Μουσείο Βρέλλη

Το τελευταίο από τα τουριστικά σημεία που θα παρουσιάσω είναι το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων Βρέλλη. Το μουσείο βρισκόταν τότε στο χωριό Μουζακαίοι και πηγαίναμε με το αστικό λεωφορείο. Το χωριό μικρό μεν αλλά εκεί είχε χτίσει το σπίτι του ο Βρέλλης και το υπόγειό του το είχε διαμορφώσει σιγά σιγά σε μουσείο. Κι εκεί πήγα πολλές φορές τα χρόνια που ήμουνα φοιτητής Οι πρώτες εικόνες είναι φωτογραφία δικιά μου και μια κάρτα της εποχής που δείχνουν το μαρτύριο του Σκυλόσοφου με το φανάρι του βασανιστή να κουνιέται.

Είχα παρακολουθήσει πώς από δυο αίθουσες - εικόνες που είχε στην αρχή (το κρυφό σχολειό και κάποιες μορφές με τον Ψαλίδα και τον Κοσμά Μπαλάνο που τον είχε κάνει να φαίνεται - και ν' ακούγεται πως αναπνέει) μεγάλωσε και μεγάλωσε κι έγινε τόσο που πια δεν χώραγε εκεί.

Γιατί αργότερα μπήκαν κι άλλες κι άλλες αίθουσες π.χ. ο όρκος των Φιλικών ή ο θάνατος του Αλή Πασά. Στη σκηνή της σφαγής του Αληπασά φαίνεται η Κυραβασιλική που φεύγει ενώ ο χώρος είναι ακριβής αναπαράσταση του σπιτιού - μουσείου στο Νησάκι.

Την πρώτη φορά που το είχαμε δει, παρατηρούσαμε μια μια τις μορφές των σκοτωμένων ή των τραυματισμένων. Βλέπουμε έναν και λέμε αυτός είναι τραυματίας που πονάει πολύ αλλά γιατί, πού είναι χτυπημένος. Τον κοιτάμε προσεκτικά απ' το κεφάλι κι όλο κατεβαίνουμε και βλέπουμε στον αστράγαλό του καρφωμένο ένα μαχαίρι!

Οι φωτογραφίες είναι από τα χρόνια της αθωότητας, τότε που ο Παύλος Βρέλλης δεν απαγόρευε τη φωτογράφιση. Που τον έβλεπες και τον ίδιο στο μουσείο μέσα. Όχι τόσο τον ζωντανό αλλά είχε αναπαραστήσει το εργαστήριό του και τον εαυτό του που έφτιαχνε το ομοίωμά του!

Για έσοδα είχε ένα μικρό εισιτήριο και στην έξοδο του μουσείου υπήρχε πωλητήριο με κάρτες αλλά και διάφορα μικροπράγματα που έφτιαχνε ο Βρέλλης όπως αυτό το πιάτο. Δίπλα απ' το μουσείο είχε φτιάξει εργαστήρι ο αδερφός του κι είχε υποτίθεται κι αυτός μουσείο (άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας).

Αργότερα, όταν είχαμε φύγει πια εμείς το μουσείο μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση, στο Μπιζάνι κι ονομάστηκε Μουσείο ελληνικής ιστορίας.

Το καινούριο μουσείο το έχτιζε από τότε που υπήρχε το παλιό στους Μουζακαίους, όταν δεν μπορούσε πια να ξεκουφώνει τα υπόγεια του σπιτιού του για να φτιάξει καινούριες αίθουσες. Είναι σύγχρονη αναπαράσταση παλιού αρχοντικού.

Στον καινούριο αυτό χώρο έχει μεταφέρει τα παλιά εκθέματα έχοντάς τα τοποθετήσει σε θεματικές ιστορικές ενότητες, έχει προσθέσει καινούρια κι υπάρχει κι ένας χώρος με τα παλιά, τα πρώτα που δεν ταίριαζαν σε καμιά απ' τις ιστορικές περιόδους που έστησε.

Το καινούριο λέγεται μουσείο ελληνικής ιστορίας και φτάνει μέχρι το 1941 (τουλάχιστον μέχρι τότε θυμάμαι).