Μεταθέσεις στρατευσίμων

Στρατιώτες εκπαιδεύονται στα σύγχρονα οπλικά συστήματα: πτυοσκάπανο (γκασμά και φτυάρι δηλαδή) για την ανέγερση κάποιου από τα έργα που φτιαχνόντουσαν στη μονάδα

Οι όποιες μεταθέσεις γίνονται πάντοτε υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον. Εντάξει, όχι απ' όλους, απ' αυτούς που αφορούν (και τις οικογένειές τους, βέβαια). Υπάρχουν μεταθέσεις που γίνονται μια φορά το χρόνο και μαζικά και με μεγάλη δημοσιότητα (π.χ. των εκπαιδευτικών που κανονικά γίνονται κάθε Μάρτη, άντε Απρίλη, αλλά το 1999 που περίμενα εγώ από λάθος του υπουργείου ανακοινώθηκαν τέλος Ιούνη - και μετά έχει άλλες διαδικασίες που πρέπει να γίνουν, τοποθετήσεις και τέτοια μ' αποτέλεσμα να ολοκληρωθούν με την ψυχή στο στόμα, τέλη Αυγούστου). Όμως αυτά είν' άλλο θέμα, σήμερα θα μιλήσω για τις μεταθέσεις στο στρατό.

Οι μεταθέσεις στο στρατό είναι δυο ειδών: των αξιωματικών που γίνονται μια φορά το χρόνο κι οι μεταθέσεις των στρατιωτών που γίνονται αρκετές φορές, τότε που ήμουνα εγώ κάθε δίμηνο. Κάθε φορά δηλαδή που κατατάσσονται καινούριοι, φεύγουν από το κέντρο για τις μονάδες αλλά κι απ' τις μονάδες της εμπροσθοφυλακής (αυτές δηλαδή που είναι στα σύνορα) κάποιοι πάνε στα μετόπισθεν κοντά στα σπίτια τους. Εμείς που καταγόμασταν απ' το νησί υπηρετούσαμε σ' αυτό (κάτι που καθιερώθηκε επί ΠΑΣΟΚ, παλιότερα ο Μυτιληνιός υπηρετούσε στη Σάμο κι ο Σαμιώτης στη Χιο και πάει λέγοντας). Ήμασταν εξ ορισμού προνομιούχοι και δεν προβλεπόταν μετάθεση (ακόμα κι αν δεν είχες κανέναν πια στο νησί γιατί οι δικοί σου είχαν μετακομίσει).

Μεταθέσεις μπορεί να γίνονταν τακτικά, όμως δεν υπήρχε δυνατότητα να εξασφαλίσεις πως θα έπαιρνες μετάθεση (εκτός κι αν υπήρχε μέσον - βύσμα στη στρατιωτική ορολογία). Έτσι υπήρχα στρατιώτες που μετά από ένα δίμηνο στη μονάδα έφευγαν για κάπου κοντά στο σπίτι τους ενώ άλλοι έπαιρναν απολυτήριο απ' τη μονάδα της Μυτιλήνης.

Το ποιος θα φύγει ερχόταν από το ΓΕΣ (γενικό επιτελείο στρατού) με μια διαταγή που προέβλεπε δυο ειδών μεταθέσεις: ονομαστικές και αριθμητικές. Οι πρώτες έλεγαν πως ο τάδε στρατιώτης μετατίθεται από αυτή τη μονάδα σ' εκείνη. Αυτές δεν επιδέχονταν καμιά αμφισβήτηση. Ο συγκεκριμένος στρατιώτης ήταν σίγουρος πως θα βρεθεί εκεί που έλεγε. Συνήθως αυτοί ήταν στρατιώτες (ή έφεδροι βαθμοφόροι) που είχαν κάποιον στα κεντρικά ώστε να φροντίσει να τοποθετηθούν. Το μέσον που λέγαμε. Η πλάκα είναι πως αν το μέσον σου ήταν κάποιος υψηλόβαθμος, ευχόσουν να εισακουστεί. Ενώ αν ήταν μεσαίου βαθμού είχες περισσότερες πιθανότητες. Κι αυτό γιατί ο ανώτατος αξιωματικός θα έπαιρνε ένα τηλέφωνο στο ΓΕΣ κι ήταν σίγουρος πως η επιθυμία του θα γινόταν πραγματικότητα, κάτι που για διάφορους λόγους μπορεί να μην ίσχυε (ακόμα και γιατί κάπου ξεχάστηκε). Αντίθετα ένας μεσαίος ή χαμηλόβαθμος (που είχε γνωριμίες με τους αρμόδιους για τις μεταθέσεις) θα έπαιρνε και θα ξανάπαιρνε (ακόμα κι όταν ήταν έτοιμες οι μεταθέσεις και πριν υπογραφούν να βεβαιωθεί πως το όνομα για το οποίο ενδιαφερόταν ήταν μέσα).

Ένας άλλος τρόπος μετάθεσης ήταν μέσα από αριθμητικές μεταθέσεις. Αφού τέλειωναν οι ονομαστικές, έμενε ας πούμε κάποια (ή κάποιες) θέση σε μια μονάδα. Οπότε η διαταγή έλεγε πως ένας στρατιώτης με ειδικότητα αυτήν από την τάδε μονάδα θα πάει στη δείνα. Το ποιος ήταν θέμα του διοικητή. Π.χ. αν η μονάδα ήταν στα Γιάννενα λογικά θα έστελνε κάποιον που ήταν από εκείνη την περιοχή. Βέβαια, πάντα υπήρχαν παρεμβάσεις διάφορες αν υπήρχαν παραπάνω από ένας ενδιαφερόμενοι. Κάποιες φορές μαζί με τη διαταγή των μεταθέσεων ερχόταν και σημείωμα για το ποιοι θα είναι οι μετατιθέμενοι με τις αριθμητικές! Ο διοικητής θα μπορούσε να μην συμμορφωθεί με το σημείωμα, αλλά σπάνια να συμβεί κάτι τέτοιο (και θα γίνονταν και κάποιες διαβουλεύσεις).

Είπα παραπάνω πως τις μεταθέσεις τις φρόντιζαν κάποιοι με επαφές με την αρμόδια υπηρεσία του ΓΕΣ. Ακόμα και στρατιώτης θα μπορούσε να μιλήσει για συνάδελφό του ανάλογα με τις σχέσεις που είχε με ανθρώπους από κει. Μια μετάθεση δε την κανόνισε στρατιώτης μόνος του. Ιδού πως.

Είχαμε στη μονάδα έναν στρατιώτη απ' την Ημαθία (αν θυμάμαι καλά) που ήταν παντρεμένος κι είχε και παιδί. Ζήταγε μετάθεση για μια μονάδα της Θεσσαλονίκης που θεωρούνταν παραμεθόρια (κι όντως ήταν με μόνιμη επιφυλακή - όπως κι εμείς δα). Μετάθεση δεν έπαιρνε. Έστειλε η γυναίκα του γράμμα στο ΓΕΣ κι αυτό τον στοχοποίησε. Όχι στη μονάδα μας, όλοι αξιωματικοί και στρατιώτες τον νιώθαμε και τον συμπονούσαμε αλλά δεν πέρναγε από το χέρι μας να κάνουμε κάτι. Από τους πιο πάνω ήταν η στοχοποίηση, πως χρησιμοποίησε πλάγια μέσα 😂

Κάποια στιγμή ένας στρατιώτης από τη μονάδα παίρνει μετάθεση για το ΓΕΣ, για την υπηρεσία μεταθέσεων. Του λέμε να δει αν μπορεί να κάνει κάτι για τον συγκεκριμένο πατέρα που είχαμε (που ήταν κι αρκετά πιο παλιός). Πάει ο Γιώργης στο ΓΕΣ (Γιώργη τον λέγαν αν δεν κάνω λάθος) και με της επόμενες μεταθέσεις έρχεται μια αριθμητική που ήταν στα μέτρα το πατέρα. Δεν μπόρεσε να βρει κάποιον να του μιλήσει, αλλά καθώς έγραφε τη διαταγή πρόσθεσε και μια σειρά στις αριθμητικές που ήταν η κατάλληλη ώστε να φύγει επιτέλους ο άνθρωπος και να πάει κοντά (σχετικά) στο σπίτι του. Μας ειδοποίησε κι όλοι μάθαμε πως θα γινόταν πια το μεγάλο βήμα! Τόσο απλά.