Καταρράκτης Πέτρας

Ωραία φωτογραφία καταρράκτη (κατά τη γνώμη μου) που δεν έχω ξαναβάλει, αλλά πού βρίσκεται και πώς προέκυψε; Για να μην υπάρχει αγωνία πού βρίσκεται το λέω στα γρήγορα εδώ και αναλυτικά παρακάτω: Είναι έξω από την Αλίαρτο, και τον έμαθα από σπόντα. Αλλά με εντυπωσίασε κι έτσι είπα να τον παρουσιάσω. Αλλά ας πιάσουμε την ιστορία απ' την αρχή στο πώς έγινε και βρέθηκα από κει. Αφορμή ο γιος μου κι αιτία η κόρη μου.  Το προπερασμένο Σάββατο μας πρότεινε η Ειρήνη να πάμε να φάμε σε μια ταβέρνα στα νότια προάστια. Αλλά κατά τις 4 μας λέει γιατί θα πήγαινε για καρτ μεσημεριάτικα. Ε, κανένα πρόβλημα, πάμε. Φτάνουμε εμείς λίγο πιο νωρίς και  βλέπουμε πως η ταβέρνα έχει αλλάξει κι έχει γίνει ρέστο(!) πιο μοντέρνο πράγμα. Ε, αφού εκεί έχουμε πει, μπαίνουμε καθόμαστε. Είμαστε απέναντι με τη Μαρία, αυτή βλέπει προς την πόρτα κι εγώ προς την αίθουσα. Κάποια στιγμή μου λέει πως ήρθε η Ειρήνη και της εξετάζουν τα διαπιστευτήρια 😀 (δηλαδή το πιστοποιητικό). Ξαφνικά βγάζει μια κραυγή. Τη ρωτάω τι συμβαίνει, α, κάποιον γνωστό είδα, μου λέει, εγώ δεν γυρίζω να δω ποιος είν' ο γνωστός της και συνεχίζω να κάθομαι και να μελετώ το μενού. Κι έρχεται η Ειρήνη στο τραπέζι κι από πίσω της ένας ψηλός: ο Δημήτρης

Όπως κάποιοι θα ξέρουν, ο γιος μου τα τελευταία τέσσερα (σχεδόν) χρόνια ζει και δουλεύει στο Βερολίνο. Κι είχε κανονίσει να έρθει για σύντομες διακοπές, αλλά δεν μας είχε πει τίποτα. Σκέφτηκε να μας κάνει έκπληξη. Ακόμα και την Τετάρτη το βράδυ που μιλήσαμε και τον ρώτησε η μάνα του αν έχει κανονίσει για μια βόλτα από δω (από την Πρωτοχρονιά που ήμασταν εκεί μας είχε πει πως κάποια στιγμή το Φλεβάρη λογάριαζε να μας επισκεφθεί) η απάντηση ήταν πως ναι μεν αλλά δεν έχει συγκεκριμένη ημερομηνία. Ενώ πέταγε το Σάββατο. Και κανόνισε να συναντηθεί με την Ειρήνη και να μας τον φέρει. Φαντάζεστε την έκπληξη και τη δικιά μου.

Εν πάση περιπτώσει, μιας κι ήταν εδώ (τώρα που δημοσιεύεται το σημείωμα αυτό είναι ήδη στον αέρα για Βερολίνο) είπαμε να κάνουμε καμιά βόλτα στα πέριξ. Είναι γνωστό πως είμαστε δεν δύσκολοι στο να πάμε κάπου. Αφορμή να βρεθεί και φύγαμε! Οπότε το Σάββατο (να κάθονται κι οι εργαζόμενοι) αποφασίσαμε μια εκδρομή για Θήβα - Λιβαδειά. Στη Θήβα ήθελα να πάμε στο αρχαιολογικό μουσείο που είχα ακούσει πολλά καλά λόγια (κι απ' τον Λεόνικο, σχολιαστή στου Σαραντάκου που είχε εντυπωσιαστεί). Και όντως άξιζε τον κόπο, το μουσείο είναι εκπληκτικό. Να πω πως μπαίνοντας μας είπαν να φροντίσουμε να μην μείνουμε πάνω από δυο ώρες και σκεφτήκαμε πως μας δίνουν υπερβολικό χρόνο και για ποιο λόγο. Ο λόγος είναι πως τα εκθέματα είναι τόσα πολλά (αλλά όμορφα ταξινομημένα ανά εποχή - η Θήβα έχει συνεχή παρουσία κάπου 3,5 χιλιάδες χρόνια τώρα αλλά το μουσείο έχει εκθέματα και γενικότερα απ' τη Βοιωτία). Βγήκαμε στη μιάμιση ώρα γιατί στους γέροιυς είχαν αρχίσει να κουράζονται τα πόδια.

Και εκεί που λέμε να φύγουμε για Λειβαδιά, ρίχνει την πρόταση η Ειρήνη να περάσουμε απ' τον καταρράκτη. Τον καταρράκτη; Ποιον καταρράκτη. Στην Αλίαρτο δίπλα μας λέει, στο δρόμο μας είναι. Μιας κι εμείς δεν τον ξέραμε μας εξήγησε πως το αυτοκίνητο φτάνει πολύ κοντά (άρα με οι κουρασμένοι δεν θάχαμε θέμα), πως είναι μικρή παράκαμψη απ' το δρόμος και πως ο καταρράκτης είναι μεγάλος και αξίζει τον κόπο. Ε, αφού αξίζει πάμε.

Ο καταρράκτης που μας ενδιαφέρει, λοιπόν, βρίσκεται στο χωριό Πέτρα, λίγο μετά την Αλίαρτο καθώς πάμε από Θήβα. Υπάρχει μια πινακίδα στο δρόμο που πρέπει να τη δεις και να πας προς το χωριό, αλλά μετά υπάρχουν μπόλικες πινακίδες (εκτός και αν χρησιμοποιήσεις τους χάρτες της γκουγκλ που έχουν την τοποθεσία και σε οδηγούν μέχρις εκεί). Ο δρόμος είναι άσφαλτος μέχρι αρκετά κοντά, και μόνο τα τελευταία 300 - 500 μέτρα είναι χώμα. Κάποια στιγμή ο δρόμος τελειώνει κι αρχίζει ένα μονοπάτι για λίγο περισσότερο από 200 μέτρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην το δεις, οι πινακίδες είναι ξεκάθαρες.

Στα δύσκολα σημεία υπάρχει και λίγο τσιμέντο ενώ παράλληλα έχει και χώρο για να καθίσεις και ν' απολαύσεις τον ήχο και τη θέα του καταρράκτη που πέφτει από πολύ ψηλά, και σε δυο μεγάλα τμήματα ακολουθούμενα από πολλά μικρά.

Υπάρχει χώρος και για πικνικ με τραπέζια και πάγκους αλλά και για να ψήσει κάποιος αν θέλει. Και πολύ σωστά οι υπεύθυνοι που έφτιαξαν την πρόσβαση στον χώρο φρόντισαν να υπάρχουν και τουαλέτες γιατί το ότι είμαστε στη φύση δεν πάει να πει πως μπορείς ν' αφήνεις τ' αποτύπωμά σου πέρα δώθε σ' αυτήν! Το μόνο κακό πως για να πας μέχρις εκεί πρέπει ν' ανέβεις κάμποσα σκαλάκια.

Αλλά όταν πας μέχρις εκεί η θέα προς την (αποξηραμένη) Κωπαΐδα σ' αποζημιώνει.

Κι επειδή μόνο το να βλέπεις τον καταρράκτη δεν φτάνει, χρειάζεται ν' ακούς και τον ήχο του νερού καθώς πέφτει από ψηλά, ε, να βάλω κι ένα βιντεάκι.

Στην Λιβαδειά (με την ποικιλία ορθογραφίας ανάμεσα στα ι και ει) πήγαμε προς τις πηγές της Κρύας. Ένα υπέροχο μέρος με νερά, να μείνουμε στο ίδιο θέμα!