Τα ευτράπελα της επιστράτευσης

Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών έφερε στην επιφάνεια και διάφορες αστείες καταστάσεις. Που η αιτία τους είναι πως κάποιοι γίνονται εύκολα βασιλικότεροι του βασιλέως. Κι άλλες απ' αυτές τις ζήσαμε ενώ άλλες τις άκουσα από συναδέλφους στα πλαίσια του ράδιο αρβύλα. Να ξεκινήσω απ' αυτά που βιώσαμε (και βιώνουμε, η επιστράτευση - συγγνώμην, η επίταξη προσωπικών υπηρεσιών ήθελα να πω, δεν τέλειωσε ακόμα). Καταρχάς, τα φύλλα επίταξης δόθηκαν σε όλους τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας, ανεξάρτητα πού είναι ο καθένας. Αποσπασμένοι σε άλλες υπηρεσίες ή στην πρωτοβάθμια ή αδειούχοι με αναρρωτική ή με άδεια κύησης ή λοχείας ή ανατροφής τέκνου παρέλαβαν φύλλα επίταξης για να διεξαχθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις:) Μιας και όπως είπε ο υπουργός παιδείας με τον τρόπο αυτό προστατεύτηκε το δικαίωμα των παιδιών να δώσουν εξετάσεις. Μη ρωτήσει κανείς από πότε η συμμετοχή σε εξετάσεις είναι δικαίωμα που μάλιστα χρειάζεται προστασία. Τα μεγάλα τα λόγια χαϊδεύουν τ' αυτιά αυτών που ακούνε.

Απ' την άλλη, διάφοροι ηγετίσκοι αποφάσισαν πως αφού έχουμε επιστράτευση, θα έπρεπε τα σχολεία και οι καθηγητές να θυμίζουν στρατό. Έτσι, έβγαλαν φιρμάνια πως οι επιταγμένοι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να έχουν φυσική παρουσία κάθε μέρα στα σχολεία ανεξάρτητα αν είχαν κάτι να κάνουν ή όχι. Γιατί είναι παλιά πρακτική, στο εξετασιοκεντρικό σχολείο μας, όταν κάποιος δεν είχε κάποια δουλειά να κάνει, να μην πηγαίνει στο σχολείο. Πόσες φορές συνέβαινε αυτό; Τρεις ή τέσσερις μέρες το διάστημα των ενδοσχολικών εξετάσεων γενικά και μετά.  Αλλά πολύ περισσότερο τις μέρες των πανελλαδικών. Που τη μέρα που υπάρχουν πανελλαδικές (ή πανελλήνιες, όπως τις λέει ο καθένας, δεν είναι το ζήτημα αυτό) όλα τα σχολεία της δευτεροβάθμιας τινάζουν το πρόγραμμά τους στον αέρα. Εκπαιδευτικοί απ' τα γυμνάσια πάνε στα λύκεια για επιτήρηση, άρα τα γυμνάσια δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Απ' τα λύκεια πάνε για εξετάσεις στα βαθμολογικά ενώ συγχρόνως δεν επιτρέπονται να έρχονται σε επαφή με τους μαθητές τους που δίνουν άρα ούτε τα λύκεια μπορούν να λειτουργήσουν με άλλο τρόπο (ακόμα κι αν δεν είναι εξεταστικά κέντρα).

Παραμονή των εξετάσεων φτάνει στα σχολεία μια εγκύκλιος που λέει πως όσοι συνάδελφοι δεν απασχολούνται στις εξετάσεις θα πρέπει να παρουσιάζονται στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, συγγνώμην γυμνάσιο και να παραμένουν εκεί μέχρι τη λήξη του ωραρίου τους χωρίς να κάνουν τίποτα. Κι αν κάπου δεν υπήρχε γυμνάσιο (λόγω συστέγασης με λύκειο) τότε να είναι μαζεμένοι σε γήπεδα ή άλλους χώρους!!! Απλά να παραβρίσκονται εκεί. Και θα πει κάποιος: Μα αφού ο εργοδότης σου σε πληρώνει, γιατί να μην είσαι στη διάθεσή του; Γιατί απλούστατα στη διάθεσή του είσαι αν έχεις να κάνεις κάτι. Όχι για να κάθεσαι σε μια καρέκλα. Εκτός από εκδικητικότητα τι άλλο δείχνει αυτό;

Το μέτρο σταμάτησε να ισχύει αλλά με προφορική εντολή ενώ η επιβολή του έγινε με γραπτή. Παλιά ταχτική των κυβερνώντων (αλλά και των στρατιωτικών :) ) να μην βγάζουν γραπτές εντολές ώστε όποτε θέλουν να σε βγάζουν "επίορκο". Πώς θα βρουν δικαιολογίες για τις απολύσεις. Όμως, το πνεύμα της έχει μείνει. Ιδιαίτερα που η άρση έγινε προφορικά. Έτσι, οι διευθυντές είν' αυτοί τώρα που (θέλοντας να φυλάξουν και τα νώτα τους) λένε πως θα πρέπει το πρωί να παρουσιάζονται όλοι κι όποιος χρειαστεί βλέπουμε. Ή να έρχονται στο σχολείο που είναι εξεταστικό κέντρο στις 12 το μεσημέρι, για την παρουσία και μόνο. Που δημιουργείται πρόβλημα αφού στις 12 δεν έχουν τελειώσει ακόμα οι εξετάσεις.

Το ουσιαστικό πρόβλημα στις παρουσίες αυτές βρίσκεται πως υπάρχουν άνθρωποι που μένουν σε μεγάλη απόσταση από τον τόπο της δουλειάς τους. Π.χ. κάποιος από τη Γλυφάδα να μετακινείται στη Ν. Ερυθραία. Επειδή αυτό είναι εντός του οικιστικού ιστού του "πολεοδομικού συγκροτήματος τέως διοικήσεως πρωτευούσης" δεν έχει πρόβλημα.  Όμως αν πάει στο Μενίδι που ανήκει στην Ανατολική Αττική τότε είναι παράνομος μιας και σύμφωνα με παλιά διάταξη του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα ο οποιοσδήποτε δημόσιος υπάλληλος πρέπει να μένει το πολύ 30 χλμ απ' την υπηρεσία του. Κι ίσως να γίνει μια διασταλτική ερμηνεία του πόσα είναι τα 30 χιλιόμετρα, αν θα είναι οδικά ή σε ακτίνα. Αλλά υπάρχουν συνάδελφοι που μένουν στην Αθήνα και δουλεύουν στη Θήβα ή στη Χαλκίδα κλπ. Ή όταν ήμουνα στον Πύργο καθημερινά υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα που έφευγαν απ' την Πάτρα για να επανδρώσουν τις δημόσιες υπηρεσίες της Ηλείας ολόκληρης. Τυπικά θα ήταν λόγος απόλυσης η διαμονή τους αυτή και μόνο. Παλιότερα οι επιθεωρητές έκαναν έλεγχο και ως προς αυτό το θέμα. Σήμερα πρακτικά έχει ατονίσει. Όμως το να μένεις στον τόπο που θέλεις, που μένει η οικογένειά σου, οι φίλοι σου κλπ, έχει το κόστος του. Κι αυτό είναι το έξοδο της μετακίνησης. Αν παραβλέψουμε το χρόνο και την ταλαιπωρία, μένει το χρήμα που στις μέρες μας δεν είναι περιφρονητέο (δηλ. ποτέ δεν ήταν, αλλά σήμερα ένα παραπάνω).

Βέβαια, αν το πάρουμε μετρητοίς το παραπάνω, δεν θα πρέπει να γίνονται και εκδρομές απ' τους επιστρατευμένους εκπαιδευτικούς (ή ναυτεργάτες, ή εργαζόμενους του μετρό κλπ). Τα Σαββατοκύριακα ας πούμε, δεν μπορεί κανείς να πάει στο εξοχικό του, αν αυτό βρίσκεται σε μια κάποια απόσταση απ' την υπηρεσία του!

Ας φύγω όμως από τον στρατωνισμό και ας πάω σε άλλα θέματα. Ακούστηκε π.χ. πως οι εμπλεκόμενοι με τις πανελλήνιες, δεν θα πληρωθούν μιας και, αφού είναι επιστρατευμένοι είναι υποχρεωμένοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες στην πατρίδα αμισθί. Και ρωτάω εγώ: από πού προέρχεται αυτό το συμπέρασμα. Κι απάντησή τους είναι πως έτσι λέει η λογική! Ποια λογική; Του παράλογου.

Αλλά να συνεχίσουμε. Προγραμματίζω να κάνω μια εκδρομή στο εξωτερικό. Και κάποιοι μου έλεγαν πως δεν θα μου επιτρέψουν να περάσω τα σύνορα αφού οι στρατιωτικοί μόνο με ειδική άδεια της υπηρεσίας τους μπορούν να βγουν απ' τη χώρα. Μα δεν είμαι στρατιώτης τους λέω. Ναι, αλλά είσαι επιστρατευμένος. Άντε βγάλε άκρη (που ακόμα κι αυτός ο όρος, έχει αλλάξει, δεν υπάρχει επιστράτευση αλλά επίταξη πολιτικών υπηρεσιών). Και επέμεναν πως κάποιους άλλους τους σταμάτησαν στα σύνορα. Και στην ερώτησή μου πώς τους κατάλαβαν πως είναι επιστρατευμένοι εκπαιδευτικοί, προφανώς δεν υπήρχε απάντηση.