Οι φωτογραφίες του μπλογκ

Θα ήθελαν να γράψω μερικά πράγματα σχετικά με τις φωτογραφίες που δημοσιεύω. Όλες λοιπόν οι φωτογραφίες που μπαίνουν στο μπλογκ(και σ' αυτό και στο προηγούμενο), είναι όλες πρωτότυπες. Θέλω να πως πως είναι δικές μου, τραβηγμένες από μένα. Μόνο κάνα δυο κάρτες είχα σκανάρει και μπορεί να πει κάποιος πως έχουν μπει καταχρηστικά. Βέβαια, υπάρχουν σάιτ που επιτρέπουν να πάρεις φωτογραφίες και να τις χρησιμοποιήσεις όπως θέλεις, συνήθως με τον όρο να μην βγάζεις κέρδος απ' αυτές, κάτι απόλυτα σωστό. Απλά κι αυτό θέλει κόπο, να ψάξεις και να βρεις ποια είναι η κατάλληλη για το θέμα που θέλεις.

Όχι δηλαδή πως κι η αναζήτηση απ' αυτές που τραβάω πως είναι εύκολη υπόθεση. Κάθε άλλο. Έγραφα ας πούμε προχτές για το πετιμέζι, που μιας και δεν έφτιαξα φέτος δεν έχω φωτογραφία του. Αλλά κοντινά με το πετιμέζι είναι τα μουστοκούλουρα. Και θέλω να βάλω τη συνταγή. Μπορεί να μην έχω πετιμέζι, άρα δεν μπορώ να φτιάξω (αν και λέω να ψάξω να αγοράσω, αλλά όλο το ξεχνάω) αλλά έχω φτιάξει παλιότερα και τα είχα φωτογραφήσει. Γιατί η φωτογράφηση φαγητών δεν ξεκίνησε με το μπλογκ. Αλλά άντε να βρεις πού μπορεί να είναι.

Το κακό με τις φωτογραφίες μου είναι πως δεν είναι "καλλιτεχνικές". Δεν είναι δηλαδή όμορφα στημένες, έτσι που να αναδεικνύουν το φαγητό. Με τις φιοριτούρες που συνήθως συνοδεύουν τέτοιες φωτογραφίες. Οι δικές μου είναι απλές. Το φαγητό σερβιρισμένο όπως θα το φάμε. Στα πιάτα τα καθημερινά μας. Και δύσκολους φωτισμούς. Αυτό κι αν είναι. Γιατί το φλας είναι πολύ, χωρίς αυτό βγαίνουν κουνημένες.

Αντίστοιχα συμβαίνει και με τις φωτογραφίες από τις εκδρομές. Την ώρα που βρίσκομαι εκεί δεν έχει τις ιδανικές συνθήκες φωτισμού. Αν έχει πολύ ήλιο, η φωτογραφία καίγεται. Αν έχει πολλή συννεφιά ή ακόμα χειρότερα αν βρέχει, άστα. Βέβαια, η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα σε μια σύγχρονη φωτογραφική μηχανή να διορθώνει πολλά από τα λάθη του φωτογράφου. Επίσης, μιας και οι φωτογραφίες είναι ψηφιακές δεν κοστίζουν όπως παλιά. Έτσι τραβάς πολλές όλο και κάποιες θα είναι καλές, άντε καλούτσικες:)

Το κακό με τις ψηφιακές είναι πως θέλουν το δικό τους χώρο να τις φυλάξεις. Θα μου πείτε, γιατί, οι παλιές σε χαρτί δεν έχουν όγκο; Βεβαίως και έχουν. Το ξέρω πολύ καλά. Μιας και τραβάω χρόνια τώρα, πρέπει νάχω καμιά σαρανταριά άλμπουμ. Και μετά, όταν ανακάλυψα την ψηφιακή ελάχιστες τύπωσα, μόνο αν ήθελα για να δώσω κάπου. Και μαζεύονται τα γιγαμπάιτ. Που τα βάζεις σε έναν δίσκο, αλλά πότε τις βλέπεις. Ακόμα και μια προσπάθεια που έκανα με ψηφιακή κορνίζα, μάλλον αποτυχία θα τη χαρακτήριζα. Αλλά και τις άλλες που είναι στα άλμπουμ, πάλι τις έχουμε σε μια άκρη και δεν τις βλέπουμε παρά σπάνια, όταν αναζητάμε κάτι. Τουλάχιστον τις ψηφιακές, τις φτιάχνω σε DVD και τις βλέπουμε σαν ταινία στην τηλεόραση. Είτε μόνοι μας είτε με παρέα.

Για τις φωτογραφίες του μπλογκ ξεκίνησα να γράφω, για τις φωτογραφίες γενικά κατέληξα.