Από μια μερακΛΟΥ

Πολλές φορές έχω δημοσιεύσει εδώ σχόλια που έχω κάνει στο μπλογκ του Ν. Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία" (κάποια μάλιστα σε νέα έκδοση επαυξημένη και βελτιωμένη). Άλλες φορές πάλι, κάποιες από τις εδώ δημοσιεύσεις έχουν δημοσιευθεί κι εκεί ή με κάτι που γράφεται εκεί δίνει αφορμή για ένα άρθρο εδώ. Παράδειγμα ένα άρθρο εκεί για εθνικά φαγητά μου έδωσε αφορμή να γράψω για την πρώτη φορά που είχα πάει στις Βρυξέλλες ως κούριερ και το άρθρο μου αυτό μπήκε κι από κει (με τον ποιο όμορφο τίτλο "Πώς (δεν) έφαγα μύδια στις Βρυξέλλες"). Σ' αυτό το τελευταίο λοιπόν, σχολιάστριά τις που υπογράφει ως Λουκρητία και συγκεκομμένα Λου, είχε γράψει κάποια σχόλια σαν να μου έπαιρνε συνέντευξη. Τα σχόλια αυτά (82 - 85) τα είχα ξεχάσει μέχρι που βρεθήκαμε πριν λίγες μέρες και μου το θύμισε. Κι όχι μόνο αυτό αλλά σκάλισε και βρήκε πότε ήταν (μετά το πρώτο λοκντάουν) και μούστειλε το λίνκι προς αυτά. Τα είδα και σκέφτηκα πως έχουν θέση εδώ αφού στην αφεντομουτσουνάρα μου αναφέρονται.
Σημείωση: η πρόσκληση σε γεύμα δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι τώρα. Βλέπετε (κι εσείς κυρία Λου που είσαι τόσο μερακλού) ήταν τις μέρες που φεύγαμε για Μυτιλήνη. Με την επιστροφή άλλα λοκντάουν μας βρήκανε, χώρια που ξεχάστηκε κιόλας. Αυτόν τον καιρό έχει αντικειμενικές δυσκολίες η ίδια: το σπίτι μου είναι στον πρώτο όροφο, χωρίς ασανσέρ κι εκείνη μετακινείται με μπαστούνι μετά από μια άσχημη πτώση που είχε. Αλλά επιφυλάσσομαι για όταν θα γερέψει. Ακολουθεί η δική της προσφορά, όπως ακριβώς τα έγραψε (εκτός από δυο κενά που έσβησα).

Μέχρι να αξιωθεί ούτος και πας πολλά υποσχόμενος – πλην φευ! ολιγωρών, θα σας ποστάρω κάτι αποκλειστικά για τον αγαπητό σεφ.
"Συνέντευξη από καρδιάς – να χαίρεται ο καλοφαγάς,
δίνει ο Μαλλιαρός στη Λου, στο περιβόλι του μυαλού.»

– κ. Μαλλιαρέ, είμαστε στον αέρα! Πώς νοιώθετε?
– ???
Ειλικρινής απορία ζωγραφισμένη στην ευγενική φυσιογνωμία του ανυποψίαστου οικοδεσπότη.
Το δεξί χέρι έμεινε μετέωρο με την κουτάλα – προέκτασή του, πάνω από κεραμικό σκεύος με περιεχόμενο που άχνιζε δυναμικά, κάνοντας την ατίθαση χαίτη – όνομα και πράμα! – να κυματίζει ανέμελα.
Το άλλο χέρι προσπέρασε παραταγμένους στον πάγκο πολύχρωμους λοφίσκους ζαρζαβατικών και αγκάλιασε προστατευτικά μεγάλο σουρωτήρι – άγνωστο γιατί.
Πιθανόν να κρύβονταν εκεί κάποιο μυστικό συστατικό της διαχρονικής επιτυχίας του καταξιωμένου σεφ.
Ρυτίδες αυλακώνουν το περήφανο μέτωπο, ενώ παρακολουθεί ένα άλιεν με μαρκούτσι να συνεχίζει το σφυροκόπημα σε ψηλότερη οκτάβα:

– Αγαπητοί τηλεθεατές, καλεσμένη σήμερα σε ταξίδι γευσιγνωσίας από το Μαιτρ του είδους που κερνάει Μαργαρίτα, η εκδότρια του κοσμοαγάπητου περιοδικού Vanity scare θα μοιραστεί μαζί σας σε παγκόσμια πρώτη όλες τις juicy λεπτομέρειες (τόγραψες αυτό, n’ est-ce pas? – απεύθυνση σε ογκώδη καμερα μαν που αγωνίζεται να παραμείνει εκτός πλάνου) από την εμπειρία του στη χώρα που ήταν διάσημη για τα μύδια της και τον κατρουλίνο πολύ πριν γίνει στρουμφοχωριό.
– Cut! Χρειάζεται ρετους. Όχι εγώ βρε, ο ψηλός!

Μια γλυκειά παρουσία εμφανίζεται αλαφιασμένη:
– Είπε πως θέλει τη συνταγή…
– Να δοκιμάσω! Δε με καλέσατε?
(γυριστή τσαχπίνικη πλην αναιδεστάτη του εισβολέα. Αναγνωρίζεται πλέον ως θηλυκό).

Σάστισμα εις διπλούν, το ζεύγος ανταλλάσσει βλέμματα ελαφρού πανικού, όμως η ευγένεια και η βαθύτατα ριζωμένη έννοια της παραδοσιακής φιλοξενίας υπερισχύει. Σιγουράκι ήταν!

Ευθύς το πλάνο ζωντανεύει, η κουτάλα δείχνει το τραπέζι. Η κάμερα ακολουθεί.
– Κοπιάστε.

Σε περίοπτη θέση καπακωμένη γάστρα με ευωδιαστό περιεχόμενο που υπόσχεται πολλά.
Προφανώς η κορυφαία του χορού από ποικίλα σκεύη διαφόρων μεγεθών με προκλητικά μεζεδάκια που κολάζουν και βίγκαν. Πανδαισία χρωμάτων και τολμηροί συνδυασμοί γεύσεων.
Διακρίνονταν αφράτα πιτάκια πονηρά διαφορετικά, ζευγαρωμένα με κεμπαπάκια, τριγυρισμένα από μοντέρνες παραλλαγές της ηρωικής ενδοχώρας με κοινό το β΄συστατικό: κολοκυθο/ντοματο/μελιτζανο/ κεφτέδες. Χαρωπά πιροσκάκια σιγοντάριζαν στρουμπουλές πατάτες γεμιστές, μανιτάρια κολυμπούσαν νωχελικά σε σάλτσα μουστάρδας, τρυφερά ντολμαδάκια γιαλαντζί υποκλίνονταν σε ένα χουνκιάρ , ενώ δίπλα έστεκε αγέρωχη μια πληθωρική πιατέλα με παραδείσιο πιλάφι και… και… και…
Μάλλον κάποιοι καλεσμένοι δεν ήθελαν κρέας, γιατί υπήρχαν και θαλασσινά.
Στην ουδέτερη ζώνη σαλάτες διάφορες – καθόλου αδιάφορες , πολίτικη, λαχανοσαλάτα, τονοσαλάτα κλπ ασορτί χρωματικά με παρακείμενα ταπεινά, αλλά νόστιμα χόρτα – παντζάρια μάλλον – κρίνοντας από το χρώμα (ούτε αυτά μ΄αρέσουν προφανώς!).
Όμως ένα κλικ μετά… οι πειρασμοί ελλοχεύουν!
Μυδοπίλαφο με λαχταριστή κόκκινη σάλτσα, ντουέτο με άλλη μυδοπαραγωγή πιο μπουτάλ – (πώς φαίνεται ότι δε μ' αρέσουν τα αχνιστά!) – δέσποζαν στην αριστερή όχθη, ντροπαλές σαρδέλες μισοκρυμμένες σε κληματόφυλλα φλερτάριζαν με ποικίλα οστρακοειδή – άγνωστης ονομασίας για στεριανή – παραταγμένα σεμνά δίπλα σε πιατέλα μακαρονάδας που φούσκωνε από περηφάνεια και θαλασσινές νοστιμιές.

…………………….

– Ω, ρε μάνα μου! (φωνή από τον τύπο που λίγο έλειψε να ρίξει την κάμερα)΄
Απότομη προσγείωση από εκλεπτυσμένη προσταγή.
– Μαζέψου. Προηγείται η δουλειά.
Όμως τη στιγμή που η προσοχή στράφηκε στον αναμαλλιασμένο Μαλλιαρό, μια χερούκλα πρόλαβε να τσιμπήσει κατιτίς από τα εκλεκτά εδέσματα.
Η οικοδέσποινα χαμογέλασε και έσπευσε να καλύψει τα κενά.
– Και τώρα κ. Μαλλιαρέ θα αφηγηθείτε την ιστορία σας. Ωπ! Φορέστε πρώτα αυτό. Δημιουργία μεγάλου μόδιστρου για παραδοσιακούς σεφ.
-Τιν΄τούτο ρε? Κεφαλογύρι εγώ δε φοράω, έχω μέτωπο.
-Μα θα φαίνεται! Κατανοώ τις ενστάσεις σας αλλά…
Τέτοιο φουντωτό μαλλί δε θα γράφει στο γυαλί.

Δεν επείσθη και παραλίγο να μαλλιοτραβηχτούν. Τελικά διηγήθηκε τη μαγειρική περιπέτειά του με απλή φωνητική καταγραφή, το λάιβ έγινε άρθρο, αλλά το γεύμα που ακολούθησε ήταν θεϊκό.
Ο πονηρός απέφυγε να μαρτυρήσει τη μυστική συνταγή του κορυφαίου εδέσματος.
«Μόνο για φίλους!» δήλωσε και κράτησε λίγο μυστήριο.
Η αδιάκριτη wanna be ρεπόρτερ προσέγγισε διακριτικά την οικοδέσποινα. Αυτή βράχος.
Η άλλη, μουλάρωσε.
- Αποκλείεται να μην ξέρετε. Το κοινό διψάει για ενημέρωση. Άλλωστε εσείς τον εμπνέετε, όπως είπε και είστε μαζί συνέχεια. Τι κάνετε όταν μαγειρεύει, δε βοηθάτε?
-Τον καμαρώνω!

ΛΟΥ

Παραλειπόμενα:

Μετά την ευωχία τη μεσημβρινή όλοι ήρθαν στο κέφι και οι απρόσκλητοι μουσαφίρηδες δεν έλεγαν να κουνηθούν. Το αν μπορούσαν βέβαια, είναι υπό συζήτηση!
Ο οικοδεσπότης σέρβιρε τελετουργικά το σιχτίρ πιλάφ, αλλά το μήνυμα δεν ελήφθη απ' όλους. Παρέμειναν οι λιγότερο επιθυμητοί.
Τότε η χαριτωμένη συμβία του εμφάνισε το μυστικό όπλο: Ένα υπέροχο, τεράστιο μιλ φειγ.
Αλλοιθώρισαν δυο ζευγάρια μάτια, κοιτάζοντας με απληστία.
Όμως δεν υπήρχε περιθώριο για άλλη προσθήκη στα υπερκορεσμένα σκεμπεδάκια.
– Κρίμα, δεν έχω και χώρο στο ψυγείο. Μήπως να σας το δώσω όπως είναι για το σπίτι?
Πρέπει να φαγωθεί γρήγορα όμως, όσο είναι πολύ φρέσκο.
Για πότε εξαφανίστηκε η αδηφάγος κομπανία μαζί με το ταψί…

ΥΓ Μπορεί να θεωρηθεί και διακριτική πρόκληση για πρόσκληση σε γεύμα… λέμε τώρα!