Δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες

Διαβάζω πως μέσα στον Μάρτη θα αλλάξουν πάλι τα πράγματα στα σχολεία. Αφενός μεν θα αυστηροποιηθεί το πλαίσιο λειτουργίας για τους μαθητές που παρεκτρέπονται π.χ. επανέρχεται η πενθήμερη αποβολή που είχε καταργηθεί πριν μερικά χρόνια. Αν και, γενικά, οι αυστηρές ποινές δεν είναι πάντα αποτρεπτικές, η κατάργηση της δυνατότητας του συλλόγου του σχολείου για να επιβάλει ποινές όπως η παραπάνω, ήταν πρόβλημα (το πρόλαβα όταν δίδασκα στο σχολείο ακόμα). Γιατί ουσιαστικά σήμερα οι ποινές που προβλέπονται δεν έχουν κάποια κλιμάκωση, χώρια που ο διευθυντής έχει χάσει την δυνατότητα για ξεχωριστή και άμεση τιμωρία για απλά παραπτώματα. Αφετέρου όμως, στα μέτρα που διέρρευσαν είναι και η επαναφορά του διαχωρισμού στις απουσίες σε δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες.

Ο διαχωρισμός αυτός υπάρχει από πάρα πολύ παλιά. Μάλλον απ' τα χρόνια που ήμουνα μαθητής (αν και δεν θυμάμαι να ήρθε ποτέ γονιός δικός μου για δικαιολόγηση - αλλά οι απουσίες που έκανα σαν μαθητής ήταν ελάχιστες). Η πρόβλεψη ήταν πως επιτρέπονται λίγες απουσίες (50 που έγιναν 64 και ξανάγιναν 50) που δεν χρειάζεται να πει κανείς γιατί τις έκανε. Αλλά αν είναι δικαιολογημένες μπορεί ο αριθμός τους να διπλασιαστεί και βάλε. Και μάλιστα υπήρχε διπλός τρόπος δικαιολόγησης: από γονείς μέχρι κάποιον αριθμό κι από γιατρό όσες κι αν ήταν.

Ε, και πού είναι το κακό μπορεί να πει κάποιος. Πρώτα πρώτα για την δικαιολόγηση έπρεπε να έρθει ο γονιός στο σχολείο και να φέρει το χαρτί της δικαιολόγησης είτε ήταν δικό του είτε ήταν του γιατρού. Τις ώρες λειτουργίας του σχολείου. Κι αν δούλευε; Ανάλογα με τη διεύθυνση του σχολείου μπορεί να υπήρχε διαφορετική αντιμετώπιση (π.χ. να γίνεται τηλεφωνική επικοινωνία, να ζητείται να υπάρχει γνήσιο υπογραφής κλπ). Έπειτα όταν οι μέρες (ή ώρες για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση) τέλειωναν έπρεπε να είναι ντε και καλά από γιατρό. Κι εκεί υπήρχαν άλλες συναλλαγές. Ηθικές ή υλικές. Αμάν γιατρέ δώσε ένα χαρτί να μην μείνει το παιδί από απουσίες. Και δόθηκαν χαρτιά και χαρτιά πλαστά. Κάποια μάλιστα διασταυρώθηκαν πως ήταν πλαστά (είχαν υπογραφή από νοσοκομείο αλλά το νοσοκομείο δεν είχε ιδέα).

Και τι κακό έχει να υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός; Γιατί δημιουργούνται (και θεσμικά) μαθητές πολλών ταχυτήτων. Δυστυχώς, η εμπειρία μου λέει πως δεν ενδιαφέρονται όλοι οι γονείς για τα παιδιά τους. Κι έτσι ένα παιδί παρατημένο απ' τους γονείς του (κυριολεκτικά ή έστω μεταφορικά) εκτός απ' τα προβλήματα που έχει απ' αυτήν την κατάσταση έχει επιπλέον πρόβλημα με τις απουσίες του από το σχολείο. Πόσες φορές δεν πήραμε τηλέφωνο σε σπίτι μαθητή που κινδύνευε να μείνει κι η απάντηση ήταν "Τι θέλετε και με ζαλίζετε; Εγώ τούχω πει να σταματήσει το σχολείο, αυτός επιμένει κι έρχεται". Και τι κάνει κανείς σε μια τέτοια περίπτωση. Γιατί ως γνωστόν στην Ελλάδα η φοίτηση είναι υποχρεωτική μέχρι την ηλικία των 16 χρονών, αλλά η υποχρεωτικότητα αυτή ελάχιστα ελέγχεται.

Αντίθετα, υπάρχουν γονείς που είναι συνέχεια πάνω απ' τα παιδιά τους και όχι μόνο δικαιολογούν όλες τις αναγκαίες απουσίες αλλά και επιπλέον με χαρτιά από νοσοκομειακούς γιατρούς που λέγαμε. Εδώ είχαμε μαθητή που εξασφάλιζε κάθε χρόνο τα απαραίτητα δικαιολογητικά για να χαρακτηριστεί ως "κατ' οίκον διαδαχθείς" (να μπορεί να δώσει εξετάσεις χωρίς νάχει παρακολουθήσει καθόλου).

Σε μια σωστή διαδικασία οι μαθητές θα έπρεπε να βρίσκονται υποχρεωτικά στο σχολείο (είτε στην υποχρεωτική είτε στην μη υποχρεωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση - λέγε με λύκειο). Κι αν κάποια μέρα ένας μαθητής λείπει ο γονιός να πρέπει υποχρεωτικά (στα σοβαρά) να δικαιολογήσει την απουσία αυτή. Όλες δικαιολογημένες και μόνο. Ενώ τώρα συζητάμε για τις απουσίες που δικαιούται να κάνει ο μαθητής. Όχι γι' αυτές που επιτρέπεται! Κι η οδηγία λέει "φρόντιζε να μην κάνεις απουσίες στη διάρκεια της χρονιάς ώστε να μπορείς να λείπεις κοντά στις εξετάσεις". Κι αυτό επιβάλλεται κι απ' τα φροντιστήρια που ορίζουν μαθήματα τις ώρες λειτουργίας του σχολείου. Απαξίωση πλήρης.