Προληπτικά μέτρα κ.ά.

Μεγάλος ντόρος γίνεται τελευταία για να νομοθετηθεί πως δεν θα κλείνουν οι δρόμοι των μεγάλων πόλεων αν γίνονται συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας από λίγα άτομα. Και το λίγα προσδιορίζονται στα 200. Έγιναν συσκέψεις επί συσκέψεων μέχρι να ετοιμάσουνε το σχετικό διάταγμα. Για να μην δυσκολεύονται οι πολίτες, λένε. Για το καλό μας και το καλό των εμπόρων λένε θα είναι αυτό. Όμως, τη μεγαλύτερη ζημιά δεν την κάνουν αυτοί που κλείνουν τους δρόμους αλλά η αστυνομία. Που επιβάλει π.χ. το κλείσιμο σταθμών του μετρό. Γίνεται συγκέντρωση στο Σύνταγμα; Σύνταγμα κλειστό. Πανεπιστήμιο κλειστό. Και μπορεί και Ακρόπολη ή Ευαγγελισμός. Κι όντας κλειστός ο σταθμός στο Σύνταγμα δεν μπορεί κάποιος να αλλάξει και απ' τη μια γραμμή στην άλλη. Οι συρμοί δεν σταματάνε καθόλου!

Μαρέγκα

Μαρέγκα λέμε τα καλοχτυπημένα ασπράδια αυγών. Είναι συνηθισμένο να την χρειάζομαι στη ζαχαροπλαστική. Συνήθως, θέλω όλο το αυγό, το ασπράδι σε μαρέγκα και το κροκάδι για χρήση ξεχωριστά. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που θέλω μόνο τη μαρέγκα (π.χ. σε μπεζέδες) ή άνισο αριθμό απ' τα δυο μέρη του αυγού. Ε, τότε το υπόλοιπο βρίσκω να το χρησιμοποιήσω σε συνταγή που θέλει ή μπορεί να γίνει μόνο με το ένα υλικό! (π.χ. στην ομελέτα μπορώ να προσθέσω ό,τι απ' τα δυο έχω σε περίσευμμα - αλλά δεν γίνεται με το ένα μόνο απ' τα δυο).

Φακές σαλάτα

Καλοκαίρι καιρός για περισσότερες σαλάτες. Συζητούσαμε με τη Σοφία πριν λίγο καιρό για το ότι στη διατροφή μου είχα ποικιλία από όσπρια και της έλεγα πως τώρα που καλοκαιριάζει οι φακές (που εγώ τις προτιμώ σούπα) θα φύγουν και μου υποσχέθηκε να μου στείλει μια συνταγή για καλοκαιρινές φακές. Σε ένα συνδυασμό φαγητού και σαλάτας. Πέρασε κάμποσος καιρός και όταν ξανασυναντηθήκαμε με ρωτάει αν μ' άρεσε η συνταγή που μου έστειλε. Που όμως δεν είχα προλάβει ν' ανοίξω το μέιλ και δεν είχα ιδέα! Μου την έδειξε λοιπόν πρόχειρα και μ' εντυπωσίασε γιατί δεν ήταν μόνο η συνταγή αλλά συνοδευτόταν κι από σχετικές φωτογραφίες (αυτές που υπάρχουν σήμερα εδώ) και μάλιστα σε δυο παραλλαγές: με ή χωρίς ρύζι. Πάει να πει πως τις έφτιαξε για όλους μας, τις φωτογράφησε και έστειλε τη συνταγή (γι' αυτό και η καθυστέρηση στην αποστολή)!

Κέικ του τρίλεπτου

Η Ειρήνη το διάβασε (ή το άκουσε, δεν είμαι σίγουρος) κάπου, την εντυπωσίασε η περιγραφή, το δοκίμασε, μας το παρουσίασε και μας κατέπληξε. Είναι ένα κεκάκι της στιγμής, για ένα άτομο μόνο. Στις μέρες μας, δεν κάνει κάποιος επίσκεψη χωρίς πρώτα να πάρει τηλέφωνο (εγώ είμαι η εξαίρεση, περνάω από κάπου, σκέφτομαι πως κάποιος φίλος μένει εκεί κοντά και του χτυπάω την πόρτα). Αν λοιπόν αυτός που θα έρθει είναι ήδη κάπου κοντά, και δεν προλαβαίνεις να πας ν' αγοράσεις ένα γλυκό να έχεις να τον τρατάρεις, το κέικ αυτό είναι μια λύση αφού ο συνολικός χρόνος προετοιμασίας και παρασκευής δεν ξεπερνάει το πεντάλεπτο (το τρίλεπτο του τίτλου αναφέρεται στο χρόνο ψησίματος). Μέχρι να σου χτυπήσει την πόρτα το έχεις ανακατέψει και μέχρι να μπει και να κάτσει είναι έτοιμο ψημένο!

Θερινή υπηρεσία

Καλό καλοκαίρι. Έκλεισαν και τα σχολεία, αρχίζουν οι καλοκαιρινές μας διακοπές. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (γυμνάσια, λύκεια κλπ) αυτό γίνεται στις 30 Ιουνίου κάθε χρόνο, ενώ στην πρωτοβάθμια (νηπιαγωγεία - δημοτικά) στις 21. Το διδακτικό έτος αρχίζει για όλους την 1η του Σεπτέμβρη. φέτος οι τελευταίες μέρες του Ιούνη όπως και η πρώτη του Σεπτέμβρη πέφτουν Σαββατοκύριακο κι έτσι "μεγαλώνει" το καλοκαίρι μας. Γιατί παρά το μύθο που θέλει τους καθηγητές να έχουν τρεις μήνες διακοπών το καλοκαίρι η πραγματικότητα είναι πως είναι μόνο δύο. Ο μύθος μάλλον πρέπει να είναι από τα προ το 1978 χρόνια. Τότε που τα σχολεία "μέση εκπαίδευσης" όπως λέγονταν τότε, άνοιγαν στις 10 του Σεπτέμβρη αλλά άρχιζαν τα μαθήματα την 1η Οκτώβρη. Από τότε και μετά, με το ΠΔ 104/1979 ισχύουν οι σημερινές ημερομηνίες

Διακοπές στη Μυτιλήνη

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Η σημερινή δημοσίευση μοιάζει με μια ιστορία του '93. Όμως δεν έχω χρόνο για να τη γράψω τώρα. Η Κατερίνα φεύγει για Μυτιλήνη και μου ζήτησε πληροφορίες. Έτσι τις δίνω κατευθείαν και τα υπόλοιπα στα μέλλον. Συμπληρώσεις ευπρόσδεκτες.

Κενά και πλεονάσματα

Με μεγάλη καθυστέρηση ανακοινώθηκαν αυτόν το μήνα οι μεταθέσεις των εκπαιδευτικών που σχολιάστηκαν κι από δω. Κι ετοιμάζονται τα κατά τόπους συμβούλια να κάνουν τοποθετήσεις και ρυθμίσεις και να μετακινήσουν όσους περισσεύουν εκεί που υπάρχουν κενά. Λογικά φαίνονται αυτά, να γίνουν τώρα ώστε το Σεπτέμβρη να ξέρει ο καθένας που θα πάει, τι θα έχει καλυφθεί και τι κενά θα εξακολουθούν να πρέπει να καλυφθούν. Αλλά.... Υπάρχει ένα μεγάλο αλλά. Γιατί μπορεί να φαίνονται όμως δεν είναι. Η καθυστέρηση είναι ένα θέμα. Τέτοια καθυστέρηση στις μεταθέσεις είχε να γίνει από το 1999. Και τότε ήταν οι Ευρωεκλογές στη μέση και η απαγόρευση μετακινήσεων ενώ φέτος μόνο το γεγονός πως το υπουργείο ήθελα να αιφνιδιάσει και κατάθεσε την τροπολογία για την αύξηση του ωραρίου μας όταν τα σχολεία είχαν κλείσει για το Πάσχα αλλά να προλάβει να ψηφιστεί πριν κλείσει κι η βουλή κι από κει και πέρα άρχισαν οι επανυπολογισμοί και μέχρι να γίνουν όλες οι διαδικασίες χρειάζεται κάμποσος καιρός.

Εισαγωγικές εξετάσεις

Έγραψα για τις ενδοσχολικές, ας ασχοληθώ σήμερα, όπως είχα υποσχεθεί, και με τις εισαγωγικές. Που είναι βασικός θεσμός του υπουργείου παιδείας. Γι' αυτόν δίνεται μεγάλη σημασία, τόση που έχει και ειδικό τμήμα στη ιστοσελίδα του για τα θέματα που σχετίζονται μ' αυτές. Που γράφει σκέτα εξετάσεις αλλά στις εισαγωγικές για την τριτοβάθμια εκπαίδευση αναφέρεται. Εξετάσεις που πάνε αρκετά παλιά. Τότε που η κάθε σχολή έκανε εξετάσεις μόνη της, για να πάρει αυτούς που η ίδια ήθελε. Κάποια στιγμή άρχισαν οι σχολές να πληθαίνουν. Φτιάχτηκαν σχολές σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας με παρόμοια τμήματα κι έτσι αποφασίστηκε να υπάρχει ένας κεντρικός τρόπος εξέτασης ώστε ο υποψήφιος να μην χρειάζεται να τρέχει σ' όλη τη χώρα για να δώσει, χώρια που υπήρχε και πρόβλημα αν συμπίπτανε οι ημερομηνίες. Ενώ αλλιώς με μια κεντρική εξέταση υπήρχε και η δυνατότητα διασποράς φοιτητών σε διάφορα μέρη που αλλιώς δύσκολα θα έφταναν μέχρις εκεί. Μια πρώτη τέτοια διαδικασία ήταν το ακαδημαϊκό απολυτήριο που καθιερώθηκε το '65 επί Παπανούτσου.

Σχολικές εξετάσεις

Τέλειωσαν και οι εξετάσεις στα σχολεία, βγήκαν κι οι βαθμοί και σκέφτηκα να κάνω μια ιστορική αναδρομή στο θέμα των εξετάσεων. Ενδοσχολικών και εισαγωγικών στην τριτοβάθμια. Μιας και έχουμε μπόλικες αφού το ελληνικό σχολείο (και όχι μόνο) είναι εξετασιοκεντρικό. Με την έννοια πως αυτό που θεωρείται ως το πιο αντικειμενικό για την αξιολόγηση κάποιου είναι οι εξετάσεις. Για το σχολείο αυτό σημαίνει πως σταματάει κάθε άλλη διαδικασία και όλος ο μηχανισμός ασχολείται με τις εξετάσεις. Αλλά ακόμα και στις περιπτώσεις που δεν σταματάνε τα πάντα, όπως στα ωριαία διαγωνίσματα, η μεγαλύτερη βαρύτητα δίνεται σ' αυτήν την περιορισμένη χρονικά διαδικασία κι όχι σ' ότι γίνεται όλον τον άλλον καιρό. Κι αυτή η ιδέα προχωράει και όταν θέλουμε να αξιολογήσουμε κάποιον για να δουλέψει κάπου. Σε συνδυασμό με τη χρόνια ρουσφετολογική πρακτική της διοίκησης οι εξετάσεις (που τις διοργανώνει ειδικός φορέας - ο ΑΣΕΠ) θεωρούνται ο πιο αντικειμενικός τρόπος αξιολόγησης κάποιου - ας είναι για να δουλέψει και σαν δημοσιογράφος στην ΕΡΤ (για να θυμηθώ τις τελευταίες εξελίξεις που ανάμεσα στα άλλα αυτό ήταν ένα απ' τα επιχειρήματα για το ότι ο καινούριος ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός δεν θα είναι τόπος ρουσφετολογικής εξυπηρέτησης αλλά όλα θα γίνονται με αντικειμενικό τρόπο).

Πέστο

Μια πανέμορφη και πεντανόστιμη πρόταση σήμερα. Σάλτσα πέστο. Η ωμή σάλτσα με βασιλικό. Που συνδυάζεται με τα μακαρόνια κυρίως, αν και βλέπω ή διαβάζω να μπαίνει και σε άλλα φαγητά. Έχω δει πίτσα με πέστο, νιόκι με πέστο και πάει λέγοντας. Το καλό δε με την πέστο είναι πως φτιάχνεις όση σε βολέψει, χρησιμοποιείς τόση όση σ' αρέσει και την υπόλοιπη την κρατάς σε βαζάκι στο ψυγείο (που ακόμα κι αυτό δεν είναι απαραίτητο) μιας και δεν έχει κάτι που χαλάει. Θυμάμαι που μου την έλεγε η Ορσαλία πριν αρκετά χρόνια, αλλά δεν έτυχε να των φτιάξω μέχρι σχετικά πρόσφατα. Που την είδα και την αγόρασα έτοιμη από σουπερμάρκετ της Γερμανίας. Εντυπωσιάστηκα κι όταν μου τέλειωσε η προμήθεια που είχα κάνει (μια που δοκίμασα από την Ελλάδα δεν μ' άρεσε και τόσο) είπα να την φτιάξω. Και τ' αποτέλεσμα με δικαίωσε.

Μίζες

Η Ελλάδα είναι χώρα διεφθαρμένων γιατί για να πάρει μια εταιρία δουλειά, χρειάζεται να δώσει μίζα. Κι οι καημένες οι γερμανικές εταιρίες δεν τα καταφέρνουν σ' αυτά. Κι έτσι δεν παίρνουν δουλειές. Να για παράδειγμα οι Γερμανικοί Σιδηρόδρομοι έχουν τέτοιο πρόβλημα γι' αυτό και αποσύρονται απ' την αγορά. Δεν πολυταιριάζει αυτό; Ε, τι να κάνουμε. Για χρόνια μια χαρά τα βόλευαν τα πράγματα και σε αρκετές δουλειές ανακατεύτηκαν. Όταν όμως ο εισαγγελέας βρίσκει μίζες με κάποιο τρόπο πρέπει να το δικαιολογήσουμε και να βγάλουμε την ουρά μας απέξω. Δεν ήξερα, έτυχε, τι να κάνουμε, ήμουν υποχρεωμένος κλπ. Αλλά τις διαδρομές μια χαρά τις καταφέρναμε όλα τα χρόνια.

Λευκωσία από ψηλά - τα μνημεία της

Από ψηλά; Σχετικά. Όχι από αεροπλάνο αλλά από ένα ψηλό της σημείο. Και μνημεία ιστορικά κι όχι αυτά που είναι εις μνήμην κάποιου. Που τα είδαμε από ψηλά, απ' το μουσείο παρατηρητήριο στον Πύργο Σιακόλα και σε κάποια πήγαμε κι από κοντά. Όμως δεν ήταν εύκολο να πάμε σε όλα κοντά γιατί κάποια βρίσκονται στα κατεχόμενα (και δεν είχα διάθεση να περάσω στην από κει μεριά).

Χρόνια Πολλά

Για την κόρη μου. Την Ειρήνη που μια τέτοια μέρα, τέτοια ώρα, πριν μερικά χρόνια γεννιότανε.
Χρόνια πολλά, καλό πτυχίο και να αποκτάς πάντα ό,τι επιθυμείς. Να το έχεις και να το απολαμβάνεις.

Λευκωσία - στους δρόμους

Πολλά βλέπεις να συμβαίνουν στους δρόμους μιας πόλης. Σοβαρά και ευτράπελα όρεξη να έχεις να παρατηρείς. Έτσι στο τελευταίο μέρος της παρουσίασης της Λευκωσίας είπα να παρουσιάσω μερικές τέτοιες φωτογραφίες. Στην πρώτη είναι το μνημείο(; ) που υπάρχει μπροστά απ' το πέρασμα της οδού Λήδρας (στο πάλαι ποτέ οδόφραγμα). Δεν το πολυκατάλαβα για να πω την αλήθεια, έχει γραμμένα διάφορα στην επιφάνεια σε κυκλική γραφή, πού να στριφογυρίσεις για να διαβάσεις το κείμενο.

Πάλι για την ΕΡΤ

Από σχόλιο στου Σαραντάκου:
«Μα, Δημαροπασόκοι είχατε συμφωνήσει σε 2000 απολύσεις μέχρι τέλος Ιουνίου» είναι το κύριο επιχείρημα για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Η υποχρέωση για απολύσεις υποτίθεται πως έχει στόχο το δημοσιονομικό όφελος. Τι δημοσιονομικό όφελος υπάρχει από το κλείσιμο της ΕΡΤ; Ακόμη κι αν παραβλέψουμε τη μεγάλη δημοσιονομική ζημία από τις υπέρογκες αποζημιώσεις και τις χιλιάδες εργατοώρες που θα χαθούν στα δικαστήρια, το όφελος είναι μηδέν. Η ΕΡΤ δεν παίρνει επιχορήγηση από τον τακτικό προϋπολογισμό, από το ανταποδοτικό τέλος είναι τα έσοδά της (και κάτι ψιλά από διαφημίσεις και άλλα). Ο μόνος τρόπος λοιπόν να υπάρξει δημοσιονομικό όφελος θα ήταν να κρατήσει η κυβέρνηση το ανταποδοτικό τέλος στο σημερινό ύψος και να δώσει εντολή στο αφεντικό της νέας κουτσουρεμένης ΕΡΤ να τρέχει το μαγαζί με το μισό, ώστε να καρπώνεται ο κρατικός κουμπαράς το υπόλοιπο. Πέραν του αν αυτό είναι νομικά εφικτό να γίνει (δεν το ξέρω), θα ήταν ένα καραμπινάτο χαράτσι που θα ξεσήκωνε τον κόσμο. Εξάλλου, υποτίθεται πως διακηρυγμένος στόχος με τη νέα ΕΡΤ, Νερντ, πώς διάολο θα τη λένε, είναι η σημαντική μείωση του ανταποδοτικού τέλους. Οπότε;

Χορταρικά βραστά

Τα χόρτα είναι απ' τις σαλάτες που μ' αρέσουν χειμώνα - καλοκαίρι. Ανάλογα την εποχή είναι και το είδος. Προσωπικά, δεν μ' αρέσουν τα ιταλικά ή τα σπαρτά, του κήπου. Προτιμώ τα άγρια (που όμως είναι ακριβά) ή τους ζοχούς για το χειμώνα, τα βλίτα για το καλοκαίρι. Το κουνουπίδι και το μπρόκολο είναι κυρίως το χειμώνα αν και, υπάρχουν και τα κατεψυγμένα για όλο το χρόνο. Επίσης και τα παντζάρια. Η διαδικασία για όλ' αυτά είναι η ίδια. Διαφέρει ο χρόνος βρασίματος μόνο.
Μια άλλη συνηθισμένη διαφωνία είναι αν τα χόρτα τρώγονται κρύα ή ζεστά. Ας πούμε του πατέρα μου του άρεσαν ζεστά όπως βγαίνανε απ' την κατσαρόλα. Αντίθετα, ο αδελφός του τα ήθελε να μείνουν την επόμενη μέρα να είναι πολύ καλά κρυωμένα. Τι να πω. Γούστα είν' αυτά. Εγώ πάντως δεν έχω τέτοιο πρόβλημα: τα τρώω έτσι, τα τρώω κι αλλιώς.

Μεταθέσεις

Ανακοινώθηκαν χτες οι μεταθέσεις των εκπαιδευτικών. Πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (ή αλλιώς δασκάλων και καθηγητών). Όπως κάθε χρόνο επεξεργάστηκα τις βάσεις που διαμορφώνονται για κάθε περιοχή. Μερικά στοιχεία για τους δεύτερους που ξέρω και καλύτερα. Έγιναν συνολικά 606 μεταθέσεις σε σύνολο 11.260 αιτήσεων δηλ ποσοστό 5,4% (συγκριτικά 1.855 δάσκαλοι και νηπιαγωγοί). Ελάχιστες δηλ. αν σκεφτούμε πως οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας είμαστε γύρω στις 80 χιλιάδες και τα προηγούμενα χρόνια γίνονταν 8 - 10 χιλιάδες αιτήσεις κι απ' αυτές ικανοποιούνταν 2,5 - 3 χιλιάδες μεταθέσεις. Απ' τους 606 οι 199 είναι μαθηματικοί και 156 φιλόλογοι. Κανένας θεολόγος ή πληροφορικός, ένας φυσικός(!)  και δυο γυμναστές. πολλοί τεχνικών ειδικοτήτων απ' τους οποίους ο ένας μάλιστα είναι μηχανικός εμπορικού ναυτικού και πάει στη Φλώρινα και μου έκανε εντύπωση να έχει ναυτικό τμήμα η περιοχή. Επίσης κάποιος παρατήρησε πως προς τη Μεσσηνία (την πατρίδα του πρωθυπουργού - τυχαίο; δεν νομίζω) μετακινήθηκαν 33 εκπαιδευτικοί από 5 ειδικότητες απ' τους οποίους οι 21 φιλόλογοι(!) και 9 μαθηματικοί (δηλ. οι άλλες τρεις ειδικότητες αντιπροσωπεύονται από 1 άτομο η κάθε μία.
Τα συμπεράσματα δικά σας

Καλαμάρια ψητά

Ένα τελείως απλό φαγητό που όμως δεν το είχα φάει (άρα κι φτιάξει) ποτέ. Μέχρι που ένα μεσημέρι μου πρότεινε φίλος να πάμε για φαγητό ένα μεσημέρι στο Μόναχο. Και διάλεξε για τόπο φαγητού ένα κυλικείο(!) σε μια απ' τις πισίνες (μπαντ - bad) της πόλης. Παράξενο μου φάνηκε μιας και σε κυλικείο φαγητό δεν το έχω συνηθίσει. Όμως η επιλογή του ήταν εξαιρετική. Και για γεύμα πρότεινε το συγκεκριμένο πιάτο: καλαμάρια ψητά. Το κυλικείο το είχε Έλληνας (ο φίλος ήταν διεθνής, καμιά σχέση με Ελλάδα εκτός απ' την αγάπη του για τη χώρα) και μας εντυπωσίασε με το πιάτο του. Τα καλαμαράκια ψημένα στη σχάρα παρουσιάστηκαν όπως στη φωτογραφία: πάνω σε μαρούλι (δεν θυμάμαι αν ήταν πολύχρωμο). Κι ήταν μια αποκάλυψη. Νοστιμότατο και υγιεινό.

Γλιτώσαμε απ' την ΕΡΤ

Αναδημοσίευση από το http://teddygr.blogspot.gr

Γλιτώσαμε από την ΕΡΤ!

Επί τέλους, γλιτώσαμε από την ΕΡΤ! Αρκετά πια με το φερέφωνο της κυβέρνησης. Από δω και πέρα θα απολαμβάνουμε την πολυφωνία των ιδιωτικών καναλιών, τα οποία δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση, επομένως είναι ανεξάρτητα και δεν χρειάζεται να την λιβανίζουν. Να χαρούμε, βρε αδερφέ, αδέσμευτη δημοσιογραφία.

Πραξικόπημα

Ένα πραξικόπημα είναι σε εξέλιξη. Δείγμα του το κλείσιμο της ΕΡΤ. Γιατί σε κάθε πραξικόπημα που θυμάμαι, το πρώτο πράγμα που ήθελαν αυτοί που διεκδικούσαν την νέα εξουσία (αλλά και αυτό που προσπαθούσαν πάση θυσία να κρατήσουν αυτοί που την είχαν) ήταν το ραδιομέγαρο. Και το '67 και το '73 που θυμάμαι στην Ελλάδα, και το '74 στην Κύπρο (κι από ένα μικρό σταθμό στην Πάφο που οι πραξικοπηματίες δεν σκέφτηκαν να καταλάβουν, ακούστηκε η φωνή του Μακάριου που ειδοποιούσε τους Κύπριους και τον υπόλοιπο κόσμο πως είχε επιζήσει). Αλλά και στα γεγονότα του '89 στη Ρουμανία ή στην (τότε) Ανατολική Γερμανία κλπ πρώτος στόχος το ραδιομέγαρο. Αντίστοιχα στις Βαλτικές χώρες ή στη Χιλή ή σε Αφρικανικές χώρες που θυμάμαι. Πάντως, το θέμα του κλεισίματος της ΕΡΤ είναι κύριο θέμα στην παγκόσμια ειδησεογραφία.

Αστικοί μύθοι

Υπάρχουν διάφοροι αστικοί μύθοι που κυκλοφορούν. Και το διαδίκτυο (κοινώς ίντερνετ) βοηθάει να διαδίδονται και να εξαπλώνονται όλο και περισσότερο. Και η ευπιστία μας, η αφέλειά μας, η γοητεία μας απ' αυτούς τους κάνει να γίνονται τόσο ισχυροί που από κάποια στιγμή και μετά δεν ξεχωρίζει κανείς τι είναι μύθος και τι πραγματικότητα. Στη Βικιπαίδεια υπάρχει μια συλλογή από μερικούς μόνο απ' αυτούς. Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι. Όπως η περίφημη δήλωση του Κίσινγκερ για την ελληνική γλώσσα ή για τα 5 εκατομμύρια λέξεις της ελληνικής γλώσσας (οι γλωσσικοί μύθοι έχουν τη δικιά τους γοητεία και αναπαράγονται - δυστυχώς - και από φιλόλογους).

Μακαρόνια Καρμπονάρα

Άλλη μια παραλλαγή μακαρονικών. Καρμπονάρα, η λευκή. Η οδηγίες μιλάνε για αυγά. Εγώ την προτιμώ χωρίς αυτά (που την κάνουν και λίγο σφιχτή). Απλά, βάζω παραπάνω κρέμα γάλακτος. Και μιας και λείπουν τα αυγά δεν υπάρχει λόγος να βράσω τη σάλτσα. Όπως έχω τσιγαρίσει το μπέικον (εντάξει, στη φωτογραφία είναι με ζαμπόν, για πιο λάιτ) και τα μανιτάρια, χαμηλώνω πολύ τη φωτιά (ή και την κλείνω) και ρίχνω το βούτυρο, και τα βρασμένα μακαρόνια περιχύνω με την κρέμα γάλακτος κι ανακατεύω μέχρι να πιουν τα υγρά (αλλά να είναι τόση η κρέμα που να μην γίνουν τελείως στεγνά, να φαίνεται). Το τυρί από πάνω για να φαίνεται ή το βάζω κι αυτό στο τέλος και το ανακατεύω να ψιλολιώσει! Τρίβω και το μείγμα απ' τα χρωματιστά μου πιπέρια και ιδού το αποτέλεσμα.

Μακαρόνια με κιμά

Η πρώτη παραλλαγή μακαρονάδας. Αυτή με κιμά. Η Μπολονέζ που λένε και τα ιν μαγαζιά. Για το πώς βράζω τα μακαρόνια τα έχουμε πει. Άρα το ζήτημά μας είναι η συνοδευτική σάλτσα τους.

Οικονομίες

Σήμερα έτυχα να επισκεφτώ ένα μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας. Το οποίο δεν είχε δυνατότητα σύνδεσης στο ίντερνετ (και που δεν κατάφερε να αποκτήσει μέχρι το μεσημέρι). Αποτέλεσμα ο ΕΟΠΥΥ έκανε σοβαρή οικονομία αφού δεν μπόρεσε να συνταγογραφηθεί κανένα φάρμακο.
Μα οι ασφαλισμένοι που τα έχουν ανάγκη ή θα τα πληρώσουν απ' την τσέπη τους ή θα επισκεφθούν συμβεβλημένο ιδιώτη γιατρό για τη συνταγογράφηση (που θα πληρωθεί εξτρά από τον ΕΟΠΥΥ); Ε, τι να γίνει. Μην τα θέλουμε όλα δικά μας!

Κεφτέδες

Κεφτές και δεν φταις. Λογοπαίγνιο για του κεφτέδες. Που είναι καινούρια λέξη, μιας και παλιότερα στο χωριό μου τα "κρεατοσφαιρίδια" (να υπήρχε κι αυτή η λέξη στην καθαρεύουσα) τα λέγανε "π'τάρια" (= πιτάρια μιας και φτιάχνονταν πλακουτσωτοί). Κι αν βάλει κανείς με το μυαλό του πως τότε ο κιμάς κοβόταν με δυο μαχαίρια χιαστί, το κρεμμύδι επίσης με το μαχαίρι, άρα και τα δυο είχαν ένα σχετικό μέγεθος, το εξωτερικό τους ήταν τραχύ. Επίσης δεν έβαζαν πολύ ψωμί στο μείγμα. Με μπόλικο ψωμί (που το προτιμώ γιατί γίνονται πιο αφράτοι) και ομοιόμορφοι και σε σφαιρικό σχήμα ήταν τα κεφτεδάκια που σέρβιραν στο καφενείο μαζί με το ούζο (για μεζέ). Κι ακόμα θυμάμαι να είμαστε καθισμένοι σ' ένα καφενείο μεγάλοι και παιδιά κι ένας μικρός τα χρόνια εκείνα να λέει στη μάνα του "εγώ θέλω π'τάρια, δεν θέλω κεφτέδες". Η λέξη σήμερα έχει χαθεί. Σήμερα όλοι τρώμε κεφτέδες μιας και η ελληνική αυτή λέξη αντικατέστησε το βαρβαρισμό "π'τάρια". Όπως και η άλλη, το ντουλάπι που πήρε τη θέση απ' τ' "αρμάρ'" (=ερμάριο). Κούνια που μας κούναγε δηλαδή. Αλλά για κεφτέδες ξεκίνησα και για τα γλωσσολογικά τους γράφω. Καιρός να μπούμε και στη συνταγή για τους κεφτέδες καθαυτούς.

Απολύσεις στο δημόσιο

Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί στην τρόικα να διώξει 15.000 δημόσιους υπάλληλους. Και πού θα βρει τόσους; Απ' τους εκπαιδευτικούς. Το λένε τα στοιχεία που προκύπτουν το τελευταίο διάστημα, το λένε και σχετικές ιστοσελίδες. Για όποιον δεν πιστεύει πως έτσι είναι τα πράγματα, παραθέτω μερικά στοιχεία απ' τις εκτιμήσεις που βγαίνουν αυτόματα, από το σύστημα, για κάποιο ΠΥΣΔΕ (συμβούλιο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης), θα τα σχολιάσω κι από κει και πέρα ο καθένας βγάζει εύκολα τα συμπεράσματά του. Να πω εδώ, πως δεν θυμάμαι πώς έφτασαν αυτά τα στοιχεία στα χέρια μου. Τα βρήκα σε ένα μέιλ, αλλά δεν θυμάμαι από ποιον, αλλά δεν έχει και σημασία.Κάπως έτσι διαμορφώνονται οι καταστάσεις και στα άλλα μέρη σύμφωνα με αυτά που κυκλοφορούν. Γίνονται διάφορες προσπάθειες να αλλάξουν τις εντυπώσεις, αλλά η ανησυχία σε μας τους ενδιαφερόμενους δεν περνάει με τέτοια μιας και το παρελθόν είναι γεμάτο από διαβεβαιώσεις που διαψεύστηκαν.

Τα ευτράπελα της επιστράτευσης

Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών έφερε στην επιφάνεια και διάφορες αστείες καταστάσεις. Που η αιτία τους είναι πως κάποιοι γίνονται εύκολα βασιλικότεροι του βασιλέως. Κι άλλες απ' αυτές τις ζήσαμε ενώ άλλες τις άκουσα από συναδέλφους στα πλαίσια του ράδιο αρβύλα. Να ξεκινήσω απ' αυτά που βιώσαμε (και βιώνουμε, η επιστράτευση - συγγνώμην, η επίταξη προσωπικών υπηρεσιών ήθελα να πω, δεν τέλειωσε ακόμα). Καταρχάς, τα φύλλα επίταξης δόθηκαν σε όλους τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας, ανεξάρτητα πού είναι ο καθένας. Αποσπασμένοι σε άλλες υπηρεσίες ή στην πρωτοβάθμια ή αδειούχοι με αναρρωτική ή με άδεια κύησης ή λοχείας ή ανατροφής τέκνου παρέλαβαν φύλλα επίταξης για να διεξαχθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις:) Μιας και όπως είπε ο υπουργός παιδείας με τον τρόπο αυτό προστατεύτηκε το δικαίωμα των παιδιών να δώσουν εξετάσεις. Μη ρωτήσει κανείς από πότε η συμμετοχή σε εξετάσεις είναι δικαίωμα που μάλιστα χρειάζεται προστασία. Τα μεγάλα τα λόγια χαϊδεύουν τ' αυτιά αυτών που ακούνε.

Ζυμαρικά

Η μακαρονάδα είναι ένα εύκολο και γρήγορο φαγητό κι είναι το πιο συνηθισμένο απ' τα ζυμαρικά. Τα οποία είναι το βασικό πιάτο σε κάθε ιταλικό μενού. Οι Ιταλοί (που τους λέγαμε και μακαρονάδες κάποτε) πριν από οτιδήποτε φαγητό θα πάρουν κάτι με ζυμαρικό. Μόνο που δεν είν' αυτό το κυρίως φαγητό τους. Κι έτσι οι Έλληνες όταν πάμε στην Ιταλία και παραγγέλνουμε ζυμαρικά και τα θέλουμε για κυρίως πιάτο, την πατάμε γιατί έρχεται κάτι το πολύ λίγο. Το ζυμαρικό (που σήμερα έχει καθιερωθεί από τους παρουσιαστές να το λένε "πάστα") δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο κι αποτελεί τη βάση και η σάλτσα ή το ό,τι άλλο μπει για συμπλήρωμα αλλάζει το αποτέλεσμα του φαγητού. Βασικός κανόνας για τα ζυμαρικά είναι πως τα ρίχνουμε όταν το νερό βράζει. Ακόμα και στο γιουβέτσι που έχει άλλη διαδικασία, το κριθαράκι μπαίνει σε βραστό (ή έστω πολύ καυτό) νερό.

Απόσπαση σε εκπαιδευτικές μονάδες του εξωτερικού

Καλά, αυτό τώρα από πού προέκυψε; Πριν ένα μήνα, την τελευταία λειτουργίας των σχολείων πριν τις διακοπές του Πάσχα, βγήκε η προκήρυξη για τις αποσπάσεις για το επόμενο σχολικό έτος. Το πόσοι θα το μάθαιναν ήταν ένα θέμα, αλλά έτσι κι αλλιώς υπήρχε προθεσμία για υποβολή αίτησης μέχρι 14/5, δηλαδή δυο μέρες αφότου θα ξανάνοιγαν τα σχολεία. Η προθεσμία πέρασε, οι όποιες αιτήσεις (πρέπει να) έγιναν και θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει η σύνταξη των σχετικών πινάκων για να προχωράνε οι διαδικασίες. Και ξαφνικά βγαίνει μια καινούρια ανακοίνωση που παρατείνει την προθεσμία. Μέχρι την Παρασκευή 31/5.  Και μου έρχεται η ερώτηση της αρχής: πώς μας προέκυψε αυτό; Γιατί γίνεται μια τέτοια κίνηση 10 και βάλε μέρες μετά τη λήξη της αρχικής προθεσμίας (κάτι που δεν θυμάμαι να έγινε ποτέ ξανά). Εγώ έχω τρεις πιθανές εξηγήσεις. Η μια καλόπιστα κακόπιστη κι η άλλη κακόπιστα κακόπιστη. Και μια τρίτη που ούτε κι αυτή έχει καλόπιστα στοιχεία Κάτι δηλαδή σαν την ταινία "Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος". Ας εξηγηθώ:

Πόσο απαραίτητα είναι τα φροντιστήρια;

Το σημερινό θέμα μου γράφεται με αφορμή τα θέματα μαθηματικών γενικής παιδείας που δόθηκαν πριν λίγες μέρες στους υποψήφιους των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων. Αλλά στην αρχή μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Το σημερινό σύστημα το έχω γνωρίσει απ' την αρχή του, το 1999 που εξετάστηκαν οι μαθητές της Β' και στο σύνολο των μαθημάτων. Οι εξετάσεις αυτές ήταν κατά κύριο λόγο προαγωγικές, είχαν δηλαδή σαν στόχο να φανούν ποιοι μαθητές θα πέρναγαν στην επόμενη τάξη και ποιοι όχι. Τον επόμενο χρόνο οι ίδιοι μαθητές έδωσαν πανελλήνιες εξετάσεις στη Γ'. Αυτές όμως οι εξετάσεις είχαν διπλό σκοπό: αφενός μεν να κρίνουν ποιοι είναι κατάλληλοι για να έχουν απολυτήριο Λυκείου αφενός αλλά και ποιοι είναι καλύτεροι απ' τους άλλους ώστε να περάσουν σε σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αφετέρου. Αυτός ο διπλός ρόλος διατηρήθηκε και αργότερα όταν καταργήθηκαν οι εξετάσεις της Β' κι έμειναν μόνο αυτές της Γ'

Λευκωσία - κτίρια

Στη Λευκωσία που κάναμε τη βόλτα μας βρήκαμε κάποια ιδιαίτερα κτίρια. Θα μου πει κάποιος πως κάθε πόλη έχει κάτι το ιδιαίτερο. Αλλιώς δεν θα είχε νόημα να επισκέπτεσαι άλλα μέρη. Σωστά. Ε, κάποια τέτοια κτίρια, απ' αυτά δηλαδή που ξεχωρίζουν θέλω να παρουσιάσω σήμερα εδώ. Και ξεκινάω από ένα από τα πιο ιστορικά κτίρια παρόλο που δεν είναι κάποιο παλιό κτίριο που να κουβαλάει αιώνες στην πλάτη του. Είναι το μέγαρο της αρχιεπισκοπής..

Παπουτσάκια

Τα παπουτσάκια είναι ένα φαγητό με βάση τη μελιτζάνα. Την ανοίγω, βγάζω το μέσα της και το αντικαθιστώ με κάτι άλλο που το σκεπάζω από πάνω με μια μπεσαμέλ. Το θέμα είναι τι βάζω μέσα. Στις διάφορες παραλλαγές που τα έχω φάει, το μέσα είναι κιμάς. Όμως, μελιτζάνα με κιμά και μπεσαμέλ έχει κι ο μουσακάς. Γιατί να βάλω κι άλλο φαγητό παρόμοιο, μόνο και μόνο για ν' αλλάξω τον τρόπο που θα μπει η μελιτζάνα από κάτω, αν θα είναι ροδέλες ή σε στρώσεις; Στο χωριό μου τα παπουτσάκια γίνονται "ορφανά", χωρίς κιμά. Μ' αρέσουν πολύ, αλλά μιας και είναι αρκετά μπελαλίδικο φαγητό, προτιμώ αντί να το φτιάχνω εγώ, μόνο να το τρώω. Πώς γίνεται αυτό; Απλούστατα, το αφήνω να το φτιάχνει η μάνα μου το καλοκαίρι όταν πάμε από κει! Δεν είναι το μόνο, αλλά για τα άλλα (λουλουδάκια, ντολμαδάκια) έχει βρεθεί τρόπος (η κατάψυξη δηλ.) να μας τα ετοιμάζει και να τα χρησιμοποιούμε εν ευθέτω χρόνο. Για τα παπουτσάκια όμως όχι:(

Ντολμαδάκια Γιαλαντζή

Γιαλάν (yalan) είναι τούρκικη λέξη και σημαίνει το ψέμα. Και σαν επίθετο κάτι το ψεύτικο. Γιαλάν λιμάν είναι κάτι που μοιάζει με λιμάνι, πάνε βαρκάκια να προφυλαχτούνε, αλλά λιμάνι δεν είναι. Ομοίως γιαλάν νταβάν = ψεύτικο ταβάνι, το οίκημα δεν έχει ταβάνι αλλά η σκεπή είναι έτσι φτιαγμένη που να μοιάζει με ταβάνι (για οικονομία). Ακόμα θυμάμαι μια γυναίκα στο χωριό (την Αναστασιά) που είχε διακαή πόθο να αποκτήσει ένα δικός της σπιτάκι. Μιας κι ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος, όταν τον έβλεπε του έλεγε τα σχέδιά της: “Μια καμαρούλα φτάνει. Κι ας είναι και γιαλάν νταβάν”. Τα σχέδια τα είχε, τη θέληση την είχε αλλά δεν αξιώθηκε η καημένη να τ' αποκτήσει. Αλλά και γιαλάν ντουνιάς και γιαλάν μπουγάζι κλπ. Απ' το γιαλάν λοιπόν βγαίνει κι ο γιαλαντζής = γιαλάν ντολμά Δηλαδή ψεύτικο ντολμαδάκι αφού δεν γίνεται με κιμά. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι ένα νοστιμότατο φαγητό. Το μυστικό του; Μπόλικη πρασινάδα. Από μαρούλι μέχρι δυόσμο και μαϊντανό και φρέσκο κρεμμυδάκι.

Ντολμαδάκια (ή γιαπρακάκια)

Ντολμαδάκια τα λέμε στο χωριό μου σήμερα, αλλά τα ΄χω συναντήσει και σαρμαδάκια και φύλλα και δεν θυμάμαι πόσα άλλα ονόματα. Τούρκικη η προέλευση του ονόματος αλλά με νέα σημασία μιας και ντολμά στα τούρκικα είναι ό,τι είναι γεμιστό. Παράδειγμα ο Ντολμά-μπαχτσέ! Παλιότερα τα λέγαμε γιαπράκια, αλλά η ονομασία αυτή σήμερα έχει ξεχαστεί. Τα ντολμαδάκια λοιπόν τα ελληνικά είναι αγαπημένο φαγητό. Κι είναι το φαγητό που παραδοσιακά μας περιμένει για καλωσόρισμα όταν πηγαίνουμε στη μάνα μου στη Μυτιλήνη. Έχει την υπομονή να κάτσει να το φτιάξει. Κι όχι μόνο αυτό αλλά να είναι και μικρούλια, όσο το δάχτυλο χοντρά. Τόσο που όταν κάποια μέρα είπαμε στη διατροφολόγο πως το μενού μας θα έχει ντολμαδάκια λέει "εντάξει, αλλά όχι πολλά, τρία τέσσερα μόνο". Εγώ γελάω και προσπαθώ να εξηγήσω πώς έχουν τα πράγματα και υποχωρεί στα 10! Εκεί λοιπόν εγώ σταμάτησα την προσπάθεια, αλλά στο πιάτο μου βάζω καμιά εικοσιπενταριά!

Μετανάστευση

Αύξηση κατά 43% στον αριθμό των Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία το 2012 λέει η είδηση. (Προσοχή: το ποσοστό αύξησης είναι σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο) Σιγά το νέο. Την τελευταία σχολική χρονιά που ήμουν στη Γερμανία (πριν ένα χρόνο δηλαδή) είχαν έρθει μόνο στα ελληνικά σχολεία και μόνο στη Βαυαρία καμιά τρακοσαριά μαθητές. Όσο ένα μεγάλο σχολείο δηλαδή. Που βέβαια, αυτοί δεν ήρθαν μόνοι τους αλλά ακολούθησαν τους γονείς τους.

Φλάμκουχεν (Flammkuchen)

Το φλάμκουχεν είναι κλασσικό αλσατικό έδεσμα. Το δοκίμασα σε διάφορες εκδοχές στη Γερμανία. Αυτή που παρουσιάζω εδώ τη βρήκα με ένα γκούγκλισμα. Μου ταίριαζε, τη δοκίμασα και πράγματι τη βρήκα πολύ όμορφη. Το καλό με τη συνταγή αυτή ήταν πως στο σάιτ που τη βρήκα την είχε και προσαρμόσιμη: Το στάνταρ ήταν για δυο άτομα, αλλά μπορούσες να αλλάξεις το νούμερο και να σου δώσει τις αναλογίες για όσους θέλεις! Στη συνταγή αναφέρεται τυρί κρέμα. Άλλα είδη που επίσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν είναι κρέμα γάλακτος, κρεμ-φρες ή ξινή κρέμα ή ένας συνδυασμός απ' αυτά. Εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε τόσες παραλλαγές κρέμας (ειδικά στο όνομα!). Εγώ το προτιμώ με ελληνικό αλειφωτό κατσικίσιο τυρί όπως το κατίκι Δομοκού ή το Βασιλοτύρι. Επίσης μπορούν να μπουν και τα διάφορα ξένα (φιλαδέλφεια, κότατζ τσιζ κλπ) που είναι πιο επίπεδη η γεύση τους.

Γλώσσα στο φούρνο

Όχι. Δεν είναι σνίτσελ. Είναι γλώσσα στο φούρνο. Στα πλαίσια της δίαιτας, εεε, με συγχωρείτε, της διατροφής ήθελα να πω, προσπαθούσαμε να αποφύγουμε το τηγανιτό ψάρι. Έτσι έψαξα για καμιά ιδέα για να γίνει κάτι πιο ελαφρύ. Η ιδέα έπεσε απ' την Ειρήνη που πρότεινε να γίνει η γλώσσα στο φούρνο. Το έψαξα στο ιντερνέτι, βρήκα μια συνταγή, αλλά την προσάρμοσα στα μέτρα μου και την παρουσιάζω. Έγινε καταληκτική, να γλύφεις τα δάχτυλά σου. Να ομολογήσω πως εγώ σκόρδο δεν έβαλα. Δεν νομίζω πως χρειαζόταν κάτι επιπλέον. Η γλώσσα που χρησιμοποίησα ήταν κατεψυγμένη αλλά για να την μαγειρέψω την ξεπάγωσα καλά.

Για την απεργία μας

Δεν θέλησα να γράψω κάτι για την απεργία που θέλαμε να κάνουμε τις επόμενες μέρες. Είναι τόση η απελπισία και ο πόνος που δεν είχα κουράγιο να γράψω. Ούτε να βάλω αντίγραφο από το χαρτί της επιστράτευσης. Τι νόημα έχει. Το ακόμα χειρότερο είναι πως η επιστράτευση είναι αόριστης διάρκειας. Μέχρι νεωτέρας λέει. Δηλαδή απαγορεύεται η απεργία μέχρι να αποφασίσει η κυβέρνηση πως είναι καιρός να μας το επιτρέψει. Εν πάση περιπτώσει είπα πως δεν θα γράψω και άρχισα να γράφω. Τ' αφήνω. Αλλά μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση και συζήτηση έχει ξεκινήσει στου Σαραντάκου. Όποιος θέλει κι ενδιαφέρεται κάνει μια βόλτα από κει:)

Οδική (μη) σήμανση

Απογευματάκι κατεβαίνω την Κηφισίας από Κηφισιά προς το κέντρο. Προορισμός μου κάπου στο Μαρούσι, στην οδό Σωρού. Έχω βάλει τον πλοηγό (ελληνιστί τζι-πι-ες) να με κατευθύνει. Στο ύψος της Αγίου Κωνσταντίνου μου λέει να στρίψω αριστερά. Για να μπω στην Πάρνωνος. Μου φαίνεται περίεργο μιας και εκεί η ο δρόμος δεν προσφέρεται. Κοιτάζω καλά καλά, δεν υπάρχει σήμα που να το απαγορεύει. Ξανακοιτάζω γιατί δεν πιστεύω στα μάτια μου, αφού γενικά η αριστερή στροφή είναι απαγορευμένη στην Ελλάδα. Τέλος πάντων, αφού διπλοβεβαιώνομαι πως δεν υπάρχει απαγορευτικό στρίβω. Στρίβω μετά πολλών βασάνων αφού δεν υπάρχει χώρος να σταθείς.

Γλάσο

Το γλάσο είναι κάτι που χρειάζεται αρκετές φορές στη ζαχαροπλαστική για να στολίσουμε ένα γλυκό του φούρνου. Δεν είναι ούτε φαγητό ούτε γλυκό από μόνο του. Όμως είναι το περιττό που ομορφαίνει. Το χρησιμοποιούμε και για να γράψουμε σε τούρτες ή σε κέικ πασπαλισμένα με ζάχαρη.

Καταναλωτισμός

Συνήθως κατηγορούμαστε ότι είμαστε καταναλωτικοί. Πως γινόμαστε καταναλωτικοί και δεν έχουμε συναίσθηση του γεγονότος. Για τον καταναλωτισμό που μας καλλιεργείται όμως δεν συνηθίζεται να αναφέρεται κανείς και γι' αυτό θέλω να γράψω. Με ποιον τρόπο καλλιεργείται; Πολύ απλά με το ότι μας αναγκάζουν να πετάμε αντικείμενα και συσκευές που έχουν ένα μικρό πρόβλημα αντί να επιδιορθώσουμε το πρόβλημα αυτό και να συνεχίσουμε να τις χρησιμοποιούμε. Όμως, αυτό δεν συμφέρει στις εταιρίες που τα φτιάχνουν κι έτσι δυσκολεύουν τις επισκευές με κάθε τρόπο.

Η Λευκωσία της μνήμης

Η Κύπρος έχει δώσει πολλούς αγώνες τα τελευταία χρόνια. Αγώνες για την ανεξαρτησία από τους Εγγλέζους που οι Κύπριοι τους πλήρωσαν με μπόλικο αίμα. Πέρα απ' το ότι δεν κατάφεραν ποτέ να ελευθερώσουν ολόκληρο το νησί. Δυο μεγάλα κομμάτια, οι βρετανικές βάσεις του Ακρωτηρίου και της Δεκέλειας έχουν μείνει βρετανικό έδαφος. Σ' αυτές ισχύει ο βρετανικός νόμος και μας κάνουν χάρη που επιτρέπουν να περνάνε από μέσα δρόμοι και αυτοκίνητα. Εν πάση περιπτώσει. Στη Λευκωσία υπάρχει το μνημείο της ελευθερίας που εξιστορεί παραστατικότατα αυτούς τους αγώνες.

Αυτό το Πάσχα βοσκήσαμε

Το ίντερνετ έχει παρομοιαστεί με ιστό και έτσι είναι. Ένα περίεργο κουβάρι που γι' αλλού ξεκινάς κι αλλού καταλήγεις. Έχω αναφέρει πολλές φορές για το μπλογκ του Ν. Σαραντάκου και πολλές φορές έχω πάρει θέματα από κει. Και πολύ περισσότερες από τα λινκ που έχει είτε στις αρχικές αναρτήσεις είτε απ' αυτά που μπαίνουν στα (πολλά) καθημερινά σχόλια, έχω οδηγηθεί σε μονοπάτια ενδιαφέροντα. Ένα απ' αυτά θέλω να παρουσιάσω σήμερα. Ξεκίνησε από την παρουσίαση ενός βιβλίου που ο συγγραφέας του έχει και δικό του μπλογκ με τις καθημερινές του σκέψεις. Και μια βόλτα από κει με έφερε και στο θέμα μας. Αξίζει κάποιος να ρίξει μια ματιά σ' αυτό και να προβληματιστεί.

Αυγά μάτια

Αυγά και πάλι. Αυτή τη φορά μάτια τα κλασικά "τηγανητά αυγά" ή απλά "αυγά μάτια". Κι εδώ το πόσα αυγά θα βάλουμε είναι θέμα γούστου. Θέλει και λίγο παραπάνω προσοχή μιας και εκτός απ' την επιβάρυνση απ' το αυγό (δηλ. απ' τον κρόκο, γιατί με το ασπράδι λίγοι έχουν πρόβλημα) υπάρχει κι απ' το καμένο λάδι. Κάποιοι τα προτιμούν σε βούτυρο (ακόμα πιο βαριά - αλλά πολύ πιο μυρωδάτα)

Μεταφορές

"Κλειστά σήμερα τα καταστήματα, τα φαρμακεία και οι τράπεζες λόγω μεταφοράς της αργίας της Πρωτομαγιάς". Κι έχω μερικές απορίες: Από πότε μεταφέρονται οι αργίες; Πέρα απ' το ότι η Πρωτομαγιά δεν είν' αργία είν' απεργία. Ή μήπως ακριβώς γι' αυτό το λόγο έγινε αυτή η μεταφορά; Και παραπέρα η δικαιολογία που προβλήθηκε ήταν πως τα μαγαζιά πρέπει να δουλέψουν την Μ. Τετάρτη για να εξυπηρετήσουν τους καταναλωτές που θα ήθελαν να ψωνίσουν. Που κι εδώ έχω αντιρρήσεις γιατί το θέμα όπως έχω ξαναγράψει δεν είναι να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά αλλά να έχουν οι καταναλωτές χρήματα για να ψωνίσουν.

Η διαιρεμένη Λευκωσία

Η Λευκωσία εξακολουθεί να παραμένει διαιρεμένη. Είναι (λένε) η τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα. Δεν ξέρω τι γίνεται με πόλεις, αν υπάρχουν κάποιες διαιρεμένες πόλεις - γενικά. Η Βικιπαίδεια λέει όχι. Αλλά πρωτεύουσα σίγουρα όχι. Και η διαίρεση δεν είναι απλή και εύκολη. Γινόταν (και γίνεται ακόμα) λόγος για το τείχος που χώριζε το Βερολίνο για 30 χρόνια. Για την πράσινη γραμμή που χωρίζει τη Λευκωσία για 50 ήδη χρόνια, δεν γίνεται ιδιαίτερη κουβέντα. Κανένας δεν κατηγορεί αυτούς που την έφτιαξαν ή αυτούς που τη διατηρούν.

Συκωτάκια λαδορίγανη

Ένας μεζές που προέκυψε ξαφνικά. Το Πάσχα τα αρνιά πουλιούνται με το κεφαλάκι και τη συκωταριά μαζί. Όλα ίδια τιμή. Ένα έθιμο που έχουν επιβάλει οι χασάπηδες από αρκετά χρόνια (πάντα έτσι το ήξερα από τότε που ήμουν πιτσιρίκι). Μιας και πουλιούνται χιλιάδες αμνοερίφια κι αν δεν έδιναν τα σχετικά μέρη μαζί με τα υπόλοιπα θα τους έμεναν και δεν θα είχαν τι να τα κάνουνε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν πήρα ένα κατσικάκι και μαζί του και τη συκωταριά. Τι να την κάνω; Αποφάσισα να την κάνω τηγανητή. Και ιδού!

Οικογενειοκρατία στη Γερμανία

Υπάρχει τέτοιο πράγμα; Μα δεν είναι οι Ευρωπαίοι κι ιδιαίτερα οι Γερμανοί τύπος και υπογραμμός; Πώς γίνεται κάτι τέτοιο; Ε, να που γίνεται. Κι αυτός ο μύθος αποδείχνεται απλά ένας ακόμα καλοστημένος μύθος. Και δεν το λέω εγώ. Η Ντόιτσε Βέλε (Deutsche Welle) το λέει. Το γερμανικό κρατικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο. Κάτι σαν την ΕΡΤ ας πούμε.
Υπάρχει οικογενειοκρατία με την έννοια πως οι εκεί βουλευτές μισθοδοτούσαν τα παιδιά τους ή τις γυναίκες τους σαν υπαλλήλους τους. Κάτι που έχει απαγορευτεί. Κι αυτό μάλιστα γινόταν στην πιο παραδοσιακή περιοχή της Γερμανίας, τη Βαυαρία. Αλλά θα μου πείτε οι Βαυαροί δεν οργάνωσαν το νεοσύστατο ελληνικό κράτος τον 19ο αιώνα; Ε, τις συνήθειες του τόπου τους μετέφεραν:)

Κουνουπίδι ή Μπρόκολο Ογκρατέν

Να κι ένα φαγητό που μπορεί να σερβιριστεί είτε για ελαφρύ κυρίως πιάτο είτε για ορεκτικό στην αρχή. Ανάλογα με το σκοπό είναι και η ποσότητα. Βέβαια, το να φτιάξεις λιγότερο δεν λέει, όσο κι αν είναι εύκολο. Το παρακάτω το θεωρώ αρκετό για τέσσερα άτομα, όταν το φτιάχνω τρώμε συνήθως δυο μέρες! Είναι ένα φαγητό που πολύ μ' αρέσει. Απ' αυτά που τα διαβάζω κάπου και μπαίνουν στον προγραμματισμό από και μετά. Προφανώς, η επιλογή του είδους των τυριών γίνεται ανάλογα με τα γούστα του καθενός.

Οβελίας με ψήσιμο αλά Λιβαδειά

Όπως έγραφα τις προάλλες, πριν μερικά χρόνια βρέθηκα για Πάσχα σε χωριό της Λιβαδειάς (αλήθεια πώς γράφεται; η Βικιπαίδεια δέχεται τρεις διαφορετικές γραφές, στα επίσημα είναι το καθαρευουσιάνικο Λεβάδεια), καλεσμένος από φίλους να ψήσουμε το αρνάκι μας. Κι εκεί είδα μαι άλλη τεχνική, ενδιαφέρουσα, εντυπωσιακή, ξεκούραστη που όμως προϋποθέτει να υπάρχουν κατάλληλες υποδομές. (Μαι περίληψη έδωσα όταν έγραφα για την πορτοκαλόπιτα :) ) Το αρνί προετοιμάζεται και σουβλίζεται κανονικά (και συνήθως είναι και μεγαλούτσικο). Η διαφορά είναι στη συνέχεια.