Στην Παγανή

Από τη Θήβα, λοιπόν, βρέθηκα στη Μυτιλήνη. Ήδη είχα μάθει πως η μονάδα είναι στην Παγανή και Παγανή είναι ο λόφος με του βγαίνει ο δρόμος απ' την πόλη για το εσωτερικό του νησιού. Καλό σημείο, στην έξοδο άνετα κατεβαίναμε με τα πόδια (ειδικά τα Σαββατοκύριακα που βγαίναμε από τη μία) αλλά στην επιστροφή ήταν λίγο ζόρικα, πότε ξηγιόμασταν ταξί πότε πόδι. Εγώ είχα το μηχανάκι, αλλά τότε απαγορευόταν να κυκλοφορεί φαντάρος με μηχανάκι (σήμερα αντίθετα δίνουν και χώρο μέσα στο στρατόπεδο για να τα βάλουν - απαραίτητο βέβαια το κράνος όταν μπαινοβγαίνουν). Πότε το άφηνα σε κάτι θάμνους ψευτοκρυμμένο, αλλά συνήθως τόχα στη Μυτιλήνη. Ένας θείος μου είχε κάτω απ' το ΚΤΕΛ κατάστημα που έφτιαχνε σίδερα κι αλουμίνια και κανόνισα μαζί του, μούδωσε κλειδί και τ' άφηνα εκεί. Όταν κατέβαινα κυκλοφορούσα στην πόλη μ' αυτό ή πήγαινα στο χωριό, αλλά η επιστροφή ήταν ζήτημα (χώρια τον επιπλέον χρόνο που χρειαζόταν Παγανή - Μυτιλήνη - Παγανή χωριό).

Η μονάδα ήταν αντιαεροπορικού πυροβολικού κι όταν φτάσαμε μάθαμε πως ήταν σκορπισμένη σ' όλο το νησί. Οπότε μετά από λίγες μέρες τοποθετηθήκαμε σε πυροβολαρχίες κι οι μισοί περίπου έφυγαν για άλλα σημεία. Εγώ αφού φιλοξενήθηκα προσωρινά στη Γ' πυροβολαρχία (το αντίστοιχο του λόχου στο πεζικό) τοποθετήθηκα στη Δ'. Το κακό ήταν πως η Δ' είχε λίγα άτομα και διοικητής της ήταν ένας δόκιμος (δηλαδή υπηρετούσε τη θητεία του αλλά ως έφεδρος αξιωματικός - την τελευταία βδομάδα της θητείας του έπαιρνε το βαθμό του ανθυπολοχαγού κι απολυόταν μ' αυτόν). Που πρώτο του μέλημα ήταν να τελειώσει τη θητεία του χωρίς προβλήματα, άρα δεν ασχολιόταν και πολύ με τα δικά μας προβλήματα. Αντίθετα η Γ' είχε για διοικητή λοχαγό κανονικό ενώ υπήρχε και η διοικήσεως, που διοικητής της ήταν λοχαγός αλλά από αυτούς που πήραν το βαθμό μετά από πολλά χρόνια, ήταν της σχολής υπαξιωματικών (καραβανάς). Αυτοί φρόντιζαν οι δικοί τους φαντάροι νάναι ευχαριστημένοι (όσο γίνεται - για στρατό μιλάμε).

Μετά από λίγες μέρες μου αναγγέλουν πως θα ήμουνα σιτιστής. Ο σιτιστής που είχαμε θα έπαιρνε άδεια και με είχε κόψει όταν ήμασταν στη Γ' και το πρότεινε στο διοικητή. Ωραία, θα είμαι σιτιστής. Τι σημαίνει αυτό; Τρεις φορές τη βδομάδα θα βγαίνεις στη Μυτιλήνη και θα κάνεις τα ψώνια για το φαγητό της μονάδας. Μιας και για να φτιαχτεί το φαγητό υπήρχαν υλικά που δεν χάλαγαν (μακαρόνια, ρύζι, λάδι, γάλα εβαπορέ, όσπρια κλπ) κι ήταν στην αποθήκη και δινόντουσαν ανάλογα το πόσες μερίδες θα μαγειρεύονταν αλλά άλλα υλικά τα προμηθευόμασταν από το εμπόριο (τυρί, μαργαρίνες, φρούτα, λαχανικά κλπ) αφού χάλαγαν αν έμεναν για πολύ καιρό. Αυτό ήταν το τυράκι, για να με δελεάσει. Γιατί παράλληλα έπρεπε να υπολογίζω ανάλογα με τις μερίδες πόσο θα χρειαστούμε απ' το κάθε είδος και να κάνω προϋπολογισμό ώστε να μην ξοδέψουμε παραπάνω από όσα προβλέπονταν για κάθε φαντάρο κάθε μέρα (ας πούμε 40 δραχμές). Βέβαια μια μέρα μπορούσες να ξοδέψεις 50 αλλ' αυτό σήμαινε πως θα σου λείπανε στο τέλος κι έτσι την επόμενη έπρεπε να τα βολέψεις με 30.

Επίσης στα καθήκοντά μου ήταν (που δεν μου το είπαν απ' την αρχή) να κρατάω τα χρήματα για τα ψώνια αυτά αλλά και τα χρήματα για τη μισθοδοσία των στρατιωτών της μονάδας (τότε έπαιρνε 490 δραχμές ο στρατιώτης και 700 ο λοχίας). Που η διαχείριση χρημάτων έχει και κίνδυνο να χαθούν. Εν πάση περιπτώσει δεν ήμουν άσχετος από το να κρατάω ξένο χρήμα και δεν κόλλησα εκεί, είπα το ναι κι αρχίσαμε να βγαίνουμε με τον παλιό να μου δείχνει πού ψώνιζε και άλλα διαδικαστικά.

Έφυγε ο Βασίλης με άδεια (έτσι λεγόταν ο προηγούμενος), καλά τα είχα πάει, γύρισε κι έφυγε ξανά γιατί απολύθηκε. Κι εγώ έμεινα σιτιστής και σιτιάρχης (γιατί το πρώτο κομμάτι, το να βγαίνεις για ψώνια είναι δουλειά του δεύτερου - απλά το είχαν κάνει δυο σε ένα). Είχα και γραφείο για να κρατάω τα βιβλία, πολυτέλεια. Το κακό όμως ήταν πως έτσι δεν μου έδιναν άδεια. Βρες αντικαταστάτη πρώτα. Εγώ θα βρω; Δικιά μου δουλειά είναι; Αν θες άδεια ναι. Κι έρχονται αργότερα στρατιώτες με ειδικότητα σιτιστή αλλά δεν τους αναθέτανε σ' αυτούς τέτοια καθήκοντα αλλά τους στέλναν πέρα δώθε (γιατί αυτοί ήταν και άοπλοι - Ι3 ή Ι4). Κάποια στιγμή κατάφερα να μοιραστούμε τις υποχρεώσεις με έναν απ' αυτούς, αλλά δεν μου βγήκε σε καλό. Αλλά γι' αυτά σε επόμενο.

Μιας κι οι δουλειές του σιτιστή είναι μπόλικες, κανονικά προβλέπεται απαλλαγή από σκοπιές και άλλες εσωτερικές υπηρεσίες. Όμως εγώ ήμουν νέος στη μονάδα και αφενός μεν δεν το ήξερα, αφετέρου ο νέος πρέπει να τρέχει για να ξεκουράζεται ο παλιός (κάτι με το οποίο ποτέ δεν συμφώνησα). Έτσι τη μέρα που έβγαινα για ψώνια είχα σκοπιά στα καύσιμα 2 το μεσημέρι με 8 το βράδι ενώ όταν δεν είχα ψώνια ήμουνα στη σκοπιά 6 το πρωί με 2 το μεσημέρι - τ' απόγεμα να κάνω την προετοιμασία για την επόμενη μέρα. Και βέβαια υπήρχε και νυχτερινό (κι αυτά σε επόμενο). Με τα πολλά κατάφερα το νυχτερινό να είναι θαλαμοφύλακας κι όχι στα καύσιμα και την ώρα εκείνη ήμουνα στο γραφείο μου (ήταν μπροστά απ' το θάλαμο που κοιμόμασταν) και συμπλήρωνα τα γραφειοκρατικά μου.

Τον πρώτο χρόνο διοικητής στη μονάδα ήταν ο Γκούβας. Αντισυνταγματάρχης που είχε κουραστεί με το στρατό κι είχε υποβάλει παραίτηση (και μάλιστα όχι μόνο μια φορά) αλλά δεν την δέχονταν. Λίγο μετά που πήγα εγώ άλλαξε ο υποδιοικητής, ήρθε ο Φουρνογεράκης, καλά τα πήγαινα και με τους δυο. Ο διοικητής μου είχε εμπιστοσύνη κι έτσι όταν του πήγαινα το πρόγραμμα φαγητού (ναι, κι αυτό εγώ το έβγαζα) και τους υπολογισμούς κόστους τους υπέγραφε χωρίς έλεγχο. Το Γενάρη του 84 έχουμε πάρει κάποια επιπλέον λεφτά για τις γιορτές, έχουμε κι ένα περιθώριο για υπέρβαση στο τέλος του μήνα έχουμε πλεόνασμα αρκετό και μου δίνεται η άδεια να το χρησιμοποιήσουμε. Αποτέλεσμα το Φλεβάρη να ξοδεύουμε καθημερινά ένα 25% περίπου παραπάνω απ' το προβλεπόμενο. Έτσι το πλεόνασμα λιγόστεψε πολύ (σχεδόν μηδενίστηκε). Μπαίνοντας ο Μάρτης με ρωτάει τι γίνεται με χρήμα και του εξηγώ την κατάσταση. Α, όχι μου λέει, πρέπει νάχουμε πλεόνασμα για το Πάσχα. Κόψε. Κόβω κι εγώ. Κι αντί να ξοδεύουμε +25% ξοδεύαμε -25%. Αποτέλεσμα διαφορά τεράστια. Οι αριθμοί αρχίζουν να ευημερούν, αλλ' οι φαντάροι να διαμαρτύρονται. Με φωνάζει ξανά. Πάλι εξηγήσεις. Ε, είπαμε μεν αλλά όχι τόσο, κόψε λιγότερο, βάλε κάτι παραπάνω στο μενού. Αλλαγές ξανά!

Το καλοκαίρι του 84 μαθαίνει ο διοικητής πως πήρε μετάθεση για τη Θήβα μαζί με το βαθμό του συνταγματάρχη. Ετοιμάζεται για την αποχώρηση αλλά λίγο μετά έρχεται κι η απόφαση που γίνεται δεκτή η παραίτησή του. Έτσι κι αλλιώς θάφευγε από τη Μυτιλήνη. Εγώ ετοιμαζόμουνα για γάμο κι έψαχνα για σπίτι. Τον ρώτησα και μούδωσε πληροφορίες ποιος είναι ο ιδιοκτήτης κλπ. Οπότε πάω και του το ζητάω κι αυτός πέφτει απ' τα σύννεφα, δεν είχε μάθει ακόμα την αποχώρηση. Πάντως συμφωνήσαμε να διαδεχτώ εγώ τον διοικητή στο σπίτι που ειρήσθω εν παρόδω, δεν τόχα δει από μέσα, αλλά το νοίκιασα με βάση ότι αφού έμενες εκείνος μέσα, καλό θα ήταν (και όντως ήταν).

Όμως τα του γάμου σε επόμενο. Και παρακάτω οι αλλαγές στο στρατόπεδο με την αποχώρηση Γκούβα. Έχουμε να λέμε (νάχαμε και καιρό να τα γράφουμε τι καλά που θάταν).