Τις τελευταίες μέρες τα "μέσα" μας έχουν ζαλίσει με την Ιρλανδία. Θριαμβευτικοί αλλά με αστεράκια: "Η Ιρλανδία αφήνει πίσω της το μνημόνιο, όχι όμως τη λιτότητα!", "Μνημόνιο τέλος στην Ιρλανδία, αλλά η γιορτή αναβάλλεται..." Τα αστεράκια έχουν να κάνουν με το γεγονός πως η τρόικα φεύγει, η λιτότητα μένει. Γιατί όλη η ιστορία γι' αυτό γίνεται. Να προσαρμοστύμε στη λιτότητα που θα μας μείνει κληρονομιά και μετά το τέλος της άγριας "προσαρμογής".
Δεν είναι πρώτη φορά που είναι στις ειδήσεις ως πρότυπο η χώρα αυτή. Πριν δέκα χρόνια πάλι μας τη φέρναν για παράδειγμα για το πόσο γρήγορα κατάφερε να αναπτυχθεί. Και ξαφνικά απ' την πολύ ανάπτυξη, ήταν η πρώτη που μπήκε σε μνημόνια και τέτοια. Κι αυτό γιατί αυτοί που έχουν την οικονομία των χωρών στα χέρια τους θέλουν πάντα να βγάζουν ακόμα περισσότερα κι αυτοί που την παράγουν να παίρνουν μόνο όσα είναι απαραίτητα για να επιβιώνουν. Έτσι, όταν η διανομή του πλούτου γίνεται πιο ισομερής, βρίσκουν τρόπο να ξαναμοιράζουν την πίτα παίρνοντας πίσω όσα (κατά λάθος) έδωσαν.
Το ίδιο έγινε και στην Κύπρο; Μέχρι πριν δυο χρόνια ήταν παράδειγμα ανάπτυξης. Έγινε η έκρηξη στο Μαρί, υπήρξαν κάποια προβλήματα, αλλά δεν κατάφεραν να τη φέρουν στα μέτρα τους. Έτσι έπεσε ο εκβιασμός (και πολύ χοντρός μάλιστα). Αλλά εκεί δεν επιλέχτηκαν μνημόνια και τέτοια. Απλά τους πήραν το χρήμα που είχαν βγάλει τα προηγούμενα χρόνια. Να μένει και σαν ανάμνηση πως αν βγάλουνε πολλά, θα τους τα ξαναπάρουνε πάλι.
Συμπέρασμα; Δεν έχει από μένα. Ο καθένας βγάζει τα δικά του. Ανάλογα με την πίστη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.