Στο κέντρο πυροβολικού

Παρουσιάστηκα, λοιπόν, στη Θήβα κι η θητεία ξεκίνησε με επίσκεψη στο ιατρείο. Απρογραμμάτιστη. Και δεν ήταν η μόνη εκεί. Ξαναβρέθηκα με προβλήματα που δεν ήταν αντιμετωπίσιμα στο κέντρο κι έτσι στάλθηκα στην Αθήνα. Μετάβαση με Στάγιερ, ένα φορτηγό του στρατού, όσοι ήμασταν για 401 στην καρότσα. Η διάγνωση άμεση. Ιγμορίτιδα. Επιβεβαίωση με ακτινογραφία κι αντιμετώπιση εξίσου καλή (παρόλο που λέγεται πως η ιγμορίτιδα περνάει μόνη της). Μου έδωσαν μια "Ρινική αλοιφή" κι αμέσως τα συμπτώματα υποχώρησαν. Τι είχε μέσα θα σας γελάσω και δεν το θέλω. Έγραφε μόνο αυτό στο σωληνάριο και πως ήταν παραγωγή του στρατού. Είχα και την περιπέτεια με το αντιφυματικό εμβόλιο που μου το έκαναν ενώ δεν χρειαζόταν. Ε, αρκετά ήταν!

Το πρώτο εικοσαήμερο η εκπαίδευση που μας έκαναν ήταν να κάνουμε καλό βήμα. Όπου πηγαίναμε μέσα στο στρατόπεδο ήταν με βήμα αλλά και στον υπόλοιπο χρόνο μ' αυτό ασχολιόμασταν. Πηγαίναμε π.χ. για φαγητό; Βήμα. Ένα δύο, ένα δυο. Κι ένα στ' αριστερό (έπρεπε να χτυπάμε τ' αριστερό μας πόδι με δύναμη μια φορά), ένα κι εμπλοκή (το προηγούμενο συνέχεια) και κυρίως μετάβολη (έτσι, παρατονισμένο) ώστε τα 500 και βάλε μέτρα που ήταν απ' το θάλαμο μέχρι τα εστιατόρια γίνονταν ένα - ενάμισι χιλιόμετρο. Η ιδέα ήταν να είμαστε έτοιμοι που θα παρελαύναμε τη μέρα της ορκωμοσίας. Που εκτός από στρατιώτες και αξιωματικούς, τότε δεν είχαμε άλλους επισκέπτες (οι αξιωματικοί δεν ήταν μόνο του στρατοπέδου αλλά και από τα κεντρικά οπότε έπρεπε να τους δείξουμε πως γινόταν καλή δουλειά). Ενώ πριν καμιά 10αριά χρόνια που ορκιζόταν ο γιος μου είχαμε πάει όλοι: γονείς, συγγενείς και φίλοι.

Μέχρι να ορκιστούμε δεν βγαίναμε απ' το στρατόπεδο (έτσι είναι και τώρα) ενώ αμέσως μετά την ορκωμοσία πήραμε όλοι κάποιες μέρες άδεια. Εγώ τις πέρασα στη Δραπετσώνα, είχε κατέβει κι η Μαρία απ' τα Γιάννενα και βολτάραμε στα πέριξ.

Το Πάσχα τη χρονιά εκείνη ήταν αργούτσικα (8 Μάη βλέπω). 4 παρουσιάστηκα, καμιά 20αριά μέρες αργότερα, Παρασκευή ορκιστήκαμε άρα πρέπει νάταν 22 του μήνα και με το που γυρίζουμε μπαίναμε στην περίοδο του Πάσχα. Μας ανακοίνωσαν πως θα παίρναμε άδεια μισοί και μισοί. Οι πρώτοι των Βαΐων και του Θωμά ενώ οι άλλοι για το Πάσχα. Αυτοί που θα την παίρνανε σπαστά θα είχαν παραπάνω μέρες συνολικά σαν αντιστάθμισμα πως το Πάσχα θα ήταν μέσα. Αυτό για μένα ήταν δέλεαρ και δηλώνω να πάρω τις δυο δόσεις.

Επιστρέφω από την πρώτη άδεια και την Μεγάλη Τετάρτη έρχεται η Μαρία για επίσκεψη και τ' απόγεμα κάνουμε βόλτα στην πόλη. Την επόμενη μέρα το πρωί μας λένε πως θα δώσουν άδειες σ' άλλο ένα 10%. Ποιοι θάναι οι τυχεροί; Έδωσαν σε μας που ήμασταν μεγάλοι σε ηλικία (από αναβολές λόγω σπουδών). Κι έτσι ενώ είχαμε χαιρετηθεί με τη Μαρία κι είχαμε ευχηθεί καλό Πάσχα κλπ Μ. Πέμπτη απόγεμα σκάω μύτη στο σπίτι!

Το Πάσχα είχαν προγραμματίσει να το περάσουν στη Σαλαμίνα που είχαν ένα εξοχικό. Έφυγαν οι γονείς της με τη γιαγιά και μείναμε εμείς κι η αδερφή της. Στη Δραπετσώνα είχα το μηχανάκι και θα πηγαίναμε μ' αυτό το Μ. Σάββατο τ' απόγεμα. Ξεκινάμε και στο δρόμο η ουρά των αυτοκινήτων για τα καραβάκια έφτανε σχεδόν στο Νέο Ικόνιο. Μηχανάκι ήταν, προχώραγε ανάμεσα στις ουρές των αυτοκινήτων. Προσπεράσαμε και την κουνιάδα μου που είχε ξεκινήσει πριν από μας αλλά είχε μπλοκαριστεί. Κάποια στιγμή φτάσαμε εμείς ενώ εκείνη ήρθε μετά από κάνα δίωρο και βάλε. Ένας γείτονας πούχε ξεκινήσει κατά τις 6 - 7 τ' απόγεμα έφτασε μετά την Ανάσταση (κι οι δικοί του ήταν μέσα στην ανησυχία, παρά τις περιγραφές που τους κάναμε).

Την άλλη μέρα ψήσαμε και τ' αρνί κι ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε τέτοια διαδικασία, μέχρι τότε μόνο ακουστά το είχα το σουβλιστό αρνί αφού στο χωριό το Πάσχα το παραδοσιακό έδεσμα ήταν η σπάλα του αρνιού γεμιστή και στο φούρνο.

Μ' αυτά και μ' αυτά πέρασαν οι μέρες στο κέντρο κι ήρθε ο καιρός να φύγουμ' εμείς για να ετοιμαστεί να υποδεχτεί τους επόμενους. Ανακοινώθηκαν οι ειδικότητες, ποιοι θα πάνε για βαθμοφόροι, ποιοι θα είναι παραμένοντες για να βοηθήσουν αυτούς που θα έρχονταν και που θα πάει ο καθένας απ' τους υπόλοιπους. Εγώ σκοπευτής αντιαεροπορικού θα όδευα προς Μυτιλήνη σε μια μονάδα που ήταν έξ' απ' την πόλη (που όταν πήγα εκεί έμαθα πως είχε δικούς της φαντάρους μοιρασμένους σ' όλο το νησί). Παίρναμε τα φύλλα πορείας και ξεκινούσαμε μια Παρασκευή για τις μονάδες μας. Κάποιοι με τα τρένα, άλλοι με λεωφορεία του στρατού άλλα μ' άλλον τρόπο.

Εμείς που ήμασταν για Μυτιλήνη θα μας πήγαιναν μέχρι τον Πειραιά με ένα νοικιασμένο λεωφορείο και θα μας έβαζαν στο βαπόρι (αντίστοιχα κι άλλους που ήταν για άλλα νησιά). Αρχίζουν να φεύγουν λεωφορεία αλλά εμείς περιμέναμε. Ρωτάω και μαθαίνω πως θα φεύγαμε κατά τις 3. Τα καράβια για τη Μυτιλήνη τότε έφευγαν απ' τα Λεμονάδικα στις 6 τ' απόγευμα κάθε μέρα εκτός Σαββάτου με εξαίρεση την Παρασκευή που το Σαπφώ έφευγε για Χίο - Μυτιλήνη - Θεσσαλονίκη κι επιστροφή και για να προλάβει ξεκινούσε στις 4. Άρα αν φεύγαμε στις 3 από Θήβα δεν θα προλαβαίναμε το βαπόρι.

Το είπα κάποια στιγμή, όχι μου λένε στις 6 φεύγει, δεν το συνέχισα στο στρατόπεδο. Στο λεωφορείο μέσα μας συνόδευε κάποιος ανθυπολοχαγός κι εκεί το ξαναέθιξα το θέμα. Δεν υπάρχει περίπτωση, έχουμε χρόνο στις 6 φεύγει το βαπόρι. Εγώ πάλι ήμουνα σίγουρος οπότε του λέω τι θα γίνει ΑΝ δεν το προλάβουμε. Άρχισε να το σκέφτεται και λέει πως θα μας πάει στο κέντρο μεταγωγών που ήταν στο Ρουφ να κοιμηθούμε εκεί. Εγώ να βάζω φιτιλιές να πάμε στα σπίτια μας (εγώ στου μέλλοντος πεθερού μου ποντάριζα).

Φτάνουμε στον Πειραιά και βέβαια το Σαπφώ έχει φύγει. Πάμε στο μεταγωγών με σκοπό να κοιμηθούμε εκεί αλλά να βγούμε με χαρτί εξόδου. Εγώ επαναφέρω την πρόταση για να πάμε σπίτια μας. Μα δεν έχουν όλοι σπίτι. Ε, όποιος θέλει να κοιμηθεί μέσα ας μείνει. Δεν έμεινε κανείς (παρόλο που κάποιοι στην αρχή είχαν πει πως δεν έχουν πού να πάνε, όλοι προτίμησαν το έξω). Κυριακή απόγεμα με το επόμενο πλοίο φύγαμε και Δευτέρα πρωί φτάσαμε στη Μυτιλήνη μαζί με στρατιώτες για διάφορα τάγματα. Στο λιμάνι μας περίμεναν απ' το στρατόπεδο, μπήκαμε στο αυτοκίνητο (καναδέζα ήτανε; Ρέο ήτανε; δεν θυμάμαι) και πήγαμε προς Παγανή.