Ντουμπρόβνικ 1

Κατά τις 3 το μεσημέρι είμαστε έξω απ' τη Ραγούζα, που λέγαμε. Βέβαια, σήμερα είναι γνωστή με το όνομα Ντουμπρόβνικ κι είναι μια πόλη 44 χιλ. κατοίκων στις Δαλματικές ακτές, σημαντικό λιμάνι κάποτε. Είμαστε πάλι στην Ευρωπαϊκή Ένωση μ' ό,τι πλεονεκτήματα έχει αυτό, αφού από 1/7/2013 η Κροατία έχει ενταχθεί κι αυτή. Ήδη από μακριά φάνηκε πως είναι πανέμορφο. Σταματήσαμε για μια γρήγορη φωτογράφηση και δρόμο για το συνεργείο.

Στο σάιτ τους είχαμε δει πως κλείνουνε στις 16:30. Ήθελα να είμαι λίγο πιο μπροστά κι έτσι κατά τις 15:30 βρισκόμουνα εκεί. Με το που λέω τα συμπτώματα η απάντηση είναι "μπομπίνα" (πάει να πει διανομέα). Δεν έχουν επιτόπου να τον αλλάξουν να δούμε αν είναι σωστή η διάγνωση. Απ' την άλλη, και να τον παραγγείλουν σήμερα, την Πέμπτη θα τον έχουν(μ)ε. Οπότε, Θα το ξαναδούν την επόμενη για σιγουριά.

Πάμε στο ξενοδοχείο αφήνουμε τα πράγματά μας, ξεκουραζόμαστε λίγο και πάμε για μια βραδινή βόλτα στο καταπληκτικό και χιλιοφωτογραφημένο κάστρο. Έτσι κι αλλιώς θα κάτσουμε τρεις βραδιές εδώ οπότε έχουμε όλο τον καιρό να τη δούμε αύριο και μεθαύριο. Ψαχνόμαστε για το πάρκινγκ, παντού είναι πληρωτό κι απλά ανάλογα την απόσταση απ' το κάστρο είναι το κόστος: 5, 10 ή 20 κούνα την ώρα (1€ = 7,5 κούνα). Κι όσο πιο ακριβό τόσο περισσότερες ώρες είναι πληρωτές και λιγότερες οι τσάμπα.

Μέρες του Πάσχα ήτανε, ανάμεσα στων Καθολικών και των Ορθόδοξων (όχι πως υπάρχουν και πολλοί) κι έτσι υπήρχε διακόσμηση με αυγά, είτε στα μαγαζιά είτε και γενικά, στην πόλη!

Μπαίνουμε απ' την πόρτα της στεριάς και βρισκόμαστε μπροστά στη δεξαμενή με τις πολλές βρύσες που κάποτε έδινε νερό στους περαστικούς. Και βγαίνουμε απ' την πόρτα της θάλασσας, στο παλιό λιμάνι. Μια πλατεία στην κάθε μεριά.

Ο κεντρικός δρόμος είναι η Πλάτσα (Placa), η πλατεία ας πούμε ή ο πλατύς δρόμος κι ενώνει τη μια πόρτα με την άλλη

Μέσα στο κάστρο, αν έκανες να φύγεις απ' τον κεντρικό δρόμο βρισκόσουνα αριστερά και δεξιά σε στενάκια που όλα ανηφορίζανε.

Αλλά ας πάμε να τσιμπήσουμε κάτι κι αύριο μέρα είναι. Καθόμαστε δίπλα στο κάστρο σ' ένα υπαίθριο - σκεπαστό χώρο, με σόμπες από πάνω μας για το κρύο που ακόμα καλά κρατούσε, αλλά και κουβερτούλες (κάτι που στις πιο βόρειες χώρες είναι κανόνας όλες τις εποχές).