αττικής, εεεε, συγγνώμην, η Attika Bank έχει διαλέξει ένα Α. Μπορεί να είναι λίγο πλάγιο, μπορεί να έχει κάποια αφαιρετικότητα ας πούμε, αλλά κανείς δεν αμφιβάλει πως είναι Α. Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο έχει σήμα ένα διπλό Τ. Ναι, δεν φαίνεται ίσως με την πρώτη, αλλά έτσι είναι. Η Πανελλήνια Τράπεζα (ναι υπάρχει κι αυτή) έχει ένα Π και μέσα του ένα Τ. Απλά πράγματα δηλαδή. Όμως οι "μεγάλες" τράπεζες, οι λεγόμενες "συστημικές" (που φέτος μεγάλωσαν κι άλλο) έχουν πιο ψαγμένα σήματα.

Ολυμπιακοί Αγώνες

Οι πολίτες του Μονάχου αποφάσισαν με δημοψήφισμα να μην διεκδικήσει η πόλη τους τους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2022. Κι αυτό (κάτι που δεν λέει το σχετικό άρθρο) ενώ ήταν η διεκδικήτρια πόλη για τους αντίστοιχους Ολυμπιακούς του 2018 (και απορρίφθηκε).

«Πρωινό» του αγρότη (Bauernfrühstück)

Μεγάλη μέρα η σημερινή. Κλείνω τα 54 κι έτσι λέω να τεμπελιάσω. Τη συνταγή αυτή την είχα στο παλιό το μπλογκ οπότε είναι εύκολο να την δημοσιεύσω και εδώ. Λίγη δουλειά στον πρόλογο (που κάπως αλλάζει). Σαν συνταγή τώρα, την είχα μάθει από το βιβλίο των γερμανικών, τότε που έκανα μαθήματα, πριν φύγουμε για τη Γερμανία. Πρόκειται δηλαδή για μια γερμανική συνταγή (εξού και το γερμανικό στον τίτλο). Επειδή πάντα μ’ αρέσει να δοκιμάζω καινούρια πράγματα την δοκίμασα και μ' άρεσε. Είναι μια συνταγή με υλικά που μπορούν να βρεθούν παντού. Λέγεται πρωινό αλλά εγώ το έχω φτιάξει συνήθως ως βραδινό (και για αρκετά άτομα βέβαια) - και στις μπιραρίες (ειδικά στη Νυρεμβέργη απ' όπου κι η φωτογραφία) σαν κανονικό πιάτο τη σερβίρανε (αν και, δεν θυμάμαι πώς το έλεγε στον κατάλογο, σίγουρα όχι Bauernfrühstück, αλλά και σίγουρα ήταν αυτή, με ντεκόρ σαλάτας - όλα τα πιάτα στη Γερμανία συνοδεύονται από ατομική σαλάτα, είτε στο ίδιο πιάτο είτε σε ένα μικρό μπολάκι).

Δυτική Λέσβος

Το καλοκαίρι που πέρναγα απ' την περιοχή, έβλεπα τη φύση γύρω μου και σκέφτηκα να γράψω μερικά πράγματα γι' αυτήν μιας και είναι κάτι το διαφορετικό. Πέρασε αρκετός καιρός, τις φωτογραφίες της τις είχα ξεδιαλέξει και έμενε να γραφτεί το κείμενο. Άργησε μεν, αλλά ήρθε η ώρα του. Είπα πως σήμερα πρέπει να το κάνω. Η Λέσβος γιορτάζει την απελευθέρωσή της απ' τους Τούρκους στα 1912. Ήθελα λοιπόν κάτι επετειακό. Κι αποφάσισα να είναι αυτό. Στη φωτογραφία, το χωριό που διακρίνεται είναι η Ερεσός.

Πίτσα

Έγραφα πριν λίγο καιρό για τη ζύμη για πίτσα που μου έμαθε η Ειρήνη. Ε, λογικό είναι να δώσω κάποια στιγμή και μια ιδέα για το πώς φτιάχνεται η πίτσα. Ήταν ένα φαγητό που έφτιαχνε η Ιταλίδα νοικοκυρά με πράγματα που είχε στο ντουλάπι της. Απλά, έπρεπε να έχει φούρνο αναμμένο. Ε, το χειμώνα αυτό ήταν εύκολο, αφού δούλευε η φωτιά για ζέσταμα. Τις άλλες εποχές, δεν ξέρω πώς το κατάφερναν! Ιταλικής προέλευσης, αλλά έχει γίνει αγαπημένο φαγητό σε πολλές χώρες. Όπου και να ταξίδεψα, πίτσα υπήρχε.

Λιότα

Ή Λιώτα. Το βρήκα γραμμένο και με τους δυο τρόπους. Αν και η επίσημη ονομασία του είναι Λυγερή. Ένας μικρός οικισμός που η απογραφή του 2011 δείχνει πως μένουν εκεί 43 κάτοικοι. Το πώς βρέθηκα εκεί έχει κάποιο ενδιαφέρον. Για άλλη μια φορά η τύχη ήταν αυτή που με έστειλε και δεν μετάνιωσα που πήγα. Κι όχι μόνο δεν μετάνιωσα, αλλά αποφάσισα να γράψω κι ένα σημείωμα στο μπλογκ για τον τόπο αυτόν και τις παραδόσεις που τον συνοδεύουν.

Πουρέκια με αναρή (ξανά)

Τη συνταγή την έχω ξαναβάλει. Χωρίς φωτογραφίες, και όπως ακριβώς την είχα βρει από το βιβλίο της Τζένης στην Κύπρο. Έτσι, ήταν γραμμένη με κυπραίικη ορολογία. Στην αρχή είπα να ενημερώσω την παλιά ανάρτηση με φωτογραφίες αλλά τελικά αποφάσισα να την ξαναγράψω. Αφενός  για να είναι στα καλαμαρίστικα κι αφετέρου γιατί της έκανα κάποιες προσαρμογές. Ας πούμε εγώ τα φούρνισα και δεν τα τηγάνισα.
Να διευκρινίσω πως η αναρή του τίτλου είναι η μυζήθρα. Για το συγκεκριμένο γλυκό θέλουμε φρέσκια μυζήθρα, ανάλατη (γλυκιά).

Τατόι - το μέλλον

Έγραφα τόσες μέρες για το Τατόι και νόμιζα πως το είχα κλείσει το θέμα. Αλλά το ξανασκέφτηκα. Τόσες μέρες έγραφα για το ότι φαίνεται η εγκατάλειψη του κτήματος κι ανέφερα και κάποιες προτάσεις - ιδέες από τους "φίλους του κτήματος". Και νομίζω πως δεν ολοκληρώνεται το θέμα αν δεν γράψω και τις δικές μου σχετικές σκέψεις. Γιατί στη Γερμανία που ήμουνα υπήρχαν παρόμοιες περιπτώσεις. Άρα δεν χρειάζεται ν' ανακαλύψουμε τον τροχό απ' την αρχή. Μπορούμε να δούμε τι έκαναν κάποιοι άλλοι.

Τατόι - το αγροτικό

Τέταρτο μέρος από τις επισκέψεις στο Τατόι. Και σήμερα θα αναφερθώ σε κτίρια, κι αυτά έχουν σχέση με τους βασιλιάδες (αυτοί τα παράγγειλαν, γι' αυτούς δούλευαν) όμως είχαν πιο απλές και ταπεινές χρήσεις. Ήταν κυρίως για γεωργοκτηνοτροφία. Όπως το βουστάσιο της φωτογραφίας. Καινούριο σχετικά, χτίστηκε στα 1952, εξαιρετικά σύγχρονο για την εποχή του (αλλά και με τα σημερινά δεδομένα), είναι από τα κτίρια που διατηρούνται εξαιρετικά καλά. Διώροφο, στο κάτω μέρος ήταν οι γελάδες, ενώ στο πάνω ετοιμάζονταν οι τροφές που έπεφταν στις ταΐστρες. Όχι, δεν το είδα από μέσα, αυτά τα διάβασα στις τσίγκινες πινακίδες που έχουν κολληθεί σε ένα τμήμα του κτήματος.

Τατόι - το βασιλικό, συνέχεια

Πολλά τα σχετικά με την βασιλική παρουσία στο κτήμα. Έτσι σήμερα συνεχίζω από κει που είχα μείνει στο προηγούμενο. Αλλά πριν προχωρήσω να παρουσιάσω έναν ξεχωριστό άνθρωπο που μας συνόδευε. Γιατί ο κύριος της φωτογραφίας έχει ιδιαίτερο λόγο να παρουσιαστεί ξεχωριστά. Ονομάζεται Κ. Μ. Σταματόπουλος, είναι ιστορικός και έχει ξοδέψει μεγάλο μέρος της ζωής του στη μελέτη της ιστορίας του κτήματος. Ξέρει το τι και το πώς για την κάθε γωνιά του, αν και κάποια κομμάτια από το αρχείο που έχει μελετήσει σήμερα δεν υπάρχει πια! Ήταν μαζί μας σ' όλη τη διαδρομή και παρακολουθούσε την ξενάγησή μας (που στηριζόταν στα στοιχεία που ο ίδιος έχει μαζέψει και τα έχει παρουσιάσει σε δυο βιβλία - ένα δίτομο "Το Χρονικό του Τατοΐου" κι ένα πιο σύντομο, το "Τατόι: Περιήγηση στον χρόνο και τον χώρο". Ας αναφέρω εδώ και τον πρόεδρο του ΟΑΝΑΠ Θέσπις του δήμου Διονύσου (που οργάνωσε τη βόλτα μας) κι ήταν κι αυτός εκεί.

Οικονομικά μέτρα

Δεν θα ληφθούν νέα μέτρα μας πληροφορούν οι κυβερνώντες. Και έρχεται τυφώνας φόρων. Μείωση 15% λέει ας πούμε στο ΕΕΤΗΔΕ (τα θυμήθηκα καλά όλα τα αρχικά; ) το οποίο και αλλάζει όνομα (σάματις αυτό ήταν το πρόβλημα) και γίνεται ΕΕΤΑ (και του χρόνου θα το ξαναλλάξουν). Καλό αυτό, αλλά... Αλλά στο χωριό (και σε ένα σωρό άλλα χωριά φαντάζομαι) το τέλος από 3 ευρώ ανέβηκε στα τέσσερα. Αύξηση δηλαδή 33%. Και με τη μείωση κατά 15% αυτό που μένει είναι μια αύξηση 13%. Και πού αυτό; στα χωριά που υπάρχουν κατά τεκμήριο χαμηλότερα εισοδήματα.

Συναδελφικό μπλογκ

Να ευχηθώ από δω χρόνια πολλά στο Δημήτρη μου και σ' όλους τους Δημήτρηδες και τις Δήμητρες.
Έψαχνα να φτιάξω τα πουρέκια και κάτι ήθελα να διευκρινίσω. Αναζήτηση με τον θείο Γκούγκλη και με βγάζει σε ένα αντίστοιχο κυπραίικο μπλογκ, με συνταγές κλπ. Μ' άρεσε κι είπα να το παρουσιάσω κι από δω.

Τατόι - το βασιλικό

Όπως έγραφα και στο προηγούμενο σημείωμα, το Τατόι υπήρξε βασιλικό κτήμα. Άρα έχει διάφορα κατάλοιπα από τη βασιλική παρουσία. Βέβαια, δεν είναι τα εντυπωσιακά παλάτια που συνάντησα στη Γερμανία. Και πολύ περισσότερο που σήμερα είναι μετά από 40 - 45 χρόνια εγκατάλειψης. Στην παραπάνω φωτογραφία είναι το καθαυτό παλάτι, εκεί δηλαδή που μένανε οι βασιλιάδες. Πρώτη φορά το είχε δει τη δεκαετία του 80. Είναι αρκετά καλοδιατηρημένο ακόμα, το μόνο απ' όλα. Με τις σημερινές φωτογραφίες, μάλλον θα μελαγχολήσουμε αφού αυτό που θα δείξω είναι τι υπάρχει αλλά και πόση καταστροφή έχει γίνει.

Τατόι

Άντε να βάλω και έγκαιρα. Το σημερινό μου θέμα δεν έχει επικαιρότητα με την έννοια πως κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει τώρα. Αλλά έχει επικαιρότητα γιατί η επίσκεψη εκεί είναι πρόσφατη. Έχω υλικό από πολλές επισκέψεις που όλο λέω να ανεβάσω κάτι κι όλο το αναβάλω. Ας πούμε απ' την Κύπρο έβαλα τη Λευκωσία και τα άλλα μέρη έχουν ξεμείνει. Κι έχει περάσει μισός χρόνος. Το καλοκαίρι έκανα ένα μεγάααααλο ταξίδι και δεν έχω μολογήσει τίποτα. Αλλά ούτε κι απ΄τη Μυτιλήνη έχω βάλει (ψέματα, από κει έγραψα για την Ερεσό και με την ευκαιρία έψαξα και τα καλλιτεχνικά συμπόσια και μάλιστα την εποχή που έτρεχα να ανεβάσω υλικό για το πληροφοριακό σάιτ που έχω για τα σχολεία). Ε, ας πρωτοτυπήσω σήμερα κι ας ανεβάσω άμεσα για το Τατόι που το επισκέφτηκα πρόσφατα και να μην τ' αφήσω να σιτέψει.

Μουστοκούλουρα

Τα μουστοκούλουρα φτιάχνονται όλο το χρόνο. Πετιμέζι να έχεις. Γιατί παρόλο που το όνομά τους μιλάει για μούστο, αυτό που χρειάζεται είναι το πετιμέζι. Τα υπόλοιπα υλικά βρίσκονται εύκολα. Έτσι δεν είναι εποχικό έδεσμα, αλλά είπα να το συνδυάσω με τη συνταγή για το πετιμέζι που έβαλα κι έτσι την παρουσιάζω σήμερα. Δεν είχα δικό μου πετιμέζι αλλά βρήκα και αγόρασα. Έχουν τα σουπερμάρκετ, έχουν και τα καταστήματα μπαχαρικών (μπαχαρτζίδικα:) ). Εν τω μεταξύ, το πετιμέζι αυτό ήταν πολύ πυκνό και πολύ σκούρο. Έτσι, το χρώμα το πήραν τα μουστοκούλουρα από μόνα τους, χωρίς το ενισχυτικό κακάο (που όσο νάναι τους αλλάζει και λίγο τη μυρωδιά).

Οι φωτογραφίες του μπλογκ

Θα ήθελαν να γράψω μερικά πράγματα σχετικά με τις φωτογραφίες που δημοσιεύω. Όλες λοιπόν οι φωτογραφίες που μπαίνουν στο μπλογκ(και σ' αυτό και στο προηγούμενο), είναι όλες πρωτότυπες. Θέλω να πως πως είναι δικές μου, τραβηγμένες από μένα. Μόνο κάνα δυο κάρτες είχα σκανάρει και μπορεί να πει κάποιος πως έχουν μπει καταχρηστικά. Βέβαια, υπάρχουν σάιτ που επιτρέπουν να πάρεις φωτογραφίες και να τις χρησιμοποιήσεις όπως θέλεις, συνήθως με τον όρο να μην βγάζεις κέρδος απ' αυτές, κάτι απόλυτα σωστό. Απλά κι αυτό θέλει κόπο, να ψάξεις και να βρεις ποια είναι η κατάλληλη για το θέμα που θέλεις.

Πετιμέζι

Προσπαθώ να έχω επίκαιρα θέματα, όχι τα ταξιδιωτικά που περνάει κάμποσος καιρός από τότε που γίνεται ένα ταξίδι μέχρι να βρω καιρό να ξεδιαλέξω φωτογραφίες, να γράψω κείμενα κλπ περνάει καιρός, αλλά τα φαγητά ή άλλα παρασκευάσματα που έχουν κάποια εποχικότητα, τα φτιάχνουμε στην εποχή τους και τα παρουσιάζω εκείνο τον καιρό. Ένα από τα εποχικά προϊόντα είναι και το πετιμέζι, Μάλλον λίγο αργά που δίνω τώρα τη συνταγή, ο μούστος είναι προϊόν του Σεπτέμβρη, όχι του Οκτώβρη. Κι αυτό έγινε γιατί φέτος το κλήμα μου δεν πήγε καλά, άρα δεν έφτιαξα μούστο δικό μου, άρα δεν έκανα και πετιμέζι. Έτσι δεν έχει και φωτογραφία:( Απ' την άλλη μούστο μπορεί να κρατήσει κανένας αρκετό καιρό (όπως λέει κι η συνταγή) κι έτσι, ελπίζω, δεν είναι τελείως άκαιρη.

Σχηματισμός κυβέρνησης

Όταν γίνονται εκλογές στην Ελλάδα η κυβέρνηση που θα είναι σύμφωνη με την διαμορφωμένη στη βουλή πλειοψηφία πρέπει να σχηματιστεί μέσα σε δυο βδομάδες το αργότερο (με τη διαδικασία των τριήμερων εντολών που μπορεί να είναι μέχρι τρεις κι από κει και πέρα κάνει - λέει - κι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μια προσπάθεια, άμα λάχει, κι από κει και πέρα ξανά εκλογές. Ένα σκηνικό που το ζήσαμε ξανά πέρυσι με τις εκλογές στις 7 του Μάη και στις 18 του Ιούνη του 2012. Που ενώ στην πραγματικότητα δεν άλλαξε ιδιαίτερα η κατανομή των εδρών στη βουλή, αυτοί που το Μάη δεν συμφωνούσαν για να συνεργαστούν και να φτιάξουν κυβέρνηση, συμφώνησαν τον Ιούνη! Ουσιαστικά δηλαδή, αν δεν τα βρουν οι πολιτικοί κάθε 40 - 50 μέρες (έτσι βγαίνει απ' τις προθεσμίες) θα γίνονται και θα ξαναγίνονται εκλογές, πιέζοντας το εκλογικό σώμα να αλλάξει άποψη.

Ξαπλώστρες στην παραλία

Σπάνια να βρεθεί το καλοκαίρι παραλία χωρίς ξαπλώστρες. Παλιά όταν πηγαίναμε παίρναμε τις καρεκλίτσες μας μαζί. Τώρα και να έχεις καρέκλα, δύσκολα να βρεις μέρος να την ακουμπήσεις. Εδώ δυσκολεύεσαι ν' απλώσεις την πετσέτα σου, θες να βάλεις και καρέκλα(!). Βέβαια, αυτό για τις πολυσύχναστες παραλίες, για τις άλλες που χρειάζεται να τις ψάξεις για να τις βρεις τέτοιο θέμα δεν υπάρχει. Κι η δουλειά είναι πως έχουμε συνηθίσει τόσο να υπάρχουν ξαπλώστρες στις παραλίες που για κάποιους είναι κριτήριο για το αν θα πάνε ή όχι σε μια παραλία. "Α, εκεί δεν έχει καρέκλες να καθίσουμε" λένε και την κάνουν για άλλη παραλία (κυριολεκτικά).

Κολοκυθόπιτα με μέλι

Μιας και έδωσα την παραδοσιακή συνταγή για τα κολοκυθοπιτάκια ας δώσω και την άλλη, που βρήκα κάποια στιγμή μπροστά μου, μάλλον όταν είχα πάει μερικά απ' τα άλλα στο σχολείο μου, κάποιος άλλος έφερε απ' αυτά και τα δοκιμάσαμε για σύγκριση. Κάπως πιο γλυκά τα βρίσκω και δεν μπορώ να πω πως είναι στην πρώτη σειρά της προτίμησής μου, αλλά κάποιες φορές τα (ή την) φτιάχνω για αλλαγή! Το ιδιαίτερό τους, πως θέλουν σιρόπιασμα μετά το ψήσιμο και επίσης πως μπορεί να γίνει και μια μεγάλη ενιαία πίτα και να κοπεί σε κομμάτια μετά (κι αυτή την παραλλαγή δίνω εδώ - είναι πιο εύκολο ειδικά για το σιρόπιασμα). Φωτογραφία δεν έχει, μάλλον θ' αργήσω να τη φτιάξω για να βάλω:)

Μοσχάρι Ψητό Κατσαρόλας

.Συνηθισμένο φαγητό το μοσχαρίσιο κρέας, μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Κοκκινιστό, ή ψητό στο φούρνο ή στην κατσαρόλα, σε κιμά ή σε μπριζόλα. Και μετά μπορεί να συνδυαστεί με πουρέ (όπως είναι η πρόταση και η φωτογραφία) ή με πατάτα τηγανητή, με ρύζι ή μακαρόνι. Πολλοί οι συνδυασμοί, ίδια η λογική του μαγειρέματος. Σήμερα μια συνταγή για μοσχαράκι, με τα λιγότερα συνοδευτικά. Μπορεί να προσθέσει κανείς και κολοκύθι ή μελιτζάνα ή ό,τι τραβάει η ψυχή του.

Τα γρι γρι

Πάνε πολλά χρόνια που έμενα στη Μυτιλήνη για πρώτη φορά. Ήταν το 1967. Μόλις μετά την εγκατάσταση της χούντας κι ο πατέρας μου στριμωγμένος από το κυνηγητό, την παρακολούθηση και τις "διακριτικές" συστάσεις σε όποιον του έδινε δουλειά, φεύγει απ' το χωριό και πάει στη Μυτιλήνη και με το τέλος των σχολείων τον ακολουθάμε η μάνα μου κι εγώ. Από τότε θυμάμαι που τα βράδια χαζεύαμε τα γρι γρι, που φεύγανε απ' το λιμάνι. Φέτος το καλοκαίρι πέτυχα να μπαίνει ένα στο λιμάνι και μου ξύπνησαν αναμνήσεις.

Η δουλειά μου στον παγκόσμιο ιστό

Από το 1993 είχα μαζεμένες κάποιες πληροφορίες για τα σχολεία δευτεροβάθμιας στην Ελλάδα. Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε όταν ένας συνάδελφος διορίστηκε στην (τότε) Β' Έβρου και μου ζήτησε πληροφορίες για το τι υπήρχε εκεί, μιας και εγώ μάζευα διάφορα χαρτιά πάντα. Έψαξα και του τα έγραψα σ' ένα χαρτί, αλλά μιας και τα γράμματά μου είναι δυσκολοδιάβαστα, τα πέρασα σ' ένα αρχείο κειμενογράφου (του Word; δεν θυμάμαι). Και αφού θα τα χρειαζόμουνα κι εγώ, κι όχι μόνο αυτά αλλά και άλλων περιοχών άρχισα να τα συγκεντρώνω όλα και να τα κωδικοποιώ σε γραμμές και στήλες. Αλλά το πράγμα ήταν κάπως δύσχρηστο κι έτσι τα πέρασα σ' ένα λογιστικό φύλλο.

Μπάμια Μπογιατίου

Τρέχω να φτιάξω αυτόν τον καιρό ένα σάιτ για την πρωτοβάθμια και δεν μου μένει χρόνος για το μπλογκ. Όλο και κάτι βρίσκω βέβαια, και το ωραίο είναι πως κάποια θέματα έρχονται και με βρίσκουν στο δοξαπατρί. Όπως το σημερινό, που περνάγαμε από ένα δρόμο που τον χρησιμοποιώ για να αποφύγω την κίνηση του κεντρικού. Επιστρέφαμε από το σουπερμάρκετ και το μάτι της Μαρίας πιάνει πως το χωράφι δίπλα στο δρόμο ήταν φυτεμένο με μπάμιες. Κι είπαμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες, γιατί πού θα το ξαναδούμε στο μέλλον.

Κολοκυθοπιτάκια (Μαμάς)

Εποχικό το θέμα. Τώρα άρχισαν να κυκλοφορούν τα κόκκινα τα κολοκύθια, τα μεγάλα. Και μιας και τα βρήκαμε μπροστά μας είπαμε να πάρουμε ένα και να φτιάξουμε μερικά κολοκυθοπιτάκια. Τα κολοκύθια αυτά μπορούν να κρατηθούν για πολύν καιρό, και φτιάχνονται τα πιτάκια όλο το χειμώνα. Για τα συγκεκριμένα έχω δυο διαφορετικές συνταγές. Η μια είναι τα παραδοσιακά, αυτά που φτιάχνουνε στο χωριό μου και που είναι με ρύζι μέσα. Αναμφίβολα τρώγεται σαν γλύκισμα, αλλά η γεύση του είναι πιο γήινη αφού έχει και δυόσμο μέσα. Η μάνα μου συνηθίζει να τα τηγανίζει. Εγώ το τηγάνι δεν το πολυπάω και προτιμώ να τα βάζω στο φούρνο

Καλλιτεχνικά Συμπόσια - Ερεσός

Μετά από την Άνοιξη και το Διόνυσο, σειρά έχει η Ερεσός. Που όπως έγραφα τις προάλλες, την έχω επισκεφτεί πάρα πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν είχα δει τα αποτελέσματα από το καλλιτεχνικό συμπόσιο που είχε γίνει εκεί (κι ούτε είχα πάρει χαμπάρι πως έγινε κάτι τέτοιο). Αλλά ένα βραδάκι που περπατάγαμε με τη Μαρία προς το λιμανάκι, είδαμε από μακριά την παραπάνω εικόνα και μείναμε. Κι είπαμε πως πρέπει να πάμε τα τα δούμε και μέρα τα έργα (κι ήταν αρκετά).

Φωτιά σε τρένο στον Άγιο Στέφανο

Έκτακτη επικαιρότητα. Μόλις πριν λίγο: Φωτιά σε τρένο στον Άγιο Στέφανο
Του ανταποκριτής μας στην περιοχή Δημήτρη!!!
Ωραία μέρα η σημερινή κι απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας στο μπαλκόνι όταν ξαφνικά απ' τη μεριά του σταθμού του τρένου βλέπουμε να ανεβαίνει μαύρος καπνός. Το σχολιάζουμε μεν, χωρίς να πάει ο νους μας στο τι συμβαίνει δε. Ώσπου βγαίνει ο Δημήτρης και με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει τα νέα.

Καλλιτεχνικά Συμπόσια - Διόνυσος

Έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα για τα καλλιτεχνικά συμπόσια και ειδικά γι' αυτό στην Άνοιξη (Αττικής). Σειρά σήμερα έχουν τα αποτελέσματα από (δυο αν δεν κάνω λάθος) καλλιτεχνικά συμπόσια που έγιναν στον παραδιπλανό τότε δήμο Διονύσου (σήμερα έχουν γίνει ενιαίος δήμος).

Καλλιτεχνικά Συμπόσια - Άνοιξη

Στην Άνοιξη πριν κάποια χρόνια ήταν το πρώτο καλλιτεχνικό "συμπόσιο" που παρακολούθησα. Κι έχω εισαγωγικά στο συμπόσιο γιατί, παρόλο που το λένε έτσι, εγώ δεν τους είδα να τρώνε και να πίνουνε αλλά να δουλεύουνε. Εγώ συμπόσιο ξέρω πως σημαίνει κόσμος που πίνει μαζί. Κι επειδή πιοτό ξεροσφύρι δεν λέει, τρώει κιόλας. Στο καλλιτεχνικό όμως συμπόσιο, φαΐ και πιοτό δεν ξέρω αν έχει τις ώρες της σκόλης, έχει όμως ομαδική καλλιτεχνική δουλειά. Ομαδική, με την έννοια πως είναι διάφοροι καλλιτέχνες που δουλεύουν τις μέρες του συμποσίου, ο καθένας το δικό του έργο.

Ερεσός

Η Ερεσός είναι μια από τις πόλεις που υπήρχαν από την Αρχαία Ελλάδα ακόμα. Μπορεί όχι ακριβώς στην ίδια θέση, αλλά λίγο πιο πέρα. Κι είναι ένας προορισμός που μ' αρέσει να επισκέπτομαι (και να μένω) κάθε χρόνο (όπως τώρα που γράφω αυτό το κείμενο - για ν' ανέβει, θα καθυστερήσει λίγο για να μπουν κι οι φωτογραφίες). Βασικά, όταν λέω Ερεσός, εννοώ τη Σκάλα κι όχι το κυρίως χωριό. Ίσως γιατί απ' την πρώτη φορά που την επισκέφτηκα, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 70, το πρόγραμμα της εκδρομής έλεγε Ερεσό και το λεωφορείο μας έβγαλε στη Σκάλα. (Θυμάμαι πως στη θάλασσα φαινόταν τότε ακόμα ένα μισοβυθισμένο σκαρί από μια αναβίωση για τα 150 χρόνια από την ανατίναξη της τούρκικης ναυαρχίδας στον όρμο της Ερεσού απ' τον Παπανικολή το 1821 - ήταν επί χούντας και τέτοιες παράτες ήταν συνηθισμένες, να σημειώσω πως εδώ έγινε το 1824 κι η ναυμαχία της Ερεσού).

Το Μόναχο ξεχνά -για λίγο- τις εκλογές και υποδέχεται το Οκτόμπερφεστ

Έτσι κι αλλιώς το Μόναχο ψήφισε την περασμένη Κυριακή. Και ο Ούντε, ο συμπαθής σοσιαλδημοκράτης δήμαρχος που είπε να βάλει υποψηφιότητα για τοπικός καγκελάριος μπας και ρίξει τους Χριστιανοκοινωνιστές (κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ μέχρι τώρα, τουλάχιστον μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο) δεν τα κατάφερε. Έτσι ανοίγει το βαρέλι για να ξεκινήσει το 180ο Οκτόμπερφεστ, η μεγαλύτερη γιορτή μπίρας στον κόσμο (που έχει τις ρίζες του στα 1810και στους γάμους του Λουδοβίκου του Α' της Βαυαρίας, μπαμπά του δικού μας του Όθωνα), που όπως λέει και η σχετική ειδησιογραφία αφήνει τις εκλογές σε δεύτερη μοίρα. Ποιος είπε να τις κάνουν τέτοιες μέρες. Για όποιος θέλει να πάρει μαι γεύση του τι γίνεται φέτος εκεί αλλά δεν πρόβλεψε να βρίσκεται στο Μόναχο (και με τις τιμές που έχουν αυτές τις μέρες τα δωμάτια -αν βρεις- π.χ. για τις 29 του μήνα το πιο φτηνό δίκλινο που βρίσκω τώρα είναι 200€), δεν έχει παρά να επισκεφτεί το σχετικό σάιτ.

Μερίδες φαγητού

Για να μαγειρέψω την κατάλληλη ποσότητα για κάθε φορά βασίζομαι πάνω σε κάποια στάνταρ που υπάρχουν. Αυτά που έγραφα τις πρώτες μέρες που ξεκίναγε αυτό το μπλογκ. Το πόσο χρειάζεται για το κάθε φαγητό το έμαθα όταν ήμουνα στο στρατό. Τότε μου είχε ανατεθεί το καθήκον του σιτιστή. Μέσα στις υποχρεώσεις μου ήταν και να προετοιμάζω τη λίστα με τα ψώνια για να έχει ο μάγειρας τα απαραίτητα για να φτιάξει το φαγητό που έλεγε το πρόγραμμα. Κάθε μέρα και διαφορετικός αριθμός ατόμων που έτρωγαν. Τη μια 120 την άλλη 80. Μεγάλες διαφορές κι αν δεν είχα ένα μπούσουλα για το βάρος των υλικών που χρειάζονταν, δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Συνήθισα λοιπόν έτσι και μου είναι δύσκολο να τα βγάλω πέρα με οδηγίες που δίνονται με ποτήρια και τέτοια μετρίδια.

Ζύμη για πίτσα με σπράιτ

Αυτή τη συνταγή μου την έχει φέρει η Ειρήνη. Κι είναι νόστιμη και τραγανή. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι πως ένα μέρος των υγρών της αποτελεί ένα αναψυκτικό: η σπράιτ (ή όποιο αντίστοιχο). Παρόμοια είναι κι η συνταγή με μπίρα (επιφυλάσσομαι για το μέλλον). Στη φωτογραφία το αποτέλεσμα δεν είναι και το καλύτερο, αφενός μεν γιατί έγινε πολύ ψηλή (κάτι που δεν μ' αρέσει, προτιμώ το ιταλικό στιλ, τη λεπτούλα ζύμη δηλ.) και αφετέρου αυτός που ανέλαβε το ψήσιμο την παραέψησε την πίτσα. Κι έτσι πρόσθεσα στη συνταγή και χρόνο ψησίματος που δεν είχα αρχικά! Ξαναφτιάξαμε την πίτσα κι άλλαξα τη φωτογραφία. Τώρα είναι στα μέτρα μου:) Για το αποτέλεσμα αυτό και για ένα ταψί του φούρνου χρησιμοποίησα το 1/3 των υλικών που λέει η συνταγή.

Ρουλάντεν (γεμιστά ρολά κρέατος)

Μια γερμανική συνταγή  σήμερα, που την είχα βάλει στο παλιό μου μπλογκ: Ρουλάντεν (Rouladen), δηλ. γεμιστά ρολά κρέατος.Όταν ήμουνα στη Γερμανία, έβλεπα στο σούπερ μάρκετ να πουλάνε κομμάτια κρέατος που τα λέγανε ρουλάντεν. Συνήθως μοσχαρίσια. Κι έψαχνα πώς μπορώ να τα μαγειρέψω. Ψάχνοντας βρήκα ότι με παρόμοιο τρόπο μπορείς αν φτιάξεις όποιο κρέας θέλεις. Και είναι μια συνταγή μάλλον ελεύθερη. Βάζεις ή βγάζεις υλικά ανάλογα με το τι σου αρέσει (κάτι που έρχεται σε αντίθεση με το ότι οι Γερμανοί θέλουν ακριβείς οδηγίες για τα πάντα)! Επίσης η ποσότητα δεν είναι σταθερή. Ανάλογα για πόσα άτομα θα φτιάξεις, ένα για τον καθένα.

Λουκουμάδες

Λουκουμάδες! ένα παραδοσιακό σπιτικό γλύκισμα, που γίνεται αρκετά εύκολα, που μοιάζει με τις (ή τους) τηγανίτες, αλλά είναι πιο νόστιμο και πιο όμορφο. Και βέβαια δεν γίνονται από σπόντα, θέλει προγραμματισμό το πράγμα. Όχι πως κι αυτούς που φτιάξαμε δεν είχαν λίγη τυχαιότητα. Μιας και το μικρό μυστικό τους θέλει πουρέ, συνδυάστηκε η παρασκευή τους με τα νιόκι:)

Τα λεπτά

Τα λεπτά, τα μπερντέ, τα μπικικίνια λέει το τραγούδι αλλά εδώ δεν αναφέρομαι γενικά στο χρήμα. Μόνο για τα λεπτά. Όχι για τα λεπτά της ώρας (ή της μοίρας) αλλά για τα λεπτά του ευρώ. Για τα περιφρονημένα, αλλά πανάκριβα κέρματα των (λίγων) λεπτών ο λόγος και τι τους επιφυλάσσει η μοίρα. Γιατί για να γίνονται συναλλαγές με αυτά το κόστος σε μέταλλο και κατασκευή υπερβαίνει την ονομαστική τους αξία. Ένα κέρμα π.χ. του 1 λεπτού κοστίζει 2 - 3. Των 5 φτάνει περίπου η αξία το κόστος. Κι όσο η τιμή του χαλκού (που είναι η πρώτη ύλη τους) ανεβαίνει, τόσο η διαφορά ονομαστικής αξίας και κόστους μεγαλώνει.

Μπουρεκάκια

Τα μπουρέκια είναι μια παλιά συνήθεια που εγκαταλείφθηκε κάποια στιγμή όταν τη θέση τους πήραν τα τυροπιτάκια Μαίρης. Η εποχή της δόξας τους ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 90. Τότε που κάναμε αρκετές εξόδους με φίλους για πικ-νικ σε παραλίες ή δασάκια. Και το συνηθισμένο "πρόχειρο" φαγητό που φτιάχναμε εμείς και παίρναμε μαζί μας ήταν τα μπουρέκια. Που μπορούν να γίνουν είτε με φύλλο (οπότε μπαίνουν και στο τηγάνι, κι είναι αυτά που συνήθως σερβίρουν στα καταστήματα) είτε με σφολιάτα (που είναι πιο εύκολα αλλά θέλουν φούρνο κι είναι πιο ελαφριά). Ειδικά αυτά τα τελευταία τα ταράζαμε. Η σφολιάτα έχει όγκο και εμφάνιση αλλά είναι αέρας σκέτος και ένα μόνο μπουρεκάκι δεν σου κάνει τίποτα. Έτρωγα λοιπόν 5 - 6 για μεζέ κι μ' έλεγε ο Αλέξης "σαρανταμπουρεκά":)

Μαρμελάδα Σύκο

Εποχή των σύκων. Καιρός να φτιάξουμε και καμιά μαρμελάδα. Έτσι κι αλλιώς η ιδέα της μαρμελάδας προσφέρεται. Τη φτιάχνεις και δίνεις σε γνωστούς και φίλους όταν πας για επίσκεψη. Το σύκο είναι απ' τα εύκολα υλικά μιας και από μόνο του είναι πολύ γλυκό. Έτσι, έχει μικρή διαδικασία για το βράσιμο, αν και, όπως όλα τα φρούτα θέλει δουλειά για να  την προετοιμασία του. Το θέμα στη συνταγή αυτή είναι οι αναλογίες, το πόσο θα βάλει κανένας είναι ανάλογα τα υλικά που έχει και το πόσο θέλει να φτιάξει.

Τα καράβια μας

Το "μας" του τίτλου δεν έχει να κάνει με τα καράβια που είναι στην ιδιοκτησία τη δικά μου, αλλά τα καράβια που εξυπηρετούν το νησί, τη Μυτιλήνη. Όπως τα έζησα τα τελευταία πενήντα περίπου χρόνια. Τι είχαμε και τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα. Από τα ακτοπλοϊκά του Νομικού μέχρι σήμερα με το πιο καινούριο, το Νήσος Πάτμος που μπήκε στην γραμμή πέρυσι. Το σημείωμα γράφεται εν πλω (στο Νήσος Χίος), επιστρέφοντας απ' τη Μυτιλήνη (το αρχικό σχέδιο έλεγε πως θα το έγραφα πηγαίνοντας) και θα συμπληρωθεί με αναζήτηση και συνδέσμους για να δημοσιευτεί τις επόμενες μέρες.