Σηκώνομαι πρωί. 8:05 είμαι στο συνεργείο. Τους αφήνω τ' αυτοκίνητο, μου λένε πως τ' ανταλλακτικό έχει έρθει και πως μέχρι τις 2 - 3 η ώρα θα είναι έτοιμο. Οι υπόλοιποι κοιμούνται. Από τύχη, το συνεργείο είναι πάνω απ' το καινούριο λιμάνι, πολύ κοντά στο σπίτι, λιγότερο από 1000 μέτρα. Άρα δεν είναι τίποτα να γυρίσω με το πόδι. Αλλά πώς θα κινηθούμε την υπόλοιπη μέρα;
Ψάχνοντας για εισιτήρια πέρασα δίπλα απ' αυτά. Εκθέματα του πρόσφατου πολέμου της Κροατίας.
Ήδη απ' την προηγούμενη έχω ψάξει για συγκοινωνία. Που, παρόλο που το Ντουμπρόβνικ δεν είναι και καμιά μεγάλη πόλη (είπαμε καμιά 40αριά χιλιάδες κάτοικοι), η εξυπηρέτηση απ' τα λεωφορεία είναι καταπληκτική. Εννιά γραμμές. Από (και για) την περιοχή που μένουμε κάθε 20'. Κάθε ώρα στις και 15 και 35 και 55. Απ' το πρωί μέχρι το βράδυ, μετά τις 8:30 αραιώνουν και πρέπει να ξέρεις. Άσχετα αν είναι γεμάτα ή έχουν 5 άτομα μέσα. Κι η απόσταση καλύπτεται περίπου σε 15' απ' άκρη σ' άκρη. Δυο άλλες γραμμές με περισσότερη κίνηση είναι κάθε 10'. Αυτές με λιγότερη, έχουν συγκεκριμένες ώρες που πρέπει να τις ξέρεις.
Το κόστος του εισιτηρίου είναι 15 κούνα (2€) αν το πάρεις απ' τον οδηγό και 12 αν το έχεις αγοράσει απ' έξω και ισχύει για 59'. Μπορείς ν' αλλάξεις όσες γραμμές θέλεις μέσα σ' αυτή την ώρα (αλλά με τέτοιες αποστάσεις, το πολύ να πας κάπου, να κάνεις τη δουλειά σου και να γυρίσεις). Αλλά υπάρχει και ημερήσιο. Με 30 κούνες. Δηλαδή όσο ένα πηγαινέλα. Μόνο που πρέπει να το πάρεις από κιόσκι των λεωφορείων. Όχι απ' τον οδηγό ή τα περίπτερα. Αποφασίζουμε να εφοδιαστούμε με ένα ημερήσιο ο καθένας. Και ψάχνω για κιόσκι. Στο περίπτερο κάτ' απ' το συνεργείο που ρωτάω μου εξηγεί που θα το βρω. Σε άνετα αγγλικά! Περνάω από μπροστά του αλλά δεν το βλέπω. Ρωτάω σ' άλλο περίπτερο. Εξίσου άνετη συνεννόηση σ' αγγλικά. Ευχάριστη έκπληξη μιας και δεν το έχω συνηθίσει. Στο Βελιγράδι, ας πούμε, ή στη Βουδαπέστη, τα αγγλικά ήταν άγνωστη γλώσσα.
Τα λεωφορεία μέσα άνετα. Και καινούρια. Βάζεις το εισιτήριό σου σε ειδικό μηχάνημα δίπλα στον οδηγό. Αλλά υπάρχουνε κι άλλα για μεγαλύτερο διάστημα που είναι μαγνητικά και τα διαβάζει το μηχάνημα αν απλά τ' ακουμπήσεις πάνω του.
Πήγαμ' ήρθαμε, κάναμε και βόλτα σε άλλα μέρη, έξω απ' την τουριστική γραμμή. Ας πούμε προς το καινούριο λιμάνι. Αξιοποιήσαμε κατάλληλα το ημερήσιο :)
Κατά τις 2 με παίρνουνε τηλέφωνο απ' το συνεργείο. Έτοιμο τ' αυτοκίνητο. Πάμε, αποπληρώνουμε και το παίρνουμε. Ευτυχώς το πλαστικό χρήμα γίνεται δεκτό και δεν έχουμε πρόβλημα χρημάτων :)
Τι έφταιγε τελικά; Είχα κοπεί μια πίπα για μπουζί. Είχε δίκιο ο Χρήστος (κι ο Δημήτρης) που μίλησαν για μπουζοκαλώδια, μόνο που στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο δεν υπάρχουν μπουζοκαλώδια. Τα μπουζί παίρνουν ρεύμα απευθείας απ' τον διανομέα στον οποίον πάνω είναι προσαρμοσμένες οι πίπες τους. Προφανώς απ' το σέρβις δεν κούμπωσε σωστά η μια πίπα. Γι' αυτό και το προηγούμενο διάστημα έλεγα πως ανέβηκε πολύ η κατανάλωση. Μόνο που ήταν που μπήκε και το γκάζι και συσκότιζε το πράμα. Το πέρασμα απ' την Αλβανία με τις άπειρες λακκούβες έκανε την πίπα αυτή να κουνιέται μέχρι που κόπηκε. Κι απ' αυτό το απλό πρόβλημα καταλήξαμε σε αλλαγή "μπομπίνας"!
Καλό φαίνεται. Για σιγουριά τ' απόγεμα κάνουμε μια βόλτα μέχρι το Τσαβτάτ να το δοκιμάσουμε. Εντάξει, δεν μπορώ να πω πως το χωριό μ' ενθουσίασε, αλλά το είδαμε κι αυτό. Σε απόσταση 19 χλμ νότια από το Ντουμπρόβνικ βρίσκετε η αρχαία Επίδαυρος που έδωσε τη θέση της στη μεσαιωνική πόλη Τσάβτατ. Την περάσαμε στον πηγαιμό μας αλλά είπαμε να κάνουμε μια βόλτα για να την δούμε με την ησυχία μας να δοκιμάσουμε και τ' αυτοκίνητο.
Κάτσαμε για καφέ κι όταν ρωτάει το ιδιοκτήτης - γκαρσόνι τι καφέ θέλουμε εγώ λέω πως θάθελα κρύο καφέ, αλλά αυτοί δεν ξέρουν από τέτοια. Πώς δηλ. μου λέει; Ε, να βάλεις σ' ένα ποτήρι μπόλικα παγάκια και να ρίξεις τον (ζεστό βέβαια) καφέ από πάνω να παγώσει. Κάτι σαν τον φρέντο δηλ. Και μου φέρνει! Δεν το περίμενα. Βέβαια, έτσι όπως τα είπαμε, αντί για εσπρέσο έβαλε φίλτρου, αλλά το πείραμα πέτυχε!
Η πόλη παρόλο που καταστράφηκε από τους Αβάρους τον 7ο αιώνα, σήμερα έχει διατηρήσει αρκετά από τα μεσαιωνικά του κτίσματα, και έχει διατηρήσει τον χαρακτήρα της παραθαλάσσιας βενετσιάνικης πόλης. Αλλά είδαμε τόσες...
Τα καλώδια κι εδώ μου κάνουν εντύπωση. Εντάξει, το πολλά το έχω ξαναδεί (και σε πολύ χειρότερη μορφή). Το τόσο λεπτά όμως; Πέρα απ' την τακτοποίησή τους το ένα δίπλα στο άλλο!
Στο δρόμο σταματάμε για φωτογράφιση στο σημείο που είχαμε σταματήσει όταν πρωτοείδαμε το Ντουμπρόβνικ. Το βλέπουμε από ψηλά και τσάμπα!
Μπαίνοντας στο κάστρο περνάς το χαντάκι που το περιβάλει (κλασσική κατασκευή) πάνω από μια γέφυρα. Που για να σηκώνεται εύκολα (και να κόβει την πρόσβαση) έχει σύστημα από μπάλες, αντίβαρα. Κι ένα βαρούλκο κι έγιν' η δουλειά.
Οι Κροάτες είναι Καθολικοί (σ' αντίθεση με τους Σέρβους που είν' Ορθόδοξοι, άλλη μια αντίθεση των δυο εθνοτήτων) κι έτσι η πόλη είναι γεμάτη καθολικές εκκλησίες.
Καθώς γυρίζαμε στην παλιά πόλη βρήκαμε τον Σερβορθόδοξο ναό (ε, ναι, ένας υπάρχει μόνο, κι αυτός πολύς είναι) κι έτσι το βράδυ, γυρίζοντας απ' το Τσαβτάτ πήγαμε ν' ακούσουμε κάποια απ' τα 12 ευαγγέλια, έστω και στα Σέρβικα. Γιατί ο ένας είναι πολύς; Δυο παπάδες, ένας διάκος, ένας καντηλανάφτης, δυο ψαλτάδες κι ένας επίτροπος, σύνολο άτομα επτά. Εκκλησίασμα (εκτός από μας) άτομα 10! Α! Μπήκαν κι ένα τσούρμο ασιάτες τουρίστες (που φύγανε στο πεντάλεπτο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.