Βρυξέλλες 2002

Το πιο γνωστό (και φημισμένο) άγαλμα των Βρυξελλών: το αγοράκι που κατουράει

Από τις προηγούμενες εκδρομές στο εξωτερικό μέχρι αυτήν εδώ έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Έχει αλλάξει ο αιώνας αλλά και η χιλιετία. Πάει ο 20ος πάει κι η 2 χιλιετία. Έχουμε μπει πια στην 3η και τον 21ο. Έχουμε φύγει απ' το Διδυμότειχο κι έχουμε εγκατασταθεί στον Άγιο Στέφανο. Το αεροδρόμιο έχει μετακομίσει από το Ελληνικό στα Σπάτα. Οι δίδυμοι πύργοι έχουν γκρεμιστεί. Τα τηλέφωνα έχουν γίνει όλα 10ψήφια. Τέρμα οι αυτόματοι μπροστά. Συγχρόνως έχουν βγει διάφορες τηλεφωνικές εταιρίες που μεταπουλάνε τα τηλέφωνα του ΟΤΕ (τώρα πώς γίνεται κι αυτοί πουλάνε φτηνότερα, δεν το ξέρω). Τέρμα και η δραχμή που ξέραμε και πορευτήκαμε μαζί της τόσα χρόνια. Τώρα ήρθε το ευρώ. Στην αρχή μόνο το ακούγαμε, μετά το είδαμε και στα χέρια μας. Κι ό,τι άλλες ιδιαίτερες αλλαγές στη ζωή του καθένα μέσα σε μια τριετία. Γιατί η ιστορία που θα διηγηθώ είναι πια το 2002.

Μονοήμερη για Βουλγαρία

Στ' αριστερά το ελληνικό συνοριακό γραφείο (διαβατήρια, τελωνείο).

Αστεία εκδρομή, αλλά ήταν η τελευταία μας εκδρομή στο εξωτερικό για τον 20ο αιώνα (και τη δεύτερη χιλιετία) οπότε έχει ιστορική αξία 😀. Από το Διδυμότειχο είχαμε χρησιμοποιήσει αρκετές φορές το τρένο. Συνήθως για ή από Αθήνα. Σπάνια πιο κοντά. Αλλά ξέραμε πως κάποιοι συρμοί πάνε προς εξωτερικό: Δίπλα απ' το Διδυμότειχο, στο Πύθειο, σταματούσε όποιος ήθελε να πάει σιδηροδρομικώς προς Τουρκία. Εκεί ερχόταν το μεσημέρι μια μηχανή μ' ένα δυο βαγόνια, καθόταν καμιά ώρα κι έφευγε πίσω. Έτσι το να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έξοδο ήταν λίγο δύσκολο, έπρεπε να κανονίσουμε να διανυκτερεύσουμε στην Τουρκία.

Βουλγαρία

Φλεβάρης του 99. Τριήμερο της αποκριάς. Πάλι ανακοινώνονται εκδρομές στο εξωτερικό από τα γραφεία στο Διδυμότειχο. Η πρώτη ερώτηση που κάνω είναι κατά πόσο θα πραγματοποιηθούν, η θ' ακυρωθούν κι αυτές οι εξαγγελίες. Όχι, μου λένε, θα γίνουν σίγουρα και μάλιστα θα υπάρχουν δυο λεωφορεία, ένα που θα φύγει πολύ νωρίς το πρωί του Σαββάτου κι ένα που θα φύγει κατά το μεσημέρι (τελικά πρέπει να ήταν 4 λεωφορεία ή και περισσότερα). Δηλώνουμε εμείς οι τέσσερεις, ενδιαφέρεται κι η Κρυσταλλία μ' έναν άλλο συνάδελφο και ξεκινάμε. Τόσο νωρίς που κατά τις 7:30 είμαστε ήδη στο ξενοδοχείο. Το πρόγραμμα προέβλεπε για μας τους πρωινούς ξενάγηση στην πόλη. Εγώ έκρινα πως η Φιλιππούπολη (σημερινό Πλόβντιβ) δεν είχε τόσο ενδιαφέρον κι έτσι πρότεινα να φύγουμε για Σόφια (που δεν ήταν στο πρόγραμμά μας). Κι έτσι κι έγινε. Με το τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο πάμε στο σιδηροδρομικό σταθμό και δρόμο για τη Σόφια.

Νεκροταφείο Σουλινά

Έγραψα προχτές για την Ρουμανία και το έκλεισα. Κι άρχισα να γράφω για το επόμενο στη Βουλγαρία. Και ξαφνικά θυμάμαι την εντύπωση που μου έκανε το νεκροταφείο στο οποίο βρέθηκα από σπόντα. Έψαξα καμιά φωτογραφία αλλά δεν βρήκα. Κι έβαλα να δω το βίντεο που είχα τραβήξει (τόχω ξαναπεί πως τις εποχές εκείνες που η φωτογραφία ήταν ακριβή την είχα καταβρεί τραβώντας ώρες βίντεο). Και βλέποντάς το ξανά αποφάσισα να αφιερώσω ολόκληρο σημείωμα για τ ο νεκροταφείο του Σουλινά (ή Σουλίνα, ο τόνος παίζει). Θυμόμουνα πού βρισκόταν κι έτσι άνοιξα το χάρτη της Γκουγκλ να εντοπίσω το στίγμα του. Και βλέπω να λέει πως Το συγκεκριμένο νεκροταφείο έχει χαρακτηριστεί ανοιχτό μουσείο (κι έτσι είναι). Ψάχνοντας παραπέρα βρήκα κι ένα βίντεο στο γιουτιούμπ που έχει στην αρχή την πλαζ και στη συνέχεια το νεκροταφείο.

Στη Ρουμανία

Για την εκδρομή αυτή έχω γράψει ήδη ένα μεγάλο κομμάτι. Εκεί γράφω για το πώς κι αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή τη βόλτα και περιγράφω τα του πηγαιμού (μόνο για τον άλλον που έτρωγε κοτόπουλο και σκούπιζε τα χέρια του στις κουρτίνες δεν έγραψα 😀). Άρα για το τρένο, το πέρασμα απ' τα Βουλγάρικα χωριά, πάνω απ' τον Δούναβη, την είσοδο στη Ρουμανία και της διέλευσης δεν θα τα επαναλάβω, αλλά να γράψω τι έγινε το πρωί στην Τούλτσα (ή Τουλσέα - Tulcea) και να βάλω και φωτογραφίες που δεν έχω στο παλιό.

Τουρκία και πάλι, συνέχεια

Είμαστε στην Κωνσταντινούπολη για πρώτη φορά, την έχουμε δει κάπως (τόσο μεγάλη πόλη που είναι η Πόλη, δεν μπορώ να πω πως την έχω δει ούτε και τώρα που πήγα και ξαναπήγα) και την Κυριακή το πρόγραμμα λέει επίσκεψη στην Αρετσού, το χωριό απ' το οποίο έφυγε πρόσφυγας ο παππούς της Μαρίας και μετά να προσπαθήσουμε να πάμε προς την Προύσα, μπας και βρούμε τον Ριζά. Έχουμε μάθει πως η Αρετσού σήμερα λέγεται Ντάριτζα (Darıca), έχουμε δει πού βρίσκεται (ξέραμε πως είναι κοντά σχετικά κι απ' την ασιατική μεριά, αυτά που μάθαμε ταίριαζαν), κοντά στο Γκέμπτζε (Gebze). Παίρνουμε το δρόμο, ανεβαίνουμε στη γέφυρα του Βόσπορου και κολλάμε για κάμποση ώρα εκεί, το απέναντι ρεύμα ήταν κλειστό, κάποιοι πέρναγαν σαν σε πορεία. Κάποια στιγμή καταφέρνουμε να περάσουμε, πληρώνουμε τα διόδια και βρισκόμαστε σε ασιατικό έδαφος!

Τουρκία και πάλι

Μετά από κάνα μήνα, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος κάποιο τουριστικό γραφείο στο Διδυμότειχο διοργανώνει εκδρομή στη Βουλγαρία. Μας αρέσει η ιδέα και δηλώνουμε αλλά παράλληλα (αφού την είχαμε πάθει την προηγούμενη φορά) ετοιμάζουμε εναλλακτική και μια Κωνσταντινούπολη. Παίρνουμε πληροφορίες για το πού και το τι υπάρχει, αγοράζω χάρτες, ρωτάμε περαδώθε κι όταν την Τετάρτη μας λέει το πρακτορείο πως δεν μαζεύτηκε κόσμος, εμείς δεν στεναχωρηθήκαμε καθόλου. Απλά ξέραμε πως θ' ακολουθήσουμε το δικό μας πρόγραμμα: με το που τελειώναμε το σχολείο θα ξεκινούσαμε για Κήπους κι από κει για τη Πόλη. Καθώς θα γύριζε η Μαρία απ' την Ορεστιάδα θάπαιρνε και την Κρυσταλλία που θα ερχόταν μαζί μας και σ' αυτήν την εκδρομή.

Τουρκία 2

Το προηγούμενο αποτυχημένο ταξίδι στην Τουρκία, όπως έλεγα, μας άνοιξε την όρεξη να ξαναπάμε. Με τον συνάδερφο Νίκο συζητάγαμε να πάμε παρέα με τ' αυτοκίνητά μας. Έτσι είχαμε ψάξει ιντερνετικά να δούμε τι χρειάζεται. Διεθνές δίπλωμα οδήγησης από την ΕΛΠΑ και πράσινη κάρτα ασφάλισης. Μιας κι είχαμε ήδη τα ροζ διπλώματα, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήμασταν καλυμμένοι για το διεθνές, δεν χρειαζόταν να τρέχουμε (και να πληρώνουμε) στην ΕΛΠΑ. Όμως αυτός ήθελε το ταξίδι να γίνει μέσα στις διακοπές του Πάσχα. Εγώ δεν μπορούσα τότε. Έτσι κανόνισε και πήγε μόνος του: Διδυμότειχο - Καστανιές - Αδριανούπολη - Κιρκλαρελί (Σαράντα Εκκλησιές - το μέρος απ' όπου καταγόταν η γυναίκα του) - Ραιδεστός (Τεκίρνταγκ) - Κήπου - Διδυμότειχο. Σε μια μέρα. Εγώ είχα κόσμο εκείνο το Πάσχα (του 1998) και δεν μούβγαινε.

Τουρκία 1

Από το προηγούμενο ταξίδι έχουν περάσει λιγότερο από δυο χρόνια. Από Δεκέμβρη 1995 σε Νοέμβρη 1997. Κι όμως πολλά έχουν αλλάξει. Το καλοκαίρι του 1996 έχουμε διοριστεί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και εγώ και η Μαρία. Εγώ στο Διδυμότειχο, εκείνη στον Άγιο Στέφανο όπου μένει μαζί με τα παιδιά. Δύσκολη η κατάσταση οπότε αποφασίζουμε να πάρει απόσπαση για τον Έβρο (εγώ είχα διοριστεί με τον νόμο για τα δυσπρόσιτα, πράγμα που σήμαινε πως αυτόματα για τρία χρόνια δεν μπορούσα να μετακινηθώ απ' το σχολείο μου).  Το 1997 έρχεται κι η Μαρία και τοποθετείται στο ΤΕΛ Ορεστιάδας. Αρκετά από τα παρακάτω τα έχω ξαναγράψει, μάλιστα κάποια είναι αντιγραφή από τα παλιότερα άρθρα, αλλά εδώ θα μπουν κι άλλες λεπτομέρειες!

Λονδίνο 2

Με φόντο τον Πύργο του Λονδίνου

Λονδίνου συνέχεια εκ του προηγουμένου, λοιπόν. Να διευκρινίσω απ' την αρχή πως οι σημερινές φωτογραφίες είναι από προηγούμενη επίσκεψη εκεί, από το 1988. Είπαμε, του 1995 ήταν λιγοστές!
Ξημερώνει λοιπόν το Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Κατεβαίνω για πρωινό. Δεν μας έχουν στην κανονική αίθουσα του πρωινού αλλά σε κάποια άλλη στο υπόγειο. Πρωινό μπουφές. Είμαστε πάνω από 100 άτομα και φαγανά άτομα. Αρχίζουν ν' αδειάζουν κάποιες λαμαρίνες. Ξανάρχονται γεμάτες μεν, αλλά με επόπτη. Πήρες απ' αυτό, δεν ξαναπαίρνεις. Και κάνουν παρατήρηση σε κάποιον πούχε μπροστά του κάμποσα σάντουιτς. Είναι συνηθισμένο κάποιο να φεύγουν απ' το ξενοδοχείο με τις τσέπες γεμάτες σάντουιτς που θα τους βγάλουν όλη τη μέρα. Κάτι που δεν είναι σωστό, το ξενοδοχείο στην τιμή έχει πρωινό, να φας για πρωί δηλαδή. Όμως ο τύπος θα τάτρωγε όλα εκεί. Άρα απλά ήταν γυφτιές του Χίλτον.

Στο Λονδίνο

Πάμε λοιπόν. Παραλειπόμενα από εκδρομές εξωτερικού. Εκδρομή πρώτη, Λονδίνο. Πρώτη όχι  γιατί ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στο Λονδίνο, ούτε γιατί θα ξαναγράψω για τον ίδιο προορισμό. Απλά αυτή είναι η πρώτη απ' αυτές που σκέφτηκα να διηγηθώ (απ' αυτές που έχουν παρασκήνιο). Και ξεκινώ από μια εκδρομή του 1995. Που δεν την διοργάνωσα εγώ αλλά τουριστικό γραφείο κι ήμουνα μόνος μου (χωρίς την οικογένεια εννοώ, από άλλα άτομα η εκδρομή αυτή είχε πολλά, ήμασταν πάνω από 100).

Εκδρομές εξωτερικού

Γράφοντας για την οδική σήμανση θυμήθηκα την εμπειρία μου απ' την εξαιρετική σήμανση που μ' άφησε έκπληκτο όταν πρωτοδήγησα στο εξωτερικό, στην Τουρκία. Και μούρθε φλασιά πως την ιστορία αυτή δεν την έχω αφηγηθεί εδώ οπότε αποφάσισα να το κάνω, βάζοντας κι άλλα παραλειπόμενα από εκδρομές στο εξωτερικό. Όπως έχω διηγηθεί στα μικράτα μου είχα εμπειρίες εκδρομών πάνω στο νησί. Με στο σχολείο (ή τους προσκόπους) όλες, μία μόνο που είχε οργανωθεί από κάποιον στο χωριό με λεωφορείο και δυο με το θείο το Φώτη που είχε έρθει απ' την Αυστραλία. Για εξωτερικό ούτε λόγος. Για σύγκριση, ο γιος μου το πρώτο του ταξίδι εκτός Ελλάδας έγινε όταν ήταν τριών μηνών (εντάξει, μάλλον δεν πρέπει να του το μετράω μιας και δεν έχει καμιά ανάμνηση απ' αυτό) αλλά πάντως τα παιδιά μου πριν κλείσουν τα δέκα είχαν βρεθεί στο εξωτερικό κι όχι μια ή δυο φορές μόνο.

Μουσείο Βρέλλη

Το τελευταίο από τα τουριστικά σημεία που θα παρουσιάσω είναι το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων Βρέλλη. Το μουσείο βρισκόταν τότε στο χωριό Μουζακαίοι και πηγαίναμε με το αστικό λεωφορείο. Το χωριό μικρό μεν αλλά εκεί είχε χτίσει το σπίτι του ο Βρέλλης και το υπόγειό του το είχε διαμορφώσει σιγά σιγά σε μουσείο. Κι εκεί πήγα πολλές φορές τα χρόνια που ήμουνα φοιτητής Οι πρώτες εικόνες είναι φωτογραφία δικιά μου και μια κάρτα της εποχής που δείχνουν το μαρτύριο του Σκυλόσοφου με το φανάρι του βασανιστή να κουνιέται.

Σπήλαιο Περάματος

Δίπλα στα Γιάννενα είναι και το σπήλαιο του Περάματος. Όσο ήμουν φοιτητής το είχα επισκεφθεί πολλές φορές. Σχεδόν κάθε φορά που είχα επισκέπτες. Τότε οι ξεναγοί δεν ήταν σπουδαγμένοι, αλλά θυμάμαι ωραίες ιστορίες να μας λένε. Για διάφορους σχηματισμούς είχαν δοθεί και ονόματα. Κάποια τα παρουσιάζω όσο τα θυμάμαι (κι αν είναι σωστά). Αρκετές φωτογραφίες και πάλι, είναι από τότε επιτρεπόταν η φωτογράφιση. Γιατί τώρα... Αλλά φωτογραφίες μπορεί να δει κανείς και στη συλλογή που υπάρχει στο σάιτ του σπηλαίου (κι είναι σαφώς πιο σωστά φωτισμένες ιδού ένα παράδειγμα).

Το Nησάκι

Πρώτα πρώτα χρόνια πολλά στη κόρη που γιορτάζει. Μετά να μιλήσουμε για το Νησάκι. Κι όταν λέμε για Νησάκι (ή Νησί πάντα με το νι κεφαλαίο) εννοούμε το νησί που βρίσκεται στη λίμνη των Ιωαννίνων, την Παμβώτιδα. Που δεν έχει άλλο όνομα. Νησί των Ιωαννίνων είναι γνωστό παραέξω και σκέτο Νησί στους Γιαννιώτες. Με Ν κεφαλαίο, αφού είναι όνομα. Τουριστικού ενδιαφέροντος και το σημερινό άρθρο κι οι φωτογραφίες που το συνοδεύουν είναι άλλες από την εποχή εκείνη κι άλλες πιο σύγχρονες. Ξεχωρίζουν εύκολα, οι παλιές είναι ασπρόμαυρες ή με κιτρινισμένα χρώματα.

Η λίμνη

Μετά τα πολιτικά τα πολιτιστικά και μέρος των πολιτιστικών είναι και τα τουριστικά. Έτσι στα επόμενα λίγα σημειώματα θα αναφερθώ σε κλασσικά τουριστικά σημεία των Ιωαννίνων βάζοντας φωτογραφίες από την εποχή των φοιτητικών χρόνων αλλά και πιο σύγχρονες μιας και οι επισκέψεις μου στην πόλη συνεχίζονται όποτε μου δίνεται η ευκαιρία (και δεν τα χορταίνω). Ξεκίνημα με τη λίμνη. Γιατί Γιάννενα χωρίς τη λίμνη είναι κάτι το αδιανόητο. Είναι σα να λέμε πως έχουμε σκορδαλιά δίχως σκόρδο

Η περιπέτεια μιας επιστροφής

Η τελευταία φωτογραφία της εκδρομής. Έλληνες και Βούλγαροι, λίγο πριν τον αποχαιρετισμό.

Η επιστροφή απ' την εκδρομή στη Βουλγαρία ήταν σκέτη περιπέτεια. Ο νόμος του Μέρφι χτύπησε επανειλημμένα. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, στράβωσε. Βέβαια, όλα ξεπεράστηκαν, αλλά με πολύ άγχος και αγωνία. Τα προβλήματα φάνηκαν από πολύ νωρίς, αφού η καλή μέρα φαίνεται απ' το πρωί έτσι φάνηκε κι η κακή, μόνο που δεν το υπολογίσαμε. Την ώρα που ήταν να φύγουμε, ας πούμε 8, μαζευόμαστε όλοι με τα συμπράγκαλά μας αλλά δεν είναι οι οδηγοί. Γιατί είχαν ξενυχτήσει σε μια ντισκοτέκ μέχρι τις 5 ή 6 το πρωί και δεν ήταν εύκολο να συνέρθουν και να πάρουν το τιμόνι. Αλλά τους ξυπνήσαμε και ξεκινήσαμε με μια καθυστέρηση.

Εκδρομή στη Βουλγαρία

Η Σόφια από τελεφερίκ για Βίτοσα

Όπως έλεγα, από την ΕΤΕΛΕΠ διοργανώσαμε μια εκδρομή στη Βουλγαρία. Εμείς μαζέψαμε συμμετοχές (και μαζεύτηκαν πολλές, γεμίσαμε δυο πούλμαν) και τα πρακτικά τα ανέλαβε το πρακτορείο LEV Tours, ένα πρακτορείο που ειδικευόταν τότε σε εκδρομές στις τότε σοσιαλιστικές χώρες. Έγινε στις αρχές Ιούλη του 78 κι η διαδρομή ήταν Θεσσαλονίκη - Σόφια - Φιλιππούπολη - Θεσσαλονίκη μιας και ο κόσμος ήταν σκορπισμένος ο περισσότερος αφού τον Ιούνη η εξεταστική ήταν πετσοκομμένη λόγω της αναστολής του εξαμήνου. Εγώ έπρεπε να πάω μέχρι τη Μυτιλήνη κι αυτό ήταν μεγάλη ταλαιπώρια, οπότε κι έμεινα στην εστία κι ανέλαβα τα διαδικαστικά.

Καταρράκτης Πέτρας

Ωραία φωτογραφία καταρράκτη (κατά τη γνώμη μου) που δεν έχω ξαναβάλει, αλλά πού βρίσκεται και πώς προέκυψε; Για να μην υπάρχει αγωνία πού βρίσκεται το λέω στα γρήγορα εδώ και αναλυτικά παρακάτω: Είναι έξω από την Αλίαρτο, και τον έμαθα από σπόντα. Αλλά με εντυπωσίασε κι έτσι είπα να τον παρουσιάσω. Αλλά ας πιάσουμε την ιστορία απ' την αρχή στο πώς έγινε και βρέθηκα από κει. Αφορμή ο γιος μου κι αιτία η κόρη μου.  Το προπερασμένο Σάββατο μας πρότεινε η Ειρήνη να πάμε να φάμε σε μια ταβέρνα στα νότια προάστια. Αλλά κατά τις 4 μας λέει γιατί θα πήγαινε για καρτ μεσημεριάτικα. Ε, κανένα πρόβλημα, πάμε. Φτάνουμε εμείς λίγο πιο νωρίς και  βλέπουμε πως η ταβέρνα έχει αλλάξει κι έχει γίνει ρέστο(!) πιο μοντέρνο πράγμα. Ε, αφού εκεί έχουμε πει, μπαίνουμε καθόμαστε. Είμαστε απέναντι με τη Μαρία, αυτή βλέπει προς την πόρτα κι εγώ προς την αίθουσα. Κάποια στιγμή μου λέει πως ήρθε η Ειρήνη και της εξετάζουν τα διαπιστευτήρια 😀 (δηλαδή το πιστοποιητικό). Ξαφνικά βγάζει μια κραυγή. Τη ρωτάω τι συμβαίνει, α, κάποιον γνωστό είδα, μου λέει, εγώ δεν γυρίζω να δω ποιος είν' ο γνωστός της και συνεχίζω να κάθομαι και να μελετώ το μενού. Κι έρχεται η Ειρήνη στο τραπέζι κι από πίσω της ένας ψηλός: ο Δημήτρης

Καθρεφτίσματα

Η σημερινή ανάρτηση είναι φωτογραφική. Λίγα λόγια στην αρχή και πολλές φωτογραφίες (αλά παλαιά). Τις μέρες που ήμασταν στο Βερολίνο πήγαμε μέχρι το Κέπενικ. Το Κέπενικ είναι (σήμερα) προάστιο του Βερολίνου στη συμβολή των ποταμών Ντάχμε και Σπρέε (αυτουνού που διαρρέει όλο το Βερολίνο). Είχα σχετικό κρύο, πάνω απ' το μηδέν πάντως, όταν φύγαμε άρχισε και βροχή. Αλλά οι κάτω απ' το μηδέν θερμοκρασίες ήταν μέχρι και μια δυο μέρες πριν. Η λίμνη που σχηματίζεται στη συμβολή των ποταμών ήταν ακίνητη και με κομμάτια πάγου. Ιδανικές συνθήκες για να ανάκλαση των κτιρίων που βρίσκονται γύρω της. Κι όχι μόνο. Όπως το καραβάκι από πάνω. Απολαύστε.