Εν Μυτιλήνη

Σήμερα θα μιλήσω για την παράλληλη ζωή μου στη Μυτιλήνη, το τελευταίο διάστημα που υπηρετούσα στο στρατό αλλά και αμέσως μετά. Παράλληλα έχω και φωτογραφίες από διάφορα τουριστικά σημεία του νησιού, τραβηγμένες όμως την εποχή εκείνη, το χειμώνα 84 - 85.
Σαν γυρίσαμε απ' τη βδομάδα του μέλιτος στον Πειραιά, μαζέψαμε διάφορα πράγματα που είχε φέρει η Μαρία απ' το σπίτι στα Γιάννενα, μπήκαμε στο βαπόρι και τραβήξαμε για Μυτιλήνη. Ξεκινήσαμε χωρίς να ξέρουμε αν το σπίτι που είχαμε κλείσει ήταν διαθέσιμο (κενό) ή όχι ακόμα. Αλλά είπαμε, θα πάμε και θα το δούμε. Βγαίνουμε στο λιμάνι, πάμε στο σπίτι, τελείως άδειο. Ο διοικητής μου, όπως έχω ξαναπεί, το είχε αδειάσει. Οπότε ξεκινήσαμε την εγκατάσταση. Βάλαμε τα πράγματά που είχαμε, ανοίξαμε και τα δώρα που μας είχαν κάνει για τον γάμο κι αρχίσαμε ν' αγοράζουμε κάποιον εξοπλισμό. Π.χ. τη βιβλιοθήκη μπροστά απ' την οποία στέκομαι και φτιάχνω τα λουλούδια, στην παραπάνω φωτογραφία.

Η Μαρία άρχισε να δουλεύει στο φροντιστήριο του Κονταξή (γνωστό στη Μυτιλήνη, διάδοχο υπάρχει ακόμα και σήμερα) για λίγες ώρες ενώ βρήκε και μερικά μαθήματα. Κάποια στο σπίτι μας αλλά στα σπίτια των μαθητών της. Για τις μετακινήσεις της χρησιμοποιούσε το ποδήλατό της.

Επειδή δεν μπορούσα να έχω το μηχανάκι στο στρατόπεδο, αναγκάστηκε να μάθει μηχανάκι κι η Μαρία ώστε τα πρωινά, σηκωνόμασταν στις έξι παρά, πηγαίναμε μαζί στο στρατόπεδο, το προσπερνάγαμε, κατέβαινα εγώ, έπαιρνε εκείνη το μηχανάκι να γυρίσει πίσω. Ή το ανάποδο, ερχόταν, σταματούσε σε κάποιο σημείο μακριά απ' το στρατόπεδο, ώστε να μη με δει και κάνα μάτι.

Τα δώρα του γάμου ήταν πολλά διπλά και τρίδιπλα. Οπότε κανόνισα μ' ένα υαλοπωλείο της πόλης, τα βάλαμε όλα πάνω στο κρεβάτι μας, ήρθε ο μαγαζάτορας, τα είδε, συμφωνήσαμε ποια θα πάρει και τι θα μας δώσει (ανταλλαγή θα ήταν, δεν θα παίρναμε χρήματα) κι αποκτήσαμε είδη που χρειαζόμασταν. Π.χ. το αλουμινένιο στραγγιστήρι για τα πιάτα που φαίνεται πίσω μου και που τόχουμε μέχρι σήμερα. Ή έναν κουβά για τα σκουπίδια. Ναι, αυτό το πεζό πράγμα που όμως το χρειαζόμασταν.

Τα πρωινά που έβγαινα για ώνια, συνήθως με συνόδευε η Μαρία. Διακριτικά. Σε κάποια απόσταση στο δρόμο. Αλλά καθόμασταν μαζί για καφέ. Είχαμε βρει ένα ωραίο καφενεδάκι σ' ένα στενάκι με παραδοσιακό καφέ (που δεν είχα ξαναδεί) κι αράζαμε την ώρα που έπρεπε να περιμένω να ετοιμαστούν τα πράγματα για να τα παραλάβω.

Μυτιλήνη από ψηλά, απ' το Γαϊδαρανήφορο

Τα βράδια που έβγαινα με διανυκτέρευση πάντα είχαμε κάτι να κάνουμε, κάπου να πάμε. Η Μυτιλήνη είχε πολλά να προσφέρει που δεν τα εκτιμούσαμε την εποχή εκείνη. Τη συγκρίναμε με την Αθήνα ή τα Γιάννενα, που βέβαια δεν είχαν κάποια σχέση αφού το μέγεθός τους ήταν πολύ μεγαλύτερο απ' της Μυτιλήνης.

Άγιος Ερμογένης

Μόνο όταν πήγαμε σε άλλες πόλεις του ίδιου περίπου μεγέθους καταλάβαμε πόσο μπροστά ήταν η Μυτιλήνη. Και να σκεφθεί κανείς πως τότε δεν είχε ακόμα πανεπιστήμιο, μόνο την παιδαγωγική ακαδημία (με καμιά 300αριά σπουδαστές).

Το υδραγωγείο της Μόριας που άρχισαν αυτές τις μέρες να το επισκευάζουν (πάλι).

Όσο καιρό μείναμε εκεί, όλο και κάναμε τις εκδρομές μας. Στην αρχή σε μικρές αποστάσεις απ' την πόλη, εκεί που μπορούσε να φτάσει το μηχανάκι.

Μόλυβος

Αργότερα (απ' το Φλεβάρη ακόμα) παίρναμε και τ' αυτοκίνητο και φτάναμε σε πιο μακρινούς προορισμούς.

Πέτρα

Όταν δεν πήραμε και το δίπλωμα (κι οι δυο σχεδόν τις ίδιες μέρες, τέλη Μάρτη του 85) τότε πια δεν μας σταμάταγε τίποτα.

Σκάλα Σκαμιάς, το εκκλησάκι της Παναγιάς (της γοργόνας)

Οργώσαμε όλο το ανατολικό νησί (το δυτικό και λίγα μέρη έχει και μακριά μας έπεφτε).

Η Μαρία ζωγράφιζε από τότε. Την εποχή εκείνη δούλευε σμάλτο σε γυαλί. Εγώ ήμουν της φωτογραφίας. Το αποτέλεσμα της δουλειάς των δύο φαίνεται παραπάνω!