20 Φ ένα μήνα πριν την απόλυση

Σε άψογη καθαρεύουσα 7 χρόνια μετά την καθιέρωση της δημοτικής στα σχολεία και 6 μετά την καθιέρωσή της στη διοίκηση

Υπάρχουν διάφορα είδη ταυτότητας. Οι περισσότεροι έχουμε τις γνωστές αστυνομικές ταυτότητες όμως οι ένστολοι (στρατιωτικοί, αστυνομικοί κλπ) έχουν τις δικές τους (υπηρεσιακές) ταυτότητες. Οι στρατιώτες λογικά, έχουν τις δικές τους ταυτότητες πριν καταταγούν (τις πολιτικές όπως τις λέγαμε) αφού θεωρητικά κάθε Έλληνας πολίτης στα δεκατέσσερά του χρόνια τότε (και στα δώδεκα σήμερα) πρέπει να φροντίσει για να βγάλει μία. Αλλά αφού ο πολίτης κατατάσσεται στο στρατό θα πρέπει να έχει υπηρεσιακή. Έτσι μέσα στα άλλα που πρέπει να παραδώσει ο κατατασσόμενος είναι και το δελτίο αστυνομικής ταυτότητας. Κάποιοι βέβαια την κράταγαν (τότε που παρουσιάστηκα εγώ) για να την έχουν στις εξόδους και να την δείχνουν να μην μπλέκουν με τη στρατονομία, αλλά αν γινόταν αντιληπτό κάτι τέτοιο τα προβλήματα θα ήταν πολύ περισσότερα!

Η στρατιωτική που είχαμε τότε ήταν ένα απλό κίτρινο χαρτόνι τσακισμένο στη μέση με τη φωτογραφία μας στη μια μεριά και τα στοιχεία μας στην άλλη. Όμως την ταυτότητα αυτή ο στρατιώτης πρέπει να την προσέχει, να μην την χάσει. Αν χαθεί η πολιτική ταυτότητα υπάρχει μια διαδικασία με έναν μάρτυρα κι ένα παράβολο 9€. Όμως αν χαθεί η στρατιωτική υπήρχε ποινή 20 μέρες φυλακή. Κι αυτό γιατί μπορεί να την χρησιμοποιήσει ο εχθρός να μπει στο στρατόπεδο και άλλα τέτοια. Με ταυτότητα κυκλοφορώ εδώ και 50 σχεδόν χρόνια, από το 1973. Δεν την έχασα ποτέ. Ακόμα και τότε που μου έκλεψαν το πορτοφόλι τάφερε έτσι η κατάσταση που δεν ήταν μέσα. Ποτέ εκτός από μία. Τότε στο στρατό.

Είναι οι γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων. Σε μια έξοδο πάμε σε μια ταβέρνα και κάπως έρχεται η κουβέντα στις ταυτότητες. Έλεγα το πόσο απλή ήταν η ταυτότητα που είχαμε στο στρατό και την βγάζω και τη δείχνω. Μετά από κάνα δυο μέρες δεν ξέρω πού τη χρειάστηκα, ψάχνω την ταυτότητα στο πορτοφόλι και δεν είναι. Ψάχνω στο σπίτι, ρωτάω στα μαγαζιά που ψώνιζα για το στρατό, πάω στην ταβέρνα μπας και την είδανε (μήπως είχε μείνει στο τραπέζι και την βρήκαν στο μάζεμα), πουθενά η ταυτότητα. Περιμένω την Πρωτοχρονιά που θα πάρω 24ωρη άδεια να πάω στο χωριό μήπως την έχω αφήσει εκεί. Ούτε.

Οπότε όταν γύρισα στη μονάδα στις 2 του Γενάρη βγήκα στην αναφορά και λέω πως θέλω 20 μέρες αγροτική άδεια (να πάω στο χωριό να βοηθήσω στις ελιές). θέλω να μετατρέψω το στρατιωτικό δίπλωμα σε πολιτικό (σε ένα μήνα θα απολυόμουνα) αλλά επίσης πως έχασα και την ταυτότητα. Αυτό το τελευταίο απομάκρυνε αυτόματα την απόλυσή μου κατά 25 μέρες (τουλάχιστον, αν δεν προέκυπτε τίποτα καινούριο 😭) αφού όπως έλεγα η ποινή φυλάκισης παρέτεινε τη θητεία - εκτός αν ήταν μία μόνο ποινή ή μέχρι 10 μέρες κι εγώ είχα ήδη τις 5 μέρες από το φρουραρχείο.

Η απάντηση του διοικητή ήταν α) 20 μέρες φυλακή κατά την διάρκεια των οποίων δεν θα έβγαινα καθόλου (κάτι που για τη συγκεκριμένη αιτία δεν ήταν συνηθισμένο - έφτανε η παράταση της θητείας) β) άρα όχι τώρα η άδεια και γ) εντάξει για το δίπλωμα. Κι έτσι ήμουν τόσες μέρες μέσα, μακριά από το σπίτι μου. Και μέσα σ' αυτές τις μέρες ήταν κι η μέρα της ονομαστικής μου γιορτής. Τη μέρα εκείνη ήταν υπηρεσία ο ΚΤ που λέγαμε. Με φωνάζει και μου δίνει διανυκτέρευση. Μα, του λέω, αφού η εντολή είναι ρητή. Δική μου ευθύνη μου λέει. Κι αν, πήγα να πω. Μ' έκοψε και μ' έδιωξε απ' το στρατόπεδο.

Λίγες μέρες μετά, μαθαίνω πως η Μαρία ήταν άρρωστη με πυρετό, μόνη της κι εγώ μέσα. Έβαλα τα κλάματα. Πήγα στον διοικητή και του ζήτησα να μου κάνει μια παραχώρηση. Την έκανε. Βγήκα και πήγα να τη δω και να της κάνω λίγο παρέα.

Με το που πέρασαν οι 20 μέρες ξανά ζητάω την αγροτική. Τον προηγούμενο χειμώνα είχα πάρει 15 μέρες από τις 30 της κανονικής (τις άλλες 15 τις πήρα για το γάμο το καλοκαίρι) και είχα φάει τις 10 στο χωριό για τις ελιές. Τη χρονιά εκείνη δεν είχε πολλές. Σχεδόν είχαν τελειώσει. Αλλά αφού την είχα ζητήσει την άδεια στην αρχή του Γενάρη και δεν μου την έδωσε, είπα να την ξαναζητήσω τώρα. Απ' ό,τι έμαθα ρώτησε στο αρμόδιο γραφείο αν είχε λήξει η ποινή φυλάκισης και στη θετική απάντηση, υπέγραψε και την πήρα (βασικά η ποινή τέλειωσε στις 21 αλλά θεωρητικά έπρεπε να περάσουν κάποιες μέρες πριν χορηγηθεί άδεια, αλλά αυτή τη λεπτομέρεια δεν την έψαξε κανένας).

Από τις μέρες της αγροτικής λίγες ήταν για τις ελιές. Όμως ξοδεύτηκαν σε άλλες αγροτικές εργασίες ανάμεσα στις οποίες ήταν και η περίφραξη ενός χερσότοπου που σήμερα έχει γίνει οικόπεδο. Πήρα τη σχετική βεβαίωση από τον πρόεδρο της κοινότητας κι όλα καλά (όσο μπορούσαν να είναι). Οι μέρες μέχρι την απόλυση ήταν μετρημένες πια. Πήρα και την 6ήμερη τιμητική απ' τη βασιλόπιτα (όχι θα την άφηνα) ενώ άφησα αιμοδοτικές και μικρής διάρκειας δεν ξέρω κι εγώ πόσες. Και την πρώτη του Μάρτη πρωί πρωί εγκατέλειψα το στρατόπεδο οριστικά.

Τι; Δηλαδή τελειώσαμε με τις ιστορίες απ' το στρατό; Χμ. Ε, όχι κι έτσι. Έχουμε μερικά ακόμα!