Μπάμια Μπογιατίου

Τρέχω να φτιάξω αυτόν τον καιρό ένα σάιτ για την πρωτοβάθμια και δεν μου μένει χρόνος για το μπλογκ. Όλο και κάτι βρίσκω βέβαια, και το ωραίο είναι πως κάποια θέματα έρχονται και με βρίσκουν στο δοξαπατρί. Όπως το σημερινό, που περνάγαμε από ένα δρόμο που τον χρησιμοποιώ για να αποφύγω την κίνηση του κεντρικού. Επιστρέφαμε από το σουπερμάρκετ και το μάτι της Μαρίας πιάνει πως το χωράφι δίπλα στο δρόμο ήταν φυτεμένο με μπάμιες. Κι είπαμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες, γιατί πού θα το ξαναδούμε στο μέλλον.

Μπογιάτι είναι η παλιά (αρβανίτικη) ονομασία της περιοχής Αγίου Στεφάνου - Άνοιξης Αττικής (που μαλώνουν ποιος δικαιούται το όνομα σήμερα). Αγροτική περιοχή παλιά, με λίγες ομάδες σπιτιών, μεγάλωσε με την εγκατάσταση προσφύγων τη δεκαετία του '20, ο σταθμός του έπαιξε και σε ταινία, είναι ο σταθμός της Θυμαριάς στο "Ούτε γάτα ούτε ζημιά", με Λογοθετίδη, Λιβυκού, Κωνσταντάρα, Φωτόπουλο.

Στη θέση του χτίστηκαν σπίτια, τα χωράφια έγιναν οικόπεδα και ελάχιστα έμειναν να χρησιμοποιούνται με τις παλιές του χρήσεις. Εκτός από κοπάδια στην περιοχή είχε μεγάλη πέραση η καλλιέργεια της μπάμιας. Οι πρόσφυγες που ήρθαν έφεραν μαζί τους και σπόρους από το φυτό που καλλιεργούσαν στα χωριά που έφυγαν. Η επιλογή του τόπου εγκατάστασης γινόταν με την διάθεση που είχαν να τους θυμίζει ο καινούριος τόπος τον παλιό. Είτε το βουναλάκι, είτε η λιμνούλα, μερικές φορές με την εικόνα που είχαν κρατήσει στο μυαλό τους που μπορεί να διέφερε κατά πολύ από την πραγματική.

Άλλος λόγος επιλογής ήταν το να απασχοληθούν οι πρόσφυγες με δουλειές που ξέρανε. Για παράδειγμα, ο παππούς της Μαρίας, εγκαταστάθηκε στη Δραπετ2σώνα που ήταν το τσιμεντάδικο αφού κι από κει που ξεκίνησε (απ' την Αρετσού, στη θάλασσα του Μαρμαρά) σε τσιμεντάδικο δούλευε. Κι οι άνθρωποι που εγκαταστάθηκαν στο Μπογιάτι, το διάλεξαν γιατί μπορούσαν να καλλιεργήσουν τη μπάμια που έφεραν.

Η ποικιλία μπάμιας που καλλιεργήθηκε στο  Μπογιάτι δίνει μικρές μπάμιες, αλλά σφιχτές και νόστιμες. Τόσο που έκαναν όνομα στην αγορά και είχαν ζήτηση.

Όταν ήρθαμε στην περιοχή πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, υπήρχαν κάμποσα χωραφάκια ακόμα που έβγαζαν μπάμια. Αν και εγώ τις έβλεπα μικρές, τον Ιούνη και δεν έτυχε να δω την εξέλιξή τους αργότερα. Αντίθετα η Μαρία που έβλεπε ένα τέτοιο χωράφι πηγαίνοντας για το σχολείο της είχε εμπειρία! Σήμερα, το χωράφι που βρήκαμε ίσως είναι το μοναδικό στην περιοχή κι όπως γράφω παραπάνω το εντόπισε (και το φωτογράφησε) η Μαρία.