Ικανός για τα παρεμφερή

Τα πρώτα που γράφω σήμερα τάχω ξαναγράψει όταν μίλαγα για τον πατέρα μου. Αλλά τα επαναλαμβάνω (και πιο αναλυτικά) για να σχηματιστεί καλύτερα η εικόνα.
Καλοκαίρι του 82. Δουλεύουμε σε μια οικοδομή στο Πλωμάρι. Τέλος Αυγούστου φεύγω εγώ για Γιάννενα. Περνάω από το σπίτι της Μαρίας και κάνω την επίσημη πρώτη εμφάνιση, να γνωριστώ με τους δικούς της και μετά να ξεκινήσουμε μαζί και να κάνουμε και μια εκδρομή στην Κέρκυρα. Παίρνοντας τηλέφωνο στο χωριό μαθαίνω πως την προηγούμενη μέρα ο πατέρας μου δεν αισθανόταν καλά κι έφυγε από τη δουλειά κατά τις 10 η ώρα. Ξέροντας τον άνθρωπο κατάλαβα πως ήταν κάτι σοβαρό, δεν θάφηνε τη δουλειά για κάτι μικρό με μέτριο.

Πήγε στον γιατρό, σε καρδιολόγο και του διέγνωσε καρδιακή ανεπάρκεια από πρόβλημα στη μιτροειδή βαλβίδα. Μ' απλά λόγια: Αυτή είναι μια βαλβίδα μέσα στην καρδιά που όταν στείλει το αίμα κλείνει ώστε αυτό να μη γυρίζει πίσω. Όταν δημιουργηθεί πρόβλημα η καρδιά στέλνει αίμα αλλά δεν πηγαίνει όλο εκεί που πρέπει άρα δεν μεταφέρεται το οξυγόνο που χρειάζονται οι ιστοί άρα δεν μπορούν να λειτουργήσουν κανονικά. Και τι κάνουμε τώρα γιατρέ; Σταματάς να δουλεύεις. Σοκ. Για τον ίδιον πρώτα που ήταν άνθρωπος της δουλειάς, την κυνηγούσε συνέχεια, δεν καθόταν παρά μόνο όταν δεν μπορούσε να βρει δουλειά.

Σε πρώτη φάση μείωσε τους ρυθμούς του, πήγαινε μεν αλλά με προσοχή, να μην κουράζεται, να επιβλέπει κλπ. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό. Το χειμώνα δυσκολεύτηκε να μαζέψει τις ελιές (που δεν ήταν και πολλές). Και του είπαν πως χρειάζεται να βγει στη σύνταξη. Αναπηρική σύνταξη, ήταν μόνο 60 χρονών τότε (γεννημένος το 1923). Πέρασε από επιτροπή, διαγνώστηκε με αναπηρία 67% που ήταν το απαραίτητο ποσοστό για τη σύνταξη κι έτσι έγινε πια συνταξιούχος.

Η στρατιωτική θητεία ήταν 22 μήνες τότε που πήγα εγώ, εκτός αν ήσουνα προστάτης οικογενείας οπότε χαρακτηριζόσουνα "υπόχρεος εκπαίδευσης" (ΥΠΕΚ στη στρατιωτική ορολογία) κι υπηρετούσες μόνο ένα χρόνο. Ως προστάτης οικογενείας μπορούσες να χαρακτηριστείς να ήσουν το πρώτο αγόρι σε οικογένεια που είχε τουλάχιστον 4 παιδιά (και το δεύτερο αν ήταν πάνω από 6 νομίζω) ή αν ο πατέρας σου είχε πεθάνει (αλλά αν δεν είχες καθόλου οικογένεια, αν δηλαδή είχε πεθάνει κι η μάνα σου και δεν είχες αδέρφια τότε δεν μπορούσες να πάρεις το χαρακτηρισμό αυτόν!) ή αν ο πατέρας δεν μπορούσε να δουλέψει (πατριαρχική καθαρά η θεώρηση).

Εγώ, λοιπόν, ήμουνα στην τελευταία κατηγορία. Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να δουλέψει. Τι δουλειά; Μα οικοδόμος ήταν τα καλοκαίρια και αγρότες τους χειμώνες. Και οικοδόμος - αγρότης δήλωνε παντού (και κάποιες φορές που του είπαν να δηλώσει μόνο το ένα απ' τα δυο είχε ενοχληθεί γιατί και τις δυο δουλειές τις έκανε με το ίδιο μεράκι). Οπότε ζήτησα κι εγώ να χαρακτηριστώ ΥΠΕΚ. Για τις άλλες περιπτώσεις αρκούσαν τα χαρτιά. Για τη δική μου έπρεπε να περάσει ο πατέρας μου από υγειονομική επιτροπή. Μα είχε περάσει και του έδωσαν τη σύνταξη. Δεν έκανε αυτή. Έπρεπε να είναι του στρατού. Και τέτοια επιτροπή υπήρχε στο 401, στην Αθήνα.

Ο πατέρας μου αντέδρασε. Που θέλετε να με αχρηστέψετε από τώρα, έλεγε σάματις το χαρτί της επιτροπής δεν θα διαπίστωνε αλλά θα κανόνιζε αν θα μπορούσε όντως να δουλεύει ή όχι. Τον ειδοποίησαν κάποια στιγμή να παρουσιαστεί το Γενάρη. Αποφάσισε να πάει (για να μου κάνει το χατίρι, με μισή καρδιά). Πάει στο καθορισμένο ραντεβού. Οι γιατροί που είχαν ήδη τα χαρτιά του τον φώναξαν. Δείξε μας τα χέρια σου, του λένε. Τα δείχνει. Αυτά τα χέρια είναι για να δουλεύουν, όχι για να κάθονται, η απάντησή τους. Γιατί τα χέρια του ήταν ροζιασμένα, γεμάτα κάλους. Που προφανώς δεν είχαν φύγει στον ένα χρόνο που είχε μειώσει τη δουλειά.

Γύρισε πίσω γκρινιάζοντας που τον στείλαμε αλλά και γι' αυτά που του είπαν. Και μετά από λίγο καιρό ήρθε και η επίσημη απάντηση (αυτή που φαίνεται και στην εικόνα της αρχής): ο πατέρας μου "είναι ανίκανος για να ασκήσει το επάγγελμα του αγρότη - οικοδόμου όχι όμως και για τα παρεμφερή". Τώρα ποια είναι τα επαγγέλματα τα παρεμφερή με του αγρότη ή του οικοδόμου, δεν ξέρω να σας πω. Να δουλέψει σε περίπτερο, ας πούμε! Αλλά πόσο παρεμφερές είν' αυτό; Μόνο οι στρατιωτικοί το ξέρουν.

Μ' αυτά και μ' αυτά τέλειωσαν οι ιστορίες του στρατού. Όχι όμως και της περιόδου εκείνης, έχουμε για τα επόμενα τον γάμο που είναι σχετικοάσχετος με το στρατό.