Γιορτές και πανηγύρια στη μονάδα

Οι γιορτινές μέρες στο στρατό είναι απ' τις πιο δύσκολες. Σε κάθε υπηρεσία όταν δουλεύεις γιορτή είναι δύσκολα, αλλά στο στρατό ένα παραπάνω μιας και ζορίζεσαι τις απλές μέρες, άρα τις γιορτές ένα παραπάνω. Τις περιόδους με τις πολλές γιορτές (Χριστούγεννα - Πάσχα) δίνονται άδειες όσο πιο πολλές γίνεται για να απαλυνθεί κάπως η κατάσταση ενώ αυτοί που μένουν παρηγοριούνται με το ότι σε λίγες μέρες θα πάρουν κι αυτοί μια άδεια να πάνε σπίτια τους (καλά αυτοί που πήγαν και γύρισαν έχουν ακόμα τη γλύκα της άδειας και τη βολεύουν). Βέβαια, επειδή δίνονται μπόλικες άδειες, αυτοί που μένουν πίσω είναι υποχρεωμένοι να κάνουν πολλές υπηρεσίες (σκοπιές, αγγαρείες κλπ) κι ουσιαστικά δεν υπάρχουν εξοδούχοι (εκτός κι αν γίνουν κάποιες πατέντες, το ίδιο άτομο να έχει δυο τρεις υπηρεσίες ώστε να περισσέψουν κάνα δυο).

Εμείς που είχαμε καταγωγή απ' το νησί ήμασταν οι μόνιμα ριγμένοι στις άδειες εκείνων των περιόδων. Μια εικοσιτετράωρη για κάθε αργία και πίσω πάλι. Κι αυτό όχι για όλες. (Εικοσιτετράωρη πάει να πει πως φεύγεις το απόγεμα της προηγούμενης μέρα κι επιστρέφεις τα χαράματα της επόμενης απ' αυτήν που έχεις άδεια). Η αιτιολόγηση ήταν να μπορούν να φύγουν οι μακρινοί. Κι οι 24ωρες είναι καλές σε γενικές γραμμές (πολύ περισσότερο που συνήθως δεν μετράνε στις μέρες άδειας που δικαιούσαι) αλλά είναι λίγος ο χρόνος. Καλό αλλά λίγο που λέμε. Εγώ ως σιτιστής είχα περιορισμούς και σ' αυτές τις μικρές άδειες. Πολλές φορές ήμουνα μέχρι το μεσημέρι μέσα κι έβγαινα με μια διανυκτέρευση ή αν κατάφερνα να πάρω 24ωρη ήταν για την επόμενη μέρα.

Οι γιορτινές μέρες βάραιναν ακόμα παραπάνω και για τους φαντάρους και για τους αξιωματικούς. Γιατί οι δεύτεροι έπρεπε να "γιορτάσουν" μαζί με τους πρώτους. Κι ούτε οι πρώτοι χαίρονταν που είχαν όλους τους αξιωματικούς να τριγυρίζουν ούτε κι οι άλλοι που άφηναν την οικογένειά τους κι έτρεχαν στο στρατόπεδο τέτοιες μέρες. Προσωπικά δεν είχα καμιά διάθεση να παραβρεθώ σ' αυτές τις τελετές και προτιμούσα νάμαι εξαφανισμένος στη σκοπιά. Ή θεωρούσα απαραίτητη την παρουσία μου στα μαγειρεία για να επιβλέψω την παρασκευή του φαγητού. Ή όποια άλλη πρόφαση έβρισκα.

Κάποια στιγμή ο νέος διοικητής έχει την έμπνευση να διοργανώσει βραδιές διασκέδασης για τους φαντάρους. Γίναν δυο ή τρεις τέτοιες. Στην πρώτη πήρα μέρος, είχε έρθει κι η Μαρία δίπλα μου. Περάσαμε υπέροχα κι είπαμε πως δεν θα το επαναλάβουμε 😂. Το κακό με τις γιορτές αυτές ήταν τριπλό. Πέρα απ' το ότι ήσουν υποχρεωμένος να διασκεδάζεις (σίγουρα κάποιοι θα το ευχαριστιόντουσαν αλλά κάποιοι άλλοι μόνο και μόνο που ήταν καθ' υπόδειξη δεν τους έκανε καρδιά) έχανες και την έξοδο αν δεν είχες υπηρεσία. Γιατί οι γιορτές αυτές που γίνονταν το βραδάκι όταν οι φαντάροι θα έβγαιναν, αλλά αφού είχε πανηγύρι στο στρατόπεδο μέσα (γιατί συνεργαζόμασταν οι δυο μονάδες) δεν ήταν πρέπον να φύγουν οι φαντάροι και να χάσουν τα ωραία.

Το χειρότερο με τις γιορτές αυτές ήταν με το φαγητό. Γιατί τα λεφτά ήταν συγκεκριμένα και δεν υπήρχε κανένα κονδύλι για τα πανηγύρια. Έτσι το μεσημεριανό γινόταν βραδινό (και τ' ανάποδο). Κι επειδή στο γιορτινό τραπέζι ήταν κι οι αξιωματικοί με τις οικογένειές τους έπρεπε να υπάρχει φαγητό και γι' αυτούς. Χώρια που αφού θα μας έβλεπαν κι άλλοι, το μενού θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα πλούσιο. Υπήρχε κι ο ανταγωνισμός. Ποιος διοικητής θα δείξει παραπάνω φαΐ. Έτσι δυο ή περισσότερα μεσημεριανά γίνονταν ένα βραδινό και το ένα βραδινό μοιραζόταν σε πολλά μεσημέρια.

Απ' τις καθιερωμένες γιορτές ήταν κι η κοπή της πίτας. Όποιος έβρισκε το φλουρί (συνήθως γινόταν κλήρωση) έπαιρνε κάποιες μέρες άδεια. Στην πίτα της πρωτοχρονιάς τους 85, λίγο πριν απολυθώ πια, εγώ έλειπα με τη γνωστή 24ωρη. Εν τω μεταξύ μου είχαν μείνει πολλές μέρες άδειας αφού λόγω θέσης ζητούσα αλλά δεν έπαιρνα. Οπότε λέω στο λοχαγό να μην μπει το όνομά μου μέσα σ' αυτούς που θα κληρώνονταν για το φλουρί - άδεια. Η πρόβλεψη ήταν ένας από κάθε πυροβολαρχία που θα έπαιρνε 3 μέρες (που θα μπορούσε να είναι και επιπλέον σε μια άλλη, όχι υποχρεωτικά μόνες τους αφού αν κάποιος ήταν από μακριά μόλις και θα προλάβει να φτάσει στον τόπο του θάπρεπε να πάρει το δρόμο του γυρισμού) ενώ θα γινόταν και μια ακόμα κλήρωση ένας απ' όλη τη μονάδα που θάπαιρνε 6 μέρες. Δεν μ' άκουσαν, έβαλαν και το δικό μου όνομα μέσα και ήμουν ο "τυχερός" με τις 6 μέρες. Πού να προλάβω να τις πάρω τόσες που είχα. Για τους τύπους πήρα τις 6 αυτές κι άφησα άλλες. Τέλος πάντων...