Αγία Παρασκευή: Την Αγία Παρασκευή, στο κέντρο του νησιού, αξίζει να την επισκεφτεί κανείς τόσο για το σχολείο και τα άλλα αρχοντικά που υπάρχουν, μιας και είναι παραδοσιακός οικισμός, αλλά και για "τ' αγιού τ' μηχανή", το μουσείο δηλ. της ελιάς που ήταν ένα ελαιοεργοστάσιο που το πήρε η ΕΤΒΑ (και συνεχίζει σήμερα η Τράπεζα Πειραιώς) και το ξαναέστηεσε ώστε να δείχνει το πώς ο καρπός της ελιάς γινόταν λάδι πριν από μερικά χρόνια.
Αγιάσος: Άλλος ένας παραδοσιακός οικισμός (κι υπάρχουν πολλοί στο νησί). Τουριστικό μέρος, προορισμός για ντόπιο τουρισμό. Οι Αγιασιώτες έχουν παράδοση στη σάτιρα (στο καρναβάλι αλλά και σε παραστάσεις του Αναγνωστηρίου) και στο εμπόριο. Δεκάδες μαγαζάκια στους δρόμους με κεραμικά, ξυλόγλυπτα, ντόπια μήλα, μαχαίρια και προϊόντα του νησιού. Το προσκύνημα της Παναγίας είναι γνωστό στο πανελλήνιο και γίνεται μεγάλο πανηγύρι το Δεκαπενταύγουστο που κρατάει όλο το δεκαπενθήμερο με αποκορύφωση τη νύχτα προς την 15η με εκατοντάδες άτομα να κατευθύνονται πεζή προς το χωριό απ' όλα τα μέρη - θέλει μεγάλη προσοχή η οδήγηση εκείνο το βράδυ.
Άγιος Ραφαήλ: Η Λέσβος έγινε γνωστή σε πολλά μέρη και πολλοί την επισκέφτηκαν μόνο και μόνο για να πάνε στο μοναστήρι των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης κλπ. Τοπ προορισμός θρησκευτικού τουρισμού.
Απολιθωμένο δάσος: Στο δυτικό κομμάτι του νησιού, πολύ όμορφο και εντυπωσιακό (αρκεί να μην περιμένεις πως θα δεις όρθια δέντρα με τα φύλλα τους, όπως σ' ένα σημερινό δάσος - αλλά οι πετρωμένοι κορμοί που βρίσκονται στο έδαφος ή και οι ελάχιστοι όρθιοι είναι το κάτι άλλο). Το θέμα είναι πως πρέπει να είσαι νωρίς το πρωί εκεί (ανοίγει κατά τις 8) γιατί το καλοκαίρι ο ήλιος ψήνει την πέτρα. Εναλλακτικά (ή συμπληρωματικά) το μουσείο του απολιθωμένου δάσους στο κοντινό (στη θέση - πολύ μακρινό απ' την πόλη της Μυτιλήνης, ειδικά με το χάλια οδικό δίκτυο) Σίγρι. Κι όποιος βρεθεί στο Σίγρι, ε, θα ρίξει και μια ματιά στο καστράκι του.
Αρχαιολογικοί χώροι: Εγκαταλειμμένη αρχαιολογικοί χώροι υπάρχουν διάσπαρτοι σ' όλο το νησί. Να αναφέρω εδώ την Πύρρα στον κόλπο της Καλλονής (στο δρόμο προς Αχλαδερή) που είναι η μισή μέσα στο νερό.
Γέρα: Με το όνομα αυτό αναφερόμαστε σε μια ομάδα χωριών, που μερικά δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Στον Παππάδο βρίσκεται η Μηχανή Βρανά, ένα παλιό ελαιοτριβείο που στεκόταν εγκαταλειμμένο και το αγόρασε η πολιτιστική εταιρία "Αρχιπέλαγος" (με τον Σηφουνάκη πρωτεργάτη), το ξαναέστησε και το έκανε μουσείο. Στα χωριά περιλαμβάνεται και το Πέραμα, που δύσκολα θα βρεθεί πέραμα σήμερα για να περάσει κάποιος απέναντι στην Κουντουριδιά. Κάποτε, αυτό ήταν ένας τρόπος για να πάει όποιος ήθελε στη Μυτιλήνη (τότε που οι μετακινήσεις γίνονταν με τα πόδια). Το Πέραμα που βρίσκεται στον κόλπο της Γέρας και έχει ένα αξιόλογο λιμάνι. Εδώ στέκει παρατημένο το βυρσοδεψείο του Σουρλάγκα που κάποτε περηφανευόταν πως ήταν "το μεγαλύτερο των Βαλκανίων" αλλά σήμερα έχει κλείσει (γιατί δεν του επιτρέπανε να ρυπαίνει ασύδοτα το περιβάλλον). Ένας ανεμόμυλος πάνω στη θάλασσα υπάρχει είχε κι αυτός ξαναφτιαχτεί αλλά σήμερα στέκει μισοδιαλυμμένος. Πολύ όμορφη είναι και η παραλιακή διαδρομή που περνάει από τη Ευρειακή και προχωράει δίπλα στον κόλπο.
Καλλονή: Μεγάλο χωριό, στο κέντρο του νησιού, αλλά καμποχώρι, δεν έχω κάτι το ιδιαίτερο να πω γι' αυτήν αλλά παραδίπλα έχει την αλυκή που στη μια άκρη της έχει και παρατηρητήριο για παρατήρηση πουλιών (κυρίως φλαμίνγκο).
Μανταμάδος: Παραδοσιακός οικισμός με παράδοση στην κεραμοποιεία (κάθε καλοκαίρι διοργανώνεται και έκθεση κεραμικών, πέρα από τα κεραμικά που υπάρχουν στα ντόπια μαγαζιά) και στην τυροκομεία (έχει κάμποσα τυροκομειά για γιαούρτια ή λαδοτύρια - αν και είναι μάλλον τυποποιημένα κι έτσι δεν είναι τ' αγαπημένα μου). Εκτός απ' αυτά όμως, εδώ βρίσκεται και το προσκύνημα του Ταξιάρχη, απ' τις ελάχιστες (αν όχι μοναδικές) στην ορθοδοξία ανάγλυφες απεικονίσεις του. Μια μερίδα λουκουμάδες - μπαλάκια στην αυλή είναι στα πλαίσια του συνηθισμένου γλυκίσματος για τους επισκέπτες.
Μόλυβος (ή Μήθυμνα επί το επισημότερο): (Γεια σου Δημήτρη και υπόλοιπη οικογένεια). Παραδοσιακός οικισμός με ένα όμορφο κάστρο, ένα γραφικό λιμανάκι και μια πανέμορφη αγορά σκεπασμένη από πάνω με σαλγκίμια. Δεν είναι τυχαίο που τον έχει επιλέξει για μόνιμο τόπο διακοπών του ο Λ. Παπαδόπουλος (και μπορεί να βρεθείτε να πίνετε τον καφέ σας δίπλα του).
Μονή Λειμώνος: Κοντά στην Καλλονή ένα μοναστήρι με εξαιρετικά ενδιαφέρον εκκλησιαστικό (αλλά όχι μόνο) μουσείο αλλά και ένα σωρό εκκλησάκια γύρω του. Εδώ εκτρέφονται και στρουθοκάμηλοι!
Μυτιλήνη: Η πόλη. Τι να πρωτογράψω γι' αυτήν. Για τη Σουράδα με τα αρχοντικά της του 19ου αιώνα και που παρόμοιά τους βλέπεις μόνο σε πόλεις της Ευρώπης; Για το κάστρο της με τα Τσαμάκια (πευκόδασος) δίπλα και τη Φικιότρυπα στην άκρη της χερσονήσου; Για τον Άγιο Θεράποντα που ο μπαρόκ τρούλος τους φαίνεται από κάθε γωνία του λιμανιού (ενώ η ίδια η εκκλησία είναι κρυμμένη πίσω απ' την πρώτη γραμμή των σπιτιών της παραλίας); Για το παλιό (Επάνω σκάλα) και το νέο λιμάνι της με τη βραδινή του βόλτα; Για τα μουσεία της (Λαογραφικό, Αρχαιολογικό, του Θεόφιλου και η Συλλογή Ελευθεριάδη - Τεριάντ στη Βαρειά); Για τη μητρόπολη με το καμπαναριό της (που κι αυτό φαίνεται απ' όλο το λιμάνι); Για τη βόλτα στην αγορά (την οδού Ερμού) κι ειδικά στο κομμάτι της προς την επάνω σκάλα, δίπλα στο παλιό τζαμί και στα τούρκικα λουτρά;
Με έντονη πνευματική ζωή (θεατρικές και μουσικές παραστάσεις) που συνεχίζει την παράδοση της "Λεσβιακής Άνοιξης", αλλά και βραδινή διασκέδαση (ο φοιτητόκοσμος είναι η βάση - και το καλοκαίρι που οι φοιτητές της πόλης φεύγουνε, έρχονται οι ντόπιοι που σπουδάζουν σε άλλα μέρη)!
Πέτρα: (Γεια σου Ερωφίλη) Με την Παναγιά τη γλυκοφιλούσα που για ν' ανέβει κανείς πρέπει να μετρήσει 110 σκαλοπάτια. Ενδιαφέρον επίσης εδώ το αρχοντικό της Βαρελτζίδαινας, ένα αρχοντικό του 18ου αιώνα μου νομίζει κανείς πως το φέρανε απ' τη Σιάτιστα. Μέσα μπορεί να δει κάποιος πώς ήταν ένα αρχοντικό τότε και να καταλάβει πώς ζούσε η οικογένεια την εποχή εκείνη!
Πλωμάρι: Το χωριό μου αλλά και η πατρίδα του ούζου (ποιον να πρωτοχαιρετίσω εδώ). Μια επίσκεψη στο μουσείο της οικογένειας Βαρβαγιάννη θα δώσει όλες τις πληροφορίες για το αρωματικό μας εθνικό ποτό. Η προτίμησή μου είναι το Αφροδίτη. Μια βόλτα προς τα ίσα-μέσα θα δώσει την ευκαιρία να δει κανείς πώς γίνεται συνδυασμός δρόμου και μπαλκονιού με τα τόσα σαχνισίνια:(το κόλπο να κλείνει το μπαλκόνι με τζαμαρία είναι πολύ παλιό, δεν ανακαλύφτηκε το κλείσιμο των ημιϋπαίθριων τα τελευταία χρόνια. Μόνο που το σαχνισίνι το λένε παράδοση ενώ το άλλο παρανομία.
Πολιχνίτος: Η Λέσβος έχει πολλές θερμοπηγές. Όμως στον Πολιχνίτο βρίσκονται οι πιο θερμές απ' όλες. Απ' τις θερμότερες της Ευρώπης φτάνουν κοντά στους 90 βαθμούς. Εδώ υπάρχει και χώρος για να κάνει κανείς το μπάνιο του στα ιαματικά τους νερά. Επίσης εδώ κοντά υπάρχουν οι αλυκές, που συνεχίζουν να δίνουν το αλατάκι μας.
Συκαμιά: Πάει να πει μουριά. Το χωριό του Μυριβήλη.Εδώ θα δούμε πολλά από όσα αναφέρονται στα έργα του (και ειδικά στο "Παναγιά η Γοργόνα"). Στη Σκάλα (μαι απ' τις πολλές που υπάρχουν στο νησί) βρίσκεται το ομώνυμο εκκλησάκι, εδώ και το εργοστάσιο που ξύπναγε τον κόσμο το πρωί με τη μπουρού της, εδώ δίπλα είναι η Κάγια, μια απ' τις παραλίες που λέγαμε, με πάρα πολύ χοντρό βότσαλο (μάλλον δεν είναι να περπατάει κανένας ξυπόλυτος) κι ένα εξυπηρετικότατο ταβερνάκι στη μέση (προσοχή, όχι αυτό στο βάθος. Είναι σημείο προς αποφυγή!) Στη Σκάλα μπορεί κανείς ν' απολαύσει και τον απογευματινό του καφέ ή παγωτό χαζεύοντας τον παπαγάλο της καφετέριας.
Χίδηρα: Η πατρίδα του Ιακωβίδη φιλοξενεί και ψηφιακό μουσείο των έργων του. Εδώ θα βρει κανένας οινοποιείο που παράγει το φημισμένο κρασί "Μεθυμναίος" αλλά και τυροκομείο (που τώρα έχει μετακομίσει λίγο πριν το χωριό) με εξαιρετικής ποιότητας τυριά. Πάνε κοντά 20 χρόνια που δοκίμασα (στην Κέρκυρα παρακαλώ) κατά τύχη το λαδοτύρι του κι από τότε δεν αγοράζω άλλο.
Ελπίζω να τα κατάφερα να τα περιλάβω όλα τα σημαντικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.