Κρέμα

Για τις κρέμες έγραφα στο προηγούμενο. Έβαλα τη μία, να βάλω και την άλλη που είχα στη συλλογή, μόνο που αυτή δεν την έφτιαξα να έχω φωτογραφία :)

Κρέμα (Μαμάς)

Προσωπικά δεν είμαι φίλος της κρέμας. Σ' αντίθεση με την κόρη μου - που έπιασε φουλ τάιμ δουλειά αυτή τη βδομάδα (και σήμερα έχει γενέθλια - χρόνια πολλά Ειρήνη). Και σκέφτηκε να φτιάξουμε καμιά κρέμα βανίλια για να παίρνει μαζί της στη δουλειά. Πρώτη κίνηση να δω αν έχω ανεβάσει συνταγή. Δεν έχω. Δεύτερη να γκουγκλάρω. Μου βγάζει διάφορες που όμως είχαν αυγά και δεν μ' άρεσαν. Κ εκεί πάνω μούρχεται η ιδέα να ψάξω στο αρχείο με τις συνταγές κι απ' το οποίο ανασύρω συνήθως αυτά που ανεβάζω. Και  βέβαια είχα. Δυο: μια της μάνας μου και μια άλλη παραλλαγή με αυγά (που λέω να την βάλω κι αυτή στο επόμενο). Με επιλογή μυρωδιάς ανάμεσα σε βανίλια και κακάο. Ιδού τη λοιπόν.

Διόρθωση της μυωπίας μου με λέιζερ (συνέχεια)

Συνέχεια στην ιστορία της επέμβασης για τη μυωπία μου. Τα παρακάτω έχουν μπει και στην αρχική δημοσίευση, αλλά αν μείνουν μόνο εκεί, θα ψιλοχαθούν. Αν δεν μπουν, βέβαια, θα πρέπει όποιος διαβάζει την ιστορία να ψάχνει περαδώθε.

Ντουμπρόβνικ 3 - τέλος

Έλεγα στο προηγούμενο πως βγάλαμε φωτογραφίες από ψηλά τσάμπα γιατί ο Νίκος έσκασε τις 110 περίπου κούνες (δηλ. κάπου 16€) και περπάτησε πάνω στα τείχη.

Ντουμπρόβνικ 3

Σηκώνομαι πρωί. 8:05 είμαι στο συνεργείο. Τους αφήνω τ' αυτοκίνητο, μου λένε πως τ' ανταλλακτικό έχει έρθει και πως μέχρι τις 2 - 3 η ώρα θα είναι έτοιμο. Οι υπόλοιποι κοιμούνται. Από τύχη, το συνεργείο είναι πάνω απ' το καινούριο λιμάνι, πολύ κοντά στο σπίτι, λιγότερο από 1000 μέτρα. Άρα δεν είναι τίποτα να γυρίσω με το πόδι. Αλλά πώς θα κινηθούμε την υπόλοιπη μέρα;

Μαρμελάδα φράουλα

Κάτι γευστικό σήμερα. Και της εποχής. Όσο προλαβαίνουμε βέβαια, γιατί οι φράουλες τελειώνουν. Πάμε λοιπόν. Για καιρό με τρωγόταν η Μαρία ν' αγοράσω φράουλες για να φτιάξει μαρμελάδα. Χρόνια είχαμε να φτιάξουμε τέτοια, θαρρώ απ' την εποχή του Τσερνομπίλ :) Άντε να πέσει η τιμή, άντε να είναι ο καιρός τους αλλά ο καιρός πέρναγε και για διάφορους λόγους δεν πήγαινα στη λαϊκή άρα φράουλες δεν έπαιρνα. Μέχρι χτες. Που πήγα, βρήκα όμορφη μυρωδάτη φράουλα (αν και όχι τελείως ώριμη) και σε σχετικά καλή τιμή (2,5€). Ναι, καλά τις πήρα τις φράουλες αλλά συνταγή; Δεν είχα στα κιτάπια μου, μόνο ό,τι θυμόμουνα, χωρίς να είμαι και πολύ σίγουρος. Αλλά ο Γκούγκλης μου έβγαλε διάφορα. Πήρα βασικά αυτήν του Πετρετζίκη (που τόσο εκτιμούν οι Ειρήνες), έριξα μια ματιά για κάνα συμπλήρωμα απ' της Αργυρώς και ιδού τη (βασικά έφτιαξα δυο κιλά :) ). Α! όταν έβαλα μπρος, είπα να ρίξω μια ματιά αν είχε κάτι κι η Ελένη (κι αλίμονο να μην είχε).

Ρολό μαρμελάδας

Είχαμε πάει προχθές στη Γιωργία και μας κέρασε γλυκό. Περίεργο γλυκό, δεν το είχα ξαναδοκιμάσει σ' αυτούς παρόλο που το φτιάχνουνε (λένε) τακτικά. Κι είναι (λέει) εύκολο. Τι πιο φυσικό απ' το να ζητήσω τη συνταγή. Κι αφού είχα τη συνταγή, αμ έπος αμ έργον. Το έφτιαξα χτες. Το όνομα το βγάλαμε επιτόπου, δεν ήξεραν να το ονοματίσουν. Η δοσολογία είναι για ένα ταψί τυπικού οικιακού φούρνου (35Χ45), εκείνης το ταψί είναι λίγο μικρότερο και το είχε φτιάξει με 4 αυγά. Στη δική μου δοκιμή μου φάνηκε πολλή η ζάχαρη, θα το προτιμούσε με κάπως λιγότερη (αντί 1 1/2 στο 1 1/4). Κι όταν το δοκίμασαν τα παιδιά είπαν πως ένα τέτοιο γλυκό (αλλά ετοιματζίδικο) είχε δοκιμάσει η μάνα μου πριν μερικά χρόνια κι είχε ξετρελαθεί. Αν ήταν με αντίστοιχη συνταγή και με τόσα αυγά ζήτω που κάηκε, τινάχτηκε στον αέρα η αντιχολιστερινική δίαιτα :) (Εδώ που τα λέμε, δεν είναι έτσι ακριβώς, αφού εξαρτάται από το πόσο κομμάτι θα φας).

Αποστείρωση στα βάζα

Κάθε φορά που φτιάχνω μια μαρμελάδα ή ένα γλυκό του κουταλιού χρειάζομαι βάζα για αποθήκευση. Συνήθως τα βάζα αυτά είναι ξαναχρησιμοποιημένα, αλλά και καινούρια νάναι είναι βασικό να αποστειρωθούν πριν χρησιμοποιηθούν αν δεν θέλω να μου χαλάσει το περιεχόμενο. Η διαδικασία είναι απλή. Το θέμα είναι να κλείνουν καλά οι γυάλες (άρα εννοείται πως πρέπει να έχουν μεταλλικό καπάκι). Προσοχή για τα χρησιμοποιημένα: τα μεταλλικά καπάκια αφενός μεν παραμορφώνονται εύκολα κι αφετέρου έχουν μέσα ένα πλαστικό κάλυμμα που μένουν κατάλοιπα απ' την προηγούμενη χρήση. Αυτό οδηγεί στο να χαλάει το περιεχόμενο. Θέλει πολύ σχολαστικό πλύσιμο.

Ντουμπρόβνικ 2

Ξεκινάμε τις βόλτες μας στην πόλη. Το Ντουμπρόβνικ, το λιμάνι της χώρας που είναι επίσης γνωστό ως το «μαργαριτάρι της Αδριατικής». Η πόλη έχει υπέροχες παραλίες και παράλληλα είναι μία από τις καλύτερα διατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις της Ευρώπης. Από τον 13ο αιώνα υπήρξε μεγάλη θαλάσσια δύναμη. Αργότερα αν και υπέστη σημαντικές ζημιές, τόσο από ένα σεισμό το 1667 όσο και από την ένοπλη σύρραξη το 1990, η πόλη διατηρεί τις όμορφες εκκλησίες, τα μοναστήρια, τα παλάτια της σε γοτθικό, αναγεννησιακό και μπαρόκ ρυθμό. Από το 1979 κατέχει μία θέση στον Κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO (και αυτή).

Καινούρια φωτογραφική μηχανή

Την ιστορία μου με τις φωτογραφικές μηχανές την έχω γράψει πέρυσι το Μάρτη. Κι είχα σταματήσει στο γεγονός πως είχα αγοράσει μια Φούτζι μετά από πολλές Ολύμπους. Και πως δεν ήμουνα ευχαριστημένος. Παρόλο που πέρασε ένας χρόνος οι απόψεις μου δεν άλλαξαν. Ακόμα δεν είμ' ευχαριστημένος.Οι φωτεινότητά της κι η καθαρότητα του φακού οι κύριες αιτίες καθώς κι η διακριτότητα, ειδικά όταν έκανε ζουμ. Γιατί μπορεί μεν να υποστηρίζει 30Χ οπτικό ζουμ (η προηγούμενη ήταν 28Χ, άρα πολύ κοντά) αλλά στην πράξη όταν έπιανες παν' από 20Χ υπήρχε πρόβλημα, εκτός κι αν είχες τρίποδο.

Ντουμπρόβνικ 1

Κατά τις 3 το μεσημέρι είμαστε έξω απ' τη Ραγούζα, που λέγαμε. Βέβαια, σήμερα είναι γνωστή με το όνομα Ντουμπρόβνικ κι είναι μια πόλη 44 χιλ. κατοίκων στις Δαλματικές ακτές, σημαντικό λιμάνι κάποτε. Είμαστε πάλι στην Ευρωπαϊκή Ένωση μ' ό,τι πλεονεκτήματα έχει αυτό, αφού από 1/7/2013 η Κροατία έχει ενταχθεί κι αυτή. Ήδη από μακριά φάνηκε πως είναι πανέμορφο. Σταματήσαμε για μια γρήγορη φωτογράφηση και δρόμο για το συνεργείο.

Νέο Λύκειο

Ολοκληρώθηκαν οι απαραίτητοι νόμοι και υπουργικές αποφάσεις για το πώς θα λειτουργήσει το νέο Λύκειο, αυτό που το 2015-2016 θα είναι με όλες τις τάξεις του. Αυτό έχει να κάνει τόσο με τα προγράμματα σπουδών που μιας και φέτος η Β' έκανε όχι αυτά που πρόβλεπαν τα διατάγματα Λοβέρδου του Γενάρη αλλά τα παλιά, αναγκαστικά κι η Γ' θα κάνει τα ίδια με παλιά. Χώρια που δεν υπάρχουν βιβλία για τα καινούρια. Αλλά αυτό που θ' αλλάξει είναι το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ (αν και μάλλον κι αυτό μεταβατικό θα είναι). Εν πάση περιπτώσει, το τι αποφάσεις βγήκανε τα έγραψα στο μπλογκ του σχολείου μου, ε, να μην τα ξαναγράφω κι εδώ τώρα :)

Διόρθωση της μυωπίας μου με λέιζερ

Ημερολόγιο

Στο προηγούμενο έγραφα αφενός για τις εξελίξεις στην χειρουργική διόρθωση της μυωπίας κι αφετέρου (και παράλληλα) πώς αντιμετώπιζα εγώ το πρόβλημα της μυωπίας μου. Κι ενώ την έχω και με παιδεύει πάνω από 40 χρόνια, ξαφνικά φέτος αποφασίζω να απαλλαγώ απ' αυτήν. Κι απαλλάχτηκα. Ε, είπα να καταγράψω σ' ένα "ημερολόγιο" το πώς και το τι. Μια ιδιαιτερότητα είναι πως το ημερολόγιο θα συμπληρώνεται (θα ενημερώνεται και θα επικαιροποιείται) και μετά το σημερινό ανέβασμα.

Μυωπία και λέιζερ - ιστορικό

Χρονολόγιο

Η σημερινή ανάρτηση θα είναι λίγο διαφορετική. Γιατί μετά από πολλά χρόνια αποφάσισα ν' ακολουθήσω το παράδειγμα της Ειρήνης και να κάνω κι εγώ την επέμβαση για διόρθωση της μυωπίας μου. Έτσι είπα να περιγράψω το πώς και το τι παίρνοντας τα πράγματα απ' την (πολύ) αρχή τους. Και για να μη χανόμαστε να βάλω κι ημερομηνίες. Έτσι ξεκινάω στην αρχή με τα παλιά σ' ένα χρονολόγιο κι όταν φτάσω στα τωρινά θα το αλλάξω σε ημερολόγιο.

Κότορ, το φιόρδ

Στο Κότορ που βρισκόμασταν, όσοι άντεχαν (οι αρσενικοί της παρέας δηλαδή) ανεβήκαμε μέχρι κάποιο σημείο στο κάστρο κι είδαμε την πόλη από ψηλά.

Κότορ

Την άλλη μέρα ξεκινάμε με επίσκεψη στην καστροπολιτεία του Κότορ ένα μνημείο φυσικής ομορφιάς και πολιτισμού, μια πολύ παλιά πόλη καλά διατηρημένη με έντονη Βυζαντινή και βενετσιάνικη επιρροή. Βρίσκεται στο βαθύτερο σημείο, σε έναν από τους πιο όμορφους κόλπους των ακτών του Μαυροβουνίου στον οποίο ορισμένοι αποδίδουν την έννοια του μεγαλύτερου, νοτιότερου και ομορφότερου φιορδ της Αδριατικής (28 χιλιόμετρα βάθος).

Καταρράκτης Έδεσσας

Το 2004 ήταν για μένα η χρονιά των σπηλαίων αφού πήγα στο Δυρό, στα Γιάννενα στον Αγγίτη και στην Αλλιστράτη Σερρών. Φέτος θα είναι η χρονιά των καταρρακτών. Πήγα πριν κάνα μήνα στις λίμνες Πίτβιτσε με πολλούς "μικρούς" (15 - 20 μέτρων) αλλά κι έναν πραγματικά μεγάλον καταρράκτη, κι αυτόν το μήνα επισκέφτηκα αυτόν της Αττικής αλλά και της Έδεσσας και βλέπουμε.

Καταρράκτης στην Αττική

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Στην Αττική υπάρχει καταρράκτης. Κι είναι απίστευτο όχι για το ότι υπάρχει αλλά γιατί δεν είναι καθόλου γνωστό. Αν και ο τύπος το αναφέρει σε διάφορες φάσεις. Είχε γραφτεί και την Πρωτομαγιά ξανά κι έτσι υπήρχε μπόλικος κόσμος όταν τον επισκέφτηκα εγώ εκείνο το τριήμερο. ΤΟ είχα μάθει πριν λίγα χρόνια, μετά την επιστροφή πάντως απ' τη Γερμανία. Μου το είχε στείλει κάποιος φίλος, ο Θοδωρής θυμήθηκε πως αυτός ήταν. Το είχα κάπου σημειώσει, αλλά πιο πολύ στο μυαλό μου, σε χαρτί ή σε ηλε-σημείωση δεν το βρήκα όταν το χρειάστηκα, αλλά ο γκούγκλης τα ξέρει όλα :) Μια αναζήτηση μου έδωσε ό,τι πληροφορίες χρειαζόμουνα. Ας πούμε μια καλή περιγραφή του τι θα δούμε ή οδηγίες πώς να πάμε (αλλά από συγκεκριμένο σημείο που εμένα με βόλευε αλλά όχι όλους) ή και φωτογραφίες του.

Άγιος Στέφανος, Μπούντβα

Δεύτερη μέρα της εκδρομής μας και ξεκινάμε για το Κότορ. Το πρόγραμμα λέει πως θα διανυκτερεύσουμε λίγο πριν κι απλά ίσως πεταχτούμε να το δούμε τη νύχτα που είναι όμορφο όπως το είδα και στη φωτογραφία που βρήκα στο πανοράμιο. Αναλυτικά θα το δούμε την τρίτη μέρα, για σήμερα θα δούμε τον Άγιο Στέφανο (όχι αυτόν απ' τον οποίο ξεκινήσαμε) και την Μπούντβα. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, 300 χλμ "μόνο" αλλά 6 ώρες λέει, βάλε και τα σύνορα. Κι οι ώρες πληθαίνουν μιας κι οι δρόμοι της Αλβανίας μας άφησαν κατάλοιπα. Από ένα σημείο και μετά το αυτοκίνητο δυσκολεύεται. Πρώτη ιδέα πως φταίει το γκάζι. Ή σαν γκάζι ή σαν ποιότητα. Το γυρίζουμε στη βενζίνα (γι' αυτό και κάψαμε και τόσα λίτρα) αλλά βελτίωση καμιά. Απώλεια ισχύος.

Μπεράτι

Πρώτη μέρα ταξιδιού. Ξεκινάμε απ' την κεντρική Ελλάδα με πρώτο προορισμό το Μπεράτι (Berat) της Αλβανίας του οποίου το κέντρο είναι στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το ταξίδι ξεκίνησε καλά, αλλά στο δρόμο μας έπιασε βροχή. Ευτυχώς, μας έκανε και διαλείμματα να μπορέσουμε να δούμε την πόλη.

Κότσι χοιρινό

Το κότσι το είχα πρωτοδοκιμάσει σε μια ταβέρνα στα Λιόσια. Προ του 55 λεγότανε (και λέγεται) κι είχαμε πάει εκεί μιας και τραγουδούσε κάποιος γνωστός μας. Έψαχνα πολύ να βρω ένα ταβερνάκι που να έχει και μουσική, κάτι που στη Θεσσαλονίκη ήταν στάνταρ. Έτσι το θεώρησα δώρο εξ ουρανού. Και πράγματι η ταβέρνα αποδείχτηκε εξαιρετική. Από τότε πήγα και ξαναπήγα (τελευταία φορά φέτος το Γενάρη). Εκεί λοιπόν δοκίμασα κότσι κι όταν πάω συνήθως παραγγέλνω ένα. Που είναι φαγητό για δυο άτομα συνήθως. Το ξαναβρήκα στη Γερμανία. Κλασσικό πιάτο μπιραρίας. Όπως στη Χόμπροϊχαους απ' την οποία κι η φωτογραφία. Εκεί συνοδευτικό είναι τα κνέντελ, Μπαλάκια από πουρέ πατάτας στην καλύτερη περίπτωση όπως αυτά που τρωγόντουσαν.

Μπάμιες

Πολύ τουριστικό ταξίδι έπεσε κι άφησα πίσω τα γευστικά. Διακοπή λοιπόν σήμερα, να βάλω μια συνταγή. Τις μπάμιες δεν τις χώνευα και πολύ. Θες γιατί είχαν διαδικασία για να γίνουνε (γιατί παλιότερα τις καθαρίζαμε και τις αφήναμε με ξύδι στον ήλιο να μαραθούνε) θες γιατί έχουν μια περίεργη υφή δεν τις μαγείρευα. Μέχρι που κάποια στιγμή συζητάγαμε στο σπίτι για το ότι πρέπει να έχουμε ποικιλία στο φαγητό μας και πως εμείς (εγώ κι η Μαρία δηλ.) τρώμε απόλα τα φαγητά. Και πετάγετ' ο Δημήτρης και μας λέει "ναι, αλλά μπάμιες δεν τρώτε και δεν μαγειρεύετε". Απ' αυτή την αφορμή και για να καταρρίψουμε την ιστορία εντάχθηκαν κι οι μπάμιες στα λαδερά. Βέβαια, πιο απλοποιημένα τα πράγματα. Κατεψυγμένη μπάμια που υπάρχει όποτε τη θες κι είναι και πιο εύκολη.

Ξύσιμο κεφαλιού

Έγραφα προχτές για την βόλτα που κάναμε στους τόπους κράτησης που υπήρχαν επί χούντας στον δήμο Διονύσου. Για να πραγματοποιηθεί η βόλτα υπήρχε ένα λεωφορείο του δήμου και πολλά ιδιωτικά αυτοκίνητα. Κάποια στιγμή βλέπω την οδηγίνα του λεωφορείου να σηκώνει το χέρι της και να ξύνει το κεφάλι της. Και θυμήθηκα μια παρόμοια φάση στα Γιάννενα. Όταν ήμουνα φοιτητής. Που ήμουνα εγώ που ξυνόμουνα αλλά για πλάκα. Αλλιώς γιατί να θυμάμαι τη συγκεκριμένη φορά.

Κέικ με φρούτα του δάσους

Προχτές ήταν η γιορτή της Ειρήνης. Την παραμονή φτιάχτηκαν στο σπίτι 4 + 1 γλυκά. Το συν ένα ήταν τα μουστοκούλουρα που μας είχαν τελειώσει κι έπρεπε να ανανεώσουμε :) Τα 4 ήταν ένα για το σχολείο της Ειρήνης κι από ένα για το δικό μου και της Μαρίας, ε, να μην έχουμε κι ένα για το σπίτι ;) Για το σπίτι αποφασίσαμε ένα τσίζκεϊκ. Η Ειρήνη έφτιαξε μάφιν. Η Μαρία ήθελε κέικ με καρύδια. Εγώ θάθελα κάτι παρόμοιο, αλλά το καρύδι δεν το πολυπάω (εκτός απ' την καρυδόπιτα). Έτσι είπα να το παραλλάξ χρησιμοποιώντας κάτι φρούτα του δάσους που είχα στην κατάψυξη. Κι έγινε καταπληκτικό. Και δεν το λέω μόνο εγώ που το έφτιαξα. Το είπαν όσοι το δοκίμασα.

Μικρά αλλ' εντυπωσιακά

Όταν διαβάζω κάτι που με εντυπωσιάζει ως γεγονός, συνήθως κρατάω ανοιχτή την καρτέλα για να αναφερθώ σ' αυτό από δω. Μερικές φορές ο καιρός περνάει και οι ανοιχτές καρτέλες πληθαίνουν και τίποτα δεν γράφω, συνήθως γιατί το άρθρο που διάβασα δεν είναι τέτοιο που θα μπορούσα να γράψω αρκετά. Έτσι, πολλές φορές τα κλείνω και πάνε. Σήμερα λοιπόν είπα να κάνω μια αλλαγή και να παρουσιάσω μαζεμένα κάποια τέτοια μικροθέματα. Ένα ας πούμε είναι πως η καρέκλα του επικεφαλής του ΔΝΤ είναι επικίνδυνη. Μετά τον Στρος Καν που συνελήφθη, τώρα σειρά είχε ακόμα ένας (πρώην) επικεφαλής ονόματι Ράτο, που τον συλλάβανε. Και αυτοί οι άνθρωποι κανονίζουν τα λεφτά μας και τη ζωή μας :(

Αναμνήσεις, 1967

Την περασμένη Κυριακή έγινε μια επετειακή εκδήλωση με αφορμή την 48η επέτειο απ' το πραξικόπημα του 1967, Η εκδήλωση ήταν μια βόλτα στους τόπους κράτησης που υπάρχουν στο δήμο μας. Το στρατόπεδο Διονύσου που ήταν η πρώτη στάση, δεν υπάρχει πια. Εκεί ήταν το 501 τάγμα πεζοναυτών. Σήμερα είδαμε πού περίπου ήτανε,. Σήμερα στη θέση του υπάρχουν ένα κλειστό γυμναστήριο, ένα γήπεδο, ο χώρος που ΘΑ χτιστεί το λύκειο Διονύσου, ένα κομμάτι που έχει γίνει δάσος και μπόλικες βίλες. Το μόνο που υπάρχει απ' τα παλιά είν' ένα κτίριο που πρέπει να ήταν το ΚΨΜ (ας πούμε το κυλικείο :) για τους αμύητους στα στρατιωτικά).

Δαλματικές

Ξεκίνησα στο προηγούμενο σημείωμα να γράφω για το ταξίδι μου στις Δαλματικές ακτές τις μέρες του Πάσχα. Και λέω να το συνεχίσω αυτές τις μέρες και να βάλω ό,τι σχετικό έχω να γράψω και να μην τ' αφήσω για το μέλλον γιατί ό,τι αφήνεται ξεμένει. Όπως π.χ. με την Τουρκία που ακόμα δεν έχω τελειώσει (αλλά ήταν και πολλά αυτά που σημείωσα, καμιά 80 θέλω συνολικά). Και τώρα σε κάποια δεν θυμάμαι τι ήθελα να γράψω :). Συνεχίζω λοιπόν με τον απολογισμό.

Στις Δαλματικές ακτές

Τις μέρες του Πάσχα αποφασίσαμε και κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι στις Δαλματικές ακτές. Το ταξίδι τέλειωσε, τα 3,8 χιλιάδες χιλιόμετρα βγήκαν, κάποια προβλήματα που υπήρξαν με το αυτοκίνητο ευτυχώς αντιμετωπίστηκαν και νάμαστε πάλι πίσω στο σπίτι. Οι εντυπώσεις είναι ανεπεξέργαστες ακόμα, το ζόρικο είναι το ξεδιάλεγμα από φωτογραφίες. Όμως. αποφάσισα να κάνω έναν συνολικό απολογισμό αλλά και παρουσίαση για το κάθε μέρος που είδαμε. Τέτοιον απολογισμό συνολικό δεν έχω ξανακάνει, συνήθως παρουσιάζω το κάθε μέρος ανεξάρτητα, Αλλά υπάρχουν μερικά γενικότερα πράγματα που έχουν να κάνουν με το σύνολο της εκδρομής κι έτσι αλλάζω συνήθειες :) Επίσης, αρχίζω ανορθόδοξα, από τον τελικό απολογισμό. Θα υπάρξουν όμως και τα επιμέρους...

Το πανηγύρι του Ταύρου

Στα χωριά της βορειοανατολικής Λέσβου υπάρχει το έθιμο του Ταύρου. Εντάξει, όχι σε όλα. Βασικά εγώ ήξερα αυτό το έθιμο στην Αγιαπαρασκευή που έχει και το θρύλο του για το πώς ξεκίνησε. Μετά έμαθα για το Μανταμάδο κι αργότερα για την Πηγή (απ' όπου και το παραπάνω βίντεο του 1996) και τα Μιστεγνά. Σε άλλο δεν θυμάμαι, αν και κάποια κομμάτια απ' το όλο δρώμενο υπάρχουν και σ' άλλα χωριά. Π.χ. το κεσκέτς μοιράζεται σε διάφορα πανηγύρια (ας πούμε στην Πέτρα) ενώ χοροί με αλόγατα για να τιμηθεί ο άη Χαραλάμπης (θεωρείται προστάτης των ζώων και των αγωγιατών) γίνονται ακόμα και στο Πλωμάρι. Κι αυτό το έθιμο αποφασίστηκε φέτος να απαγορευθεί με εισαγγελική παρέμβαση ή να μπουν νέοι όροι για το πώς θα γίνεται για να είναι σύμφωνα με τους κανόνες (ποιους και από ποιον είν' άλλο θέμα).

Και πίνω μπίρες

Ποιες είναι οι μπίρες κάθε χώρας; ποιες ειν' οι προτιμήσεις στον κόσμο; Ένας ενδιαφέροντας χάρτης που δείχνει ποια μπίρα θεωρείται η εθνική παραγωγή της κάθε χώρας δημοσιεύτηκε πριν λίγο καιρό στο vinepair και αναδημοσιεύτηκε στο news247. Βέβαια, τόσο το αγγλόφωνο όσο και το ελληνικό άρθρο μιλάνε για τις πιο δημοφιλείς μπίρες, όμως δεν νομίζω πως στην Ελλάδα η Μύθος ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία.

ΜΜΕ

Τις τελευταίες μέρες διάβασα το βιβλίο "Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ" (ή πώς γεννιέται η βία και πού μπορεί να οδηγήσει). Παλιό βέβαια, 40 χρονών, αλλά ψάχνοντας στην Πρωτοπορία για κάνα βιβλίο νάχω για διάβασμα, το είδα, γνωστό ήτανε, οπότε το πήρα. Το βιβλίο είναι του 1974 μεν, αλλά το θέμα που πραγματεύεται είναι επίκαιρο ακόμα και σήμερα: πώς ο "κίτρινος" τύπος μπορεί να καταστρέψει ανθρώπους κι ακόμα περισσότερο  αυτούς που προσπαθούν να τον αντικρούσουν κρατώντας την αξιοπρέπειά τους. Συγγραφέας του, ο Γερμανός Χάινριχ Μπελ

Ξηρός

Ψηφίστηκε, λέει η ειδησεογραφία, το νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης, απ τα πρώτα της νέας κυβέρνησης. Σ' αυτό περιλαμβάνεται η κατάργηση των φυλακών τύπου Γ αλλά επίσης υπάρχει η πρόβλεψη πως οι φυλακισμένοι με αναπηρία άνω του 80% μπορούν να μη βρίσκονται στη φυλακή αλλά σε κατ' οίκον περιορισμό. Στην κατηγορία αυτή είναι δυο κρατούμενοι αυτή τη στιγμή, ο ένας απ' τους οποίους είναι ο Σάββας Ξηρός. Κι ενώ χρόνια και ζαμάνια ακολουθείται η πρακτική, όταν κάποιος κρατούμενος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας να αφήνεται ελεύθερος με δικαστική απόφαση (η λεγόμενη ανήκεστος βλάβη) κάτι που έχει χρησιμοποιηθεί και καταχρηστικά αλλά και σε καραμπινάτες περιπτώσεις (μέρα που είναι να θυμηθώ τον Παττακό που βγήκε για σοβαρά προβλήματα υγείας το 1990 κι 25 χρόνια μετά ακόμα ζει).

Τουρκία: Παπούτσια στα σπίτα

Όταν πας σ' ένα τούρκικο σπίτι είναι απαραίτητο να βγάλεις τα παπούτσια σου πριν μπεις μέσα. Τα σπίτια είναι συνήθως στρωμένα με κιλίμια, χαλιά, κουρελούδες και ότι άλλο οπότε το να πατήσεις με τις παπούτσες σου δεν είναι το καλύτερο. Απ' την άλλη, είναι τόσο τυπωμένο στο μυαλό τους πως δεν μπορείς να μπεις σε σπίτι με παπούτσια που ακόμα και στα ξενοδοχεία έχουν παντόφλες για να κυκλοφορεί άνετα στο δωμάτιό του ο ένοικος. Βέβαια, επειδή κι εγώ θέλω την άνεσή μου και κάτι τέτοιο δεν συνηθίζεται σε άλλα μέρη, έχω τις δικές μου (παρόμοιες) παντούφλες στα ταξίδια μου.

Τουρκία: Το ψωμί

Καιρό έχω να βάλω θέμα απ' την Τουρκία κι έχω πολλά ακόμα. Σήμερα λοιπόν λέω ν' αναφερθώ στο ψωμί. Το ψωμί στην Τουρκία (χρόνια τώρα) φτιάχνεται από μεγάλες αρτοβιομηχανίες και πουλιέται όπου λάχει. Ακόμα κι οι φούρνοι, τις περισσότερες φορές είναι στην πραγματικότητα πρατήρια. Έτσι, δεν είναι περίεργο που για ν' αγοράσεις ψωμί πας στο σουπερμάρκετ, σε ψιλικατζίδικα ή και σε κιόσκια. Το θέμα είναι πως στα μικρά μέρη υπάρχει και μικρή ποικιλία. Το πιο συνηθισμένο είναι το άσπρο ψωμί, τελείως της πλάκας.

Γκρίνουιτς, το σημείο 0

Στο Γκρίνουιτς είχα πάει και στο προηγούμενο ταξίδι μου στο Λονδίνο οπότε έχω ξαναγράψει. Έτσι εδώ δεν θα κάνω επανάληψη απ' τα ίδια πράγματα, δεν έχει νόημα. Αλλά τότε δεν είχα κινητό με δυνατότητα να δείχνει γεωγραφικές συντεταγμένες όπως τώρα. Που δείχνει 0,0Ε δηλαδή 0 γεωγραφικό πλάτος (το Ε και το W δηλαδή το ανατολικό και το δυτικό εναλλάσσονταν ανάλογα τη μικρομετακίνηση). Το θέμα είναι πως δεν ήξερα πώς να πάρω στιγμιότυπο της οθόνης οπότε το έβγαλα φωτογραφία. Πάντως, το 0 στο GPS δεν ταυτίζεται με τη γραμμή που υπάρχει στη περιοχή και δείχνει πώς ορίζεται το ανατολικό και το δυτικό ημισφαίριο.

Δρόμοι του Λονδίνου

Για τους δρόμους στο Λονδίνο είχα γράψει και στο παλιό μου μπλογκ και μάλιστα διάφορα σχετικά σημειώματα: Για τη σήμανση (που όμως εξακολουθεί να με εντυπωσιάζει και γι' αυτό πήρα αφορμή να ξαναγράψω) για το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα λόγω κυκλοφοριακού. για τους ποδηλατόδρομους (που πληθαίνουν, όπως και τα ποδήλατα που κυκλοφορούν). Σήμερα για αρχή θα αναφερθώ στα πεζοφάναρα. Που αρκετά (τα καινούρια) βρίσκονται στο ύψος του ματιού του ανθρώπου (και μάλιστα διπλά για πιο κοντούς και πιο ψηλούς; ). Το ένα με κουμπί για να πιέσεις να περάσεις και το άλλο σκέτο.

Τρόποι διορισμού εκπαιδευτικών στην ΕΕ

Η κάθε χώρα έχει δικό της σύστημα διορισμού γενικά στο δημόσιο τομέα αλλά και ειδικότερα για τους εκπαιδευτικούς.  Σε άρθρο στον ενημερωτικό ιστοχώρο news.gr υπάρχει ένας πίνακας που δείχνει τι σύστημα χρησιμοποιείται πού. Τα στοιχεία προέρχονται από έκθεση του δικτύου Ευριδίκη για το 2013. Υπάρχουν στην πραγματικότητα τρία συστήματα και κάθε χώρα χρησιμοποιεί ή έν' απ' αυτά ή κάποιο συνδυασμό τους. Οι εξετάσεις υπάρχουν σε Ελλάδα, Γαλλία, Ισπανία και Μάλτα. Λίστα σε Κύπρο (που ετοιμάζει νέο σύστημα) και Λουξεμβούργο. Ανοιχτή προκήρυξη στις περισσότερες ενώ σε Βέλγιο, Ιταλία και Πορτογαλία υπάρχει κάποιος συνδυασμός.

Καλή Ανάσταση.

Καθαρή Δευτέρα στον Τίρναβο

Μετά τα Γιάννενα, είχαμε αποφασίσει να περάσουμε από ακόμα ένα δρόμο που δεν είχαμε ξαναπεράσει: την Εγνατία οδό, στο αρχικό της κομμάτι. Εν τω μεταξύ μας λέει ο Νίκος πως θα πήγαινε απ' τον Τύρναβο για την Καθαροδευτέρα. Μεγάλη παράκαμψη δεν ήταν, αποφασίσαμε να περάσουμε κι εμείς από κει, που ήξερα για τις σχετικές εκδηλώσεις που γίνονται τη μέρα εκείνη. Βράζουν, λέει, το μπουρανί, ενώ υπάρχουν και φαλλικές γιορτές (και γι' αυτές γίνεται η συζήτηση)! Ο Νίκος τελικά δεν μπόρεσε να ρθει, φροντίσαμε όμως να βρεθούμε με άλλους. Το μπουρανί αυτό καθαυτό είναι ένα είδος χορτόσουπα. Παλιότερα το φτιάχνανε κανονικά ενώ τώρα μόνο σαν απομεινάρι υπάρχει, σ΄έναν τζέτζερι στη μέση με μια υποτιθέμενη φωτιά από κάτω, κουβέντα να γίνεται.

Μύδια σαγανάκι

Όταν έψαχνα για συνταγή για το μυδοπίλαφο, σ' αυτή που βρήκα πιο κοντά στα γούστα μου είχε και παραπομπή για μύδια σαγανάκι. Η ιδέα παρόμοια με τις γαρίδες σαγανάκι (που πολύ μ' αρέσουνε), μόνο που εδώ έχει και κρεμμύδι (αλλά θέλει προσοχή, να μην του πέσει πολύ). Το έφερα λοιπόν στα μέτρα μου και το έφτιαξα.

Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Το σημερινό θέμα είναι στενάχωρο για μένα. Γιατί δεν θα αναφερθώ στο σημερινό κτίριο του πανεπιστημίου Ιωαννίνων αλλά σ' αυτό που πήγαινα εγώ. Σήμερα το Πανεπιστήμιο στεγάζεται σε κτίρια που όταν ήμουν εγώ φοιτητής δεν υπήρχαν. Το κεντρικό κτίριο ήταν στις παρυφές της πόλης (στην οδό Δόμπολη) όπως ήταν διαμορφωμένη τότε. Τα πράγματα έχουν αλλάξει, μιας και η λειτουργία του Πανεπιστημίου στον καινούριο χώρο έφερε μια τεράστια εξάπλωση της πόλης προς τα εκεί. Εγώ τα πρώτα δυο χρόνια έκανα μαθήματα στη Δόμπολη και τα υπόλοιπα σε νοικιασμένες αίθουσες στο κέντρο της πόλης, στο μέγαρο Τιτάνια, ακριβώς δίπλα στη Νομαρχία, ενώ η Ιατρική έκανε μαθήματα σ' ένα θέατρο, το Καμπέρειο.

Το ποντικάκι

Στα Γιάννενα είχα βρεθεί όπως είπα πολλές φορές. Μια απ 'αυτές ήταν και το 1990. Ο Δημήτρης, που έχει σήμερα γενέθλια (χρόνια πολλά Δημήτρη), τότε ήταν ακόμα μικρός. Και πήγαμε στα Λιθαρίτσια. Με το όνομα αυτό είναι γνωστό ένα κομμάτι πίσω από το στρατηγείο της 8ης Μεραρχίας, που αποτελείται από πάρκο, μια μεγάλη αλάνα και ένα καφεστιατόριο που πάντα ήταν γκουρμεδιάρικο. Από τότε που ήμασταν φοιτητές μας άρεσε ένα ιδιαίτερο γλυκό, πάστα: το ποντικάκι. Τα υπόλοιπα τα δείχνει η εικόνα...

Παμβώτιδα

Τα Γιάννενα είναι στενά συνδεμένα με τη λίμνη. Έτσι λοιπόν, μιλώντας για τα Γιάννενα δεν μπορεί παρά να αναφερθείς και σ' αυτήν. Εξάλλου, τους Γιαννιώτες τους λένε παγουράδες, ακριβώς απ' αυτή τους τη σχέση (σύμφωνα με τον αστικό μύθο που μάλλον άλλοι έφτιαξαν, είδαν το φεγγάρι να καθρεφτίζεται στη λίμνη και βάλθηκαν να την αδειάσουν με τα παγούρια τους για να το σώσουν). Πολλές φορές τη λέμε απλά λίμνη Ιωαννίνων (έτσι, καθαρευουσιάνικα) όμως η συγκεκριμένη λίμνη έχει δικό της όνομα. Παμβώτιδα τη λένε. Κι είναι πανέμορφη. Μια βόλτα δίπλα της σ' αναζωογονεί.

Σάτιρα σε γερμανικό κανάλι

Το ZDF είναι το δεύτερο κρατικό κανάλι της Γερμανίας. Σαν να λέμε η ΕΡΤ2 στα (παλιά) ελληνικά τηλεοπτικά δρώμενα. Την περασμένη βδομάδα λοιπόν, παρουσίασε ένα σκετσάκι ας πούμε χιουμοριστικό στην πολιτικοσατιρική (όπως οι ίδιοι τη χαρακτηρίζουνε) εκπομπή Die Anstalt. Μέσα σ’ ένα τεταρτάκι, παρουσιάζει στην αρχή το τι σημαίνει η επιβολή των οικονομικών όρων στην Ελλάδα και πώς οι όροι αυτοί είναι στραγγαλιστικοί για την ελληνική οικονομία. Με ένα απλό παράδειγμα που να γίνεται εύκολα κατανοητό απ' τους Γερμανούς. (Δεν είμαι σίγουρος αν έχει ήδη γίνει η προβολή της εκπομπής. Κάπου γράφτηκε πως προβλήθηκε το Σάββατο, αλλά έχω την εντύπωση πως το συγκεκριμένο σκετσάκι θα παιχτεί στην σημερινή εκπομπή, στις 23:15 ώρα Ελλάδας - προς το τέλος δηλ, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Ήταν για την περασμένη Τρίτη, αλλά λόγω της πτώσης του αεροπλάνου αναβλήθηκε. Να θυμηθούμε να το τσεκάρουμε, αν και, δεν θα έχει υπότιτλους :) ).

Κοινωνική και φυλετική καταγωγή πρωταγωνιστών της Επανάστασης του '21

Μερικά ενδιαφέροντα για το θέμα (αναδημοσίευση).
Οι πιο ισχυρές, και από οικονομικής και από πολιτικής απόψεως οικογένειες, που υπήρχαν στην Ελλάδα και πριν και κατά και μετά την Επανάσταση, ήταν αυτές των Αρβανιτών Κουντουριωτών και Μιαούληδων της Ύδρας. Ο Λάζαρος Κουντουριώτης, πανίσχυρος εφοπλιστής, διέθεσε τα ¾ της περιουσίας του υπέρ του αγώνα και έγινε αυτομάτως ήρωας χωρίς να κάνει τίποτα άλλο. Όμως το ¼ που κράτησε για τον εαυτό του ήταν τόσο μεγάλο σε απόλυτους αριθμούς, που έφτανε και περίσσευε για να ελέγχει τα πράγματα στην Ελλάδα, μετά την Επανάσταση.

Το Νησί

Κι αφού έγραψα για τη Λίμνη, πρέπει να γράψω και για το νησί της αλλά και το Νησί. Με κεφαλαίο Ν όταν αναφερόμαστε στον οικισμό που υπάρχει πάνω στο νησί της λίμνης και που δεν έχει ξεχωριστό όνομα. Κι αφού είναι νησί θέλει σύνδεση με τη στεριά. Υπάρχει ένα πέραμα που περνάει αυτοκίνητα όταν χρειάζεται (των κατοίκων του βασικά) αλλά ο υπόλοιπος κόσμος πηγαινοέρχεται με καραβάκια. Και το θέμα είναι πως τα καραβάκια δεν έχουν αλλάξει από τον καιρό εκείνο. Όπως αυτό της φωτογραφίας. Τα χρόνια που ήμουνα εγώ είχαν έρθει κάποια καινούρια, αλλά υπήρχαν και τα παλιά όπως αυτό. Κι ακόμα κυκλοφορεί!

Τζαμάλες στα Γιάννενα

Τζαμάλες λέγονται οι φωτιές που ανάβουνε στα Γιάννενα την τελευταία Κυριακή της αποκριάς. Η παράδοση θέλει ν' ανάβονται σε κάθε γειτονιά της πόλης και μια φωτιά. Και στα χωριά γύρ' απ' τα Γιάννενα, δεν ξέρω μέχρι πόσο μακριά φτάνει το έθιμο. Γύρ' απ' τη φωτιά στήνεται γλέντι. Παίζει μουσική, υπάρχει κρασί και μεζές (συνήθως πίτες) και βέβαια χορός.

Κιμαδόπιτα

Άλλο ένα φαγητό που φτιάχτηκε εξαιτίας της Ειρήνης. Είχε βγάλει η Μαρία κιμά να φτιάξει μπιφτέκια κι η Ειρήνη κόλλησε: αντί μπιφτέκια να γίνει κιμαδόπιτα. Κι επειδή δεν φτιάχτηκε τόπε κάμποσες φορές. Νάταν κιμαδόπιτα... Πέρασαν κάμποσες μέρες και λέω πως θα φτιάξω πατατόπιτα. Δεν είπε τίποτα, αλλά ο Δημήτρης που το 'μαθε σχολίασε πως πάει η κιμαδόπιτα της Ειρήνης. Κι η δική μου αντίδραση ήταν, γιατί να μην φτιάξουμε και τα δυο. Αμ έπος, αμ έργο. Πρώτη δουλειά, γκούγκλης. Η πρώτη συνταγή που άνοιξα μ' άρεσε αρκετά, τόσο που δεν πήγα παρακάτω. Αλλά άνοιξα και τα κιτάπια μου κι είδα πως είχα ήδη μια συνταγή. Κρεατόπιτα την έγραφα μεν, με κιμά ήταν δε. Έτσι δεν είχα παρά να παντρέψω τις δυο συνταγές και να εφαρμόσω το συνδυασμό τους. Το αποτέλεσμα με ικανοποίησε και το παρουσιάζω.

Παλίρροιες

Αντιγράφω απ' το παλιό μου ιστολόγιο την εισαγωγή που είχα κάνει όταν είχα βάλει μια ανάρτηση για την Παλίρροια: Για το θέμα της παλίρροιας έχω διαβάσει πολλά και διάφορα. Είτε επιστημονικά είτε από τα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι που αρκετές φορές την αναφέρει. Το θέμα το δίδαξα κιόλας, στα πλαίσια του μαθήματος της Αστρονομίας για τα φαινόμενα που προκαλεί η βαρυτική επίδραση της σελήνης στη γη. Όμως το έλεγα χωρίς να το έχω πλήρως συνειδητοποιήσει. Γιατί μπορεί τα «τρελά» νερά της Χαλκίδας να δίνουν μια αίσθηση του φαινομένου, αλλά άλλο αυτό κι άλλο να βλέπεις τη στεριά να χάνεται από μπροστά σου. Κι αυτό το είδα στο Σεν Μαλό που είχαμε πάει (κι η Αγγλία της Κρίστι είναι ακριβώς απέναντι, μόνο η Μάγχη μας χώριζε). Αναφορά στην παλίρροια είχε εκτός απ' το Σεν Μαλό και στην ανάρτηση για το Μον Σεν Μισέλ. 4 άρθρα για ένα θέμα δεν φτάνουν θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Εξαρτάται. Άμα η επικαιρότητα το φέρνει στην επιφάνεια, όλο και κάτι καινούριο θα υπάρξει :)

ΚΑ' Φεβρουαρίου στα Γιάννενα

Πέρασ' ένας μήνας από τότε που έφτασα στα Γιάννενα κι είχα κανονίσει να συναντηθώ με κάποιους απ' τους παλιούς φίλους που είχα να τους δω χρόνια. Φύγαμε Παρασκευή μεσημέρι οπότε φτάσαμε νύχτα πια. Πέφτει τηλέφωνο απ' τη Βάσω που είναι κάπου στο κέντρο. Μια ανάσα να ηρεμήσουμε απ' το ταξίδι (κάπου 6 ώρες μας βγήκανε) και ραντεβού στο ρολόι. Βρισκόμαστε, κάνουμε μια βολτίτσα και - η ώρα το καλεί - πάμε για κάνα κρασί. Η επιλογή ήταν ένα σουβλατζίδικο στο κέντρο. Καθίσαμε και τα είπαμε κι ήταν σαν να μην είχαν περάσει 30 και βάλε χρόνια αλλά κάποιες μέρες (άντε μήνες). Και καθώς προχωράει η κουβέντα λέει πως την επόμενη είναι όλα κλειστά, λόγω αργίας. Κι εκεί συνειδητοποιούμε πως η επόμενη μέρα είναι η ΚΑ' Φεβρουαρίου.

Αναθέσεις μαθημάτων

Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση (στα δημοτικά σχολεία δηλ), μέχρι πριν κάποια χρόνια, όλα τα μαθήματα τα έκανε ένας άνθρωπος: ο δάσκαλος της τάξης. Αντίθετα, στη δευτεροβάθμια (γυμνάσια και λύκεια) ο κάθε εκπαιδευτικός είχε συγκεκριμένο αντικείμενο. Κάποια στιγμή μπήκαν κι άλλα μαθήματα στα δημοτικά, πέρ' απ' τα κλασικά, οπότε μπήκαν κι εκεί άνθρωποι με ειδίκευση. Κι ενώ παλιότερα τη γυμναστική την έκανε ο δάσκαλος τώρα την κάνει ο γυμναστής. Όμως όπου υπάρχουν πολλές ειδικότητες πρέπει να υπάρχει κι ένας οδηγός του ποιος διδάσκει τι. Ποιος είν' ο αρμόδιος για το κάθε μάθημα. Και στο μεν δημοτικό τα πράγματα είναι(; ) ξεκάθαρα. Όπου υπάρχει εκπαιδευτικός ειδικότητας αυτός κάνει το μάθημα: ο ξενόγλωσσος τις ξένες γλώσσες, ο γυμναστής τη γυμναστική, ο μουσικός τη μουσική, ο πληροφορικός την πληροφορική. Δεν είν' εύκολο να μπερδευτούνε (αν και, πάντα υπάρχουν κι εκεί διαφωνίες). Αλλά στη δευτεροβάθμια;