Κότορ, το φιόρδ

Στο Κότορ που βρισκόμασταν, όσοι άντεχαν (οι αρσενικοί της παρέας δηλαδή) ανεβήκαμε μέχρι κάποιο σημείο στο κάστρο κι είδαμε την πόλη από ψηλά.

Είναι χτισμένη στο μυχό τους φιόρδ. Ένα κρουαζιερόπλοιο είχε φτάσει κι οι βάρκες του έβγαζαν συνέχεια τουρίστες.

Από τα τείχη τα στενά φαίνονται διαφορετικά. Το ίδιο κι πλατείες του. Εν τω μεταξύ, μου έκανε εντύπωση πως τα καλώδια που τροφοδοτούν τα σπίτια είναι πολύ λεπτά. Αρκετά μαζεμένα και διακριτικά, αλλά πολύ λεπτά. Το ίδιο παρατήρησα και σε επόμενες πόλεις. Πώς αντέχουν;

Το λιοντάρι των Βενετών δείχνει ποιοι φτιάξανε το κάστρο :) Πού αλλού το έχω δει; Μα, στο Ναύπλιο.

Συνεχίσαμε να γράφουμε το φιόρδ. Είπαμε να το καλοδούμε, έτσι δεν περάσαμε με το πορθμείο που ενώνει τον κόλπο αλλά κάναμε λίγα χιλιόμετρα παραπάνω (καμιά 20αριά δηλ.), παρόλα τα προβλήματα του αυτοκινήτου. Οι δρόμοι αρκετά απόκρημνοι,

μα το τοπίο εντυπωσιακό.

Σταματάμε στο γραφικό χωριό Πέραστ (Perast).

Φωτογραφίσαμε τα δυο νησάκια που είναι σαν καράβια μπροστά του,

Φωτογραφηθήκαμε κι εμείς, φάγαμε για μεσημέρι και ξεκινάμε για τη Ραγούζα, που σήμερα είναι γνωστή με το όνομα Ντουμπρόβνικ :) Απόσταση Κότορ - Ντουμπρόβνικ 100 χλμ περίπου αλλά τις δυο ώρες τις θέλουμε. Χώρια τα απρόοπτα (όπως πως μας σταματήσανε μέρα μεσημέρι και μου κάναν παρατήρηση γιατί είχα αναμμένα μόνο τα μικρά φώτα κι όχι τα μεσαία - σ' ολές τος χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας τα φώτα πρέπει να είναι αναμμένα όλο το 24ωρο). Αν βάλουμε και τα τελωνεία στα σύνορα ο χρόνος μεγαλώνει. και πρέπει και να προλάβουμε το συνεργείο να δούμε τι θα γίνει με τ' αυτοκίνητο.