Το Nησάκι

Πρώτα πρώτα χρόνια πολλά στη κόρη που γιορτάζει. Μετά να μιλήσουμε για το Νησάκι. Κι όταν λέμε για Νησάκι (ή Νησί πάντα με το νι κεφαλαίο) εννοούμε το νησί που βρίσκεται στη λίμνη των Ιωαννίνων, την Παμβώτιδα. Που δεν έχει άλλο όνομα. Νησί των Ιωαννίνων είναι γνωστό παραέξω και σκέτο Νησί στους Γιαννιώτες. Με Ν κεφαλαίο, αφού είναι όνομα. Τουριστικού ενδιαφέροντος και το σημερινό άρθρο κι οι φωτογραφίες που το συνοδεύουν είναι άλλες από την εποχή εκείνη κι άλλες πιο σύγχρονες. Ξεχωρίζουν εύκολα, οι παλιές είναι ασπρόμαυρες ή με κιτρινισμένα χρώματα.

Η συγκοινωνία με το Νησί γίνεται, όπως έλεγα, με καραβάκια επιβατηγά.

Οι ντόπιοι βέβαια χρησιμοποιούν και τις βάρκες τους που τις έχουν για να ψαρεύουν, αλλά και για να πετάγονται απέναντι (ανάμεσα Στρούνι και Ντραμπάτοβα για να πάρουν το αυτοκίνητό τους. Όχι, εγώ δεν ήμουνα ποτέ μόνιμος κάτοικος του Νησιού, ούτε είχα δική μου βάρκα. Αλλά μ' άρεσε να φωτογραφηθώ σε μία μέσα.

Κι αφού δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητο αυτό τι είναι; οφθαλμαπάτη; Όχι βέβαια. Απλά κυκλοφορούν έκτακτα για κάποιες δουλειές.

Υπάρχει κι ένα πέραμα για να περνάνε αυτοκίνητα ανάγκης.

Μια επιπλέουσα πλατφόρμα δηλαδή που συνδέει το νησί με την απέναντι όχθη της λίμνης εκεί που είναι το πιο κοντινό τους σημείο.

Το πέραμα κινείται απ' τη μια μεριά στην άλλη με μια αλυσίδα που ακολουθάει - τραβάει.

Υπάρχει μια τσιμεντένια εξέδρα σήμερα, δίπλα στο δρόμο κοντά στο Στρούνι (νυν Αμφιθέα) όπου γίνεται η επιβίβαση και αποβίβαση των αυτοκινήτων με προορισμό το νησί.

Το νησί έχει έναν δρόμο γύρω γύρω που ξεκινάει απ' τη μια άκρη του χωριού και καταλήγει στην άλλη. Ήταν μια συνηθισμένη μας βόλτα είτε το ξεκινούσαμε απ' τη μια μεριά είτε απ' την άλλη.

Αν κάναμε τη βόλτα δεξιόστροφα (δηλ. από τα δυτικά που είναι το χωριό προς το νότο πρώτα, ανατολή, βορράς) το τελευταίο που βλέπαμε ήταν το κοινοτικό μουσείο, το σπίτι που σκοτώθηκε ο Αλή Πασάς. Με διάφορα λαογραφικά είδη κι αρκετούς μύθους να το περιβάλλουν.

Μετά το μουσείο είναι ένα απ' τα πολλά μοναστήρια του νησιού, ο Άγιος Παντελεήμονας.

Ενώ απέναντι από τα Γιάννενα υπάρχει μια μεγάλη άπλα που έχει και γήπεδο. Εκεί αράζαμε κι άλλοι παίζαμε (όταν ήμασταν πολλοί) ενώ άλλοι βολτάραμε ή χαλαρώναμε.

Απ' την ίδια μεριά, δυτικά, υπάρχει και μεγάλος καλαμιώνας που όταν κοιτάς από ψηλά σε ξεγελάει και νομίζει πως το νησί είναι μεγαλύτερο απ' την πραγματικότητα.

Μοναστήρια στο νησί υπάρχουν πολλά, τα περισσότερα στα δυτικά. Η μονή Φιλανθρωπινών του 13ου αιώνα, στα βορειοδυτικά, ήταν πολλές φορές σημείο επίσκεψης (και δεν βρίσκω φωτογραφίες τώρα). Το ιδιαίτερο που έχει είναι πως στον πρόναο ανάμεσα στους αγίους είναι ζωγραφισμένες μορφές του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη.

Ενδιάφέρουσα επίσης κι η μονή Στρατηγοπούλου, του 13ου αιώνα κι αυτή.

Το χωριό είναι διατηρητέος οικισμός κι έτσι ενδιαφέρον έχει κι η βόλτα μέσα στα στενά του

που την εποχή εκείνη τα ξέραμε απ' έξω κι ανακατωτά και πηγαίναμε απ' τη μια μεριά στην άλλη πανεύκολα.

Στο Νησί εκτός από βόλτα έχει μαγαζί με τουριστικά είδη (γλυκά, ξύλινα και πολλά ασημένια είδη αφού η ασημουργία άκμασε στα Γιάννενα)

αλλά και ιδιαίτερο φαγητό. Καλά, η πέστροφα είναι η πρώτη επιλογή

Από τα ιχθυοτροφεία έρχεται σε ενυδρεία που υπάρχουν έξω από κάθε ταβέρνα (μαζί με κυπρίνους κι άλλα είδη του γλυκού νερού) κι όταν παραγγέλνεις μπορείς να διαλέξεις ποια θέλεις και μια απόχη είναι σε ετοιμότητα για να την μεταφέρει στο τηγάνι ή τη σχάρα.

Εκτός από πέστροφες για μεζέ υπάρχουν βατραχάκια (τα πόδια μόνο) και καραβίδες

και χελώνες

κι ό,τι σχετικό επιθυμεί ο καταναλωτής.

Νομίζω πως κάλυψα καλά τα του Νησιού. Μερικές φωτογραφίες ακόμα: