Παρουσιάζομαι για φαντάρος (Στρ. ΠΒ)

Ξαναπιάνουμε την ιστορία από κει που την αφήσαμε, το τέλος της παραμονής στα Γιάννενα. 2 Μαρτίου παίρνω πτυχίο. Ήθελα να τελειώνω με τις υποχρεώσεις και να ξεκινήσω την δουλειά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Και βασική υποχρέωση ήταν η στρατιωτική θητεία. Όπως έλεγα λοιπόν, όταν πέρασα με τα πρόχειρα την αστρονομία κι ήξερα πως την Αριθμητική Ανάλυση ΙΙ θα την πέρναγα οπωσδήποτε, πήγα κι έκοψα την αναβολή απ' το στρατό. Πήγα στο στρατολογικό γραφείο στα Γιάννενα (τότε ήταν επί της Δωδώνης, στον Κουραμπά) κι έκανα την αίτηση ώστε αρχές Απριλίου να μπω στο στρατό. Να πάω μ' αυτούς που θα μπαίνανε για κατάταξη αμέσως μετά το πιθανό πτυχίο μου (γιατί και να μην πέρναγα τον ΙΙΑ δεν θα καθόμουνα γι' αυτόν, είχα απηυδήσει μαζί του). Αν τη διακοπή δεν την έκανα εκεί και τότε, δεν θα προλάβαινα να μπω τον Απρίλη γιατί από τη διακοπή έπρεπε να μπει μια ΕΣΣΟ και εσύ πήγαινες με την επόμενη (ο στρατός έπαιρνε 6 φορές το χρόνο, κάθε δυο μήνες περίπου, κάθε φορά ήταν μια ΕΣΣΟ). Στην αρχή είπαν να τα στείλω ταχυδρομικά στη Μυτιλήνη όπου ανήκα, τους είπα το πώς και το γιατί κι έτσι τα πήραν τα χαρτιά μου εκεί και μούρθε η ειδοποίηση να παρουσιαστώ στη Θήβα στις 4 τ' Απρίλη.

Μέχρι λίγο καιρό πριν οι μεν "σπουδαγμένοι" (απόφοιτοι Λυκείου και πάνω) παρουσιάζονταν στη Κόρινθο (μπορεί και κάποιοι στην Τρίπολη) ενώ οι άλλοι σε άλλα κέντρα κι από κει γινόταν η κατανομή σε "όπλα" (πεζικό, πυροβολικό, μεταφορές κλπ). Έμεναν εκεί ένα δίμηνο για τη βασική εκπαίδευση κι από κει για το κέντρο του όπλου. Στη Θήβα το πυροβολικό, στην Αυλώνα τα τεθωρακισμένα, στο Ναύπλιο το μηχανικό κλπ). Εκεί εκπαίδευση στο συγκεκριμένο όπλο, κάποιοι χαρακτηρίζονταν υποψήφιοι βαθμοφόροι (από λοχίες μέχρι έφεδροι αξιωματικοί) ενώ οι υπόλοιποι απλοί φαντάροι έπαιρναν ειδικότητα (τυφεκιοφόρος στο πεζικό, σκοπευτής στο πυροβολικό κλπ) και δρόμο για τη μονάδα. Που ήταν σε άσχετο σημείο, π.χ. οι Μυτιληνιοί στη Σάμο ή στον Έβρο και τέτοια.

Τον καιρό που πήγα εγώ τα πράγματα είχαν μόλις αλλάξει. Τέρμα τα πρώτα κέντρα, κατευθείαν σ' αυτά των όπλων για σχεδόν δίμηνο και μετά στη μονάδα. Αυτό είχε μείνει για κάμποσα χρόνια, τελευταία άκουσα πως σταμάτησαν κι αυτά τα κέντρα και οι στρατεύσιμοι παρουσιάζονται κατευθείαν στη μονάδα που θα υπηρετήσουν (εκτός αν με κάποιο τρόπο μετατεθούν πολύ γρήγορα 😀 ).

Φεύγω απ' τα Γιάννενα, πάω στη Μυτιλήνη, πίσω στον Πειραιά στα πεθερικά και Δευτέρα πρωί στο Ακρόπολις Εξπρές (τότε υπήρχε, ήταν το τρένο από Αθήνα για Γερμανία) και νάμαι στη Θήβα. Το χαρτί έλεγε πως έπρεπε να παρουσιαστώ στις 4 του μήνα, αλλά ποια ώρα δεν ανέφερε τίποτα. Μπορούσες να πας όποια ώρα ήθελες. Κάποιος το έκανε αυτό, εμφανίστηκε αργά το βράδυ (μετά τις 9; μετά τις 10;) κι έτσι την επόμενη μέρα το πρωί έκανε βήμα με πολιτικά, δεν υπήρχε κάποιος να του δώσει τα στρατιωτικά!

Εγώ κατέβηκα στη Θήβα και πήρα το δρόμο για το στρατόπεδο. Φτάνω κάποια στιγμή στην πύλη, δείχνω το χαρτί και με στέλνουν σ' ένα χώρο που περιμέναμε διάφοροι για να μπούμε στην επίσημη διαδικασία κατάταξης που ξεκίναγε από έναν κλειστό χώρο αναμονής. Κάθε λίγο άνοιγε η πόρτα και φώναζε να μπούνε μέσα 5 - 10 άτομα. Και ξανά. Απ' έξω όλο και πληθαίναμε, κάποια στιγμή αποφασίζω να μπω προς τα ενδότερα, δεν είχε νόημα να το καθυστερώ άλλο. Μπαίνω μέσα κι είμαστε καθισμένοι με τη σειρά σ' ένα πεζουλάκι γύρω στο χώρο απ' όπου πέντε - πέντε προχωράμε για καταγραφή. Αυτοί που φεύγουν κάνουν χώρο για να μετακινηθούν οι υπόλοιποι πέντε θέσεις προς την πόρτα τη μέσα μ' αποτέλεσμα ν' αδειάζει μέρος για να μπουν άλλοι που περίμεναν απέξω.

Φτάνει κι η σειρά μου, πάω προς τον πάγκο που πίσω ήταν φαντάροι για την καταγραφή. Πρώτος ήταν ο Κώστας, συμφοιτητής απ' τα Γιάννενα που είχε παρουσιαστεί το Φλεβάρη κι είχε μείνει για γραφέας. Περνάω στη σειρά, καθένας καταγράφει κι από κάτι και μετά πάμε πιο μέσα για ιατρικές εξετάσεις. Εξετάσεις που λέει ο λόγος, όλα γίνονταν με το μάτι των γιατρών: γδυνόμασταν, μας κοίταζαν από πάνω μέχρι κάτω, άντε και κάτι λέγανε να φανεί αν ακούγαμε κι έτοιμοι, κατάλληλοι για κατάταξη (παρόλο που είχα περάσει παρόμοια διαδικασία το 78, είχαν καταργηθεί αυτά κι έτσι γινόταν αξιολόγηση απ' την αρχή). Εγώ Ι2 (δηλαδή όχι πλήρως ικανός για το στρατό αλλά ντάξει, μωρέ, μια απλή πλατυποδία έχει, γυαλιά φοράει, θα τα βολέψει - Ι1 και Ι2 φέρουν όπλα, Ι3 και Ι4 υπηρετούν αλλά άοπλοι ενώ Ι5 σημαίνει πως δεν μπορεί να υπηρετήσει κι έτσι ή παίρνει αναβολή για κάποιο διάστημα ή πάει σπίτι του, ανάλογα το πρόβλημα).

Άρα δεν έλεγε εμβάδες τις παντόφλες! Για δες. Αλλά υπάρχουν κάποια που θέλουν επεξήγηση. Π.χ. τα ποδεία. Πες τις κάλτσες άνθρωπέ μου.

Μετά τους γιατρούς πάμε για να ρούχα. Αφήνουμε τα ρούχα που φοράμε (τα πολιτικά, αυτά δηλ. που φοράνε οι πολίτες έξω) και ντυνόμαστε στρατιωτικά (αυτά τα ομοιόμορφα ρούχα των ένστολων). Παίρνουμε ρούχα για μέσα στο στρατόπεδο αλλά και άλλα για όταν βγαίνουμε επίσημα (ήδη είχε σταματήσει το να βγαίνουμε απ' το στρατόπεδο με στολή, μπορούσαμε να φοράμε ό,τι θέλαμε). Μας έδωσαν να ντυθούμε απ' την κορφή (δυο ειδών καπέλα, τζόκεϊ για μέσα και δίκοχο για την έξοδο) μέχρι τα νύχια (παντόφλες - συγγνώμην, εμβάδες - και άρβυλα για μέσα και ημιάρβυλα για έξω). Στο ρουχισμό περιλαμβάνονταν ρούχα με περίεργα ονόματα όπως κολόβιο (πουλόβερ) περισκελίδες (παντελόνια) σκελέες (κοντά άσπρα σώβρακα και μακριά χακί που ήταν ένα κι ένα για να τα φοράμε από μέσα στο κρύο) χιτώνια (ας πούμε ζακέτες) και πάει λέγοντας. Επίσης πετσέτες προσώπου και ξυριστικά είδη! Όλα καταγραμμένα ένα προς ένα σ' ένα χαρτί το οποίο υπογράφαμε για την παραλαβή τους (το περίφημο 108 - η φράση το χρεώθηκε αυτό με 108 είναι γνωστή στους άντρες που πέρασαν απ' το στρατό για οτιδήποτε χρεώνεται κάποιος μόνιμα).

Παίρνω λοιπόν όλ' αυτά χωμένα όπως όπως σε δυο σάκους (ένα βαθύ στρογγυλό - λουκάνικο στη στρατιωτική ορολογία κι ένα σακ βουαγιάζ αρκετά κομψό με εξαίρεση το χρώμα) τα φορτώνομαι στην πλάτη και πάω για τον θάλαμο. Στο πεζικό έχει λόχους κι αυτοί είναι πιο γνωστοί, στο πυροβολικό το αντίστοιχο λέγεται πυροβολαρχία (και ίλη στα τεθωρακισμένα που είναι η εξέλιξη του ιππικού). Η πυροβολαρχία που τοποθετήθηκαν στεγαζόταν σε κάτι αποθήκες στην άκρη του στρατοπέδου, μακριά απ' τις υπόλοιπες του τάγματος. Μέσα κρεβάτια το ένα πάνω στ' άλλο, τρία σε ύψος, σκαρφάλωνες να φτάσεις στα πάνω. Και για κακή μου τύχη με βάλανε σε πάνω. Και δεν ήταν το σκαρφάλωμα που με ζόριζε όσο ότι το συγκεκριμένο ήταν κάτω από το φως ασφαλείας (μια κίτρινη λάμπα φθορισμού που έμενε αναμμένη όλη τη νύχτα).

Μια απ' τις δυο αρχικές πετσέτες (ή η τρίτη της αντικατάστασης στο χρόνο πάνω; δεν είμαι σίγουρος). Ακόμα την έχω και τη χρησιμοποιώ στο γυμναστήριο!

Πού να κοιμηθώ εγώ που ήθελα σκοτάδι πλήρες και στο σπίτι έβαζα χαρτί μπροστά από τα λεντ του ρολογιού. Αποτέλεσμα το πρωί, την ώρα που περιμέναμε για πρωινό, πέφτω ξερός κάτω. Με μαζέψανε στο ιατρείο για εξετάσεις, αλλά το κακό ήταν που έχασα τα γυαλιά μου και δεν έβλεπα μπροστά μου. Εν πάση περιπτώσει, υπερκόπωση ήταν, μούχε ξανασυμβεί παλιότερα από ίδια αιτία.

Έτσι πέρασε η πρώτη μέρα στο στρατό κι απ' τον Απρίλη του 83 μέχρι τέλος Φλεβάρη του 85 ήμουνα στρατιώτης κι από Μάρτη 85 ξανά πολίτης. Για τις υπόλοιπες μέρες, θα τα πούμε παρακάτω.