Έν' αστείο (ευτυχώς) επεισόδιο

Το στρατόπεδο της Παγανής φιλοξενούσε δυο μονάδες (ας πούμε το αντίστοιχο των ταγμάτων) η μια τεθωρακισμένων κι η άλλη η δική μας. Η κεντρική πύλη ήταν στη μεριά των τεθωρακισμένων, πάνω στο δρόμο που ενώνει τη Μυτιλήνη με το υπόλοιπο νησί. Από κει μπενοβγαίναμε και για να πάμε στη δικιά μας μεριά έπρεπε να διασχίσουμε τη δική τους και να περάσουμε από μια άτυπη πύλη που ένωνε τις δυο μονάδες (και που γενικά δεν είχε φύλαξη, αφού ήταν εσωτερική, μεταξύ μας τώρα θα κλεβόμασταν; αν και κάποτε μπήκε κάποιος σκοπός για να ταλαιπωρείται αυτός εκεί και να τρέχουνε οι υπόλοιποι που δεν προλάβαιναν με τις σκοπιές. Αλλ' ας τ' αφήσω αυτό). Επίσης κάπου στο χώρισμα ήταν Πειθαρχείο, το κρατητήριο του στρατοπέδου, κι αυτό κοινό. Ούτ' εκεί υπήρχε γενικά σκοπός όταν ήταν άδειο (συνήθως) αλλά αν είχε κρατούμενους κάποιος έπρεπε να είν' απέξω να τους φυλάει αλλά και για να μπορούν να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο αν π.χ. παρουσιαζόταν κάτι.

Το στρατόπεδο είχε άλλη μια πύλη από το πλάι στη το δική μας περιοχή. Αυτή έβγαζε σε πλαϊνό χωματόδρομο και τη χρησιμοποιούσαν τα αυτοκίνητα που πήγαιναν για νερό (γενικά είχαμε νερό του δήμου, όμως κάποιες φορές κοβόταν κι έτσι υπήρχαν υδροφόρες για ρεζέρβα που γέμιζαν από μια πηγή στην πίσω μεριά του λόφου) ή για κάποιες ασκήσεις κλπ. Εξωτερική πύλη ήτανε άρα είχε φύλαξή που σκοπό εκεί είχε η Γ' πυροβολαρχία (τρεις σκοπιές είχαμε, μια η κάθε πυροβολαρχία που ήταν στο στρατόπεδο).

Λίγο καιρό μετά την άφιξη τη δική μου είχε έρθει η Μαρία στη Μυτιλήνη. Είπαμε να βρεθούμε, αλλά να μην πάμε κεντρικά. Κανονικά για το επισκεπτήριο (αν ερχόταν κάποιος να σε δει - εννοείται σε ώρα που δεν είχες άλλη δουλειά) δίπλα στην κεντρική πύλη υπήρχε ένα κιόσκι κι εκεί καθόμασταν όταν ο καιρός ήταν καλός, αλλιώς σ' ένα κλειστό χώρο (δεν ξέρω λεπτομέρειες, δεν πήγα ποτέ εκεί). Όμως αφενός μεν ήταν μακριά απ' τα δικά μας μέρη αφετέρου έπρεπε να έρθει η Μαρία να με ζητήσει από το σκοπό της πύλης. Αυτός να πει να με ειδοποιήσουν και να διασχίσω το στρατόπεδο να πάω.Ενώ απ' την άλλη όλα ήταν άτυπα. κι έτσι την προτιμούσαμε.

Μια μέρα που θα ήταν ο Βασίλης σκοπός (ο αποχωρών σιτιστής ντε) είχαμε κανονίσει να έρθει η Μαρία από κει. Ήρθε, καλά καθόμασταν, πήρα και τα όπλα του Βασίλη να με δει η καλή μου πώς είμαι, βγάλαμε και φωτογραφίες (αυτή της αρχής -ούτε το όπλο ούτε οι παλάσκες ούτε το κράνος είναι δικά μου. Φαίνεται πως με ζορίζουν, αλλά τώρα που να τις ξεσφίγγω και μετά να τις ξαναπροσαρμώσει ο άλλος. Βέβαια τότε δεν ήμουνα στα σημερινά κιλά, κάπου στα 96 πρέπει νάμουνα). Πιάσαμε την κουβέντα καθισμένοι δίπλα στο δρόμο στα βραχάκια και καλά περνούσαμε.

Ξαφνικά ακούμε νάρχεται αυτοκίνητο. Σηκώνεται ο Βασίλης τρέχει στην πύλη. Ίσα που πρόλαβε. Στο αυτοκίνητο ο διοικητής της επιλαρχίας (έτσι λέγεται το τάγμα) των τεθωρακισμένων που ήταν και στρατοπεδάρχης (δηλαδή ανάμεσα στους δυο διοικητές ο παλιότερος άρα αυτός που είχε τον πρώτο λόγο αν έπρεπε να αποφασιστεί κάτι για ολόκληρο το στρατόπεδο). Μας βλέπει, σταματάει το τζιπ και μας κάνει παρατήρηση πως έχουμε εντευκτήριο για το επισκεπτήριο (σιγά το κιόσκι που έγινε και εντευκτήριο) και να μην μας ξαναδεί εκεί. Πάλι καλά τη βγάλαμε.